Γιατί η Ελλάδα και η Τουρκία δεν γίνεται να τα βρούνε;

Γράφει ο Αντώνης Ζάρκος Τσιαγγάλης,

Πολλές φορές ακούμε για Ελληνοτουρκική φιλία ή την πρόσφατη διακήρυξη των Αθηνών. Ότι πέρασαν και ξεχάστηκαν οι συγκρούσεις και διαμάχες μεταξύ των δύο λαών και ότι οι κυβερνήσεις παίζουν παιχνίδια για στρατιωτικές δαπάνες και άσκηση πολιτικής. Είναι όμως έτσι; Γίνεται 1.000 χρόνια αντιπαλότητας αν όχι εχθρότητας να ξεπεραστούν στον πολιτισμένο 21^ο αιώνα με τόσες εντάσεις και συγκρούσεις σε όλον τον κόσμο;

  Αρχικά ο μέσος άνθρωπος προφανώς θέλει ειρήνη διότι ο πόλεμος έχει πολλές αρνητικές συνέπειες σε πολλά επίπεδα. Να σημειωθεί ότι υπάρχουν άνθρωποι σε Ελλάδα και Τουρκία, που έχουν μεταξύ τους εμπόριο, δουλειές μέχρι και φιλίες σε Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη και ίσως άλλα μέρη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν διαφορές έως και τεράστιες αντιθέσεις. Δυστυχώς βλέπουμε ότι το Ελλαδικό Κράτος αναφέρεται ότι η Τουρκία είναι ένα μεγάλο μέγεθος, έχει μεγάλο πληθυσμό και τον δεύτερο μεγαλύτερο αριθμητικά στρατό στο ΝΑΤΟ, και για αυτό πρέπει να τα βρούμε. Όμως από την άλλη το Ελλαδικό Κράτος λέει ότι είμαστε σε πόλεμο με την Ρωσία και στέλνουμε όπλα, κάνοντας και πολλές κυρώσεις. Αυτό αποτελεί μια ξεκάθαρη αντίφαση σε δηλώσεις σε σχέση με τις πράξεις που θα το δούμε προς το τέλος αφού κάνουμε μια ιστορική αναδρομή στις σχέσεις Ελλήνων και Τούρκων μέσα στους αιώνες.

  Ξεκινώντας με τις σχέσεις των δύο χωρών μέσα στους αιώνες, μπορούμε να δούμε το πώς και το γιατί ξεκίνησαν οι σχέσεις στους δύο λαούς και φτάσαμε στην εξ αρχής ουσιαστικά εχθρότητα. Η πρώτη επαφή με Έλληνες και Τούρκους έγινε στα πλαίσια του εμπορίου της Βυζαντινής αυτοκρατορίας στον δρόμο του Μεταξιού, με το Πρώτο Τουρκικό Χανάτο, επί Αυτοκράτορα Ιουστινιανού του Α. Τότε το Πρώτο Τουρκικό Χανάτο είχε διάφορες Μογγολικές και άλλες νομαδικές φυλές της Κεντρικής Ασίας, κάτι που δείχνει ξεκάθαρα την πολεμική προέλευση των Τούρκων. Από την άλλη η Βυζαντινή αυτοκρατορία όταν Εξελληνίστηκε ουσιαστικά επί αυτοκράτορα Ηράκλειου, ήταν ένα Ρωμαικής οργάνωσης «Ελληνιστικό» Κράτος, που μετά τις Αραβικές κατακτήσεις το κύριο στοιχείο στον πληθυσμό ήταν Ελληνικό και Ρωμαικό (μετά υπήρχαν πληθυσμοί Σλάβων, Αρμενίων και άλλων). Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο ίδιος ο αυτοκράτορας Ηράκλειος έκανε επίσημη γλώσσα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, την Ελληνική. Ενώ τα Εκκλησιαστικά και τα γενικότερα Χριστιανικά κείμενα, αλλά και όλα τα άλλα κείμενα πλέον (ιστορίας, ποίησης, λογοτεχνίας, φιλοσοφίας και άλλα), ήταν γραμμένα στην Ελληνική γλώσσα.

  Από το  650μ.Χ. μέχρι και το 900μ.Χ. η Βυζαντινή αυτοκρατορία πέρασε τις δύο φάσεις της Εικονομαχίας, πολέμους με τους Άραβες και άλλες συγκρούσεις. Ενώ από την άλλη οι Τούρκοι διαδέχονταν το ένα Χανάτο μετά το άλλο, μέχρι που έσπασαν σε Βασίλεια. Κατά το 1000μ.Χ. όταν το Βυζάντιο ήταν πανίσχυρο με την Μακεδονική Δυναστεία, ενώ τότε μια προσωπικότητα θα άλλαζε για πάντα την ιστορία των Τούρκων. Ο Σελτζούκος Μπέης, που απεβίωσε περίπου το 1007μ.Χ. ήταν Τούρκος πολέμαρχος, στην σημερινή περιοχή του Καζακστάν, και αυτός που ίδρυσε τους Σελτζούκους Τούρκους. Λέγεται ότι ήταν αυτός που έκανε τους Τούρκους να εξισλαμιστούν και να γίνουν Σουνίτες Μουσουλμάνοι. Όπως και να έχει οι Σελτζούκοι Τούρκοι έγιναν ξαφνικά μια από τις ισχυρότερες Μουσουλμανικές δυνάμεις του τότε κόσμου.

  Η πρώτη ένοπλη σύγκρουση Βυζαντινών και Τούρκων ήταν στην περιοχή του Καυκάσου, στην Μάχη της Γκάντζα (1046μ.Χ.) που έγινε μεταξύ Βυζαντινών και Γεωργιανών απέναντι σε Τούρκους. Τότε οι Σελτζούκοι Τούρκοι κέρδισαν την μάχη αυτή, όπως και την Μάχη του Βασπουρακάν (1046μ.Χ.). Ενώ υπήρξε μια «ισοπαλία» στην Μάχη του Καπέτρον (1048μ.Χ.) μεταξύ των Βυζαντινών δυνάμεων του Κατακαλών Κεκαυμένου όπου διοικούσε και Γεωργιανές δυνάμεις απέναντι σε Σελτζούκους Τούρκους. Μετά από αυτήν την μάχη ξεκίνησαν επίσημα οι διπλωματικές διαπραγματεύσεις και επαφές μεταξύ Βυζαντινών και Σελτζούκων. Κατά το 1054μ.Χ. έγινε η Πρώτη Μάχη του Ματζικέρτ, όπου οι Σελτζούκοι αποκρούστηκαν από τους Βυζαντινούς. Στην συνέχεια έγινε Δεύτερη Μάχη του Ματζικέρτ (1071μ.Χ.), ενώ μετά από πολλές μάχες, οι Βυζαντινές δυνάμεις ηττήθηκαν στην σημαντική Μάχη στο Μυριοκέφαλο το 1176μ.Χ. όπου οι Σελτζούκοι κέρδισαν και το Βυζάντιο θα έχανε για πάντα την Ανατολία.

  Μετέπειτα το Βυζάντιο μοιράστηκε σε Λατινικά και Βυζαντινά Κρατίδια, μετά την Πρώτη Άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Βενετούς και Φράγκους Σταυροφόρους. Ενώ από την άλλη οι Σελτζούκοι Τούρκοι ήταν κυρίως στο Σουλτανάτο του Ρουμ και δεν είχαν εδώ και έναν αιώνα την άλλοτε μεγάλη αυτοκρατορία τους. Τότε το 1267μ.Χ. η Κωνσταντινούπολη ανακαταλήφθηκε από τους Βυζαντινούς και ξεκίνησε η τελευταία Δυναστεία των Παλαιολόγων ενώ το 1299μ.Χ. ιδρύθηκε η Δυναστεία του Οσμάν ή Οθμάν Μπέη και έτσι ξεκίνησε η εμφάνιση των Οθωμανών Τούρκων. Επίσης το 1369μ.Χ. πέφτει η Αδριανούπολη και το 1430μ.Χ. η Θεσσαλονίκη στα χέρια των Οθωμανών. Τότε οι συγκρούσεις των Οθωμανών με τους Δυτικούς σε δύο Σταυροφορίες και η εισβολή του Ταμερλάνου που κατέλαβε την Άγκυρα και έφτασε μέχρι την Σμύρνη το 1402μ.Χ. θα έδιναν μισό αιώνα παράτασης για το Βυζάντιο

  Τελικά στις 29 Μάιου του 1453 ο Μωάμεθ ο Πορθητής κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη και έτσι τελείωσε η Βυζαντινή αυτοκρατορία. Μάλιστα μέχρι και το 1461μ.Χ. ο Μωάμεθ πήρε και την Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας. Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσαν τα Επτάνησα που δεν έπεσαν ποτέ σε Οθωμανικά χέρια ενώ η Κύπρος έπεσε το 1575 και η Κρήτη το 1669.

 Η περίοδος της Τουρκοκρατίας είχε δύο σημαντικά χαρακτηριστικά. Πρώτον οι Έλληνες εξ αρχής έκαναν εξεγέρσεις τοπικού κυρίως χαρακτήρα, που μέχρι και πριν το 1821 ήταν εκατοντάδες με 16 τουλάχιστον επαναστατικά κινήματα. Τα πιο γνωστά ήταν αυτά με τους Σουλιώτες και τους Μανιάτες, ενώ υπήρξαν εξεγέρσεις σε Τρίκαλα, Ρόδο και άλλα μέρη. Η πιο μεγάλη επανάσταση πριν το 1821 ήταν τα Ορλωφικά του 1770 που έγινε σε μεγάλο μέρος του Ελλαδικού χώρου, αλλά δεν πέτυχε. Δεύτερον υπήρξαν μεν προνόμια κυρίως τον 18^ο αιώνα, αλλά οι Οθωμανοί τα έπαιρναν όποτε ήθελαν πίσω, ενώ η φορολογία των Χριστιανών και η υποτιμητική τους αντιμετώπιση, ως μη Μουσουλμανικό στοιχείο μέσα στην καθημερινότητα ήταν σύνηθες φαινόμενο. Υπήρξαν βίαιοι εξισλαμισμοί και αρκετές εντάσεις, ενώ τόσο οι Βενετοί όσο και οι Ρώσοι όταν είχαν συγκρούσεις με τους Οθωμανούς, συνεργάστηκαν με τους Έλληνες. Όμως η Οθωμανική αυτοκρατορία κατάφερε να έχει υπό τον έλεγχο της το Ελλαδικό χώρο άσχετα με την έκβαση αυτών των πολέμων.

  Τελικά το 1815 δημιουργήθηκε η Φιλική Εταιρία στην Οδησσό της τότε Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Και οργανώθηκε η Επανάσταση του 1821, η οποία μετά από νίκες, ήττες, εμφυλίους, δάνεια, την διπλωματική βοήθεια του Καποδίστρια και τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1828 – 1829) οδηγήθηκε στο Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830. Τότε με τις θυσίες και τον αγώνα των Ελλήνων και τις γεωπολιτικές συγκυρίες που ήρθαν από τον ανταγωνισμό των τριών τότε μεγάλων δυνάμεων (Βρετανίας, Ρωσία, Γαλλία), φτάσαμε στην ανεξαρτησία της Ελλάδας. Κατά το 1834 ξεκίνησαν επίσημα οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ του νεοσύστατου Ελλαδικού Κράτους και της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

  Μόλις το 1853 επί βασιλείας Όθωνα, άνοιξε Ελληνική Πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολη ενώ τότε ήταν που ξέσπασε ο Κριμαϊκός Πόλεμος (1853 – 1856). Οι σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Οθωμανικής αυτοκρατορίας, έγιναν ξανά έντονα εχθρικές με την Ελληνική εξέγερση στην Ήπειρο το 1854, η οποία απέτυχε για τους Έλληνες. Μάλιστα στην διάρκεια του Ρωσοτουρκικού Πολέμου 1877 – 1878 έγινε ξανά Ελληνική εξέγερση στην Μακεδονία και στην Ήπειρο, η οποίες κατεστάλησαν πάλι. Βέβαια μετά τον συγκεκριμένο πόλεμο, η Ελλάδα μπόρεσε το 1881 να προσαρτήσει την Θεσσαλία και την Άρτα.

  Το 1897 ξέσπασε Ελληνοτουρκικός Πόλεμος με αφορμή την στήριξη του Ελλαδικού Κράτους στην τότε εξέγερση των Ελλήνων στην Κρήτη κατά των Οθωμανών. Τότε οι Οθωμανοί εισέβαλαν στην Θεσσαλία και έφτασαν μέχρι την Λαμία, ενώ ο πόλεμος έληξε με διπλωματική επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων. Η Ελλάδα τότε αναγκάστηκε να αποζημιώσει την Οθωμανική αυτοκρατορία ενώ για πρώτη φορά μπήκαν τα οικονομικά της σε καθεστώς Δ.Ο.Ε. (Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος). Μετά από 15 χρόνια ξέσπασε ο Α Βαλκανικός Πόλεμος όπου η Ελλάδα μαζί με την Σερβία, το Μαυροβούνιο και την Βουλγαρία κατέλαβαν σχεδόν όλες τις Οθωμανικές κτήσεις στα Βαλκάνια. Μετά το τέλος και του Β Βαλκανικού Πολέμου, η Ελλάδα υπέγραψε την Συνθήκη του Βουκουρεστίου ενώ η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν ταπεινωμένη. Τον επόμενο χρόνο ξέσπασε ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος η Ελλάδα έζησε τον Εθνικό Διχασμός και μπήκε στον πόλεμο το 1917 με την πίεση του Βενιζέλου και των Άγγλων ενώ η Οθωμανική αυτοκρατορία συμμάχησε με τις Κεντρικές Δυνάμεις, που ήταν η Γερμανική και Αυστροουγγρική αυτοκρατορία αλλά και η Βουλγαρία.

 Τον Νοέμβριο του 1918 ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος έλαβε τέλος, με νικητές τις δυνάμεις της Αντάντ και την ήττα των Κεντρικών Δυνάμεων. Το 1919 υπογράφτηκε η Συνθήκη των Σεβρών όπου τα εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας μοιράστηκαν και στην Ελλάδα δόθηκε η Σμύρνη και η Δυτική Θράκη πλην της Κωνσταντινούπολης που ήταν τότε υπό Βρετανικό έλεγχο ουσιαστικά. Δυστυχώς για την Ελλάδα, ο διχασμός που δεν είχε ξεπεραστεί, η εμπλοκή στον τότε πόλεμο στην Ουκρανία κατά της Σοβιετικής Ένωσης του Λένιν, η στρατηγική του Κεμάλ που έκανε στην άκρη τον Σουλτάνο και η αλλαγή στάσης της Γαλλίας και της Αγγλίας (μαζί με την ήδη εχθρική στάση των Ιταλών), οδήγησαν στην Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Μέχρι και τότε οι Τούρκοι διέπραξαν 3 ταυτόχρονες Γενοκτονίες από το 1914, την Γενοκτονία των Αρμενίων που κορυφώθηκε το 1915, την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας που κορυφώθηκε το 1919. Και τέλος την λιγότερη γνωστή αλλά εξίσου βάναυση Γενοκτονία των Ασσυρίων, που κορυφώθηκε το 1921.

  Τελικά τον Ιούλιο του 1923 υπογράφτηκε η Συνθήκη της Λωζάνης, η οποία ορίζει ουσιαστικά τα κυριαρχικά δικαιώματα του Ελλαδικού και του Τουρκικού Κράτους αντίστοιχα μέχρι και σήμερα. Έγινε ανταλλαγή πληθυσμών ανάμεσα σε Μουσουλμάνους και Χριστιανούς, υπήρχαν ελάχιστες εξαιρέσεις (σε Κωνσταντινούπολη και Θράκη κυρίως), τα σύνορα της Ελλάδας και της Τουρκίας ήταν ο ποταμός Έβρος ενώ από τα νησιά του Αιγαίου η Τουρκία είχε μόνο την Ίμβρο και την Τένεδο. Η Τουρκία του Κεμάλ έδωσε δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες και κατήργησε την υποχρεωτική  Ισλαμική μαντίλα, κάνοντας ένα κοσμικό κατά βάση  Τουρκικό Κράτος. Δυστυχώς για την Ελληνική πλευρά παρά την υπογραφή της Συνθήκης, ο Κεμάλ άφησε τον λεγόμενο Εθνικό Όρκο, ο οποίος ήταν η μελλοντική διεκδίκηση εδαφών, κάτι που βλέπουμε δυστυχώς σήμερα στην Νέο Οθωμανική πολιτική του Ερντογάν.

  Το 1934 η Αγγλία έκανε την συμμαχία μεταξύ Ελλάδας, Γιουγκοσλαβίας και Τουρκίας, ως αντίβαρο στην στενή συνεργασίας της Ιταλίας του Μουσολίνι και της Βουλγαρίας. Τελικά η Ελλάδα και η Τουρκία υπέγραψαν το 1936, μια νέα συνθήκη, αυτή της Συνθήκης του Μοντρέ με θέμα τα στενά του Βοσπόρου και νησιά του Βορείου Αιγαίου. Κατά την διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου η Ελλάδα ήταν στο πλευρό των Συμμάχων (Βρετανία, ΗΠΑ, Σοβιετική Ένωση και άλλοι) ενώ η Τουρκία ήταν ένας επιτήδειος ουδέτερος που κέρδιζε εμπορικά, και από τις δυνάμεις του Άξονα και των Συμμάχων. Τελικά η Τουρκία θα κηρύξει τον πόλεμο στην Γερμανία τον Φεβρουάριο του 1945 ενώ οι Ναζί θα ηττηθούν οριστικά τον Μάιο του 1945.

  Να σημειωθεί εδώ ότι μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε ο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος στην Ελλάδα (1946 – 1949) ενώ η Τουρκία ήταν στο στόχαστρο της Σοβιετικής Ένωσης για το θέμα των στενών του Βοσπόρου. Τελικά οι ΗΠΑ ενέταξαν την Ελλάδα και την Τουρκία μέσα στο ΝΑΤΟ, το 1952 καθώς γεωπολιτικά ο γεωγραφικός χώρος του Αιγαίου, με την Μικρά Ασία και το στενό του Βοσπόρου είναι ενιαίος. Για αυτό άλλωστε ήταν το κέντρο της Βυζαντινής αυτοκρατορίας που της έδωσε αφενός ένα υπέρ πολύτιμο γεωστρατηγικό βάθος και αφετέρου πολλούς εχθρούς που με τις εισβολές τους, ήθελαν αυτό το γεωγραφικό κομμάτι. Επιπρόσθετα το επόμενο έτος, η Ελλάδα, η Τουρκία και η Γιουγκοσλαβία του Τίτο έκαναν ένα νέο Βαλκανικό Σύμφωνο για αμοιβαία συνεργασία και άμυνα, κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Ωστόσο οι σχέσεις των δύο χωρών δεν ήταν πάλι ομαλές καθώς το 1955 έγινε το πογκρόμ της Κωνσταντινούπολης. Εκεί ένας σημαντικός Τουρκικός όχλος της Κωνσταντινούπολης, κατέστρεψε Ελληνικές περιουσίες, Εκκλησίες, νεκροταφεία, σκότωσε 40 περίπου Έλληνες και τραυμάτισε πάνω από 1.000 Έλληνες.

  Αποκορύφωμα των παραβιάσεων της Συνθήκης της Λωζάνης και των κακών Ελληνοτουρκικών σχέσεων θα είναι η εισβολή στην Κύπρο το 1974, όπου η Τουρκία θα καταλάβει με την χρήση όπλων το 37% της νήσου, ενώ δεν θα καταφέρει να προχωρήσει περισσότερο, εξαιτίας της αντίστασης των πολύ λιγότερων αριθμητικά και τεχνολογικά Ελληνικών δυνάμεων. Στην συνέχεια το 1987 η Τουρκία έστειλε ερευνητικό πλοίο για πετρέλαιο ανοιχτά της Θάσου, όπου εκεί είχε ανακαλυφθεί επί στρατιωτικής χούντας του Παπαδόπουλου το 1973. Τότε ο Έλληνες πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, είχε δώσει την εντολή να βυθιστεί το Τουρκικό ερευνητικό πλοίο αν δεν φύγει άμεσα. Μάλιστα τότε αναστάλθηκε η λειτουργία της βάσης του ΝΑΤΟ στην Νέα Μάκρη ενώ Ελλάδα και Τουρκία έφτασαν πάρα πολύ κοντά σε πόλεμο. Τελικά με διαμεσολαβητές τις ΗΠΑ και την Βρετανία, το Τουρκικό ερευνητικό πλοίο αποχώρησε αμέσως και η ένταση μειώθηκε.

  Το 1982 επί Κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου, η Ελλάδα επικύρωσε την σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας και την νόμιμη δυνατότητα επέκτασης από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια. Από την δεκαετία του 80 μέχρι και σήμερα, η Τουρκία έχει απειλεί μέχρι και σήμερα, ότι αν γίνει ποτέ η επέκταση αυτή, θα είναι αιτία πολέμου. Μετά από αυτές τις εξελίξεις οδηγηθήκαμε στην κρίση των Ιμίων του 1995 με την πτώση Ελληνικού Ελικοπτέρου που οδήγησε στον θάνατο 3 Ελλήνων αξιωματικών. Τότε επενέβησαν οι ΗΠΑ για να μην επεκταθεί η ένταση σε κάτι χειρότερο, ενώ υπήρξε πολιτική κρίση στην Ελλάδα, καθώς η Τουρκία ουσιαστικά γκρίζαρε ένα σημείο του Αιγαίου. Ενώ το 1997 – 1998 είχαμε την κρίση των πυραύλων S 300 που πήρε η Κύπρο τότε από την Ρωσία, και η Τουρκία απείλησε με πόλεμο στο νησί αν οι πύραυλοι δεν επέστρεφαν στην Ρωσία. Τελικά οι S 300 κατέληξαν στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Κρήτη, ενώ η Κύπρος πήρε εναλλακτικά όπλα αεράμυνας από την Ελλάδα. Το 1999 έγινε κρίση Ελλάδας Τουρκίας με κέντρο τον Οτσαλάν που ήταν ένας Κούρδος από αυτούς που ίδρυσαν το PKK.

  Το Ελλαδικό Κράτος άργησε πολύ να αναγνωρίσει την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Αυτές αναγνωρίστηκαν στις 7 Μαρτίου του 1994 για τους Ποντίους και στις 14 Σεπτεμβρίου του 2001 για τους Έλληνες της Μικράς Ασίας (για την καταστροφή της Σμύρνης). Σήμερα με την Τουρκία υπάρχουν πολλά ζητήματα αλλά κυρίως είναι τα εξής πέντε βασικά με μια συνοπτική σημείωση:

1) Η Ελληνική και Τουρκική ΑΟΖ στο Αιγαίο, όπου η Τουρκία δεν θέλει 12 ναυτικά μίλια από την Ελλάδα και πλέον υποστηρίζει επίσημα το Δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας, όπου ουσιαστικά θέλει το μισό Αιγαίο για τον ορυκτό του πλούτο και την πολύτιμη γεωστρατιγική του αξία.

2) Η σταθερά αντίπαλη, αν όχι εχθρική, Τουρκική στάση έναντι του Ελληνικού στοιχείου, τόσο από τους Κεμαλικούς όσο και από τους Νέο Οθωμανούς πολιτικούς της Τουρκίας. Καθώς η Ελλάδα είναι το βασικό πρόβλημα της Τουρκίας στο να επεκταθεί και να θέλει να γίνει υπερδύναμη όχι απλά μια δύναμη.

3) Η πίεση της Τουρκίας στο μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα, όπου η Τουρκία πιέζει την Ελλάδα και ζητάει κατά καιρούς χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

4) Τα δικαιώματα των μειονοτήτων, η Τουρκία κατηγορεί την Ελλάδα για πίεση της Τουρκικής Μειονότητας στην Θράκη, ενώ είναι Μουσουλμανική και όχι Τουρκική κανονικά. Και αφενός η Ελληνική μειονότητα στην Τουρκία έχει μειωθεί δραματικά ενώ ακόμα και το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει περιορισμούς από το Τουρκικό Κράτος.

5) Το Κυπριακό είναι ίσως το πιο πολύπλοκο θέμα διαφορών ανάμεσα στην Τουρκία και στην Ελλάδα. Το ψευδοκράτος της λεγόμενης Τουρκοκυπριακής Δημοκρατίας, αναγνωρίζεται από την Τουρκία, όπου υπάρχει Τουρκικός στρατός κατοχής στο νησί. Ενώ η Δημοκρατία της Κύπρου, που είναι οι Έλληνες της Κύπρου, αναγνωρίζονται διεθνώς και είναι επίσημο κράτος μέλος της ΕΕ.   

  Τέλος μην πέφτουμε στο σύνηθες δυστυχώς σφάλμα του σήμερα, ότι όπως μετράμε την Τουρκία ή και άλλες χώρες, έτσι μας βλέπουν και οι άλλοι. Η ανάγνωση μιας χώρας και της στρατηγικής ενός κράτους, γίνεται με βάση το συμφέρον, την ισχύς, την γεωγραφία, τον πολιτισμό και τις φιλοδοξίες. Η Ελλάδα έχει δίκιο με βάση τις συνθήκες και την διεθνή νομιμότητα, αλλά αν δεν υπερασπιστεί το δίκιο της, κανείς άλλος δεν θα το κάνει. Η Ελλάδα δεν ζητάει σήμερα την Κωνσταντινούπολη ή έδαφος που ανήκει σήμερα στην Τουρκία. Η Τουρκία από την άλλη θεωρεί ότι η Ελλάδα έκλεψε τα νησιά και άλλα εδάφη από την Τουρκία, ενώ ο ίδιος ο Κεμάλ υπέγραψε και αυτός την συνθήκη της Λωζάνης. Αν η Τουρκία αποκτήσει ποτέ την Κύπρο και τα μισά έστω νησιά του Αιγαίου, η Ελλάδα θα τελειώσει καθώς θα έχει χάσει ένα τεράστιο μέρος της γεωπολιτικής αξίας αλλά και σημαντικό μέρος της κυριαρχίας της.

  Εν κατακλείδι δεν είναι φιλοπολεμικές ή ακραίες οι φωνές που μιλούν για μια επιθετική Τουρκία όπου πρέπει η Ελλάδα να έχει ένα σοβαρό Δόγμα αποτροπής σε όλα τα επίπεδα, ώστε να υπάρξει ειρήνη στην περιοχή. Ενώ δεν θέλει όχι απλά δεν μπορεί το Ελλαδικό Κράτος να βάλει στην θέση του το Κράτος των Σκοπίων ή της Αλβανίας, αλλά στέλνει όπλα, κάνοντας και πολλές κυρώσεις απέναντι στην Ρωσία, που είναι από τις μεγαλύτερες δυνάμεις στον κόσμο. Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι τόσο ο απλός κόσμος όσο και οι ηγεσίες σε κάθε επίπεδο στην Ελλάδα, οφείλει να κρατήσει αυτά που έχει ως χώρα, και όχι να γίνουμε μια μορφή «θυσίας» για να κρατηθεί η Τουρκία στο ΝΑΤΟ και γενικότερα στην Δύση. Καμία επίσης από τις μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Ινδία) ομοίως και άλλες χώρες (Συρία, Αίγυπτος, Σερβία κ.α.) δεν επιθυμεί μια Τουρκία που θα είναι αυτοκρατορία και δεν θα σταματήσει στο να επεκταθεί στην ευρύτερη περιοχή.

Πηγές

1) Η Τουρκία του Ερντογάν, Νέο Οθωμανισμός, Ισλαμικός Ολοκληρωτισμός και Ελλάδα, Γιώργος Καραμπελιάς, Εναλλακτικές Εκδόσεις (2018)

2) Ελλάδα – Τουρκία, Χρήστος Γ. Κόλλιας, Εκδόσεις Πατάκης (2001)

3) Γιατί το Βυζάντιο, Ελένη Γλυκατζή Αρβελέρ, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα (2009)

4) Αιχμάλωτοι της Γεωγραφίας, Tim Marshall, Εκδόσεις Διόπτρα, (2019)

5) Ιστορικός Άτλας των Αυτοκρατοριών, Farrington Karen, Εκδόσεις Σαββάλας, (2005)

6) Τουρκία, Ελλάδα και Ευρώπη, Α. Τριανταφυλλίδης, Εκδόσεις Επίκεντρο (2023)   

7) Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου, Θουκυδίδης, Βιβλιοπωλείο της Εστίας, (2012)

8) Η Σμύρνη φλέγεται, Θάνος Κονδύλης, Εκδόσεις Ψυχογιός (2022)

9) Ελλάδα – Τουρκία – Θεωρία και Στρατηγική Αποτροπής, Διονύσιος Τσιριγώτης, Εκδόσεις Ποιότητα (2021)

10) 8 + 2 Μύθοι για την Τουρκική Εξωτερική Πολιτική, Τζιάρρας Ζήνωνας, Εκδόσεις Geopol Publicsging, (2022)

11) Ελλάδα – Τουρκία, Τάσος Παππάς, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα (1998)