του Ηλία Αναγνωστάκη,
Ο Herve Φραγγόπουλος, ήταν ιδιαίτερη περίπτωση “Φράγγου” πολέμαρχου του 11ου αιώνα. Ο Amatus του Montecassino μας πληροφορεί οτι κατατάχτηκε μαζι με 500 συντρόφους του απο την “πέρα των Άλπεων χώρα” (Γαλλία) στον στρατό του Γεωργίου Μανιάκη στη Σικελία το 1038, και το σίγουρο είναι οτι δεν ήταν Νορμανδός, αλλά πιθανότατα Βρετόνος. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να πολεμήσει εξαιρετικά κάτω απο τη σημαία του μεγάλου στρατηλάτη στις συντριπτικές του νίκες κατα των Αράβων στη Troina (1038) και Rametta (1040). Στη συνέχεια, πολέμησε στην Ιταλία αυτη τη φορά μαζί με Νορμανδούς εναντίον των πρώην εργοδοτών του(!) για να βρεθεί και πάλι μαζί με τον Μανιάκη στα Βαλκάνια αυτή τη φορά, στήν πορεία του προς την Κων/πόλη, που θα κατέληγε στη μεγάλη μάχη με τα Αυτοκρατορικά στρατεύματα στον Οστροβό , έξω απο τη Θεσσαλονίκη τον Φεβρουάριο του 1043. Μετά τον θάνατο του Μανιάκη, προσχώρησε με όλους τους άνδρες του στα Αυτοκρατορικά στρατεύματα, αφού ο Κων/νος Θ ‘ο Μονομάχος αναζητούσε συνεχώς πιστά στρατεύματα και η αξία των “Φράγγων” δεδομένη.
Το 1044 μετατέθηκε με 2.000 “Φραγγονορμανδούς” στην Αρμενία, οπου συμμετείχε στην προσάρτηση του Ανίου (1045) καθώς και σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κατά των πρωτοεμφανιζόμενων Τούρκων. Εκεί έμεινε πέντε χρόνια, όταν ανακλήθηκε με όλους τους άνδρες του καθώς και άλλα “Φραγγικά” τάγματα και μονάδες Βαράγγων στήν Βαλκανική, οπου μαζι με Μικρασιατικές μονάδες απο το Θέμα Θρακησίων, καθώς και Μακεδόνες, και κάτω απο τις διαταγές του Κατακαλών Κεκαυμένου, (οχι του ομώνυμου στρατηλάτη) υπέστη βαριά ήττα απο τους “πολυάριθμους σαν ακρίδες” Πετσενέγγους. Στα Βαλκάνια έμεινε μέχρι το 1052, αφού η Πετσενεγγική πίεση ήταν αφόρητη. Μετατέθηκε πάλι με τους άνδρες του στήν Ανατολή, αυτή τη φορά στο Θέμα Αρμενιάκων, κοντά στην Αμάσεια του Πόντου, όπου ζούσε σε κάστρο-έπαυλη, στην πολίχνη Δαγαράβη. Το 1056, επειδή του αρνήθηκε ο τίτλος του “Μαγίστρου” απο τον Αυτοκράτορα Μιχαήλ ΣΤ’, στασίασε, και με 300 άνδρες του προχώρησε ανατολικά, πρός τη Βαασπρακανία, όπου επιχειρούσε ο Τουρκομάνος εμίρης Samouch με 3.000 άνδρες. Οι δυο αρχηγοί συνάψαν μια “ανίερη” συμμαχία, με σκοπό να λεηλατούν τα αυτοκρατορικά εδάφη και να μοιράζονται απο κοινού τα λάφυρα. Οι Φραγγο-Τουρκομανικές δυνάμεις ρήμαξαν για εξη ολόκληρους μήνες την Μείζονα Αρμενία, αποκομίζοντας μεγάλη λεία. Μια τέτοια συμμαχία όμως δεν θα μπορούσε να κρατήσει για πολύ, λόγω της ιδιοσυγκρασίας των δυο αντιπάλων. Οι Τούρκοι θεωρούσαν οτι αδικούταν στο μοίρασμα γιατί ήταν πιο πολλοί, οι δε Νορμανδοί το ίδιο, γιατί ήταν μακράν πιο αξιόμαχοι. Ο Herve είχε καταλάβει οτι τα πράγματα είχαν δυσκολέψει, και ειχε διατάξει τους άνδρες του “να κοιμούνται οπλισμένοι”. Ενα βράδυ του Δεκεμβρίου του 1056 οι Τούρκοι επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά στο Φραγγικό στρατόπεδο, μόνο και μόνο για να αποκρουστούν με πολύ βαριές απώλειες. Οι Φραγγονορμανδοί τους κατεδίωξαν για πολλά χιλιόμετρα, μέχρι που εξεκκένωσαν πλήρως τα Αυτοκρατορικά εδάφη. Μετά απο λίγες μέρες, οι εξουθενωμένοι Δυτικοί κατέφυγαν στην συνοριακή πόλη Hliat, που βρισκόταν υπο την εξουσία του Σαντατίδδη εμίρη Abu- al-Swar, που ήταν σύμμαχος με την Αυτοκρατορία. Ενα βράδυ που οι Φραγγονορμανδοί κοιμόντουσαν αμέριμνοι, μετά απο βαρύ μεθύσι, οι άνδρες του εμίρη τους επιτέθηκαν, σκότωσαν μερικούς και τους υπόλοιπους τους συνέλαβαν, μαζί φυσικά με τον εμβρόντητο Herve, που παραδόθηκε σιδηροδέμιος στις Αυτοκρατορικές αρχές στα σύνορα στις αρχες καλοκαιριού του 1057.
Ο τυχερός Γάλλος όμως δεν οδηγήθηκε ποτέ στην Κων/πόλη όπου τον περίμενε σίγουρα τύφλωση, αν οχι εκτέλεση, γιατι ξέσπασε το στασιάστικο κίνημα του Ισαακίου Κομνηνού και του Κατακαλών Κεκαυμένου στην Παφλαγονία στις 8 Ιουνίου, και ο πονηρός Herve έσπευσε αμέσως να συνδράμει με όλους τους άνδρες του τους δυο Πολέμαρχους, κάτι που έγινε άμεσα δεκτό λόγω της ακαταμάχητης αξίας του.
Στις 20 Αυγούστου 1057, μαζί με 4.000 συμπατριώτες του απο τα “Φραγγικα” ταγματα της Χαλδίας και του Πόντου, συμμετείχε στην πολύνεκρη μάχη του Άδη, έξω απο τη Νίκαια κατά των Αυτοκρατορικών στρατευμάτων του Μιχαήλ ΣΤ’ που περιείχαν και αυτά 3.000 Φραγγονορμανδούς(!) απο τις μονάδες των Βαλκανίων κάτω απο την ηγεσία του “Πατρικίου” Raintolf.
Μετά την επικράτηση του Ισαακίου, και την ανακήρυξη του σε Αυτοκράτορα την 1η Σεπτεμβρίου 1057, ο Herve τιμήθηκε με τον τιτλο του “Βέστη” και του “Στρατηλάτη Ανατολής”. Το 1060 μετατέθηκε και πάλι, στήν Συρία αυτή τη φορά, όπου η κατάσταση είχε αρχίσει να γίνεται απελπιστική λόγω της αυξανόμενης έντασης των Τουρκικών επιδρομών. Το 1062, βρέθηκε μαζί με τον Λέοντα Διαβατηνό επικεφαλής πολυάριθμης στρατιάς στο Tilcum και στο Severerek της Βόρειας Συρίας, όπου έμεινε έκπληκτος απο την έκταση της καταστροφής της υπαίθρου απο τους Τούρκους.
Τον Απρίλιο του 1063, αποδεκάτισε μια μεγάλη ομάδα Τουρκομάνων και τους άρπαξε ολα τα λάφυρα, τα οποία κράτησε για τον εαυτό του, ενω μην ξεχνώντας τις παλιές του συνήθειες, δωροδοκήθήκε απο τους Τούρκους της Άμιδας (Diyarbakir) για να μην τους….επιτεθεί.
Η άσχημη τάση του Herve να αλλάζει στρατόπεδα κατα το δοκούν εκτός απο εκνευριστική, ήταν πλέον και πολύ επικίνδυνη για τον ίδιο, αφού πλέον η τύχη του είχε τελειώσει. Εξαγριωμένος απο την συμπεριφορά του Γάλλου, ο νέος Αυτοκράτορας Κων/νος Ι’ Δούκας τον ανακάλεσε στην Κωνσταντινούπολη, όπου μετά απο συνοπτικές διαδικασίες, εκτελέστηκε δια πνιγμού στον Βόσπορο, ενώ η μεγάλη περιουσία του δημέύτηκε απο το κράτος.
Απο ότι φαίνεται, ο Herve ειχε παντρευτεί με ανώνυμη Ελληνίδα, με την οποία απέκτησε δυο παιδιά. Απόγονος του ήταν ένας Κωνσταντίνος Φραγγόπουλος, Ναύαρχος του Αυτοκρατορικού στόλου επι Ισαακίου Β’ Αγγέλου, το 1190, ενω το σημερινό επώνυμο “Φραγκόπουλος” μάλλον ελκύει την καταγωγή του απο τον Γάλλο πολέμαρχο του 11ου αιώνα που είναι μακράν ο πιο μακρόβιος Αυτοκρατορικός μισθοφόρος που υπήρξε ποτέ (1038-1063).
Άνθρωπος δύσκολων καιρών, ο Herve Φραγγόπουλος ήταν ένας εκπληκτικός πολεμιστής, αλλά και ενας στυγνός καιροσκόπος, που τα συμφέροντα του άλλαζαν σε ρυθμό ανεπανάληπτο.
Στην εικόνα, βλέπουμε τον Herve να συγκρούεται με συμπατριώτη(!) του, στη μάχη-μακελειό του “Αδη”, κοντά στη Νίκαια στις 20 Αυγούστου 1057.
