Το Σπαθί του Αυτοκράτορα – Βύρων Αθανίτης

Δήμητρα Κωλέτη – Θεματοφύλακες

Το Σπαθί του Αυτοκράτορα είναι ένα επιβλητικό -λόγω τίτλου και εξωφύλλου-ιστορικό μυθιστόρημα, μα και από τα πιο πρωτότυπα του είδους που έχω ως τώρα διαβάσει, καθώς ο συγγραφέας δεν παραθέτει απλώς τα γεγονότα της Άλωσης της Βασιλεύουσας, μα συνδέει επιτυχώς τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της τότε εποχής μ’ αυτές που επικρατούν στην Ελλάδα της κρίσης και των μνημονίων, ενώ παράλληλα προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα: ποια είναι η ταυτότητα του Έλληνα και πόσο και με ποιο τρόπο η Άλωση του 1453 επηρέασε τα μελλοντικά του βήματα μέσα στα δαιδαλώδη μονοπάτια της Ιστορίας;

Ο συγγραφέας Βύρωνας Αθανίτης συνυφαίνει τον μύθο με την Ιστορία και ενώνει το τώρα με τον 15ο αιώνα με ένα έξυπνο τέχνασμα, με το Χρονικό του Μιχαήλ Ζαπανιώτη, του ανθρώπου που έζησε τη νύχτα της 29ης Μαΐου του 1453 και που κατέγραψε τις τελευταίες στιγμές του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, όντας ακόλουθός του.

Ο Μιχαήλ, λοιπόν, μας μεταφέρει με λυρικό και άκρως μεταδοτικό τρόπο τις συγκλονιστικές στιγμές της Άλωσης:

Τον τράβηξα στην αγκαλιά μου και τον φίλησα στο μάγουλο. Παγωμένα δάκρυα κύλησαν στα δικά μου, δεν ήθελα να πιστέψω αυτό που συνέβαινε. Έγειρα στο στήθος του κι έκλαψα με λυγμούς. «Αχ! Πού είσαι κύρη μου, πού είσαι βασιλιά μου;» μονολόγησα και ίσα που έβγαινε η φωνή μου.

Καθώς επίσης και την προσπάθειά του να προστατεύσει το σπαθί του Αυτοκράτορα, το οποίο και πήρε με δέος από το αιμάτινο χέρι του νεκρού Βασιλιά λίγο πριν εγκαταλείψει την Πόλη:

Γύρισα προς τον βασιλιά, έσκυψα και με κόπο λευτέρωσα το σπαθί από την παλάμη του. Το οδήγησα όπως όπως στο θηκάρι μου. Δεν ταίριαζε, καθώς ήταν ελαφρώς κυρτό ενώ το δικό μου ίσιο. Έσκισα στα γρήγορα ένα κομμάτι πανί και το έδεσα στη λαβή. Έβαλα ύστερα στους ώμους μου το κόκκινο πανωφόρι και κουτρουβάλησα προς το έδαφος. Σηκώθηκα κι αφού έριξα μια ματιά πίσω μου, βάλθηκα να τρέχω προς το λιμάνι, μόνος ανάμεσα σε δεκάδες αλλόπιστους που αναζητούσαν μια εύκολη μπάζα.

Αυτή η μαρτυρία φυλάσσεται σαν ιερό κειμήλιο από την οικογένεια Βαφέα, την οικογένεια που ο πρόγονός τους μετέφρασε για πρώτη φορά το Χρονικό. Οι αιώνες αλλάζουν… Ο ένας Βαφέας μεταλαμπαδεύει στον άλλον το Χρονικό…. Και φτάνουμε στον 21ο αιώνα, στο τώρα και στον Βαγγέλη Βαφέα, έναν εκ των κεντρικών ηρώων, ο οποίος, ως τελευταίος από τους κατόχους του Χρονικού, αποφασίζει να το διαβάσει μαζί με τον φίλο και καθηγητή Ιστορίας, Θεόδωρο Μαρόπουλο. Η ανάγνωσή του θα φέρει στο φως Ιστορία, ερωτήματα, απαντήσεις και γιατί όχι (!) και λύσεις για τις σύγχρονες δυσκολίες, ενώ παράλληλα, μια νέα αναζήτηση για το σπαθί του Αυτοκράτορα και τον συμβολισμό που αυτό κουβαλά μόλις θα ξεκινήσει…

Αν θα το ανακαλύψουν ή όχι, θα σας αφήσω να το διαπιστώσετε μόνοι σας μέσα από την ανάγνωση αυτού του πρωτότυπου και πολυεπίπεδου ιστορικού μυθιστορήματος.

Αξιοσημείωτη είναι και η ιστορική έρευνα που έχει κάνει ο συγγραφέας Βύρων Αθανίτης. Δείχνει να είναι πολύ μεγάλη, όπως αποτυπώνεται στο τέλος του βιβλίου με τις παραθέσεις της βιβλιογραφίας.

Συγχαρητήρια στον συγγραφέα! Μας πρόσφερε ένα τεκμηριωμένο ιστορικό μυθιστόρημα με ενδιαφέρουσα αφήγηση που μας συγκινεί σε πολλά σημεία, μα και προβληματίζει για το γένος μας και μας κάνει να νιώθουμε περηφάνια γι’ αυτό!

Περίληψη:

“Έβγαλα το δαμασκηνό σπαθί από το θηκάρι και το κράτησα με σεβασμό στα χέρια μου. Η ταλαιπωρημένη αλλά γεμάτη συμπόνια μορφή του βασιλιά όπως είχε χαραχτεί στη μνήμη μου την τελευταία νύχτα της Πόλης, τρεμόπαιξε μπροστά μου σαν απόκοσμη οπτασία…

Τύλιξα το σπαθί με πορφυρό ύφασμα και το απόθεσα στο μπρούτζινο κουτί. Ασφάλισα τα κλείστρα του και το κατέβασα με προσοχή στον λάκκο, μαζί με τα δάκρυά μου που κυλούσαν πάνω του… Κατόπιν αρχίνισα να φτυαρίζω, ώσπου όλο το χώμα επέστρεψε στη θέση του…

Την ίδια στιγμή ο ήλιος είχε μόλις ανατείλει. Σαν από θαύμα γινομένο, οι ακτίνες του έγλειφαν τις επάλξεις του κάστρου για να πέσουν κατόπιν στη γης, ανάμεσα στα πόδια μου...”

Για την οικογένεια Βαφέα, το χειρόγραφο Χρονικό του Μιχαήλ Ζαπαντιώτη, ενός από τους γραμματικούς του Κωνσταντίνου Δραγάση Παλαιολόγου, που το κατέχει εδώ και αιώνες, σημαίνει πολύ περισσότερα από μια ιστορική κληρονομιά ή ένα κυνήγι θησαυρού. Αναζητώντας το σπαθί του τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα, οι ήρωες έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με την ταραχώδη διαχρονική πορεία του ελληνισμού και τις -καλά κρυμμένες στο συλλογικό μας ασυνείδητο- ενοχές για την απώλεια της βασιλεύουσας. Όσο αγωνίζονται να υπερβούν και τα δικά τους προσωπικά τραύματα, διαπιστώνουν την ανάγκη ενός νέου ξεκινήματος που συνδέεται με την ταυτότητα των σύγχρονων Ελλήνων.

ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ

, , , , , , , ,

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *