του Γιώργου Β. Μιχαήλ
«Κάποια μέρα, με ένα παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας θα μπορείτε να μπείτε σε ένα εικονικό μπαρ και να ανταλλάξετε ματιές με κάποιο “πολύ ξεχωριστό” άτομο, το οποίο θα καταλάβει το ενδιαφέρον σας και θα σας πλησιάσει για να κουβεντιάσει μαζί σας. Θα συζητήσετε και θα εντυπωσιάσετε αυτόν τον νέο φίλο σας με τη γοητεία και την εξυπνάδα σας. Ίσως οι δυο σας να αποφασίσετε, αμέσως, να πάτε στο Παρίσι. Ζουμ! Θα βρεθείτε στο Παρίσι και θα θαυμάζετε μαζί τα βιτρό της Παναγίας των Παρισίων. “Έχεις ταξιδέψει ποτέ με το Star Ferry στο Χονγκ Κονγκ;” μπορεί να ρωτήσετε τον φίλο σας προσκαλώντας τον. Ζουμ! Η εικονική πραγματικότητα θα είναι σίγουρα πολύ πιο συναρπαστική από όλα τα βιντεοπαιχνίδια και ο εθισμός θα είναι πολύ μεγαλύτερος»1
.
Αυτά έγραφε το 1996 (!) ο περιώνυμος ιδρυτής της Microsoft, Bill Gates, προβλέποντας, με εντυπωσιακή ακρίβεια, τις μελλοντικές εξελίξεις της τεχνολογίας. Αρκετά χρόνια μετά, η εικονική πραγματικότητα την οποία τότε περιέγραφε ο Gates είναι μια «υπαρκτή πραγματικότητα». Σήμερα, ο virtual κόσμος του διαδικτύου βρίθει από εικονικούς τόπους συναντήσεων, οι οποίοι είναι είτε πιστά αντίγραφα υπαρκτών τόπων είτε ολότελα νέοι, αυθύπαρκτοι τόποι. Σ’ αυτούς τους διαδικτυακούς τόπους συρρέουν καθημερινά κατά χιλιάδες (ή και κατά εκατομμύρια) άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο, για να γνωρίσουν «κάποιο πολύ ξεχωριστό άτομο», να συζητήσουν ή να φλερτάρουν μαζί του, ακόμα και να συνταξιδέψουν μαζί του σε άλλους εξίσου εικονικούς τόπους, δικαιώνοντας απόλυτα τον «Mister Microsoft».
Αυτή η ιδιότυπη «μετανάστευση» (παρότι εικονική και με έναν άλλο τρόπο μόνιμη, αφού δεν συντελείται άπαξ, αλλά επαναλαμβάνεται ες αεί, κατά τακτά ή άτακτα διαστήματα) θυμίζει εν πολλοίς την αλλοτινή μετανάστευση των ανθρώπων της υπαίθρου προς τα μεγάλα αστικά κέντρα. Και όπως εκείνη η μετανάστευση συνοδεύτηκε από την αστικοποίηση του αγροτικού πληθυσμού που, με τη σειρά της, συνετέλεσε «στη διαμόρφωση ενός νέου τύπου ανθρώπου: του αστού, του homo urbanus»2, έτσι και η τωρινή μετανάστευση συνοδεύεται από την ολοένα αυξανόμενη «εικονικοποίηση» της σύγχρονης ζωής, που, με τη σειρά της, συντελεί στη διαμόρφωση ενός νέου τύπου ανθρώπου: του διαδικτυακού ανθρώπου, δηλαδή του «homo interneticus».
