«Η κοινωνική αναρχία δεν εκδηλώνεται μόνο στα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας. Αποτελεί, όπως όλες οι πνευματικές επιδημίες, ουσιαστικά μια μεταδοτική νόσο… Η ανάπτυξη της αναρχίας στη χώρα μας, αποκαλύπτεται κυρίως από τις προόδους του αντιπατριωτισμού. Ένα από τα πιο εμφανή αποτελέσματα της ανάπτυξης της κοινωνικής αναρχίας, είναι η εξάπλωση της εγκληματικότητας» – Gustave Le Bon
Τα τελευταία χρόνια ο Έλληνας πολίτης παρατηρεί γεμάτος απορία και αγανάκτηση την προκλητική ατιμωρησία κακοποιών και οργανωμένων ομάδων που καταπατούν τον νόμο, τραμπουκίζουν, απειλούν, λεηλατούν και εν τέλει επιβάλλουν τη θέλησή τους. Δεν μπορεί να καταλάβει τη λογική πίσω απ’ αυτή την πρακτική, δηλαδή να αφήνονται ελεύθεροι σεσημασμένοι κακοποιοί και να δείχνεται απεριόριστη ανοχή σε συγκεκριμένες ομάδες που μέχρι τώρα έχουν εναντιωθεί στη πλειοψηφία των πολιτών, σε νοικοκύρηδες, σε φοιτητές, σε μαθητές, σε αστυνομικούς, σε στρατιωτικούς, σε καταστηματάρχες, σε καθηγητές κ.ά., όλοι έχουν βρεθεί στο στόχαστρό τους και όλοι έχουν δεχθεί επίθεση και εκφοβισμό. Όντως, εκ πρώτη όψεως, φαίνεται εντελώς παράλογη και εξόφθαλμα άδικη και μεροληπτική η στάση της πολιτείας, όμως αν το εξετάσει κανείς βαθύτερα θα καταλάβει ότι πρόκειται περί ενός καλά οργανωμένου ιδεολογικού σχεδίου.
Η ιδεολογία της αριστεράς, για όσους δεν το γνωρίζουν, αρνείται και εχθρεύεται ανοιχτά την αστική δημοκρατία και κοινωνία, τον κοινοβουλευτισμό και κάθε άλλο πολίτευμα. Στα βιβλία τους περιγράφεται λεπτομερώς ο τρόπος με τον οποίο θέλουν να οικοδομήσουν την κοινωνία που οραματίζονται πάνω στις στάχτες (κυριολεκτικά) των παλαιότερων καθεστώτων. Βέβαια, οι σύγχρονες συγκυρίες και η πραγματικότητα που συνέθλιψε πριν από μερικές δεκαετίες τις φαντασιώσεις τους, δεν επιτρέπουν την άμεση υλοποίηση των ιδεών τους, όμως το πράττουν αργά και σταθερά και με ζηλευτή εργατικότητα μέχρι να καταφέρουν να επιβληθούν ξανά.
Εφόσον είναι αδύνατη η άμεση καταστροφή της πολιτείας και της κοινωνίας, επέλεξαν την σταδιακή και έμμεση αποδόμηση των θεσμών που τις στηρίζουν και τις πλαισιώνουν μέχρι να φτάσουν σε μη αναστρέψιμο στάδιο. Αυτός είναι και ο λόγος που αντιμετωπίζονται με ευμένεια οι κακοποιοί και τα εγκληματικά στοιχεία, που ανέχονται – αν δεν ενθαρρύνονται κιόλας – οι ιδεολογικές ομάδες τραμπούκων που έχουν εδραιωθεί στη κοινωνία, που έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο στη κοινωνία, εξευτελίζουν τη Δικαιοσύνη, τον Νόμο και τους θεσμούς τους, ουσιαστικά ενεργώντας χωρίς έλεγχο και τιμωρία θέτοντας τους δικούς τους κανόνες. Δουλεύουν σαν τους τερμίτες, διαβρώνοντας εσωτερικά τον κορμό ώσπου νεκρώνει και κομματιάζεται.
Ο πολίτης, ο οποίος είναι ο πραγματικός στόχος, έχει αρχίσει να νιώθει ανήμπορος, απροστάτευτος και αδικημένος, έχει «σπάσει» ψυχολογικά, νιώθει να συνθλίβεται κάτω από την ολοένα και πιο τυραννική παρουσία αυτών των «αντιεξουσιαστικών» ομάδων. Ναι, τυραννική, διότι όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, «οι τύραννοι είναι άνομοι», δηλαδή δεν τους περιορίζει κανένας Νόμος. Αυτός είναι ο σκοπός. Σκεφτείτε το λίγο. Πόσο ισχυροί φαντάζουν στα μάτια του πολίτη όταν βλέπει ότι παραμένουν ατιμώρητοι παρά τα όσα κάνουν; Όλη αυτή παράσταση που δίνουν έχει αποδέκτη τον πολίτη, θέλουν να του δείξουν με όλα τα μέσα που διαθέτουν ότι αυτοί πλέον δίνουν τον παλμό στη κοινωνία και καλά θα κάνει να συμμορφωθεί με τους νέους κανόνες. Βασίζονται στο ότι ο πολίτης θα κάνει πίσω, έχει πολλά να χάσει, είναι φιλήσυχος, ενδιαφέρεται για την προκοπή του, ενώ αντίθετα οι φανατικοί δεν έχουν να χάσουν πολλά, είναι ούτως ή άλλως περιθωριακοί χωρίς προοπτική, τρέφονται με φαντασιώσεις και είναι πρόθυμοι να τις επιβάλλουν σε όλους. Ποιος δεν τα έχει σκεφτεί; Ομολογώ ότι τα έχω σκεφτεί κι εγώ. Ωστόσο, αυτό που έχω να πω στον πολίτη είναι ότι έχει να χάσει πολλά περισσότερα αν αφήσει ανεξέλεγκτες αυτές τις ιδεολογικές ομάδες. Όσο θα ισχυροποιούνται και θα εδραιώνονται τόσο θα εντείνουν και θα σκληρύνουν τη δράση τους. Ο πολίτης θα φτάσει στο δυσάρεστο σημείο να στερηθεί τον εαυτό του, διότι όποιος δεν μπορεί να εκφραστεί, όποιος φοβάται να διάγει ελεύθερο βίο, ουσιαστικά στερείται τον εαυτό του. Οφείλει να αναρωτηθεί λοιπόν, για πόσο καιρό θα παραμείνει άπραγος και μέχρι πότε θα δίνει δύναμη και εξουσία σε πολιτικές και λοιπές παρατάξεις που ανέχονται και στηρίζουν τους αθλίους.
ΑΓΙΣ
THE MERMAID TAVERN
