Το Δυτικό Ζήτημα και οι Μεγάλες Ελληνικές Δυνάμεις

Γράφει ο Γεώργιος Χ. Τορνικάντης για το Geopolitics and Daily News

Α’ ΜΕΡΟΣ

Ο τίτλος του άρθρου ενδεχομένως να προκαλέσει προβληματισμό και σκεπτικισμό μιας και παραπέμπει στο Ανατολικό Ζήτημα και στις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής των επαναστάσεων, των ιδεολογικών συγκρούσεων και των γεωπολιτικών ανταγωνισμών. Η αλήθεια είναι πως πράγματι ο τίτλος είναι δανεισμένος από την εποχή εκείνη και επρόκειτο στις επόμενες γραμμές παρακάτω να ξεδιπλώσω την σκέψη μου παρουσιάζοντας πως το πραγματικό ζήτημα ή πρόβλημα δεν ήταν το ανατολικό αλλά το δυτικό και πως όλα τα ζητήματα που ξέσπασαν κατά καιρούς σε διάφορα γεωγραφικά διαμερίσματα, σε Βαλκανική Χερσόνησο, Μέση Ανατολή, Νοτιανατολική Ασία και Αφρική, δεν ήταν παρά καταστάσεις που δημιουργήθηκαν και διαμορφώθηκαν μετά από τις παρεμβάσεις, τις επιρροές και τις επιλογές των ‘’Μεγάλων’’ δυτικών δυνάμεων.

Το Δυτικό Ζήτημα από τότε ως σήμερα

Το δυτικό ζήτημα θα θεωρούσαν πολλοί πως ξεκινάει από την Συνθήκη της Βεστφαλίας και την δημιουργία πλέον των εθνικών κρατών το 1648, όμως οι ρίζες αυτού βρίσκονται πολλά έτη πριν και πρέπει να ανατρέξουμε πίσω στο 1054 όπου πραγματοποιήθηκε το Μεγάλο Σχίσμα των εκκλησιών. (1) Παρότι έχουμε το πρώτο σχίσμα μεταξύ Δύσης και Ανατολής, Ρώμης και Κωνσταντινούπολης το 867 με αφορμή την πρωτοκαθεδρία του παπικού πρωτείου και της ρωμαϊκής έδρας έναντι του πατριαρχικού θρόνου της Κωνσταντινούπολης, σημάδια τα οποία είναι εμφανή για τις μελλοντικές κυριαρχικές θέσεις της Δύσεως έναντι της Ανατολής, αυτό δημιουργείται για διοικητικούς λόγους και είναι ολιγόχρονο ενώ το Μεγάλο Σχίσμα του 1054 παίρνει ιδεολογικές και θεολογικές διαστάσεις προκαλώντας την οριστική διχοτόμηση της Ενωμένης Χριστιανοσύνης και την διοικητικής, πολιτικής και πολιτιστικής διαιρέσεως πλέον της Ευρώπης σε Δύση και Ανατολή.

Η θεολογική διάσταση του ζητήματος

Από την στιγμή της εξόδου των Δυτικών από την Μία, Αποστολική και Καθολική (2) Εκκλησία του Ιησού Χριστού, αποχωρώντας δηλαδή από την Αλήθεια εγκλωβίζονται στη πλάνη. Απαρνούμενοι τον Ορθό τρόπο της Ανατολής και υιοθετώντας τον δικό τους τρόπο καταλήγουν σε θρησκευτική και πολιτική αίρεση. Μην μπορώντας να αντισταθούν στα πάθη τους και στα αμαρτήματα τους πέφτουν σε αυτά και γίνονται ένα με αυτά, κατεχόμενοι κυρίως από αυτό του δαιμονικού φθόνου και αυτό της εωσφορικής αλαζονείας. Όλες οι κινήσεις τους σε αυτό το σημείο και μετά θα είναι αιρετικές, ξεκινώντας από το θρησκευτικό υπόβαθρο μέσω των οικονομικών πόρων και των στρατιωτικών λεγεώνων με σκοπό την πολιτική ενοποίηση της πάλαι ποτέ Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την κυριαρχία της επί της Βυζαντινής μας Αυτοκρατορίας συμμαχώντας ακόμη και με μη ευρωπαϊκούς και χριστιανικούς λαούς για την πλήρης υποταγή της Ορθόδοξης Ανατολής. Μετά την Δ’ Σταυροφορία και τα απανωτά χτυπήματα από Βορρά, Δύση και Ανατολή, η χιλιόχρονη μεσαιωνική αυτοκρατορία των Ελλήνων πέφτει στα χέρια των Τούρκων νομάδων αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στη Δύση στον εμπορικό, πολιτικό και οικονομικό τομέα που τόσο λαχταρούσε και φθονούσε. Δεν κατάφερε ποτέ όμως ούτε η Ισλαμική θρησκεία εξ’ Ανατολών, ούτε και η Καθολική και Προτεσταντική Αίρεση εκ Δύσεως να αλλοιώσει το Ορθόδοξο Δόγμα και την Πίστη του ελληνικού έθνους χάρις στη πνευματική κίνηση του Γρηγορίου Παλαμά και του κινήματος του Ησυχασμού σε μεγάλο ποσοστό. (3)

Η πολιτική διάσταση του ζητήματος

Η πολιτική της Δύσεως παραμένει σταθερή και αμετάβλητη προς τον τελικό σκοπό και φαίνεται να διαφοροποιείται μόνο κατά ιστορικών συγκυριών και βάσει τακτικής απέναντι πλέον στο Ανατολικό Ζήτημα (4), όπου θα μπορούσε να προσδιορισθεί και ως Ελληνικό Ζήτημα και το οποίο διατηρείται μέχρι σήμερα, με τελικό στόχο τον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τελικό σκοπό την διανομή των γεωγραφικών της περιοχών σε Βαλκανική Χερσόνησο και Μέση Ανατολή και την ολοκληρωτική κυριαρχία της επί της Μεσογείου. Ο κύριος σκοπός των κυβερνήσεων των Μεγάλων Δυνάμεων, κυρίως της Αγγλίας και της Γαλλίας όπου θα στηρίξουν την αναπόφευκτη πλέον Ελληνική Επανάσταση δεν είναι ο ρομαντισμός τους, ούτε ο θαυμασμός τους προς τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, ούτε τα ιστορικά δίκαια του Ελληνισμού αλλά ακραιφνώς η επιρροή τους επί του ελληνικού κοσμοϊστορικού εγχειρήματος προς αποφυγή της Αναγέννησης μιας Νέας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και την είσοδο της Τσαρικής Ρωσίας στο πλευρό των ομόδοξων Ελλήνων. Δεν πρέπει επ’ ουδεμία περίπτωση η Πόλις των πόλεων, η Κωνσταντινούπολη, να περάσει και πάλι στα χέρια των Ελλήνων, καθότι μπορεί να την κρατήσουν για άλλα χίλια χρόνια και αποτελεί το Κλειδί της Heartland (5) κατά τον Βρετανό γεωγράφο και πολιτικό, Halford Mackinder και την Πύλη της Rimland (6) κατά τον Αμερικανό ολλανδικής καταγωγής πολιτικό επιστήμονα, Nicholas Spykman και ασφαλώς, να κατέβουν οι Ρώσοι στις θερμές θάλασσες καθιστώντας μία πιθανή ελληνορωσική συμμαχία άκρως επικίνδυνη για τα συμφέροντα της Δύσεως αλλά ακόμη και αιτία ακήρυχτου πολέμου.

Αυτό θα φανεί ακόμη περισσότερο μετά την δημιουργία του Ελληνικού Βασιλείου και της εξασθενημένης πλέον Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όπου Αυστριακοί, Γερμανοί, Ιταλοί, Γάλλοι και Άγγλοι θα επιδιώκουν πότε να τα βρίσκουν με τους αλλόθρησκους και αλλόφυλους Οθωμανούς και πότε να υποβοηθούν και να ενισχύουν τις θέσεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής όταν αυτή πλέει με τα συμφέροντα τους. (7) Κατά την έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων η Δύση θα ακολουθήσει και πάλι αμφίσημη πολιτική στηρίζοντας πότε τους Έλληνες, πότε τους Σέρβους και πότε τους Βούλγαρους, ίσως και περισσότερο τους τελευταίους, μιας και τους θεωρούσαν πιο ασταθείς δεδομένου ότι φλέρταραν συνεχώς με τους Ρώσους. Έτσι, η Δύση με τα εθνικά κράτη της και τα μικρά λοιπά κρατίδια εντός της θα διασπάσει την μέχρι τότε κοινή πολιτιστική και θρησκευτική ενότητα των βαλκανικών λαών, οι οποίοι επί βυζαντινών χρόνων δεν αντιμετώπιζαν φυλετικά μίση, θρησκευτικές έριδες και γλωσσικές αψιμαχίες καθότι βασίζονταν πάνω στην βυζαντινή παράδοση και την ρωμαίικη πολιτιστική ταυτότητα. Η έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και οι δυτικοί συνασπισμοί καταμαρτυρούν το γεγονός πως ο αλληλοσπαραγμός των δυτικών βασιλείων και δημοκρατιών είχε σκοπό την δορυφοροποίηση των βαλκανικών κρατών και την συναισθηματική εκμετάλλευση των εθνών της Χερσονήσου του Αίμου, όπως ονομάζεται ελληνιστί, μια χερσόνησος η οποία ονομάστηκε προκλητικά και ειρωνικά ως πυριτιδαποθήκη από δυτικούς πολιτικούς και ιστορικούς, μιας και όποτε ήθελαν άναβαν φωτιά την περιοχή μας ως πυρομανείς τυχοδιώκτες και όποτε ήθελαν την έσβηναν ως άλλοι ειρηνόφιλοι πυροσβέστες, για την τελική επικράτηση των χερσαίων δυνάμεων Γερμανίας και Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας και του Lebensraum ή των ναυτικών δυνάμεων Αγγλίας και Γαλλίας και του World Island. Η Μικρασιατική εκστρατεία δεν θα είχε πραγματοποιηθεί ποτέ χωρίς την φαινομενική υποστήριξη της Αντάντ (Συνεννόηση ελληνιστί), ο ελληνικός στρατός δεν θα είχε αποβιβαστεί ποτέ υπό τις υπάρχουσες στη τότε εποχή συγκυρίες για την εξυπηρέτηση συμφερόντων κυρίως των Αγγλογάλλων και την ματαιοδοξία του Έλληνα πρωθυπουργού και φιλελεύθερου καθεστώτος του (8) , οι ελληνικοί πληθυσμοί δεν θα είχαν απολέσει τις πατρογονικές τους εστίες μετά από 3.000 χρόνια παρουσίας στη Μικρά Ασία και οι Νεότουρκοι δεν θα είχαν διαπράξει ένα από τα μεγαλύτερα ιστορικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, μαζί με την σε μεγαλύτερη διαστάσεων γενοκτονία των Αρμενίων, χωρίς τις ευλογίες και τις στρατηγικές καθοδηγήσεις και τις οικονομικές ενισχύσεις των Γερμανών αξιωματικών και των Ρώσων και Ιταλών πολιτικών αντιστοίχως και με την υποκριτική παθητικότητα των Γάλλων και Άγγλων ‘’συμμάχων’’ μας. Η περιπέτεια μας στη άλλη πλευρά του Αιγαίου δεν θα εξελισσόταν σε τραγωδία αλλά θα έπαιρνε μελλοντικά μια άλλη διάσταση πολιτικού και απελευθερωτικού αγώνα!

Η οικονομική διάσταση του ζητήματος

Πλησιάζοντας περισσότερο στον 21ο αιώνα γίνεται όλο και πιο φανερό το πολιτικό και οικονομικό παιχνίδι των ‘’Μεγάλων’’ της ιστορίας, έχοντας απολέσει πλέον τις ιδεολογίες τους μετά την λήξη και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και έχοντας όλοι τους φορέσει την μάσκα του κοινοβουλευτικού δημοκράτη και του υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κατανοούμε περισσότερο την δυτική υποκρισία, την ευρωπαϊκή φιλαυτία και την ευρωκεντρική αντίληψη των Δυτικών για την κυριαρχία του Βορρά επί του Νότου, των Βαλκανίων και της Μεσογείου θεωρώντας τους εαυτούς τους σύγχρονους αποικιοκράτες και τις δικές μας πατρίδες ως αποικίες τους. Αυτό το διαπιστώνουμε από την παρέμβαση των Δυτικών στη Γιουγκοσλαβία, στη Λιβύη, στην Ουκρανία, στη Συρία, στο Ιράκ και ασφαλώς στα Σκόπια. Δημιουργώντας ψεύτικα κρατίδια με ψευδή εθνική ταυτότητα και πλαστά ιστορικά χαρτιά προσπαθούν να οικοδομήσουν ένα νεότευκτο ‘’έθνος’’ – κράτος προς την επιδίωξη των δικών τους συμφερόντων και την επίλυση των οικονομικών τους αδιεξόδων. Το ίδιο και στη γειτονική Αλβανία, η οποία καλείται από τους Δυτικούς μηχανορράφους και δολοπλόκους να παίξει τον νέο γεωπολιτικό μετασχηματιστή και την νέα αφετηρία των ευρωπαϊκών και αμερικανικών συμφερόντων και επεκτατικών εξορμήσεων, παίρνοντας την θέση που κατείχε κάποτε η Ελλάδα με την Μεγάλη Ιδέα, και χτίζοντας δειλά δειλά τον σύγχρονο ανιστόρητο μύθο της ‘’Μεγάλης Αλβανίας’’.

Οι Δυτικοί επέστρεψαν. Αν και για την ακρίβεια δεν έφυγαν ποτέ. Απλώς συγκρότησαν μια νέα αυτοκρατορική δύναμη στο πρόσωπο της Ενωμένης Ευρώπης με πολιτικό και οικονομικό ηγεμόνα την Γερμανία και την Αγγλία και την Γαλλία ως συμπαίκτες και συμμάχους. Μόνο που αντί για σταυροφορίες πλέον, κουβαλούν μαζί τους την εμετική μπλε σημαία με τα 12 αστέρια τους (αλήθεια γιατί μόνο 12 αστέρια μετά από τόσα νέα ενταγμένα ευρωπαϊκά έθνη;; …τροφή για σκέψη), αντί για πολεμικές εκστρατείες κάνουν οικονομικές ‘’δωρεές’’, αντί για καθολικισμό μας προωθούν πλέον τον ευρωπαϊσμό, αντί ένωση των εκκλησιών μας μιλούν για ενοποίηση των κρατών, αντί για λατινικά σχολεία χτίζουν αγγλικά και γερμανικά κολέγια, αντί για στρατιωτικές λεγεώνες έχουμε τις πολυεθνικές τους εταιρείες.
Η Δύση κυριαρχεί οικονομικά, ιδεολογικά, πολιτικά και γεωπολιτικά αλλά όχι για πολύ καιρό ακόμη. (9)

Η ανατολική λύση του δυτικού ζητήματος

Το Δυτικό Ζήτημα αποτελεί ένα ηθικό και πνευματικό πρόβλημα στην καρδιά της Ευρώπης. Η έπαρση, η αλαζονεία, η απληστία και η ναρκισσιστική αντίληψη της έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο όπου είναι έτοιμη ιστορικώς και πολιτικώς να υποστεί με την σειρά της την δική της πτώση από τον θρόνο που έχτισε στον εαυτό της με τους πόρους και τους κόπους άλλων λαών και εθνών, σαν νέος έκπτωτος άγγελος και είναι έτοιμη να αντικρύσει το ίνδαλμα της μέσα στα θερμά νερά της Μεσογείου και να πνιγεί σαν άλλος Νάρκισσος μη γνωρίζοντας κολύμπι και αδυνατώντας να καταλάβει την υδάτινη μοίρα και το πεπρωμένο των εθνών του Νότου και της Ανατολικής Μεσογείου.

Αν η Δύση επιθυμεί να σωθεί, οφείλει να κοιτάξει προς την Ανατολή. Και Ανατολή για την Δύση δεν είναι η Μέση Ανατολή, αλλά η Ανατολική Ευρώπη και η Ελλάδα. (10) Όχι για να πλουτίσει πάλι, ούτε για να την ληστέψει. Αλλά για να βρει τον εαυτό της και για να αναγεννηθεί. Η Δύση θα κυριαρχήσει στον εαυτό της επί των παθών της όταν οι λαοί της αποτινάξουν από πάνω τους τις φεουδαρχικές νέου τύπου κυβερνήσεις τους και τις διεθνιστικές και φιλελεύθερες αντιλήψεις τους, όταν κατανοήσουν το ελληνικό πνεύμα με το οποίο είχαν εμποτιστεί ως ένα σημείο στο παρελθόν και όταν δραπετεύσουν από την πλάνη τους και επιστρέψουν στον Ορθό δρόμο όπου δεν είναι άλλος από την Ορθόδοξη Αλήθεια και την Ανατολική Εκκλησία. Τότε η Δύση θα βρει την Ανατολή της. Και η Ανατολή έναν πλανεμένο και άσωτο αδελφό. Γιατί ο ήλιος της ζωής έρχεται πάντα εξ’ ανατολών…

Βιβλιογραφία:

(1) Παλαιά και Νέα Ρώμη – Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος
(2) Οι Δυτικοί θα κάνουν κατάχρηση του όρου καθολικός αποσπώντας το από την επίσημη ονομασία της Εκκλησίας, θέλοντας να δείξουν ότι είναι η πλειοψηφία και να προκαλέσουν σύγχυση με αποτέλεσμα η Ανατολική Εκκλησία πλέον να καλέσει Οικουμενική Σύνοδο ώστε να οριοθετήσει το δόγμα, να αφορίσει την δυτική εκκλησία αναγνωρίζοντας την ως αίρεση και να βαπτισθεί εκ νέου ως Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία, δηλαδή η Εκκλησία όπου δοξάζει ορθά (σωστά) τον Θεό.
(3) Εκκλησία και Γένος εν αιχμαλωσία – Καραμπελιάς Γεώργιος
(4) Το ‘’Ανατολικόν Ζήτημα’’ σήμερα – Κακλαμάνης Γεράσιμος
(5) Δημοκρατικά Ιδεώδη και Πραγματικότητα – Mackinder Harold
(6) Η Γεωγραφία της Ειρήνης – Spykman Nicholas
(7) Γεωπολιτική των Μεγάλων Δυνάμεων από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στη Κοινωνία των Εθνών – Σιούσιουρας Πέτρος
(8) Οι Αρχιτέκτονες του Μικρασιατικού Ολοκαυτώματος – Κάρτσιος Βασίλειος
(9) Το τέλος της οικονομικής κυριαρχίας της Δύσης και η εισβολή της Ανατολής – Νεγρεπόντη – Δελιβάνη Μαρία
(10) Η δύση της Δύσης, η απομυθοποίηση της Ευρώπης και ο Ελληνισμός – Γκεμερέυ Λαυρέντιος

Β’ ΜΕΡΟΣ

Στο προηγούμενο άρθρο αναλύσαμε το δυτικό ζήτημα εκ των ριζών του, στην θεολογική, πολιτική και οικονομική του διάσταση και τις επιπτώσεις και επιρροές που έχει ο δυτικός παράγων στον ευρωπαϊκό χάρτη, στη δημιουργία ψευδών κρατών, στις πολεμικές συρράξεις στη Μέση Ανατολή και την πολιτική και οικονομική υποδούλωση της παγκόσμιας κοινότητας. Αντιθέτως, σε αυτό θα σταχυολογήσουμε τις αστείρευτες δυνάμεις που έχει στο πνευματικό του οπλοστάσιο ο Ελληνισμός ως έθνος-κράτος αλλά και ως πνευματικό κίνημα.

Οι μεγάλες ελληνικές δυνάμεις δεν βασίζονται στην πολεμική μηχανή του Ελληνισμού, ούτε στις τράπεζες της Ελλάδος, ούτε στην ισχυρή οικονομία της χώρας αλλά ούτε και σε κάποιον υπερφυσικό αστρονομικό εξοπλισμό που διαθέτει.
Οι μεγάλες δυνάμεις του Ελληνισμού πηγάζουν από το Ηροδότειο απόφθεγμα που συνδέει οργανικά ένα έθνος, το ‘’Ομόαιμον, Ομόθρησκον, Ομόγλωσσον και Ομότροπον’’ και την έμμεση συνεκτική του ισχύ με τις χώρες της Δύσεως και της υπόλοιπης Ευρώπης.

Η Ελλάδα ως έθνος-κράτος και ως φορέας πολιτισμού αποτελεί ένα ιστορικό παράδειγμα για τα υπόλοιπα έθνη της Οικουμένης. Πρώτον, για το υψηλό αίσθημα ελευθερίας που διακατέχει τον λαό της και τους αγώνες που έχει δώσει στην ιστορία του για αυτήν και δεύτερον διότι δεν έχει διαπράξει κανέναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε γειτονική χώρα με σκοπό την απομύζηση των πόρων τους και δεν έχει προβεί ποτέ σε καμία σφαγή ή γενοκτονία όπως έπραξαν οι λαοί εκ δυσμάς και εξ’ ανατολάς μας σε όλη τη πολυετή ιστορία.

Το Ομόαιμον

Οι Έλληνες ως ο αρχαιότερος λαός στη Γηραιά Ήπειρο και δίνοντας επικές μάχες καθ’ όλη την αρχαία ιστορία τους με τους Πέρσες για την ελευθερία της Ευρώπης και την αυτονομία των ελληνικών πόλεων από τα βαρβαρικά ήθη και έθιμα των ανατολικών λαών και τον δυναστικό τρόπο διακυβέρνησης της Ασίας αποτελούν τον πρώτο κάτοικο, γενάρχη και υπερασπιστή της ευρωπαϊκής και λευκής φυλής. (1)
Οι πρόγονοι μας μέσα από τα ταξίδια τους σε Βορρά, Νότο, Δύση και Ανατολή και την δημιουργία αποικιών με σκοπό την ζωτική επιβίωση αλλά και την πολιτιστική ανάπτυξη σε υποανάπτυκτες περιοχές, κατάφεραν να δημιουργήσουν φυλετικούς δεσμούς, γλωσσολογικές παρακαταθήκες και πολιτιστικές σχέσεις με διάφορα φύλα της Δύσεως. Η Νότια Ιταλία, περιοχή της Απουλίας και της Καλάβριας και η νήσος της Σικελίας, γνωστές στην αρχαιότητα ως Magna Grecia (2) αποτελούν την ισχυρότερη πολιτιστική σύνδεση των δύο χωρών μέχρι τις μέρες μας. Στην Νότια Γαλλία, στις περιοχές της Νίκαιας και της Μασσαλίας, όπου ο Πυθέας ξεκίνησε το πρώτο του ταξίδι για την εξερεύνηση της Βορείου Ευρώπης φτάνοντας μέχρι την Νορβηγία (3) αλλά και τον μύθο που θέλει τον Ηρακλή να νυμφεύεται την πριγκίπισσα των Κελτών και να αποκτάει έναν γιο, τον Γαλάτη, ο οποίος θα αποτελέσει τον γενάρχη της εθνότητας των Γαλατών. Ο ελληνικός αποικισμός θα φτάσει μέχρι την Ισπανία και τις Ηράκλειες Στήλες, δημιουργώντας μια σειρά ελληνικών πόλεων στην Ιβηρική χερσόνησο. (4) Κατά αυτόν τον τρόπο, γίνεται αντιληπτό ότι πολλές χώρες της Δύσεως φέρουν μέσα στο DNA τους αίμα ελληνικό (5), χωρίς να θέλουμε να τους ελληνοποιήσουμε πλήρως και να τους υφαρπάξουμε την ήδη εθνική συνείδηση που έχουν χαλυβδώσει με το πέρασμα των αιώνων αλλά θέλοντας να τονίσουμε τους φυλετικούς δεσμούς με συγκεκριμένες περιοχές των χωρών αυτών, οι οποίες θα μπορούσαν να παίξουν έναν ρόλο διαμεσολαβητή μεταξύ των χωρών μας όπως έπαιζαν στα αρχαία χρόνια οι ελληνικές αποικίες με τις μητροπόλεις τους.

Οι Έλληνες είναι ο μοναδικός λαός στη γη όπου λόγω μεγάλων κατακλυσμών, εμφύλιων πολέμων, γεωλογικών μετασχηματισμών, οικονομικής ανεπάρκειας των πατρίδων τους και προς αναζήτηση ζωτικού χώρου, αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν σε άλλες περιοχές αναζητώντας μια νέα πατρίδα και χτίζοντας μια νέα πολιτεία τιμώντας πάντα τον τόπο καταγωγής τους (συνήθως βαπτίζοντας την ως Νέα, κάτι που ακολούθησαν και οι παππούδες μας) μεταφέροντας τον πολιτισμό τους, την γλώσσα, την παράδοση και την θρησκεία τους στις νέες τους εστίες μεταγγίζοντας αίμα από το αίμα τους και πνεύμα από το πνεύμα τους στους λαούς που κατοικούσαν γύρω από τις νεοσύστατες πολιτείες τους και καθιστώντας τους ως ‘’ελληνόαιμους’’ μετά από τους κοινούς γάμους και τα προξενιά που διετέλεσαν οι δύο φυλές.

Το Ομόθρησκον

Η θρησκεία, η οποία αποτελεί την πρωταρχική ουσία ενοποίησης ενός λαού, μετά την γλώσσα, καθότι καθορίζει ένα ευρύτερο πνευματικό πλαίσιο αρχών, ηθών και εθίμων, αποτελεί την δεύτερη μεγαλύτερη δυναμική του Ελληνισμού. Οι Έλληνες από τα αρχαία χρόνια ως θεοσεβούμενος λαός απέναντι στους Ολύμπιους θεούς τους αλλά και προς των άλλων, και τα τελευταία 2.000 χρόνια ως λαός που κλήθηκε από την Ιστορία και από την Θεϊκή Πρόνοια να εξαπλώσει μέσω της γλώσσας του, το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού θέλοντας πρώτα να εξελληνίσει τα βαρβαρικά φύλα του τότε γνωστού κόσμου και μετά να τα εκχριστιανίσει. (6)

Η αποστολή του ήταν δύσκολη και επικίνδυνη. Καθότι κλήθηκε να επιτελέσει ένα θεόπνευστο έργο μέσα από εχθρικά φύλα με ξένη θρησκευτική παράδοση και ισχυρές ιερατικές κλίκες, οι οποίες είτε τον πολεμούσαν ανοικτά, είτε σχημάτιζαν νέες αιρέσεις υπό το πρίσμα κάποιας φιλοσοφικής σχολής. (7) Έτσι, από τον δεσμό των Ελλήνων με τους Δυτικούς και σε θρησκευτικό επίπεδο, αυτοί θα ακολουθήσουν έναν δικό τους αυτόνομο δρόμο μακριά από τους Πατέρες της Εκκλησίας και την Αλήθεια του Θεού. Οι Ευρωπαίοι όμως, της ανατολικής πλευράς της ηπείρου μας θα παραμείνουν προσηλωμένοι στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, σώζοντας τους εαυτούς τους από την πλάνη και διατηρώντας την βυζαντινή τους παράδοση. Ο Ελληνισμός θα διατηρήσει και θα ισχυροποιήσει τους δεσμούς του με τους ανατολικοευρωπαίους, οι οποίοι ασπαζόμενοι την Ορθόδοξη πίστη, εξωτερικώς μπορεί να είναι Βούλγαροι, Ρώσοι, Ρουμάνοι, Σκοπιανοί, κλπ., εσωτερικώς όμως έχουν εμποτιστεί με το πνεύμα του Θεού και με το ελληνικό πνεύμα των Αγίων Πατέρων μετατρέποντας τους ως ‘’ελληνόδοξους’’ εις το όνομα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και του ελληνικού θρησκευτικού τρόπου λειτουργίας και ευσεβείας.

Το Ομόγλωσσον

Το ελληνικό αλφάβητο μεταφέρεται μαζί με τα ήθη και έθιμα των αρχαίων Ελλήνων στις δυτικές αποικίες όπου με το πέρασμα των αιώνων θα βαπτιστεί λατινικό προερχόμενο όμως από την Χαλκίδα. Οι Έλληνες της Ελλάδος θα υιοθετήσουν το ιωνικό από την ανατολική πλευρά του Αιγαίου και το αλφάβητο της δυτικής πλευράς του Αιγαίου θα ταξιδέψει δυτικότερα. Η δωρεά αυτή της γλώσσας και του αλφάβητου θα βοηθήσει στην άνθιση των γραμμάτων στη Ρώμη αρχικώς και στις υπόλοιπες μετέπειτα. Μέσω αυτού θα γραφτούν υπέροχα έπη και έργα στην ρωμαϊκή λογοτεχνία (Οράτιος και Κικέρων), στην αγγλική (Σαίξπηρ και Σέλλευ), στη γερμανική (Γκαίτε και Σίλλερ), στη γαλλική (Ουγκώ και Ντεκάρτ), στην ισπανική (Θερβάντες και Λόρκα). Η ελληνική προσφορά της γλώσσας θα τροφοδοτήσει τα μυαλά των γηγενών λαών, μυώντας τους στις ιδέες του κόσμου και διδάσκοντας τους την αναζήτηση της αλήθειας και την εξερεύνηση του κόσμου εξυψώνοντας τους και καταξιώνοντας τους σε ποίηση, λογοτεχνία, φιλοσοφία και επιστήμες, βγάζοντας τους από το αναλφάβητο σκότος που ήταν βυθισμένοι και απαλλάσσοντας τους από τις βαρβαρικές ιαχές που χρησιμοποιούσαν σαν πολεμικές κραυγές πριν την είσοδο του γονιμοποιού λόγου του Ελληνισμού. (8)

Και ενώ η Δύση υιοθετεί το χαλκιδικό αλφάβητο, η Ανατολή μαζί με την Ορθόδοξη πίστη θα υιοθετήσει και το Κυριλλικό αλφάβητο, το οποίο δημιούργησαν οι δύο Άγιοι Θεσσαλονικείς, Κυρίλλος και Μεθόδιος, με σκοπό την εύκολη και κατανοητή απόδοση του Ευαγγελίου στους σλαβικούς λαούς. Κατά αυτόν τον τρόπο, οι δύο πλευρές της Ευρώπης θα καταστούν και στο γλωσσικό επίπεδο ως ‘’ελληνόγλωσσοι’’ πληθυσμοί, η κάθε μια ασπαζόμενη διαφορετική πτυχή του ελληνικού αλφάβητου, σαφώς με αναπόφευκτο τρόπο ομιλίας την εντοπιότητα αλλά με γραμματική και συντακτικό την ελληνικότητα.

Το Ομότροπον

Ο όμοιος τρόπος περιλαμβάνει τις χώρες της Βαλκανικής Χερσονήσου, όλες δηλαδή εκείνες οι οποίες υπάγονταν κάποτε στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και είχαν υποστεί την επίδραση της σε πολιτικό, κοινωνικό, διοικητικό και πνευματικό επίπεδο. (9) Αποτελώντας μέλη της εν Τριαδικού Θεού ορθοδόξου κοινωνίας και εβρισκόμενοι κάτω από το σκήπτρο εξουσίας και διοικήσεως του Βασιλέως της Κωνσταντινουπόλεως είχαν ασπαστεί τον βυζαντινό τρόπο ζωής και είχαν υιοθετήσει την ρωμαίικη πολιτιστική ταυτότητα ανεξαρτήτως φυλής και γεωγραφικής περιοχής, ως την στιγμή όπου ο δυτικός παράγων διείσδυσε στην Χερσόνησο του Αίμου για να την κάνει πιο αιματηρή από ότι υπήρξε στο παρελθόν με τις φυλετικές διακρίσεις, τους παρανοϊκούς εθνικισμούς, τις εκκλησιαστικές διχόνοιες και τις ταξικές ανισότητες.

Πέραν όμως της έκρυθμης καταστάσεως που επικρατεί στα Βαλκάνια από την μέρα δημιουργίας των εθνικών κρατών, οι δεσμοί της Ελλάδος με τα σλαβικά κράτη της Νότιας Ευρώπης, καθώς και με την Αλβανία και την Ρουμανία, είναι ιδιαίτερα ισχυροί και θεμελιώδεις λόγω της κοινής χιλιετής διαβίωσης των επί Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, των κοινών ηθών και εθίμων, γλωσσολογικών ανταλλαγών και του κοινού απελευθερωτικού αγώνος των λαών της ενάντια στον αβάσταχτο τουρκικό κατοχικό ζυγό.

Συμπέρασμα

Ο Ελληνισμός δεν λειτουργεί ως διχαστικός οργανισμός ενάντια στις τάξεις των εθνών και δεν προκαλεί ιδεολογικές και πολιτικές συγκρούσεις μεταξύ των ώστε να ικανοποιήσει τις εθνικές του φιλοδοξίες και τις επεκτατικές του βλέψεις όπως έπραξαν και πράττουν οι Δυτικοί στον κόσμο. Αν ήθελε η Ελλάς θα μπορούσε σε συνεργασία με άλλες χώρες της Ανατολής να είχε δημιουργήσει παρόμοια θέματα διαμελισμού, απόσχισης και δημιουργίας νέων χωρών στην αυλή της Δύσεως.
Αρκεί κάποιος να ρίξει μια ματιά στον χάρτη της Ευρώπης και να διαβάσει λίγο ιστορία για να μπορέσει να εντοπίσει τις περιοχές που προβάλλονται για εκμετάλλευση ή ‘’καθοδήγηση’’ σύμφωνα με το καταστατικό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που επικαλούνται οι δυτικές συμμαχίες. Το Βέλγιο, το οποίο αποτελεί ένα ανομοιογενές κράτος με Φλαμανδούς στο Βορρά και Βαλλόνους στο Νότο, μια Σκωτία, Ουαλία και Βόρεια Ιρλανδία να ανέχονται την βρετανική κυριαρχία επιτρέποντας της να παραμένει οικονομική και πολιτική δύναμη, μια Βαυαρία να αισθάνεται ‘’ιδιαίτερη’’ και ‘’διαφορετική’’ εντός της γερμανικής επικράτειας με την υπόλοιπη να είναι εντός της Αυστρίας και μια Σικελία να μπορούσε να συστηθεί ξανά στο διεθνές σκηνικό ως Magna Grecia, παρουσιάζονται ως ιδανικά ‘’φιλέτα’’ στη πολιτική δράση και την στρατηγική σκέψη της Ανατολικής Ευρώπης.

Διακρίνοντας τα έθνη της Ευρώπης λοιπόν ως ‘’ελληνόαιμα’’, ‘’ελληνόθρησκα’’, ‘’ελληνόγλωσσα’’ και ‘’ελληνότροπα’’ γίνεται επομένως φανερό πως οι Μεγάλες Ελληνικές Δυνάμεις είναι καθαρά Πνευματικές και Πολιτιστικές. Με το ελληνικό Πνεύμα και την ορθόδοξη Πίστη να δίνουν τον πνευματικό αγώνα, μιας και όλος ο πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητας μεταξύ των λαών και των εθνών, αλλά και μεταξύ του Ανθρώπου με τον Εχθρό του Θεού και Ανθρώπου (10) να διεξάγεται στο πνευματικό και ψυχολογικό πεδίο και την ελληνική Γλώσσα και Παράδοση να συμπληρώνουν στο υλικό πεδίο την συνέχεια του ηράκλειου άθλου του ελληνικού έθνους για την Πνευματική Αφύπνιση των εθνών ενάντια στους εχθρούς της ανθρωπότητας και το κάλεσμα τους σε μια κοινή πορεία ζωής και πίστεως πάνω στις αθάνατες ελληνικές αξίες, τις παραδοσιακές αρχές των λαών και την εν Χριστώ ζωή.

Βιβλιογραφία:

1. Η Προϊστορική εξάπλωση των Αιγαίων – Γεώργιος Γεωργαλάς
2. Γκρεκάνοι, οι Έλληνες της Κάτω Ιταλίας – Δημήτρης Αλεξάνδρου
3. Πέραν της Μασσαλίας, στο Δέλτα του Ροδανού – Δημήτρης Αλεξάνδρου
4. Πομπλαδόρες Γριέγος, οι Έλληνες της Ισπανίας – Δημήτρης Αλεξάνδρου
5. Η Καταγωγή των Ελλήνων – Δημήτρης Δημόπουλος
6. Ελληνισμός και Χριστιανισμός – Γεώργιος Πατρώνος
7. Η Ουσία της Ορθοδοξίας – Ανδρέας Θεοδώρου
8. ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ, Πως η ελληνική γονιμοποίησε τον παγκόσμιο λόγο –
   Άννα-Ευσταθία Τζιροπούλου
9. Η Βυζαντινή Κοινοπολιτεία – Dimitri Obolensky
10. Ο Αόρατος Πόλεμος – Άγιος Νικόδημος, ο Αγιορείτης

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Γιάννης Ταχόπουλος: Μερικές σκέψεις για τη Βυζαντινή Ταυτότητα

Γ. Παναγιωτόπουλος: Η πρώτη Βυζαντινή Αναγέννηση και η μεταφυσική της ταυτότητας