Από Facebook
Σε συνθήκες αστικοδημοκρατίας το δημογραφικό δεν θα λυθεί ποτέ. Όσα κίνητρα και να δώσουν. Δεν είναι θέμα οικονομικών κινήτρων. Οι πληθυσμοί του τρίτου κόσμου αλλά και δίπλα μας οι τσιγγάνοι διαψεύδουν με πάταγο αυτή την ηλίθια θεωρία που βλέπει τον άνθρωπο ως οικονομικό αυτόματο, μια υπολογιστική μηχανή που σταθμίζει τα πάντα με όρους κόστους-οφέλους σε ατομική βάση. Οι κοινωνίες της αγοράς εμπορευματοποίησαν βίαια, υποβάθμισαν στην τάξη του commodity, αυτά που δεν εμπορευματοποιούνται: την εργασία, δηλαδή το άλλο όνομα της ανθρώπινης ζωής, και τη γη, το άλλο όνομα της φύσης. Είναι κοινωνίες της αποξένωσης και της αλλοτρίωσης. Αφαίρεσαν από τον ανθρώπινο βίο κάθε αίσθηση του υψηλού, αποδόμησαν κάθε ανώτερο νόημα, γελοιοποίησαν και εξευτέλισαν κάθε ανώτερο σκοπό, εκμηδένισαν την αίσθηση του καθήκοντος, του χρέους και της θυσίας.
Η τεκνοποιία δεν μπορεί να είναι «επιλογή». Το πρότυπο όπου δυο υποψήφιοι γονείς κάθονται σε ένα τραπέζι, βάζουν κάτω τα εισοδήματα και τα περιουσιακά τους στοιχεία, προϋπολογίζουν δαπάνες και έξοδα, κάνουν στατιστικές προβολές στο μέλλον και αριθμητικές πράξεις με το κομπιουτεράκι μέσα σε ένα χαρτομάνι από αποδείξεις μισθοδοσίας, ασφαλιστικές εισφορές, επιστροφές φόρων και λογαριασμούς της ΔΕΗ, είναι ένα σάπιο πρότυπο. Ταιριάζει περισσότερο σε κερδοσκοπική επιχείρηση, όχι σε οικογένεια. Ο γάμος, η τεκνοποιία, η οικογένεια, δεν είναι επιχείρηση. Δεν έχουν ανάγκη κανένα ορθολογικό management ούτε πεθαμένα φύλλα ισολογισμών με input και output. Είναι η ζωή, το ένστικτο, το καθήκον. Είναι πράγματα που ξεπερνούν την θλιβερή ατομική ύπαρξη και προβάλλονται στην αιωνιότητα. Γίνονται επειδή έτσι πρέπει, χωρίς πολλή σκέψη. Είναι χρέος προς κάτι ανώτερο από την πεπερασμένη διάρκεια του ατομικού βίου.
Τα φάρμακα που προσφέρει το φιλελεύθερο κράτος πρόνοιας, επιδόματα και «κίνητρα», είναι δηλητήριο. Διαιωνίζουν την ασθένεια με παυσίπονα. Την κανονικοποιούν. Προσφέρουν προσωρινή νομιμοποίηση σε μια στρεβλή και αυτοκαταστροφική θεώρηση του βίου, βασισμένη στην ολέθρια μεταφυσική της ατομικότητας και της ελεύθερης βούλησης. Όμως η ασθένεια είναι σε προχωρημένο στάδιο και επιστροφή στην οργανική κοινωνία του προκαπιταλιστικού παρελθόντος είναι αδύνατη. Πλέον μόνο ένα ολοκληρωτικό κράτος, με ριζοσπαστικές παρεμβάσεις που δεν θα δεσμεύονται από τη μεταφυσική των «δικαιωμάτων» (ένα ιστορικό προϊόν του 19ου αιώνα με ημερομηνία λήξης και όχι μια εξ αποκαλύψεως αλήθεια) μπορεί να αναστρέψει την αυτοκτονία του πολιτισμού μας. Θα με ρωτήσεις αν θα το ήθελα αυτό. Αν θα ήμουν πρόθυμος να παραχωρήσω την «ελευθερία» και τον ηδονιστικό τρόπο ζωής μου. Η αυθόρμητη απάντηση μου είναι όχι, έχω καλομάθει με αυτή την ελευθεριότητα, έχω βολευτεί σε έναν κόσμο «επιλογών» και «χειραφέτησης». Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν συνειδητοποιώ τη σήψη και το βάραθρο που οδηγούν όλα αυτά.
