Εχοντας ενσωματώσει τη Βουλγαρική Αυτοκρατορία στο Ρωμαϊκόν, αφοπλίσει τους Ρως και έλθει σε αμοιβαία αναγνώριση των Αυτοκρατορικών σκήπτρων με τους Γερμανούς, ο Τζιμισκής ήταν ελεύθερος να επιστρέψει στο οικείο του πεδίο: την ακριτική γη των Αγαρηνών.
Το 973 εφορμεί Βορείως του Ευφράτη και πολιορκεί τις πολείς του Χαλιφάτου. Η Νίσιβις παραδίδεται και η Μύκταρσις εξαγοράζει τη λεηλασία της με «πλεῖστα καὶ κάλλιστα δῶρα ἐν χρυσῷ καὶ ἀργύρῳ καὶ χρυσοστίκτοις ὑφάσμασιν». Ο βασιλεύς επιθύμούσε να κινηθεί προς τη Μηδεία και την άλλοτε πρωτεύουσα των Σασσανιδών πάμπλουτη Εκβατάνα και αυτή ακόμη τη Βαγδάτη, αλλά το άνυδρον της εποχής και του τόπου τον έκανε να αποδεχθεί την προσφορά εξαγοράς του Χαλίφη· και να αναχωρησει προς Κωνσταντινούπολη τελώντας θρίαμβο στην Αγορά του Κωνσταντίνου με τα «δώρα» των Σαρακηνών:
«διὰ ταῦτα πρὸς τῶν Ἀγαρηνῶν αὑτῷ προσαχθέντα δῶρα ἐνσκευασάμενος, ἐν μυριάσι τριακοσίαις ἀργύρου καὶ χρυσοῦ ἀριθμούμενα, εἰς τὸ Βυζάντιον ἐπανέζευξε, καὶ τόν τε χρυσὸν καὶ τὸν ἄργυρον καὶ τὰ ἐκ Σηρῶν [Κινέζων] ὑφάσματα καὶ ἀρώματα, καὶ ὅσα πρὸς τῶν Ἀγαρηνῶν ἀνείληφε δῶρα, διὰ τῆς ἀγορᾶς ἐθριάμβευσε.»
γράφει ο Λέων ο Διάκονος.
Όμως το Χαλιφάτο άμα τη αναχωρήσει του βασιλέως διέρρηξε τη συνθήκη και κατέλαβε τις άνω περιοχές. Ο Τζιμισκής αντελήφθηκε ότι μόνη λύση είναι η κτήση των κάστρων των παρακείμενων περιοχών. Και με όλο το στράτευμα κινήθηκε το επόμενο έτος προς τη Συρία. Ιεράπολις, Απάμεια, Έμεσα, Ηλιούπολις έβλεπαν μετά από 300 χρόνια τα Αυτοκρατορικά φλάμπουρα να κυματίζουν.
Από εκεί στράφηκε στη Δαμασκό, την πολιόρκησε, αλλά κατάφερε να αποσπάσει μόνον φόρο υποτελείας από τον Εμίρη. Πορευόμενος προς Λίβανο κατέκτησε ένα κάστρο σε μία απόκρημνη κορφή και από εκεί πέρασε στη Φοινίκη όπου κατέλαβε τη Βηρυτό. Σημαντικά κειμήλια εστάλησαν στην Κωνσταντινούπολη από το πάλαι-ποτέ μεγαλύτερο Ρωμαϊκό κέντρο στην περιοχή. Μόνον η Τρίπολις έμεινε στις κτήσεις του Χαλιφάτου – σημαντικό λιμανί ανεφοδιασμού.
Στράφηκε τότε προς την Παλαιστίνη. «Καὶ δῆ τα τὴν μεσογαίαν περιοδεύσας, τὸν Εὐφράτην ἐπεραιώθη. μέγιστος δὲ οὗτος τῶν τὴν Ἀσίαν διατεμνόντων ποταμῶν, καὶ εἷς τῶν ἐκ τῆς Ἐδὲμ ὁρμωμένων». Ανέβηκε για να προσκυνήσει στο όρος Θαβώρ και κάτω του απλωνόταν η λίμνη Τιβεριάδα· η Ιερουσαλήμ αχνοφαινόταν στην άκρη του ορίζοντα.
Τον Άυγουστο φάνηκε μέγα μετέωρο που έπεσε στη γή – «ἐξεφάνη ἀστὴρ, χρῆμα θεῖόν τι καὶ καινὸν, λογισμὸν ὑπερβαῖνον ἀνθρώπινον…ἀπλέτῳ πυρὶ ἐκκαιόμενος, καὶ τηλαυγεῖς καὶ λαμπρὰς τὰς ἀκτῖνας ἐπαφιεὶς»· ο Αυτοκράτωρ ρωτώντας τους αστρονόμους έλαβε την απάντηση να μην ανησυχεί.
Ο μέγας στρατηλάτης που άλωσε περιοχές μεγαλύτερες από τον Νικηφόρο και τον Βασίλειο θα αποβιώσει υπό ομιχλώδεις μάλλον συνθήκες το ίδιο έτος. Παρ’ όσα υπαγόρευαν οι επαΐοντες:
«…ἀλλ’ οὐχὶ ταῦτα ἡ τοῦ κομήτου παρεδήλου ἐπιτολὴ, ἃ πρὸς χάριν οἱ ἄνδρες τῷ αὐτοκράτορι ὑπηγόρευον, ἀποστασίας δὲ χαλεπὰς, ἐθνῶν τε ἐπιδρομὰς, καὶ ἐμφυλίους στάσεις, καὶ μεταναστάσεις πόλεων καὶ χώρων, λιμοὺς καὶ λοιμοὺς, καὶ φρικώδεις σεισμοὺς, καὶ πανολεθρίαν σχεδὸν τῆς Ῥωμαϊκῆς ἐπικρατείας, ἅπερ ἡμεῖς ἐκ τῆς τῶν πραγμάτων ἐκβάσεως εἴδομεν.»
