…Ἄλλωστε οι Ἰάπωνες δὲν πιστεύουν στὴ σύνταξη. Πολλοὶ δουλεύουν μέχρι τὰ 90 τους. Καὶ ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἡ περιοχὴ τοῦ Ναγκάνο ἔχει τὸ μεγαλύτερο ποσοστὸ ἡλικιωμένων ἐργαζομένων στὴ χώρα
Σὲ κυριακάτικο περιοδικὸ γιὰ κοτοειδή (ὑψηλοῦ –ἔστω καὶ κατὰ φαντασίαν ὑψηλοῦ– εἰσοδήματος σαραντάρες ποὺ ἀρχίζουν νὰ νοιώθουν ὅτι δὲν περνᾶ πιὰ ἡ μπογιά τους, καὶ ψάχνουν γιὰ συνταγὲς ἀειζωίας, ἐπιστροφῆς κι αἰώνιας παραμονῆς στὰ 20), ὁ ἐργασιακὸς φιλελευθερισμὸς πλασάρεται ὡς ἐξωτικὴ ἀνατολίτικη πνευματικότητα. Στὴν ἴδια τὴν χώρα αὐτῆς τῆς ἀνατολίτικης πνευματικότητας βεβαίως, οἱ ἄνθρωποι πεθαίνουν ἀπὸ τὴν ὑπερβολικὴ ἐργασία (γραφείου) καὶ δὲν προλαβαίνουν λόγῳ ὡραρίου νὰ γυρίσουν στὸ σπίτι τους, καὶ γι’ αὐτὸ κοιμοῦνται τὴ νύχτα σὲ ὁμαδικὲς κυψέλες – τάφους. Ὅμως ὁ συντάκτης τοῦ ἄρθρου περνᾶ τὸ μήνυμα: «Μὰ γιατί ζητᾶτε νὰ ὑπάρχει ὅριο συνταξιοδότησης στὰ 65 καὶ τὰ 67 χρόνια; Ἀφοῦ ὄχι μόνο μπορεῖτε νὰ δουλεύετε ὣς τὰ 90, ἀλλὰ εἶναι καὶ δεῖγμα ἀνωτερότητας, καὶ σᾶς κάνει καλό». Ὁρισμένες πληθυσμιακὲς ὁμάδες πείθονται γιὰ τὴν ἀνάγκη τῆς ἐργασιακῆς δουλείας μὲ τὶς ἀπειλὲς καὶ τὶς ὕβρεις («Δὲν ὑπάρχουν λεφτά, εἶστε τεμπέληδες»). Ἄλλες ὁμάδες πείθονται μὲ τὰ ἀγγούρια στὸ μάτι, τὴν ἀποτοξίνωση, τὴν ψυχοθεραπεία, τὴν χαρούμενη πνευματικότητα τῆς Ἀσίας. Καθένας ἔχει τὸ κλειδί του.
