Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνὸς, Ὁμότιμος καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
Κάθε δίλημμα σήμερα τοῦ τύπου «Ὀρθοδοξία ἢ Ἑλληνισμὸς» εἶναι ὄχι μόνο πλαστό, ἀλλὰ καὶ ἐθνοκτόνο. Γιατί σημαίνει τάση ἐπιστροφῆς στὴν ἀτέλειά μας, στὴν παλαιὰ ἀγωνιώδη ἀναζήτησή μας. Ἐνῶ γιὰ τὸν Ἑλληνισμό, ποὺ διασώζει τὴν αὐτοσυνειδησία του, τὸ ζητούμενο εὑρέθη. Εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸν … εὔρομεν πίστη ἀληθῆ! Εὔρομεν τὴν ἀλήθειαν».
Κάθε ἀποδέσμευση τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία δὲν συνιστᾶ μόνο τραγικὸ διαμελισμὸ τῆς ὑπάρξεώς μας, ἀλλὰ καὶ καθαρὸ παραλογισμό…
Ὅπου χάνεται ἡ Ὀρθοδοξία, χάνεται καὶ ὁ Ἑλληνισμός! Ἰδοὺ γιατί κάθε παρόμοια ἐπιδίωξη συνιστᾶ ὀπισθοδρόμηση καὶ ὄχι πρόοδο.
Γιατί μετέχει στὸ «συντηρητισμὸ» τῶν αἱρέσεων, τῶν «ἑλληνιστικῶν λήρων» κατὰ τὸν Μέγα Φώτιο. (λῆρος= λόγος ἐντυπωσιακὸς ἀλλὰ χωρὶς οὐσιαστικὸ περιεχόμενο, παραλήρημα, φλυαρία, ἀνοησία)
Τὸ τραγικότερο ὅμως, συνιστᾶ, ἰδιαίτερα σήμερα, ἀπώλεια κάθε δυνάμεως αὐτοπροστασίας, μὲ ἀπόληξη τὸν…. ραγιαδισμὸ καὶ τὴν ὑποδούλωση.
Τὸ μόνο ποὺ ἔχει νὰ προσφέρει ὁ σημερινὸς Ἑλληνισμὸς στὸν κόσμο εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη παράδοσή του.
Ὁ Ἑλληνισμὸς σώζεται ἐκεῖ κυριολεκτικὰ μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ἐκεῖ σώζεται ἡ γλώσσα καὶ ἐθνική μας συνείδηση.
Γι’ αὐτὸ πολεμεῖται ἡ Ἐκκλησία.
Γιὰ νὰ ἀποσυνδεθεῖ τελείως ὁ Ἑλληνισμὸς ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία σὲ ὅλες τὶς δομὲς τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου.
Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος καὶ γι’ αὐτὸ θὰ ἀντιστεκόμαστε μέχρι θανάτου.
Τὸ «Κρυφὸ Σχολειὸ» ἦταν ἡ ἀνεπίσημη φροντίδα τῆς Ἐκκλησίας νὰ διδάσκει τὴ γλώσσα καὶ τὴν ἱστορία μας στὰ σκλαβόπουλα. Καὶ ἔτσι σωθήκαμε μὲ ὅλη τὴν Ἱστορική μας ὕπαρξη.
Ἂν στὴν πολυώνυμη δουλεία μας δὲν εἴχαμε τὴν κιβωτὸ τῆς Ἐκκλησίας, θὰ καταντούσαμε ὅλοι «χανουμάκια» τῶν Τούρκων ἢ τῶν Φράγκων.
Ἡ Ἐκκλησία ἔσωσε τὸν τρόπο ὑπάρξεώς μας, τὸν πολιτισμὸ καὶ τὸ φρόνημά μας.
Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι ἡ πηγὴ τοῦ πολιτισμοῦ μας. «Ἄνω σχωμεν τὰς καρδίας» καὶ «ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους».
Αὐτὸς ὁ «σταυρὸς» εἶναι ὁ πολιτισμός μας.
Χωρὶς «καθαρὴ καρδιὰ» δὲν μποροῦμε νὰ πλησιάσουμε τὸν Θεό. Αὐτὰ ζοῦμε στὴν Λειτουργία μας, αὐτὸ τὸ ἦθος παράγει ἡ ζωή μας στὴν Ἐκκλησία.
Μέσα σὲ αὐτὴν τὴν κιβωτό, λοιπόν, θὰ σώσουμε τὴν ἑλληνορθόδοξη ταυτότητά μας.
Τόσο λίγο ὅμως γίνεται αὐτὸ συνείδηση σὲ πολλούς, ὥστε σὲ στιγμὲς αὐτοκριτικῆς νὰ ἀνακαλεῖς στὴ μνήμη σου ἕνα λόγο τοῦ μικρασιάτη ποιητῆ μᾶς Γιώργου Σεφέρη, ποὺ γράφηκε μὲν στὰ 1936, ἀλλὰ παραμένει ἐπίκαιρος καὶ σήμερα:
«Ὅσο προχωρεῖ ὁ καιρὸς καὶ τὰ γεγονότα, ζῶ ὁλοένα μὲ τὸ ἐντονότερο συναίσθημα πὼς δὲν εἴμαστε στὴν Ἑλλάδα, πὼς αὐτὸ τὸ κατασκεύασμα, ποὺ τόσοι σπουδαῖοι καὶ ποικίλοι ἀπεικονίζουν καθημερινά, δὲν εἶναι ὁ τόπος μας, ἀλλὰ ἕνας ἐφιάλτης, μὲ ἐλάχιστα φωτεινὰ διαλείμματα, γεμάτα μία πολὺ βαριὰ νοσταλγία.
Νὰ νοσταλγεῖς τὸν τόπο σου ζώντας στὸν τόπο σου, τίποτα δὲν εἶναι πιὸ πικρό».
Ἡ ἐπανεύρεση συνεπῶς στὴν δύστροπη ἐποχή μας τοῦ ὀρθοδόξου πατερικοῦ προτύπου, ὅπως ἐνσάρκωσαν καὶ διέσωσαν ὅλοι οἱ ἅγιοι Πατέρες, εἶναι ἡ μοναδική μας ἐλπίδα…
Όπως γράφει ο Ζώσιμος “ισοπεδώθηκαν όλες οι πόλεις της Ελλάδος κι εφονεύθησαν οι περισσότεροι Έλληνες ……. ” !! Οι διωγμοί κατά των Ελλήνων συνεχίστηκαν σε όλη την επικράτεια. Μέχρι που φθάνουμε στην αιμοσταγή και αλαζονική διακυβέρνηση του Ιουστινιανού. Το ελληνοχριστιανικό παραμύθι καταρρέει μπροστά στα κείμενα των ιστορικών εκείνης της εποχής. Ο προσωπικός του ιστορικός Προκόπιος στην ανέκδοτη ιστορία του αδυνατεί να θεωρήσει τον τύραννο Ιουστινιανό ως ανθρώπινο ον και τον θεωρεί “ενσαρκωμένο δαίμονα”. “Υπολογίζοντας, όμως, κατά προσέγγιση τις περιοχές που κατάντησαν τελικά ακατοίκητες λέω ότι χάθηκαν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι ….. Επιπλέον για να πετύχει τους σκοπούς αυτούς, οδηγούσε στο θάνατο αναρίθμητους ανθρώπους.”
Επιδιώκοντας δηλαδή να συνενώσει τους πάντες σε μια δοξασία σχετικά με τον Χριστό, θανάτωνε όλο τον άλλο κόσμο και μάλιστα προβάλλοντας για τα έργα του αυτά το πρόσχημα της ευσέβειας.
Το μίσος και ο ρατσισμός των ορθοδόξων βυζαντινών έναντι του ελληνικού πολιτισμού και του γένους των Ελλήνων θα βρει την απόλυτη έκφρασή του στον περίφημο κώδικα του Ιουστινιανού «απαγορεύουμε να ασκούν διδασκαλία όσοι πάσχουν από την ιερόσυλη ψυχική νόσο των Ελλήνων …;οι των ανοσίων και μυσαρών Ελλήνων κατεχόμενοι πλάνη» (Ιουστ. Κωδ. Α΄ 10, 11) .
Να δούμε πως περιγράφει το κλίμα της εποχής ο χριστιανός χρονογράφος Ιωάννης Μαλάλας, «τον καιρό αυτό έγινε μεγάλος διωγμός των Ελλήνων οι οποίοι θανατώνονταν ή δημεύονταν οι περιουσίες τους. Όλα αυτά προκάλεσαν μεγάλο φόβο και ο βασιλιάς όρισε τρίμηνη προθεσμία στους έλληνες να ασπαστούν την ορθόδοξη πίστη» (χρονογραφία xviii 449, 3-11), ενώ στο ίδιο έργο σ.491 ο Μαλάλας μας πληροφορεί πως το 529 ο Ιουστινιανός δίνει διαταγή να κλείσουν όλες οι φιλοσοφικές σχολές των Ελλήνων και να καούν όλα τα βιβλία τους και τα αγαλματά τους .
Έτσι οι τελευταίοι εναπομείναντες έλληνες φιλόσοφοι όπως ο Δαμάσκιος, ο Διογένης, ο Ερμείας, ο Ευλάλιος, ο Ισίδωρος,, ο Πρισκιανός και άλλοι πολλοί θα καταφύγουν στην Περσία και στα αραβικά βασίλεια !!!
Το σαθρό επιχείρημα των σύγχρονων ορθόδοξων πως ο χριστιανισμός και το Βυζάντιο παρέλαβαν τον ελληνικό πολιτισμό σε κατάσταση παρακμής και του έδωσαν νέα ώθηση όπως καταλαβαίνουμε μόνον τον γέλωτα προκαλεί !!!
Αν φανταστεί κανείς πως αυτή είναι και η πιο ένδοξη εποχή της αυτοκρατορίας εύκολα καταλαβαίνει πως το επιχείρημα των σύγχρονων ορθοδόξων πως ο χριστιανισμός διέσωσε τον ελληνικό πολιτισμό από την παρακμή είναι για γέλια και για κλάματα. Η διακεκριμένη βυζαντινολόγος καθηγήτρια στην έδρα βυζαντινολογίας των Παρισίων, Ε. Γλυκατζή-Αρβερελ στο «Ιδεολογικό υπόβαθρο του Βυζαντίου» αναφέρει χαρακτηριστικά “το κράτος του Βυζαντίου είναι τον 12 αι. μ.Χ. για τους περισσότερους υπηκόους ένας θεσμός αδικίας και διαφθοράς …”
Καταλαβαίνουμε πως η παρακμή, η εξαθλίωση και ο σκοταδισμός στο Βυζάντιο ήταν ένα φαινόμενο καθολικό και διαχρονικό. Στο ίδιο βιβλίο η κ.Γλυκατζή δείχνει ξεκάθαρα τον ιδεολογικό προσανατολισμό του Βυζαντίου «η Κωνσταντινούπολη ονομάζονταν Νέα Ρώμη ή Νέα Ιερουσαλήμ ή Νέα Σιών, ποτέ όμως Νέα Αθήνα …
Με πρωτοστατούντες Δεσποτάδες, παπάδες και καλογέρους, οι διωγμοί, και τα εγκλήματα, κατά των μη χριστιανών, τέλος δεν έχουν, συνεχίστηκαν μέχρι το 990 που υπέκυψαν τελευταίοι οι Μανιάτες. Συνολικά οι Βυζαντινοί έκαναν για πάνω από 550 χρόνια διωγμούς κατά των Ελλήνων.
Έτσι πέθανε ο μεγαλύτερος παγκόσμιος πολιτισμός, αυτός που είδε πρώτος το φως του ήλιου στη γη. Αυτός που εκπολίτισε όλους τους λαούς.
Έτσι πέθανε ο μέγας φωτοδότης ελληνικός πολιτισμός, με μια τραγική φωνή, πνιγμένη στο αίμα της ανθρώπινης αχαριστίας και μιαρής αδικίας.
Έτσι απάνθρωπα έσβησε ο μέγας φωτοδότης ελληνικός λόγος.
Και λέει ο γερμανός φιλόσοφος Νίτσε «δεν αποκάμνω να αναπολώ αυτούς τους έλληνες στοχαστές, που κάθε ένας τους είχε μια ασύλληπτη ιδιαιτερότητα».
Με το χαμό των ελλήνων και τον θάνατο του ιδιοφυούς πνεύματος τους έπεσε το σκότος εις όλη την γη. Η ανθρώπινη ιστορία μπήκε στον Μεσαίωνα, στους αιώνες του σκότους.
Οι ολυμπιακοί αγώνες, τα Νέμεα, τα Ίσθμια, τα Πύθια, τα Παναθήναια σταμάτησαν.
Οι ποιητικοί και θεατρικοί αγώνες δεν ξανάγιναν.
Τα στάδια και τα θέατρα έρημα, έμειναν βουβοί μάρτυρες, του λαμπρού παρελθόντος, και με τις κουκουβάγιες που τα κατοίκισαν να θρηνούν ολονυχτίς, την πνευματική και πολιτισμική κατάντια των Ελλήνων….. !!!
” Λεηλασία και Ισοπέδωση Ναών”
O ”Μέγας” Θεοδόσιος υπήρξε ο χειρότερος εχθρός του Ελληνικού πολιτισμού.
Κατέστρεψε όλους τους ναούςπου είχε σφραγίσει ο Κωνσταντίνος.
Ο Χριστιανός συγγραφέας Μαλάλαςγράφει : ” Τους ναούς των Ελλήνων πάντας κατέστρεψεν έως εδάφους”.
Ο ναός της Αφροδίτης έγινε αμαξοστάσιο και της Αρτέμιδος χαμαιτυπείο.
Το 395 εξαπέλυσε βίαιη η επίθεση κατά της παλαιάς θρησκείας.
Κατά τον Χριστιανό συγγραφέα Σωζομενό οι πιστοί της
”αντιστάθηκαν με σθένος στις καταστροφές”.
Ο Λιβάνιος, περιγράφει τον εμπρησμόκαι την ισοπέδωση αναρίθμητων ναών, μνημείων, ιερών και έργων τέχνης ….. από στρατιωτικές μονάδες, φανατισμένο πλήθος, που το καθοδηγούσαν επίσκοποι… και αφηνιασμένα στίφη…… ”μελανειμονούντων”.
Με ξύλα, πέτρες και σιδερικά, τρέχουν και χυμούν εναντίον ναών,
ξεχαρβαλώνουν τις στέγες των, γκρεμίζουν τους τοίχους,
ξεριζώνουν αγάλματα, αναποδογυρίζουν βωμούς.
Μαζί τους … οργανώθηκαν, πολυάριθμες συμμορίες, σε όλη την αυτοκρατορία.
Η περιουσία των ναών δημεύετε υπέρ του αυτοκρατορικού ταμείου,
του στρατού και της Εκκλησίας.
Στη Βέρροια της Συρίας υπήρχε χάλκινο άγαλμα του Ασκληπιού…
ένα έργο εκθαμβωτικό, κατά τον Λιβάνιο.
Το κατακομμάτιασαν και άρπαξαν τα μέλη του.
Από τις σημαντικότερες κακουργίες εναντίον του αρχαίου πολιτισμού ήταν η κατεδάφιση του Σαραπείου της Αλεξάνδρειας, του μεγαλύτερου και πιο ξακουστού ναού της αυτοκρατορίας και ο εμπρησμός της βιβλιοθήκης.
Η καταστροφή της συγκλόνισε και τους Χριστιανούς.
Θρηνητικά αναφέρεται ο ιστορικός και θεολόγος Ορόσιος.
” Αδειανά τα ράφια … με τα κ ε ι μ ή λ ι α της μ ν ή μ η ς ”.
” Ο επίσκοπος Θεόφιλος ήταν λάτρης του χρυσού … και όχι του Θεού”……… γράφει Γάλλος ιστορικός.
Τα αναρίθμητα χ ρ υ σ ά και αργυρά αγγεία… και άλλα αναθήματα
από πολύτιμο μέταλλο τα έλιωσε στο χ υ τ ή ρ ι ο.
Άλλα τα θρυμμάτισε και τα σκόρπισε στους δρόμους.
Από το Σαράπειο, μόνο το δάπεδο δεν ανασκάλεψαν.
Το κολοσσιαίο άγαλμα του Διός κατακερματίσθηκε με τσεκούρια
και τα κομμάτια σύρθηκαν στους δρόμους.
Αιματηρές συγκρούσεις στον ναό, φόνοι και άλλες … εκδικητικές αγριότητες.
Ήταν μια επιχείρηση λεηλασίας… από ανθρωπόμορφα όντα…
που ο βίος τους θύμιζε χοίρους…
“Όποιος φορούσε μαύρα … εκείνη την εποχή…
είχε το δικαίωμα να ασχημονεί….” γράφει ο Ευνάπιος.
Οι βαρβαρότητες συνεχίστηκαν σε όλη την αυτοκρατορία…
χρειάζονται πολλές αναρτήσεις για να τις περιγράψουμε………