῾Η Πτώση τῆς Δύσης

Σημείωμα Cognosco Team

Με αφορμή την συζήτηση την οποία άνοιξε το Νοέμβριο η εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σχετικά με το αν βρίσκεται σε φάση παρακμής ο Δυτικός κόσμος, το Cognosco Team δημοσιεύει δύο ενδιαφέροντα κείμενα νεαρών συνεργατών μας από την ομάδα Ελλάδος Ανόρθωσις, θέλοντας να συμβάλει στην περεταίρω εμβάθυνση επί του θέματος. Άλλωστε το θέμα μας έχει απασχολήσει και παλιότερα, σε αρκετές δημοσιεύσεις.

Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα,
ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε τὸ περιβόλι, κόφ’ το,
καὶ χτίσε κάστρο ἀπάνου του καὶ ταμπουρώσου μέσα,
γιὰ πάλεμα, γιὰ μάτωμα, γιὰ τὴν καινούρια γέννα

Κωστὴς Παλαμᾶς, «Οἱ πατέρες»

Γράφει ὁ Ἕκτορας

Τὰ τελευταῖα χρόνια, ἀρκετὰ πολιτικὰ πρόσωπα στὴν Εὐρώπη, τίς ΗΠΑ, καθὼς καὶ τὴν Ἑλλάδα, αὐτοχαρακτηρίζονται ὡς «δεξιοί, πατριῶτες, συντηρητικοὶ» καὶ ὑπερασπιστὲς τῆς Δύσης, ἡ ὁποία ἀντιμετωπίζει ἀπειλὲς ὅπως ὁ ἰσλαμικὸς φονταμενταλισμὸς κι ἡ ἄνοδος ἀνταγωνιστικῶν δυνάμεων. ῞Ομοια, στὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ πολιτικοῦ φάσματος, «φιλελεύθεροι, προοδευτικοὶ»  πολιτικοί, δημοσιογράφοι καὶ καθηγητὲς πανεπιστημίων συναγωνίζονται τοὺς πρώτους στὸν ἀγώνα ὑπὲρ τοῦ δυτικοῦ τρόπου ζωῆς. Ὁ διάλογος συχνὰ καταλήγει νὰ περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὸ ἐρώτημα: «Ζοῦμε, ἀλήθεια, τὴν παρακμὴ τῆς Δύσης;», τὸ ὁποῖο εἶναι καὶ ὁ τίτλος ἄρθρου τῆς «Καθημερινῆς» ποὺ δημοσιεύτηκε στὶς 2 Νοεμβρίου τοῦ 2022 [1].

Οἱ πέντε ἀρθρογράφοι ἐπιχειροῦν νὰ ἀπαντήσουν στὸ ἐρώτημα μὲ διαφορετικοὺς τρόπους. Οἱ τρεῖς ἐξ αὐτῶν ἐπιτίθονται εὐθέως στοὺς «σημερινοὺς ἱεροκήρυκες τῆς εὐρωπαϊκῆς παρακμῆς» οἱ ὁποῖοι εἶναι «κατὰ κανόνα ἐναντίον τῆς ἰδέας τῆς ἑνωμένης Εὐρώπης, λατρεύουν μόνο τὰ ἐθνικὰ λάβαρα», ποὺ «θὰ θεωρήσουν ὡς παρακμὴ τῆς Δύσης μιὰ σταθερὴ δημογραφικὴ τάση» διότι «πιστεύουν στὴν καθαρότητα τοῦ αἵματος» καὶ «ταυτίζονται μὲ δικτάτορες καὶ λαϊκιστές». Δὲν λείπουν οἱ ἀναφορὲς στὸν ῎Οσβαλντ Σπένγκλερ, τὸν συγγραφέα τοῦ κλασικοῦ βιβλίου «Ἡ Παρακμὴ τῆς Δύσης» καὶ τὸν σημερινὸ διανοητὴ Ἀλαὶν ντὲ Μπενουά. Συνεχίζοντας τὴν ἀνάγνωση, γίνεται πασιφανὲς πὼς οἱ ἀρθρογράφοι, παρότι ἐντοπίζουν συμπτώματα τῆς παρακμῆς ὅπως ἡ αὔξηση τῶν οἰκονομικῶν ἀνισοτήτων ἐντὸς τῶν χωρῶν τῆς Δύσεως, ἡ ἀνεξέλεγκτη μετανάστευση ἀπὸ χῶρες τῆς Ἀσίας καὶ τῆς Ἀφρικῆς, ἡ ἐκθήλυνση τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, ἡ ὑποχώρηση τῆς δύναμής της, ὁ ριζοσπαστικὸς ἀτομικισμός, ἡ στοχοποίηση τοῦ Εὐρωπαίου ἀνθρώπου. Ὁ τελευταῖος μάλιστα, ἀφοῦ πρῶτα περιγράφει μὲ εὐστοχία τὴν παρακμή, κάνει μιὰ τρομερὴ διαπίστωση ποὺ θὰ ἔκανε μερικοὺς «συντηρητικοὺς» νὰ κοκκινίζουν ἀπὸ συστολή: «Ὁ «δικαιωματισμός» […] εἶναι προϊὸν τῶν καλύτερων παραδόσεων τῆς νεωτερικότητας»! Κατ’ αὐτὸν ἡ ἰδέα ὅτι ἡ Δύση βρίσκεται σὲ παρακμὴ εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ «βαθιὰ ἀντιδυτική», διότι αὐτὴ προοδεύει κάθε φορὰ πού ἀμφισβητεῖ τὶς παλαιότερες ἀξίες. ῾Η πραγματικὴ ἐννοια τῆς Δύσης εἶναι ἡ σταδιακὴ ἀλλοτρίωση τῶν ἀνθρώπων, μέσω μιὰς ἀδιάκοπης ἐπίθεσης ἀκόμα καὶ στὴ νοσταλγία τῶν ἀποδομημένων ἀξιῶν καὶ παραδόσεων. ῾Η Δύση προχωρᾶ μόνο ὅταν δολοφονεῖ τὴν ῾Ιστορία.

Τὰ πέντε κείμενα καταλήγουν σὲ παρόμοιες διαπιστώσεις. Ἡ Δύση ἐξελίσσεται, ἀλλὰ ὑπερέχει σὲ ἐπίπεδο ἀξιῶν ποὺ υἱοθετοῦνται καὶ ἀπὸ ἄλλες κοινωνίες. Μερικὲς ἐξ αὐτῶν εἶναι ἡ «αὐτοδιάθεση καὶ ἡ δημοκρατία, ὁ σεβασμὸς στὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἡ ἀνοχὴ τῆς διαφορετικότητας καὶ ἡ ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης, ἡ εἰρηνικὴ ἐπίλυση διαφορῶν μὲ διαπραγματεύσεις καὶ διαιτησία, ἡ ἀνεξαρτησία τῆς Δικαιοσύνης καὶ ἡ ἀξιοκρατικὴ πρόοδος τῆς γνώσης, καὶ κυρίως ἡ αὐξημένη εὐαισθησία σὲ θέματα οἰκολογίας καὶ κλίματος». Ἀξίζει νὰ ἀναφερθεῖ πὼς στὸ ἴδιο μέσο ἀναρτήθηκε ἕνα ἄρθρο-ἀπάντηση στὶς  13 Νοεμβρίου [2]. Ὁ συντάκτης του δὲν διαφωνεῖ οὐσιαστικὰ μὲ τὴν πολιτισμικὴ ὑπεροχὴ τῆς Δύσεως, ὅμως ὑποστηρίζει πὼς ὄντως βρίσκεται σὲ παρακμή, ἡ ὁποία περιλαμβάνει δύο κύρια στάδια: «τὸ τέλος τῆς ἀποικιοκρατίας» καὶ τὴν «ἀνερχόμενη ἰσχὺ τῆς αὐταρχικῆς Κίνας». Πράγματι ἔχει δίκιο ὡς πρὸς αὐτὸ καὶ τὰ ἐπιχειρήματα ποὺ παραθέτει δὲν ἀντικρούονται εὔκολα. Ὡστόσο, δὲν ἀσκεῖ κριτικὴ σὲ ἀρκετὲς ἀνυπόστατες θεωρίες τοῦ ἀρχικοῦ ἄρθρου.

Ἡ μαζικὴ εἴσοδος καὶ μόνιμη ἐγκατάσταση νέων ἡλικιακὰ ἀνθρώπων ποὺ ἀνατράφηκαν σὲ κοινωνίες μὲ τελείως διαφορετικὲς κουλτοῦρες καὶ ἀντιλήψεις ἀπὸ τίς δυτικές, ἔχει ἤδη ὁδηγήσει σὲ γκετοποίηση, αὔξηση τῆς ἐγκληματικότητας καὶ τῆς τρομοκρατίας. Ἐπίσης, ἡ γήρανση τῶν γηγενῶν πληθυσμῶν [3] ὁδηγοῦν στὴν ἀναπόφευκτη ἀντικατάστασή τους ἀπὸ τοὺς ἀλλόφυλους. Εἶναι γνωστὸ πὼς ἕνας στοὺς δύο κατοίκους τοῦ Λονδίνου δὲν εἶναι κἂν Εὐρωπαῖος [4] κι ὅτι τὸ ὄνομα ποὺ δίνεται συχνότερα σὲ νεογέννητα στὸ ᾿Ηνωμένο Βασίλειο εἶναι Μοχάμεντ [5]! Στὴν Ἀθήνα ὑπάρχουν γειτονιὲς ποὺ οἱ Ἕλληνες σύντομα θὰ ἀποτελοῦν μειονότητα [6]. Κι ὅπως ἔγραψε ὁ Ἰσοκράτης: «Ὡστόσο δὲν πρέπει κανεὶς νὰ μακαρίζει τὴν πόλη ποὺ μαζεύει ἀπερίσκεπτα πλῆθος ἀνθρώπων καὶ τοὺς πολιτογραφεῖ ἀδιάκριτα, ἀλλὰ ἐκείνη ποὺ ἐξακολουθεῖ νὰ διατηρεῖ τὴ γενιὰ τῶν ἀνθρώπων ποὺ τὴν κατοικοῦσαν ἀπὸ τὰ χρόνια τῆς ἵδρυσῆς της» [7]. Ἡ παρακμὴ κι ἡ πτώση τῆς Ρώμης εἶναι ἕνα ἐξαιρετικὸ παράδειγμα. Οἱ εἰσβολὲς τῶν γερμανικῶν φύλων ἔδωσαν τὸ τελειωτικὸ χτύπημα στὴν Ρώμη ποὺ εἶχε πρὸ πολλοῦ παραχωρήσει τὴν ἰδιότητα τοῦ Ρωμαίου πολίτη σὲ ὅλους τοὺς κατοίκους τῆς αὐτοκρατορίας, ἀνεξαρτήτως ἐθνικῆς καταγωγῆς, ἐνῶ εἶχε παραμελήσει τὴν ἄμυνά της, ὅπως κι ἡ σημερινὴ Εὐρώπη, πλὴν ἐλαχίστων χωρῶν ὅπως ἡ Ἑλλάδα.

Αὐτὸ ποὺ σὲ ἕνα λογικὸ ἄνθρωπο προκαλεῖ γέλωτα εἶναι τὸ γεγονὸς πὼς οἱ ἀρθρογράφοι πιστεύουν στὴν πολιτισμικὴ ὑπεροχὴ τῆς Δύσεως. Σὲ ποιόν πολιτισμὸ ἀναφέρονται; Σὲ αὐτὸν τῆς Γκούγκλ, τοῦ Νέτφλιξ ἢ τοῦ Χόλιγουντ; Ναί, δυστυχῶς αὐτὸ ἰσχυρίζεται ἕνας ἐξ αὐτῶν. Ὁ ἐν λόγῳ κύριος μᾶλλον δυσκολεύεται νὰ ξεχωρίσει ἕνα τεχνολογικὸ ἐπίτευγμα ἀπὸ ἕνα ἔργο πολιτισμοῦ. Εἶναι ἀμφίβολο τὸ ἂν μπορεῖ νὰ κατανοήσει γιατί ὁ Παρθενῶνας, ἡ Ἁγία Σοφία κι ἡ Νὸτρ Ντὰμ δὲν πρέπει νὰ ἐξομοιώνονται μὲ τὰ ἐμπορικὰ κέντρα καὶ τὸ κτίριο τοῦ Εὐρωκοινοβουλίου. Καταρχὰς οἱ πολιτισμοὶ γεννιοῦνται σὲ συγκεκριμένο χῶρο καὶ χρόνο. Ὅπως ἔγραψε ὁ Ἴων Δραγούμης: «Γιὰ νὰ γεννηθῆ πολιτισμὸς χρειάζεται τόπος, χρόνος καὶ ἄνθρωποι μαζωμένοι καὶ συνθεμένοι σὲ ἔθνος. Οἱ πολιτισμοὶ γεννιοῦνται ὁ καθένας σὲ κάποια πατρίδα, σὲ κάποια ἐποχὴ καὶ σὲ κάποιο ἔθνος. Ἔξω ἀπὸ αὐτὰ δὲ μπορεῖ νὰ σταθῆ πολιτισμός. Ὅσο γιὰ τὸν κοσμοπολιτισμό, εἶναι τὸ ἀποσταμένο ἀποσπόρι του κάθε πολιτισμοῦ» [8]. Στὴν περίπτωση τῆς Δύσεως πρόκειται γιὰ κοσμοπολιτισμό, ἕνα θλιβερὸ σύνολο ξεφτισμένων στοιχείων τῶν ἐθνικῶν πολιτισμῶν τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Βορείου Ἀμερικῆς ποὺ ἔχουν περάσει ἐδῶ καὶ καιρὸ στὴν Ἱστορία.

Οἱ ἀρθρογράφοι θεωροῦν παρόλα αὐτὰ ὅτι ἡ Δύση ὑπερτερεῖ σε ὅτι ἀφορᾶ τίς ἀξίες της, στὶς ὁποῖες φαίνεται πὼς πιστεύουν μὲ θέρμη. Κανένας τοὺς δὲν ἀναφέρει τὴν λέξη «ἀρετή». Σύμφωνα μὲ τὸν Ἀριστοτέλη «ἡ ἀρετὴ εἶναι μεσότητα, ἀπὸ τὴν ἄποψη ὅμως τοῦ σωστοῦ καὶ τοῦ ἄριστου εἶναι, ἀσφαλῶς, κάτι ποὺ βρίσκεται στὸ ψηλότερο σκαλί» [9]. Σήμερα εἶναι ἐμφανὲς πὼς ἀντὶ τῆς ἀνδρείας ἐπικρατεῖ ἡ ἔλλειψή της, ἡ δειλία. Ὁ Εὐρωπαῖος ἄντρας δέχεται συνεχῶς χτυπήματα μέχρι νὰ ἐκθηλυνθεὶ καὶ νὰ ἀποκηρύξει τὴν πατριαρχία. Ἐπιπλέον, σε ὅτι ἀφορᾶ τὴν ἡδονή, ἀντὶ τῆς σωφροσύνης ἐπικρατεῖ ἡ ἀκολασία. Κατὰ τὸν Παναγιώτη Κονδύλη:  «Ὅταν ἐκλείψει ἡ ἀρετὴ μὲ τὴν ἔννοια τῆς αὐτοϋπέρβασης, τότε καταρρέει καὶ ἡ παραδοσιακὰ ἀνώτατη βαθμίδα δικαιοδοσίας τοῦ Λόγου, ὁ ὁποῖος ὄφειλε νὰ χαλιναγωγεῖ τὰ ζωικὰ ἐκεῖνα στρώματα τῆς ὕπαρξης πού στὸ φῶς τῶν ἡδονιστικῶν προτεραιοτήτων βλέπονται μὲ συμπάθεια καὶ κατανόηση, γιατί θεωροῦνται ὡς φορεῖς ἤ πρόξενοι ἡδονῆς» [10]. Αὐτὸ παρατηρεῖται στὶς δυτικὲς κοινωνίες ὅπου κάθε σεξουαλικῆς φύσεως παρέκκλιση, ἀντὶ νὰ περιορίζεται, ἀποθεώνεται στὰ πλαίσια τῆς αὐτολατρείας. Λείπει λοιπὸν ἡ ἀρετή. Ὅμως λείπει κι ἡ τόλμη. Πρὶν λίγους μῆνες ἡ Ρωσία κήρυξε μερικὴ ἐπιστράτευση λόγῳ τοῦ πολέμου στὴν Οὐκρανία. Οἱ δυτικοὶ δημοσιογράφοι πανηγύριζαν γιὰ τίς χιλιάδες λιποταξίες. Ἀλήθεια ὅμως, πόσοι Δυτικοὶ θὰ πολεμοῦσαν γιὰ τίς χῶρες τους ἂν χρειαζόταν; Οἱ ἁπλοὶ στρατιῶτες στὴν Οὐκρανία κάνουν πράξη τὰ λόγια τοῦ Ἕκτορα στὴν Ἰλιάδα: «Εἰς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης». Δὲν μάχονται οὔτε γιὰ τὴν φιλελεύθερη δημοκρατία, οὔτε γιὰ τὸν ψευδοπλουραλισμό, οὔτε γιὰ τὴν σεξουαλικὴ ἀπελευθέρωση. Δὲν λησμόνησαν τίς ἐθνικές τους παραδόσεις, ἐν ἀντιθέσει μὲ τοὺς περισσότερους Εὐρωπαίους πού ἐνστερνίζονται τὶς ἀντι-ἀξίες τῆς μεταχριστιανικῆς Δύσης.

Ὅπως ἔγραψε κι ὁ Ἀνδρέας Κάλβος, θέλει ἀρετὴ καὶ τόλμη ἡ ἐλευθερία. Καὶ οἱ δυτικὲς κοινωνίες δὲν ἔχουν τίποτα ἀπὸ τὰ δύο. Οἱ ἀρθρογράφοι θὰ γευτοῦν τὸν θρυμματισμὸ τῶν πασιφιστικῶν τους ψευδαισθήσεων: « Ὄπως οἱ μαρξιστὲς ἔζησαν τὸ ναυάγιο τῆς οὐτοπίας τους, ἔτσι καὶ οἱ φιλελεύθεροι θὰ βρεθοῦν σύντομα μπροστὰ στὰ ἐρείπια τῆς δικῆς τους, τὴν ὁποία θὰ γκρεμίσουν οἱ τρομακτικοὶ ἀγῶνες κατανομῆς τοῦ 21ου αἰώνα». Ἡ ἀρχὴ τῆς πτώσης ἔγινε στὶς  24 Φεβρουαρίου τοῦ  2022.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

• Λαοί χωρίς ταυτότητα: Οι “φελλάχοι” της μεταμοντέρνας Δύσης
• Μερικές σκέψεις του π.Νικόλαου Λουδοβίκου σχετικά με την υπαρξιακή κρίση της Δύσης και την άνοδο του «Βελούδινου Ολοκληρωτισμού»
• Η παρακμή της Δύσης, Μαρία Κορνάρου
• Το Δυτικό Ζήτημα και οι Μεγάλες Ελληνικές Δυνάμεις
• Από τον σχολαστικισμό στον “βελούδινο ολοκληρωτισμό”: Η “κλειστή ιστορία” της Δύσεως κατά τον π.Νικόλαο Λουδοβίκο
• Είμαστε έτοιμοι για το «δυτικό ζήτημα»;
• Ο εμφυλιοπολεμικός φυλετισμός απειλεί εκ των έσω τη Δύση
• Rene Guenon: Η Δυτική εισβολή

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[1] https://www.kathimerini.gr/politics/562113835/zoyme-alitheia-tin-parakmi-tis-dysis/

[2] https://www.kathimerini.gr/opinion/562134256/i-parakmi-tis-dysis-2/

[3] https://www.eeas.europa.eu/eeas/demography-and-europe-world_en

[4] https://www.ons.gov.uk/peoplepopulationandcommunity/culturalidentity/ethnicity/bulletins/ethnicgroupenglandandwales/census2021

[5] https://www.estianews.gr/kentriko-thema/to-25-ton-katoikon-tis-poleos-ton-athinon-e%E1%BC%B6nai-metanastes/

[6] https://www.dailymail.co.uk/femail/article-11456917/The-100-popular-baby-names-revealed-Sophia-Muhammad-list-2022.html

[7] ᾿Ισοκράτη Περὶ Εἰρήνης, 8.89 (https://www.greek-language.gr/greekLang/ancient_greek/tools/corpora/anthology/content.html?t=292&m=2)

[8] Ίων Δραγούμης. ῾Ελληνικός Πολιτισμός.

[9] ᾿Αριστοτέλη Ἠθικὰ Νικομάχεια 1107a (https://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/library/browse.html?text_id=78&page=19)

[10] Παναγιώτης Κονδύλης. ῾Η Παρακμὴ Τοῦ ᾿Αστικοῦ Πολιτισμοῦ: ᾿Απὸ τὴ μοντέρνα στὴ μεταμοντέρνα ἐποχὴ καὶ ἀπὸ τὸ φιλελευθερισμὸ στὴ μαζικὴ δημοκρατία. ᾿Εκδόσεις Θεμέλιο. ᾿Αθήνα 1991. σελ.255.