Οι Συνομοσπονδιακές Πολιτείες του Ρήνου , απλώς γνωστές ως Συνομοσπονδία του Ρήνου ήταν μια συνομοσπονδία γερμανικών κρατών -πελατών που ιδρύθηκε κατόπιν εντολής του Ναπολέοντα μερικούς μήνες αφότου νίκησε την Αυστρία και τη Ρωσία στη μάχη του Άουστερλιτς . Η δημιουργία του επέφερε τη διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας λίγο αργότερα. Η Συνομοσπονδία του Ρήνου διήρκεσε από το 1806 έως το 1813.
Τα ιδρυτικά μέλη της συνομοσπονδίας ήταν Γερμανοί πρίγκιπες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας . Αργότερα τους προστέθηκαν 19 άλλοι, συνολικά κυβερνώντας συνολικά πάνω από 15 εκατομμύρια υπήκοοι. Αυτό έδωσε ένα σημαντικό στρατηγικό πλεονέκτημα στη Γαλλική Αυτοκρατορία στα ανατολικά σύνορά της, παρέχοντας διαχωρισμό μεταξύ της Γαλλίας και των δύο μεγαλύτερων γερμανικών κρατών, της Πρωσίας και της Αυστρίας (που επίσης έλεγχαν σημαντικά μη γερμανικά εδάφη).
Στις 12 Ιουλίου 1806, με την υπογραφή της Συνθήκης της Συνομοσπονδίας του Ρήνου (γερμανικά: Rheinbundakte ) στο Παρίσι, 16 γερμανικά κράτη ενώθηκαν σε μια συνομοσπονδία (η συνθήκη το ονόμασε états confédérés du Rhinelande , με πρόδρομο τον Σύνδεσμο της Ρήνος ). Ο « Προστάτης της Συνομοσπονδίας » ήταν κληρονομικό αξίωμα του αυτοκράτορα των Γάλλων, Ναπολέοντα. Την 1η Αυγούστου, τα μέλη της συνομοσπονδίας αποσπάστηκαν επίσημα από την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και στις 6 Αυγούστου, μετά από τελεσίγραφο του Ναπολέοντα, ο Φραγκίσκος Β declared κήρυξε τη διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Φραγκίσκος και η δυναστεία του Αψβούργου συνέχισαν ωςαυτοκράτορες της Αυστρίας .
Σύμφωνα με τη συνθήκη, η συνομοσπονδία έπρεπε να διοικείται από κοινά συνταγματικά όργανα, αλλά τα επιμέρους κράτη (ιδίως τα μεγαλύτερα) ήθελαν απεριόριστη κυριαρχία . Αντί για έναν μοναρχικό αρχηγό κράτους , όπως είχε ο Άγιος Ρωμαίος Αυτοκράτορας, το υψηλότερο αξίωμά του ήταν ο Karl Theodor von Dalberg , ο πρώην καγκελάριος, ο οποίος τώρα έφερε τον τίτλο του πρίγκιπα-πρίγκιπα της συνομοσπονδίας. Ως εκ τούτου, ήταν Πρόεδρος του Κολλεγίου των Βασιλέων και προήδρευσε της Δίαιτας της Συνομοσπονδίας, που σχεδιάστηκε για να είναι ένα όργανο παρόμοιο με το κοινοβούλιο, αν και δεν συγκροτήθηκε ποτέ. Ο Πρόεδρος του Συμβουλίου των Πριγκίπων ήταν ο Πρίγκιπας του Nassau-Usingen.
Σε αντάλλαγμα για την υποστήριξή τους στον Ναπολέοντα, σε ορισμένους ηγεμόνες δόθηκε υψηλότερη θέση: το Μπάντεν , η Έσση, ο Κλιβς και ο Μπεργκ έγιναν μεγάλα δουκάτα και η Βυρτεμβέργη και η Βαυαρία έγιναν βασίλεια. Αρκετά κράτη μέλη διευρύνθηκαν επίσης με την απορρόφηση των εδαφών των αυτοκρατορικών νομών και ιπποτών που μεσολαβήθηκαν ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ. Ωστόσο, έπρεπε να πληρώσουν ένα πολύ υψηλό τίμημα για το νέο τους καθεστώς. Η Συνομοσπονδία ήταν πάνω απ ‘όλα μια στρατιωτική συμμαχία. τα κράτη μέλη έπρεπε να διατηρήσουν σημαντικούς στρατούς για αμοιβαία άμυνα και να προμηθεύσουν στη Γαλλία μεγάλο αριθμό στρατιωτικού προσωπικού. Καθώς εξελίσσονταν τα γεγονότα, τα μέλη της συνομοσπονδίας βρέθηκαν πιο υποταγμένα στον Ναπολέοντα από ό, τι στους Αψβούργους όταν βρίσκονταν στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Αφού η Πρωσία έχασε από τη Γαλλία το 1806, ο Ναπολέων έβαλε τα περισσότερα από τα δευτερεύοντα κράτη της Γερμανίας στην Συνομοσπονδία του Ρήνου. Τελικά, άλλα 23 γερμανικά κράτη προσχώρησαν στη Συνομοσπονδία. Atταν στη μεγαλύτερη του το 1808, όταν περιελάμβανε 36 κράτη – τέσσερα βασίλεια, πέντε μεγάλα δουκάτα, 13 δουκάτα , δεκαεπτά πριγκιπάτα και τις πόλεις Free Hansa του Αμβούργου , του Λίμπεκ και της Βρέμης . Η δυτική όχθη του Ρήνου και το Πριγκιπάτο της Ερφούρτης είχε προσαρτηθεί πλήρως από τη Γαλλική Αυτοκρατορία. Έτσι, είτε αυτοκράτορας των Γάλλων είτε προστάτης της Συνομοσπονδίας του Ρήνου, ο Ναπολέων ήταν πλέον ο κυρίαρχος όλης της Γερμανίας εκτός από την Αυστρία, την Πρωσία , τον Δανέζικο Χόλσταϊν και τη Σουηδική Πομερανία , καθώς και την ανεξάρτητη προηγουμένως Ελβετία, οι οποίες δεν περιλαμβάνονταν στη Συνομοσπονδία.
Κράτη μέλη της Συνομοσπονδίας του Ρήνου
https://wblog.wiki/el/States_of_the_Confederation_of_the_Rhine
