Του Γιώργου Σιβρίδη.
Όσοι εντυπωσιάζονται με τον φιλατλαντισμό του σύριζα μάλλον δεν γνωρίζουν που παν τα τέσσερα. Η μεγάλη δύναμη σε μία χώρα επιρροής ποντάρει στον πιο επαναστάτη. Οι Άγγλοι αφού νίκησαν τον Ναπολέοντα υιοθέτησαν τις φιλελεύθερες αρχές της γαλλικής επανάστασης *για τους άλλους* . Οι ίδιοι οι Άγγλοι για τον εαυτό τους παρέμειναν συντηρητικοί και η αριστοκρατία συνέχιζε να κάνει κουμάντο (άλλωστε οι “Liberties” ή τα “Rights” είναι τα προνόμια του γαιοκτήμονα). Έτσι ξεκίνησαν κακολογώντας την Ρωσία ως “απολίθωμα ασιατικού δεσποτισμού” και έτρεχαν έναν αιώνα μετά να προλάβουν τον Λένιν όταν οι ίδιοι αποδόμησαν τον Τσάρο.
Έτσι έβαλαν πρώτοι θέματα “ανθρωπιστικά” στην γεωπολιτική τους δραστηριότητα. Και βασικώς, το κόμμα του πολέμου, οι Liberals. Ο Gladstone πχ δεν είχε πρόβλημα να βομβαρδίσει την Αλεξάνδρεια όταν φοβόταν μην και δεν πληρωθούν οι βρεταννικές τράπεζες αλλά εξανίστατο στην βουλή για τα “horrors” των Οθωμανών εναντίον της Βουλγαρικής εξέγερσης ενώ όχι μόνον η εξεγερση οφείλονταν στους φόρους της δικής τους επιτροπής για την χρεοκοπία που προκάλεσαν τα ληστρικά τους επιτόκια και η δική τους κρίση, αλλά οι ίδιοι στην Ινδία έτσι συντηρούσαν την τάξη. Σήμερα αυτό το γνωρίζουμε με τον φιλελεύθερο “δικαιωματισμό”. Σε όποια χώρα βάλουν στο μάτι διαπιστώνουν ελλείμματα “δημοκρατίας” “δικαιωμάτων” και αλλά πράγματα χειραφέτησης. Αλλά ας πάμε στην Ελλάδα.
Καταρχάς η γέννηση του ελληνικού τριπλού μάλιστα προτεκτοράτου έγινε με επανάσταση. Οι επαναστάσεις εναντίον του Όθωνα γίνονταν με αγγλική υποστήριξη. Με την ανάρρηση στον θρόνο (με ευλογίες από τους προστάτες) του Γεωργίου, η χώρα ήταν ένα ήσυχο προτεκτοράτο μες στην αγγλογαλλική σφαίρα επιρροής που συντηρούσε την φιλία και συνεργασία με την Οθωμανική αυτοκρατορία. Για αυτό και ο αντισλαβισμός ήταν η βασική αρχή στις διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας που ήταν σύμφωνη με το δόγμα του “μεγάλου παιχνιδιού”. Όμως οι Αγγλοι (οι Liberals) ήθελαν και την Βουλγαρία μαζί τους. Έτσι ήθελαν έναν πιο “ενεργητικό” παίκτη στην ελληνική κυβέρνηση, που θα ακολουθούσε τους τυχοδιωκτισμούς τους. Άλλωστε ήδη από το 1873 οι Βρεταννοί με το κραχ (που προκλήθηκε από τους ίδιους) είχαν πάρει την κατιούσα και δεν μπορούσαν να είναι απλώς προστάτες, ήθελαν και μεγαλύτερη “συμμετοχή”. Ποιον βρήκαν; τον επαναστάτη της εποχής, τον Βενιζέλο που ήταν γνωστός για την παραβατική συμπεριφορά του από το πραξικόπημα του Θέρισου. Κατά τον Β ΠΠ πάλι, ο Churchill ποιον χρηματοδότησε; το ΕΑΜ (ναι οι Αγγλοι άνδρωσαν το ΕΛΑΣ όχι ο Στάλιν), όταν μια αντιστασιακή δράση στην Ελλάδα δεν είχε αποφασιστικό χαρακτήρα για τον πόλεμο όπως των Αράβων πχ του Λώρενς. Απλώς επένδυσαν στην επανάσταση γνωρίζοντας ότι στο δικό τους μέρος θα έπεφτε η Ελλάδα. Η ελληνική Δεξιά βενιζελοποιήθηκε βέβαια με τον εμφύλιο αλλά και πάλι η αριστερά του ΠΑΣΟΚ εμφανίστηκε να παίξει τον ρόλο του ατλαντικού παίκτη παρά τα “ανήκομεν εις την Δύση” της βενιζελικής πλέον δεξιάς. Γιατί η μεγάλη δύναμη θέλει τον επαναστάτη ο οποίος συντονίζει και τον άλλο στο ρυθμό του, όπως οι Βενιζελικοί τους Βασιλόφρονες (πχ μικρασιατική εκστρατεία). Γι’ αυτό και η Δεξιά στην Ευρώπη αριστεροφέρνει, για να μην γνωρίσει μια παρδαλή επανάσταση όπως του Μάη του 68 εναντίον του De Gaulle. Αν δούμε, και ο De Gaulle της Τουρκίας ο Έρντογαν ξεκίνησε ως “επαναστάτης” ως αγαπημένο παιδί των Αμερικανών. Όταν πήγαν να τον χρησιμοποιήσουν στην Συρία και τον έμπλεξαν οπότε σταμάτησε να τους κάνει τις χάρες μετατράπηκε εν μία νυκτί σε “δικτάτορα”.
Λοιπόν αν θέλετε να υπηρετήσετε την μεγάλη δύναμη πιάστε καμία μολότοφ και αφήστε το γλείψιμο, εκτίθεστε.
