Ο ψυχολόγος Ρίτσαρντ Ράιντερ, πρώην καθηγητής του Mellon στο Πανεπιστήμιο Τουλέιν και πρόεδρος του RSPCA το 1977, γράφει ότι είναι στην ελληνική φιλοσοφία του 6ου αιώνα π.Χ. που για πρώτη φορά υπάρχει η έγνοια για την μεταχείριση των ζώων.
Τέσσερις σχολές σκέψης άσκησαν επιρροή στην αρχαία Ελλάδα: του ανισμισμού, του βιταλισμού, της μηχανοκρατίας και του ανθρωποκεντρισμού. Ο φιλόσοφος και μαθηματικός Πυθαγόρας (περ.580 π.Χ. – περ.500 π.Χ.) ήταν ο κεντρικός χαρακτήρας του ανιμισμού. Προέτρεψε τον σεβασμό στα ζώα, επειδή πίστευε ότι οι άνθρωποι και οι μη-άνθρωποι είχαν το ίδιο είδος ψυχής, ένα πνεύμα που διαπερνά το σύμπαν και μας κάνει ένα με τα ζώα. Οι ψυχές ήταν άφθαρτες, φτιαγμένες από φωτιά και αέρα, και μετενσαρκώνονταν από άνθρωπο σε ζώο, ή αντιστρόφως, η λεγόμενη μετεμψύχωση. Ήταν χορτοφάγος και σύμφωνα με πληροφορίες ήταν ο πρώτος «φιλελεύθερος» των ζώων, αγοράζοντας ζώα από την αγορά ώστε να τα απελευθερώσει.
Ενάντια σε αυτές τις ιδέες, ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) ισχυρίστηκε ότι τα μη ανθρώπινα ζώα δεν είχαν συμφέροντα δικά τους, ταξινομημένα πολύ κάτω από τους ανθρώπους στη Μεγάλη Αλυσίδα της Ύπαρξης, λόγω του υποτιθέμενου ανορθολογισμού τους. Ήταν ο πρώτος που προσπάθησε να δημιουργήσει μια ταξινομική κατηγοριοποίηση και ιεραρχία των ζώων. Ο Αριστοτέλης αντιλήφθηκε ορισμένες ομοιότητες μεταξύ ανθρώπων και άλλων ειδών και ανέπτυξε ένα είδος «ψυχολογικού συνεχούς», αναγνωρίζοντας ότι τα ανθρώπινα και τα μη ανθρώπινα ζώα διαφέρουν μόνο ως προς το βαθμό που κατέχουν ορισμένες ιδιοσυγκρασίες. Παρ’ όλα αυτά, αρνήθηκε τη λογική και την ηθική ισότητα στα ζώα. «Τα φυτά δημιουργούνται για χάρη των ζώων», έγραψε, «και τα ζώα για χάρη των ανθρώπων». Ο Αριστοτέλης ισχυρίστηκε ότι οι άνθρωποι ήταν τα «αφεντικά» στη δημιουργημένη ιεραρχική του δομή βάσει των ορθολογικών δυνάμεών τους.
Ένας από τους μαθητές του Αριστοτέλη, ο Θεόφραστος, εναντιώθηκε στην κρεατοφαγία με το σκεπτικό ότι αυτό στερεί τη ζωή στα ζώα και γι ‘αυτό ήταν άδικο. Υποστήριξε ότι τα μη ανθρώπινα ζώα έχουν λογική, αισθάνονται και νοιώθουν όπως τα ανθρώπινα όντα. Ο Θεόφραστος δεν επικράτησε, και ήταν η θέση του Αριστοτέλη -ότι τα ανθρώπινα και μη ανθρώπινα ζώα υπάρχουν σε διαφορετικές ηθικές σφαίρες επειδή ο ένας είναι λογικός και ο άλλος όχι- που παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό χωρίς αμφισβήτηση στη Δύση για σχεδόν δύο χιλιετίες.
