Ἀπὸ τὰ Σοῦσα ὡς τὰ Ἐκβάτανα εἶναι πολλὲς παρασάγγες. Ὅμως τὸ πνεῦμα ὅπως τὸ φῶς, σ’ ἕνα βλεφάρισμα τοῦ ματιοῦ πηγαινοέρχεται.
Τριγύρω εἶναι σκαμμένη μιὰ μεγάλη τάφρος. Τὸ νερὸ εἶναι βαθὺ καὶ μελανὸ δίχως πάτο. Ὅμως οἱ ἄνθρωποι δὲν ἀνησυχοῦν. Ἔμαθαν νὰ περπατᾶνε πάνω στὰ νερά.
Ἡ κορόνα ποὺ φοράει ὁ μονάρχης εἶναι βαριὰ καὶ ἀτίμητη. Ὁ κοινὸς θνητὸς δὲν τὴ σηκώνει στὰ χέρια του μήτε ἀντέχει νὰ τὴν κοιτάξει πολλὴ ὥρα κατάματα. Ὅμως ὁ Δυσσέας ἂν τύχαινε σ’ αὐτὰ τὰ μέρη, ὄχι μόνο θὰ ’βρισκε ἕναν τρόπο νὰ τὴ σηκώσει στὰ χέρια του σὰν νὰ ’ταν πούπουλο, ἀλλὰ μὲ λίγη τύχη θὰ ξέφευγε ἀκόμα καὶ τὴν τιμωρία.
Στὰ περίχωρα εἶναι ἕνα θεριὸ σὲ μιὰ σπηλιά. Ὅμως δὲν τὸ ἀφανίζουν. Τὸ θρέφουν μὲ θυσίες καὶ ἀναθήματα. Ὅταν ἐξαγριώνεται καὶ τὰ ρημάζει ὅλα ἔχουν ἀνθρώπους ποὺ τὸ βλέμμα τους γυμνασμένο ἀναχαιτίζει τὸ χάος ὅταν ξεσπάσει. Ἔτσι ἡ πολιτεία δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τειχιά.
Πέντε λόγια εἶπαν στὸ βάρβαρο Πρέσβυ οἱ Λακεδαιμόνιοι. Ὅμως αὐτὰ ἄρκεσαν γιὰ εἰκοσιπέντε αἰῶνες.
Τὸ χαλινάρι εἶναι ἀβάσταχτο ὅταν τὸ ἄλογο τεντώνεται νὰ πεταχτεῖ μὲ ὁρμὴ μπροστά. Ὅμως ὁ καβαλάρης, ξέρει πὼς ἀπὸ τὴν ἀντοχὴ τοῦ χεριοῦ του κρέμεται ἡ ζωή του.
Ἀπὸ τὴν συλλογὴ «Κεντρικὴ Στοά», 1958
