του Γιάννη Κορίνθιου,
Στά 1821 γράφτηκε μιά άπό τίς σηµαντικότερες καί ένδοξότερες σελίδες της νεώτερης ίστορίας του έλληνικού Έθνους. Ο αγώνας τών ΄Ελλήνων γιά την απελευθέρωση της πατρίδας άπό τον τουρκικό ζυγό, που στην αρχή του ξεσηκωμού θεωρήθηκε καί προβλήθηκε σάν καθαρά έσωτερικό πρόβλημα τής κλονιζοµενης τουρκικής αυτοκρατορίας. πήρε μέ τό χρονο διεθνείς διαστάσεις.
Οί ευρωπαϊκές προσπάθειες γιά γρήγορη λύση του έλληνικού ζητήματος ένέχουν ίδιαίτερη σημασία. Τα ανακτοβούλια καί οί κυβερνήσεις της Ευρώπης έβλεπαν να διακυβεύονται ζωτικά οίκονοµικά συμφέροντα τών υπηκόων τους. στην περιοχή της άνατολικής Μεσογείου, άπό τον πολύχρονο καί έξοντωτικό πόλεμο. Πολλά από τα διαβήµατα τους σκοπό είχαν νά θέσουν φραγμό στην άδιαλλαξία της Πύλης. ή όποίο άρνούνταν κάθε δικαίωµα αυτοδιάθεσης στον υπόδουλο ΄Ελληνισμό. Στίς 6 “Ιουλίου 1827 οί έπιτετραμµένοι της ‘Αγγλίας, Γαλλίας καί Ρωσίας, Dudley, Poligac και Lieven υπογράφουν στό Λονδίνο µιά τριμερή συνθήκη. γνωστή καί σάν πρωτόκολλο του Λονδίνου. Oί τρείς συμβαλλόμενες Δυνάµεις προσφέρουν στήν Υψηλή Πύλη τίς διπλωµατικές τους “υπηρεσίες για έπίλυση του έλληνικού προβλήµατος, προτείνουν τή σύναψη άμεσης ανακωχής καί την έναρξη διαπραγµατεύσεων…
