Το τέλος της λογοτεχνίας

Το ολοκληρωτικό «Social Justice Warrior» δόγμα απειλεί την ελευθερία του λόγου

Του Κωνσταντίνου Μαυρίδη

Πρέπει να ήταν το πρώτο ηχηρό καμπανάκι του ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά με το φαρισαϊκό δόγμα της δικαιωματικής αριστεράς στις ΗΠΑ. Ήταν το φθινόπωρο του 2015 και κατά τη διάρκεια της διαφημιστικής εκστρατείας της κινηματογραφικής ταινίας «η Σουφραζέτα» οι συντελεστές φορούσαν μπλουζάκια με τυπωμένα τα λόγια της Έμελιν Πάνκχερστ «Προτιμώ να είμαι επαναστάτρια παρά δούλα».

Με το φιλμ να περιγράφει την πολυτάραχη ζωή της Βρετανίδας φεμινίστριας Πάνκχερστ και τους αγώνες της για την κατοχύρωση της γυναικείας ψήφου στις αρχές του 20ού αιώνα, θα περίμενε κανείς μάλλον ευνοϊκή μεταχείριση από τα αριστερά ΜΜΕ και όχι την ολομέτωπη επίθεση που ακολούθησε. Ειδικά, όταν έγινε φανερό ότι αυτό που προκάλεσε τη λυσσαλέα οργή των αυτόκλητων μανδαρίνων της νέας πολιτικής ορθότητας δεν ήταν η ταινία αυτή καθεαυτή αλλά οι λέξεις «επαναστάτρια» και «δούλα» στα διαφημιστικά μπλουζάκια. Το σύνθημα, παρά το ξεκάθαρο του πράγματος ότι οι λέξεις χρησιμοποιήθηκαν με τη γενική τους έννοια, χαρακτηρίστηκε «ρατσιστικό», προκλητικά προσβλητικό προς τα μύρια όσα υπέφεραν οι Αφροαμερικανοί δούλοι στον Νότο και πως δήθεν υπερθεμάτιζε υπέρ των «επαναστατών» της Συνομοσπονδίας. Το όλο ζήτημα μπορεί να άγγιξε τα όρια του γελοίου, αλλά, παραδόξως, αντί να στηλιτευθεί ως η παρανοϊκή υπερβολή και φαρσοκωμωδία που όντως ήταν, έδειξε ότι τα κυρίαρχα ΜΜΕ και το Χόλιγουντ ακούν πλέον αυτές ακριβώς τις υπερβολές.

Πουθενά δεν είναι αυτό πιο φανερό από τους μεγάλους εκδοτικούς οίκους, οι οποίοι εκδίδουν τη «σοβαρή» αλλά και την «ποπ» λογοτεχνία, βλ. βιβλία τσέπης και κόμικς. Εκεί, η νέα SJW (Social Justice Warrior) γλώσσα θεωρείται, πλέον, προαπαιτούμενο για την όποια έκδοση, από βιβλίο ως κόμικς και ακόμη και οι ήρωες έχουν αρχίσει να αποκτούν ολοένα και πιο εύπεπτα προς το θετικά προσκείμενο προς τους SJW κοινό, χαρακτηριστικά και ρόλους. Για του λόγου το αληθές, η τελευταία έκδοση του θηλυκού Χαλκ (στις ΗΠΑ θα ήταν ήδη έξω από την πόρτα μου με πυρσούς και δικράνια για την παραπάνω αρσενική γενική) άρχισε να εκδίδεται τον Δεκέμβριο του 2016, αλλά η δικηγόρος Τζένιφερ Γουόλτερς μεταμορφώνεται σε Χαλκ μόλις στο 8ο τεύχος της σειράς. Κατά τα άλλα υπάρχει ένας ατελείωτα φλύαρος διάλογος, όπου η ηπερήρωας-δικηγόρος προσπαθεί να ξεπεράσει τα ψυχολογικά της τραύματα από τον θάνατο του ξαδέλφου της (του αρχικού Χαλκ) και δρα ως η ντε φάκτο νομική σύμβουλος όλων των μετανθρώπων.

Είναι άκρως ενδιαφέρον να δούμε τι αποκαλύπτει η SJW τέχνη για το ποιόν των χαρακτήρων και τη δράση τους ή την έλλειψη αυτής. Καμία δράση, λοιπόν, καμία θυσία και καμία αποτυχία από πλευράς ηρώων κατά το SJW αφήγημα και στα σοβαρά μυθιστορήματα. Λογική συνέπεια του γεγονότος ότι τα στελέχη τα επιφορτισμένα με την επιλογή των βιβλίων που θα εκδοθούν προέρχονται, αλλά και φοβούνται, την κριτική των SJW. Εξίσου λογική βέβαια και η μείωση των πωλήσεων των βιβλίων, καθότι τα συγκεκριμένα ζητήματα αφορούν μια ισχνή πλειοψηφία του πληθυσμού και αφήνουν τελείως αδιάφορους τους περισσότερους ανθρώπους. Οι πρωταγωνιστές των SJW κοπής μυθιστορημάτων είναι μαύροι, λατίνοι, γυναίκες, ομοφυλόφιλοι ή διεμφυλικοί και είτε τα προβλήματά τους είναι ανυπέρβλητα, π.χ. πάσχουν από AIDS, είτε δημιουργούνται από τους ίδιους και αντιμετωπίζονται σχετικά εύκολα. Οι αφόρητα αυτοαναφορικοί αυτοί ήρωες επικεντρώνονται αποκλειστικά στον μικρόκοσμο και τις μικρολεπτομέρειες που τους απασχολούν και ομιλούν ακατάπαυστα για τον εαυτούλη τους. Όντας γνώστες της απόλυτης αλήθειας, έχουν πάντα δίκιο, και χωρίς πραγματικά εμπόδια στον δρόμο τους, οι όποιες νίκες τους είναι επί των ίδιων των συναισθημάτων τους και μόνο (αισθανόμουν χάλια το πρωί, αλλά ήπια έναν λάτε ντεκαφεϊνέ με γάλα αμυγδάλου και ξανάνιωσα). Καμία αντίθετη άποψη, κανένα αντίπαλο επιχείρημα, όλα τα προβλήματα είναι εσωτερικού τύπου και βασίζονται σε μηδαμινές αστειότητες. Η τέχνη που παράγεται από ή υπό την αιγίδα των SJW δεν αγγίζει την πραγματικότητα της ανθρώπινης εμπειρίας, διότι η ανθρώπινη εμπειρία μάλλον δείχνει ότι το καλό δεν θριαμβεύει πάντα απέναντι στο κακό. Αντιθέτως, το καλό συνήθως χάνει και μάλιστα κατά κράτος και πολλές φορές η ζωή είναι δύσκολη και εμπεριέχει άφθονα δεινά και τα περισσότερα από αυτά τα δεινά είναι άκρως άδικα.

Παρά ταύτα, οι δημιουργοί της SJW τέχνης δεν χάνουν ευκαιρία να πατρονάρουν ασύστολα τους χαρακτήρες που δημιουργούν, πασχίζοντας παντοιοτρόπως να τους προστατεύσουν από αυτά τα ζητήματα και τους φέρονται ως ανόητα κουτάβια. Προφανώς και δεν έχουν κανέναν απολύτως πραγματικό σεβασμό προς τις μειονότητες αφού, ουσιαστικά, τις περιφρονούν και τις υποβιβάζουν σε επίπεδο λοβοτομημένων αυτομάτων που τους αφορά η ομφαλοσκόπησή τους και μόνον σε ένα πρόμπλεμ-φρι περιβάλλον που κανείς δεν διαφωνεί. Αυτή είναι και η τραγωδία των SJW. Δεν βλέπουν τους ανθρώπους ως αυτόνομα όντα, ως άτομα. Αντιθέτως, μαίνονται πώς να τους εντάξουν σε κάποια κατηγορία διότι κατά βάθος τους ενδιαφέρει να τους χρησιμοποιήσουν. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν εμπιστεύονται τους χαρακτήρες που δημιουργούν στη φαντασιακή κοινωνική μηχανική τους. Για τους SJW, οι μαύροι, οι λατίνοι, οι ΛΟΑΤΚΙ,Κ,Λ,Μ,…και βάλε, μαζί με τους μουσουλμάνους, ζουν αγαπημένοι και χωρίς προβλήματα στην παραμυθένια χώρα του Πουθενά και τα πραγματικά, δραματικά προβλήματα, που έχουν αληθινό κόστος, προέρχονται αποκλειστικά και μόνο από τους λευκούς.

Τώρα, αν δεν σου αρέσει αυτή η οπτική ή διαφωνείς μ’ αυτήν και θέλεις να εκδόσεις κάποιο διήγημα, απλά ξέχασέ το. Οι πόρτες των εκδοτικών οίκων ανοίγουν μόνο με τον ήχο του SJW newspeak, γι’ αυτό και οι πωλήσεις βιβλίων έχουν βουλιάξει, παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι είναι κλεισμένοι μέσα λόγω κορωνοϊού. Κανείς δεν θέλει να διαβάσει τις απίθανες, δεκάκις αυτο-λογοκριμένες ανοησίες που γράφονται σήμερα.

Υπάρχει πάντως μία λέξη που χαρακτηρίζει επαρκώς τα ιδεολογήματα (θρησκευτικά και κοσμικά) που επιζητούν να πολιτικοποιήσουν και να ελέγξουν κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής και είναι η λέξη ολοκληρωτισμός. Συγκεκριμένα κι επειδή ακριβώς το κίνημα των SJW δεν διαθέτει κάποιο δεδομένο όραμα και είναι, επί της ουσίας, άμορφο, καθίσταται ακόμη πιο τυραννικό, μιας και σχεδόν προσιδιάζει σε αποκαλυπτική αίρεση που βλέπει τον κόσμο βυθισμένο στην αμαρτία και το κακό εκτός, φυσικά, από τα εκλεκτά μέλη της αίρεσης που είναι κάτοχοι του απόλυτου καλού. Όταν, λοιπόν, ακούς εξαγριωμένους SJW να ωρύονται σε συγκέντρωση κατά του Καναδού συγγραφέα Τζόρνταν Πίτερσον «κάψτε το βιβλίο», σίγουρα το εννοούν και μια αναβίωση πυρών βιβλίων δεν φαντάζει καθόλου μακρινή, είτε από διάθεση, είτε από πρακτική του πλήθους. Θα υπενθύμιζα στους SJW ότι έχουμε ξαναδεί ιστορικά χηνοπερπατώντες φανατικούς οπαδούς να καίνε βιβλία και πού οδήγησε αυτό. Ήρθε η ώρα της επιστροφής στην ελευθεροτυπία και στο βιβλίο ως εργαλείο ελευθερίας του λόγου. Αλλά πού να βρεις λογική και ανεκτικότητα όταν κατηγορείς για ρατσισμό ένα επτάχρονο παιδάκι που φόρεσε σομπρέρο στο Χάλοουιν!

ΑΡΔΗΝ

, ,

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *