της Μαρίας Σκαμπαρδώνη,
Τα αγάλματα που απέδιδαν πάντα αθλητές σε έντονη σωματική κατάσταση, συγκινούν και εμπνέουν.
Η ικανότητα ενός γλυπτού να αποδίδει με εξαιρετική αρμονία την έντονη σωματική προσπάθεια, είναι ενδεικτική της ικανότητας του γλύπτη, αλλά και της δύναμης που έχει η τέχνη να δημιουργήσει θαύματα μέσα από το χέρι ενός έμπειρου και ταλαντούχου γλύπτη.
Το να είσαι νερουλάς και τα πόδια σου να έχουν θείο άγγιγμα για να μπορέσουν να τροχίσουν αποστάσεις και να καταστήσουν μύθο της ταχύτητας, δεν είναι απλώς θέμα ενός μυθιστορήματος από τη φαντασία ενός συγγραφέα. Είναι η ζωή του Σπύρου Λούη, του αθάνατου Μαρουσιώτη, ο οποίος μετά το Μαραθώνιο του 1896 μετατράπηκε σε εθνικό σύμβολο.
Η μορφή του Σπύρου Λούη αποπνέει αθλητική παιδεία, σωματική ρώμη, μαχητική διάθεση. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι η έμπνευση για πολλούς ανδριάντες τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό.
Το Μαρούσι δε θα μπορούσε να μην τιμήσει τον μεγάλο του αθλητή με έναν εντυπωσιακό ανδριάντα του, σε στάση τρεξίματος, ο οποίος βρίσκεται στην αρχή της Λεωφόρους Βασιλίσσης Σοφίας, στην πεζογέφυρα.
Ανδριάντας τεσσάρων μέτρων, ένας Σπύρος Λούης από χυτευμένο ορείχαλκο, δημιουργία του γλύπτη Γιώργου Γεωργιάδη που κοσμεί την αρχή μίας κεντρικής λεωφόρου από το 2008.
Ένα κλωνάρι ελιάς, ένα άλμα προς τη νίκη, μία ρωμαλέα κίνηση του σώματος.
Και ο Σπύρος Λούης για πάντα στο πάνθεον των Αθάνατων.
Από τα ωραία μνημεία, το ωραιότερο άγαλμα στο Μαρούσι, χωρίς αμφιβολία.
