του Δρ. Δημητρίου Γερούκαλη, ψυχιάτρου (Κως)
Ο ελληνικός πολιτισμός μας μυεί να θεωρούμε ή να αναζητούμε τα
όντα και τον κόσμο πέρα από τον χρησιμοθηρισμό και τον ωφελισμό. Να
θεωρούμε δηλαδή τα όντα ως όντα και ως “φορείς” αλήθειας, την οποία
καλείται ασκητικοερωτικά να αποκωδικοποιήσει ο άνθρωπος. Αυτός είναι και ο βαθύτερος πυρήνας και η κινητήριος δύναμη της ελληνικής επιστήμης.
Άλλοι πολιτισμοί, αρχαιότεροι ή σύγχρονοι του αρχαιοελληνικού, μυούσαν τον άνθρωπο στη μεταφυσική φυγή από τον κόσμο προς την ιδεατή περιοχή της “ψυχικής γαλήνης”. Δηλαδή μυούσαν τον άνθρωπο στη μεταφυσική αδιαφορία ως προς τον ορατό και αισθητό κόσμο.
Όμοια ο σύγχρονος τεχνοκρατούμενος πολιτισμός μυεί τον άνθρωπο
στην υπαρξιακή λήθη του κόσμου και των όντων χάριν ενός ενδοκοσμικού
χρησιμοθηρισμού και ενός ωφελιμιστικού, υποκειμενικού παραδείσου, όπου ο άνθρωπος αναζητά μια βιολογική ή ψυχική πάλι ευτυχία. Δηλαδή ο
σύγχρονος πολιτισμός όλο και περισσότερο εγκλωβίζεται στην κατανάλωση,
τη βιολογική επιβίωση και την τεχνική παραγωγή χάριν του απρόσωπου
κέρδους.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗ ΕΔΩ
