Το φαινόμενο της εμφάνισης και μελέτης των Αγνώστου Ταυτότητος Ιπτάμενων Αντικειμένων (ΑΤΙΑ -UFO) και της σύνδεσης τους με εξωγήινες οντότητες πήρε μεγάλες διαστάσεις μετά τον Β’Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ραγδαίες εξελίξεις στην αεροναυπηγική, η εξερεύνηση και γοητεία του διαστήματος, η ανασφάλεια του Ψυχρού πολέμου και η αναζήτηση νέων μορφών μυθοποίησης του κόσμου, δημιούργησαν ένα ρεύμα που άνθισε στην Αμερική και εξαπλώθηκε παγκοσμίως.
[Συνήθως αυτές οι αναφορές δεν διακρίνονται από σοβαρότητα και συστηματική τεκμηρίωση. Η ύπαρξη ΑΤΙΑ είναι γενικά παραδεκτή από κυβερνήσεις και ένοπλες δυνάμεις παγκοσμίως – με αρκετές αποκαλύψεις τα τελευταία χρόνια. Αυτό όμως δεν συνεπάγεται από μόνο του παραδοχή κάποιας “εξωγήινης” προέλευσης.]
Οι θιασώτες των θεωριών αυτών συχνά τείνουν τα βλέμματά τους στο μακρινό παρελθόν, ψάχνοντας στην ιστορία και την μυθολογία αναφορές για παρόμοια φαινόμενα. Οποιαδήποτε αναφορά σε ιπτάμενα όντα ή αντικείμενα, φώτα στον ουρανό ή ό,τι παρόμοια, που αφθονούν σε θρησκευτικά, λογοτεχνικά και χρονογραφικά κείμενα, είναι για εκείνους απόδειξη εμφάνισης ΑΤΙΑ και εξελιγμένων τεχνολογιών από την αρχαιότητα.
Μελετώντας την Ιστορία του Νέου Ελληνισμού του μεγάλου ιστορικού Αποστόλου Βακαλόπουλου, συναντήσαμε αναπάντεχα το παρακάτω ενδιαφέρον περιστατικό. Κατά την διάρκεια της υποχώρησης των ηττημένων οπλαρχηγών του Ολύμπου προς την Πίνδο, την άνοιξη του 1822, ο Θεόφιλος Καΐρης, σημαντική εκκλησιαστική προσωπικότητα των αρχών του 19ου αιώνος, παρατήρησε κάποια παράδοξα φαινόμενα:
Ας σημειωθεί ότι ο Καΐρης, περνώντας από το χωριό Μπούρσιανη της Καλαμπάκας στις 15 Απριλίου είδε τη νύχτα έναν ιπτάμενο δίσκο. “περίεργον βολίδος φαινόμενον, της οποίας η φαινομενική διάμετρος ήτο ως σπιθαμιαία΄ διαιρέθη εις δύο σφαίρας, και η μεν μείζων ην λαμπρά και κυανώδης και ταχυτάτη, η δε μικρά ην πυρώδης, διήρκεσε δε ως τρία δεύτερα…”
Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τ. ΣΤ, σελ. 135
Το πιθανότερο είναι ο Καΐρης να υπήρξε μάρτυρας της πτώσης και διάλυσης ενός μετεωρίτη ή κάποιου παρομοίου φυσικού φαινομένου.
Η παιγνιώδης γραφίδα όμως του Βακαλόπουλου δίνει έναν άλλον “αέρα” στην κατά τα άλλα τετριμμένη περιγραφή ενός στιγμιοτύπου του Αγώνα της Εθνεγερσίας.
