Πάντως το μένος των Αράβων με τις Σταυροφορίες δεν δικαιολογείται με τίποτα, πόσο μάλλον η πρεμουρα της Νέας Τάξης που μέσω ΜΜΕ, πανεπιστημιακών, πάσης φύσεως εντύπων διοχετεύει ενοχικά σύνδρομα στους Ευρωπαϊκούς πληθυσμούς που ξεκινούν από τον ….11ο αιώνα.
Ηλίας Αναγνωστάκης
Αν το κοιτάξει κανείς αναλυτικά, μόνο η 1η (1096-99) μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένη και το ότι έκανε όντως ζημιά στον Μουσουλμανικό κόσμο, και μάλιστα ο κεντρικός κλάδος της, γιατί οι άλλοι ( Λαϊκή Σταυροφορία του 1096, Δανική του Sveyn το 1099, και η Λομβαρδικη του 1101) εξολοθρεύτηκαν όλες από τους Σελτζούκους.
Οι επόμενες ακόμα χειρότερα: Η 2η (1147-9) δεν έφτασε ποτέ, αφού και οι Γερμανοί, αλλά και οι Γάλλοι αποδεκατίστηκαν πάλι στη Μικρά Ασία από τους Τουρκομανους στις μάχες του Δορυλαίου (1147) και Κάδμου (1148) αντιστοίχων.
Η 3η ( 1189-92) παρότι το Γερμανικό σκέλος της (30.000 άνδρες υπό τον Φρειδερίκο Μπαρμπαρόσσα) ξεκίνησε εντυπωσιακά, περνώντας “απνευστι” από το Μυριοκεφαλο και καταλαμβάνοντας το Ικόνιο, κατέληξε στο…πουθενά, αφού ο Γερμανός Αυτοκράτωρ έπαθε ανακοπή καρδιάς στον ποταμό Καλυκαδνο, στη Κιλικία. Το δε Γαλλικό και Αγγλικό σκέλος της (Φίλιππος – Αύγουστος και Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος αντίστοιχα) έγινε με τόσο γελοίες δυνάμεις (7.000 πεζοί και 600 ιππείς) που κάθε προσπάθεια ήταν καταδικασμένη, παρά τις εντυπωσιακές νίκες του κατά του Σαλαντίν στο Αrsuf (1192) και Γαζα.
Η 4η (1202-4) όπως ξέρουμε πήγε….αλλού, η 5η (1217/8) κατέληξε σε τραγωδία στην Αίγυπτο, ,η 6η ( 1227) κατέληξε σε επανάκτηση της Ιερουσαλήμ χωρίς μάχη ( κάτι πρωτοφανές για Μεσαίωνα), η 7η (1250) παρά τις εντατικές προετοιμασίες και την εκπληκτική απόδοση του Λουδοβίκου Θ’ του ” Αγίου” κατέληξε σε φιάσκο στο Αιγυπτιακό δελτα, ενώ η 8η (1270) με τον ίδιο πάλι, χάθηκε στις ερήμους της Τυνησίας. Μια τρύπα στο νερό λοιπόν, και αν μπορεί κάποιος να πει ότι είχε αρνητικές επιπτώσεις αυτό μάλλον ισχύει μόνο για μας.
Το αιώνιο όμως κόμπλεξ του Ισλάμ προς τον Χριστιανικό κόσμο, και η κατηγορηματική άρνηση του να δεχτεί τους χριστιανούς σαν ίσους, βαφτίζοντας κάθε αντίδραση σαν ” επιθεση” (χωρίς να παραγνωρίζεται το γεγονός ότι όντως πολλοί Σταυροφόροι ηγεμόνες ήταν φουριοζοι, και όχι μόνο από Χριστιανικό ζήλο, αν και η οργάνωση, προετοιμασία και διεξαγωγή υπερπόντιας εκστρατείας ήταν μια πάρα, μα πάρα πολύ δαπανηρή υποθεση) κρύβεται από πίσω από όλη αυτή την προσπάθεια, και φυσικά αποδεκτό από τους σύγχρονους Ιεροεξεταστές της Πολιτικής Ορθότητας.
