Ο Τέλλος Άγρας γεννήθηκε το 1880 στο Ναύπλιο. Το πραγματικό όνομα του Τέλλου Άγρα ήταν Σαραντέλος ή Σαράντος Αγαπηνός. Αν και τυπικά δηλώνεται ως τόπος γέννησής του οι Γαργαλιάνοι Μεσσηνίας, ο πραγματικός τόπος γέννησής του ήταν το Ναύπλιο, στο οποίο υπηρετούσε τότε, ως Εφέτης, ο Γαργαλιανιώτης πατέρας του Ανδρέας Αντωνίου Αγαπηνός, ο οποίος αποφάσισε να τον εγγράψει στα μητρώα αρρένων των Γαργαλιάνων Μεσσηνίας. Ο Σαράντος καταγόταν από ιστορική οικογένεια των Γαργαλιάνων, την οικογένεια των Αγαπηνών, η οποία είχε σημαντικό ρόλο κατά την Επανάσταση του 1821. Ο προπάππος του Αντώνιος Αγαπηνός ήταν έφορος της επιμελητείας του Αγώνα του 1821. Ο αδελφός τού παππού του, ο Διονύσιος Αγαπηνός, ήταν οπλαρχηγός και επικεφαλής 100 περίπου Γαργαλιανιωτών, με τους οποίους συμμετείχε σε διάφορες μάχες του Απελευθερωτικού Αγώνα, όπως στα Δερβενάκια, στην εκστρατεία των Αθηνών, στην μάχη που έγινε στην περιοχή των Παλαιών Πατρών και στην πολιορκία του Νιόκαστρου στην Πύλο. Τόσο ο παππούς του καπετάν Άγρα, όσο και ο αδελφός του παππού του, υπογράφουν ως δημογέροντες των Γαργαλιάνων σε διάφορα έγγραφα της εποχής τους. Ο δε Διονύσιος Αγαπηνός ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας. Ο Σαράντος Αγαπηνός είχε επίσης δυο αδελφούς, τον Αντώνη Αγαπηνό και τον Νίκο Αγαπηνό.
Ο Σαράντος έζησε τα παιδικά του χρόνια στο Ναύπλιο. Όμως, όταν ήταν 10 ετών, ο πατέρας του πέθανε και η οικογένειά του μετακόμισε σε συγγενείς στην Αθήνα. Σε ηλικία 15 ετών τελείωσε το Γυμνάσιο και μπήκε στη Σχολή Ευελπίδων και έξι χρόνια αργότερα, το 1901, μετά την αποφοίτηση του, τοποθετήθηκε στη φρουρά Αθηνών. Όμως, ο νεαρός πνιγόταν στην Αθήνα και ζήτησε μετάθεση στο μέτωπο του Μακεδονικού Αγώνα. Εξαιτίας της απειρίας του, το αίτημα απορρίφθηκε. Ο Αγαπηνός παράκουσε τις εντολές κι ενώ το 1902 είχε μετατεθεί στον Τύρναβο, πήγε εθελοντικά στη Μακεδονία, με έδρα και ορμητήριο τη Λίμνη των Γιαννιτσών.
Η δράση του Άγρα στον Μακεδονικό Αγώνα
Το 1901 αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων και τοποθετήθηκε ως υπολοχαγός στη φρουρά της Αθήνας. Λίγους μήνες αργότερα κατατάχθηκε εθελοντής στα στρατιωτικά σώματα που πολεμούσαν τους Βούλγαρους κομιτατζήδες στην οθωμανοκρατούμενη Μακεδονία, επειδή πίστευε <ότι η ελληνική ψυχή της Μακεδονίας θα αφυπνιζόταν μόνο με τη στρατιωτική δράση>. Πολέμησε, κυρίως, στην περιοχή του Βερμίου και τον Σεπτέμβριο του 1906 έγινε αρχηγός στρατιωτικού τμήματος. Σημαντική υπήρξε η συμβολή του στις σκληρές μάχες για την εκκαθάριση της βαλτώδους λίμνης των Γιαννιτσών (Βάλτος για τους ντόπιους), η οποία είχε καταστεί από τους Βούλγαρους κομιτατζήδες οχυρό απροσπέλαστο. Στις 14 Νοεμβρίου 1906 τραυματίσθηκε, όταν οι άνδρες του δέχθηκαν επίθεση από το απόσπασμα του κομιτατζή Αποστόλ Πετκόφ και μετέβη στη Θεσσαλονίκη για νοσηλεία. Επέστρεψε στις αρχές του 1907 στην περιοχή, αλλά η κατάσταση της υγείας του χειροτέρεψε, καθώς προσβλήθηκε από ελονοσία.
Η προδοσία και το τραγικό τέλος.
Στις 3 Ιουνίου 1907, ο Τέλλος Άγρας με τον συναγωνιστή του Τώνη Μίγγα, συναντήθηκαν για τελευταία φορά με τον Ζλατάν και τον Κασάπτσε, επίσης Βοεβόδα. Παρά τις συμφωνίες και τις προηγούμενες συναντήσεις τους, οι βοεβόδες συνέλαβαν τους δύο Έλληνες. Αντίθετα με όσα πίστευε ο Τέλλος Άγρας δεν έδειξαν μπέσα και τους έστησαν παγίδα. Δεν έμειναν όμως εκεί. Για 4 μέρες τους διαπόμπευαν στις πλατείες των βουλγαρικών χωριών. Τους έσερναν δεμένους, ξυπόλητους και τους κακοποιούσαν. Στις 7 Ιουνίου του 1907, αργά το βράδυ οι δύο αντάρτες βρέθηκαν κρεμασμένοι σε μια καρυδιά. Ο θάνατος των δύο αγωνιστών έγινε γνωστός, ύστερα από μία εβδομάδα και ξεσήκωσε τους Έλληνες. Η θυσία τους δημιούργησε μια δίψα για εκδίκηση και δυνάμωσε τον αγώνα για την απελευθέρωση της Μακεδονίας. Οι δύο Βούλγαροι που πρόδωσαν την εμπιστοσύνη του μετά από λίγο καιρό σκοτώθηκαν από Έλληνες αντάρτες. Τα χωριά Τέχοβο και Βλάβοδο, το μέρος δηλαδή που άφησαν την τελευταία τους πνοή ο Άγρας και ο Μίγγος, μετονομάστηκαν σε Καρυδιά και Άγρας αντίστοιχα.
Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου έγραψε γι αυτόν : “Ο Τέλλος Άγρας, αριστερά και ο Τώνης Μίγγος, δεξιά νεκροί. Τα περιστέρια ένα πρωί δεν είχανε χαρά ήταν στην στέγη ενός σπιτιού και κλαίγανε και στο διαβάτη λέγανε: Αλίμονο που χάσαμε δύο ανήσυχα φτερά! Να μην τα πήρε ο άνεμος; Μην ξαποσταίνουν κάπου; Μην έπεσαν στη γης; Τ’ αδέρφι μας δεν φαίνεται και τώρα πως θα πάμε; Άσπρο καράβι, όλα μαζί, στον αέρα της αυγής; Κι ένας μικρός κορυδαλλός τραγούδησε απ’ το ύψος. Να μην το περιμένετε, τι δεν θα ξαναρθή . Πολύν καιρό εχάρηκεν αξένοιαστο μαζί σας, μα ήρθεν η ώρα της οργής, η ώρα να υψωθή. Περιστεράκι μια βραδυά κοιμήθηκ’ αυτού κάτου, και την αυγή εξύπνησε αητός. Έχετε γειά ! Πήγε ψηλά κι ευφραίνει τα ματωμένα του φτερά στη βρύση του φωτός”. [1}
Πηγές:
Ὁ Σαράντης Ἀγαπηνός γεννήθηκε στό Ναύπλιο τό 1880. Ὁ πατέρας του ὑπηρετοῦσε ἐκεῖ ὡς δικαστικός, ἀλλά ἔγραψε τό παιδί στά μητρῶα ἀρρένων τῶν Γαργαλιάνων Μεσσηνίας, ἀπ’ ὅπου κατήγετο ἠ ἱστορική οἰκογένεια τῶν Ἀγαπηνῶν”.[…], Πηγή: Κωνσταντίνος Χολέβας, “Ὁ Μακεδονομάχος Σαράντος Ἀγαπηνός(Καπετάν Ἄγρας)“
Γενικά Αρχεία του Κράτους
Παραπομπές
{1}Η προδοσία κι το τραγικό τέλος
http://www.mixanitouxronou.gr/tellos-agras-o-makedonomachos-pou-parakouse-tis-entoles-ke-estise-antartiko-mesa-ston-valto-ton-giannitson-enepnefse-tin-antistasi-otan-voulgari-komitatzides-ton-epiasan-me-prodosia-ke-ton-kremasan/
*Τού Κωνσταντίνου Αραμπάμπασλη
