Ελλάδα-Ισραήλ σε κοινό άξονα

Γράφει ο Δημήτριος Ντόικος

Ελλάδα και Ισραήλ μόλις πρόσφατα σχετικά ανακάλυψαν ότι έχουν πολύ περισσότερα κοινά σημεία μεταξύ τους από ότι είχαν φανταστεί πριν λίγα χρόνια, περισσότερο οι Ελληνες μάλλιστα. Τα κοινά σημεία τους είναι ότι βρίσκονται και οι δύο μονίμως σε αντιπαράθεση με έναν ποληπλυθέστερο αντίπαλο, ότι και οι δύο χώρες χρωστούνε μεγάλο μέρος της ύπαρξης τους σε μία εκτεταμένη και δυνατή διασπορά η οποία δύναται να ασκήσει μεγάλη επιρροή σε καταστάσεις έκτακτου κινδύνου, ότι κατά την μεγαλύτερη διάρκεια της ιστορίας τους η ταυτότητα τους συνυφάστηκε με το επίσημο θρήσκευμα των χωρών τους, και ότι είναι οι πλέον δυτικότροπες αν όχι οι μοναδικές πραγματικά δυτικότροπες χώρες στην γειτονιά τους. Εχουνε δε την πιο σταθερή κοινοβουλευτική δημοκρατία των περιοχών τους, και την πιο έμπειρη. Αλλη μια ομοιότητα αλλά παράλληλα και διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι και οι δύο χώρες έχουν στενότητα χώρου, η θάλασσα είναι σύντροφος και σύνορο τους, στην περίπτωση του Ισραήλ περισσότερο ένα όριο που επιδρά αρνητικά στην ψυχολογία των κατοίκων του δείχνοντάς τους ότι δεν υπάρχει πίσω, στην περίπτωση της Ελλάδος και εξαιτίας ιστορικών παραγόντων μία ευκαιρία για δημιουργία, για ελευθερία, ένας φίλος περισσότερο, ίσως ο μοναδικός φίλος, παρά ένα όριο. Δεν είναι περίεργο ότι ακόμη και στα παραδοσιακά ελληνικά Χριστούγεννα την θέση του δέντρου την παίρνει ένα στολισμένο καράβι.

Τα τελευταία χρόνια οι γεωπολιτικές συνθήκες ανάγκασαν τις δύο χώρες να πλησιάσουν κοντά η μία στην άλλη, και να σχεδιάσουν κοινές πορείες σε διάφορα θέματα. Είναι απορίας άξιον πως δεν είχαν γίνει παρόμοιες κινήσεις αρκετά νωρίτερα, δυστυχώς σε αυτό εμπόδιζε συνήθως την ελληνική πλευρά μία μη ρεαλιστική όψη του γεωπολιτικού γίγνεσθαι στην Μέση Ανατολή, και μία εμμονική προσκόλληση σε μία αντιισραηλινή a priori τοποθέτηση, η οποία κυρίως αντανακλούσε περισσότερο μηχανισμούς εσωτερικής πολιτικής παρά εξωτερικής. Επρεπε η Τουρκία να εμφανίσει τις ηγεμονικές της φιλοδοξίες για να καταλάβει κυρίως η ελληνική πλευρά ότι ήρθε η ώρα για την δημιουργία ενόα άξονα με την απέναντι πλευρά της Μεσογείου.

Ελλάδα-Ισραήλ, δύο φυσικοί σύμμαχοι.

Οι δύο χώρες είναι εκ των πραγμάτων φυσικοί σύμμαχοι, και για τους λόγους που ανέφερα στην αρχή, αλλά και λόγω της φυσικής τους θέσης. Τοποθετημένες γεωγραφικά η μία απέναντι στην άλλη, έχοντας ανάμεσα τους το καλύτερο και φυσικότερο αεροπλανοφόρο της Μεσογείου, την Κύπρο. Βασικοί άξονες πάνω στους οποίους θα ήταν ευεργετική και για τις δύο χώρες αυτή η σύμπραξη είναι ο στρατιωτικός, οικονομικός, και δπλωματικός.

Στον στρατιωτικό άξονα οι δύο χώρες θα έπρεπε ήδη πέραν των κοινών γυμνασίων να προχωρήσουν και στην δημιουργία κοινών αεροπορικών και ναυτικών μονάδων που θα έχουν εμβέλεια ακόμη και πέρα του γεωγραφικού τομέα ευθύνης τους, οργανώνοντας κοινές αποστολές και σε περιοχές κοινών ενδιαφερόντων, όπως στην Ερυθρά Θάλασσα ή ακόμη και στον Κόλπο. Η σύμπραξη αυτή θα ήταν καλοδεχούμενη επίσης από τις Σαουδική Αραβία, Εμιράτα, χώρες οι οποίες νοιώθουν έντονη ανασφάλεια ενόψει της αμερικανικής αποχώρησης από την περιοχή, και χρειάζονται άμμεσης στήριξης. Ελλάδα και Ισραήλ πρέπει να μετατραπούν από κοινού σε ενιαίο παράγοντα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Σε αυτό το σχήμα οφείλει να ανήκει και η Κύπρος, η οποία μέσα σε αυτό το συμμαχικό σχήμα θα μπορούσε να συμμετάσχει οργανώνοντας δική της αεροπορία και ναυτικό, κάτι που έπρεπε εδώ και χρόνια να είχε κάνει, και που ως τώρα την εμπόδιζαν φοβικά σύνδρομα που διακατέχουν την πολιτική ελίτ του νησιού. Η καλύτερη εγγύηση για την ασφάλεια του νησιού αλλά και για τους κοινούς αμυντικούς στόχους των δύο κρατών, θα ήταν η ίδρυση κοινής ναυτικής και αεροπορικής βάσης επάνω στο έδαφος της ελεύθερης Κύπρου. Σε αυτή την περίπτωση η σύμπραξη και των τριών χωρών θα ήταν άκρως αποτελεσματική, η απόσταση Τελ Αβίβ-Κύπρος είναι μόλις 360 χιλιόμετρα.

Ηδη στον στρατιωτικό τομέα έχει συμφωνηθεί η ανάπτυξη κοινών κορβετών, ενώ στα πλαίσια ανταλλαγής τεχνογνωσίας ή και κοινής παραγωγής θα μπορούσε να τοποθετηθεί και η ανάπτυξη κοινών βαλλιστικών συστημάτων, επιθετικών UAV, και αρμάτων μάχης. Τέλος, last but not least, στα κοινά σχέδια θα έπρεπε επειγόντως να δημιουργηθούν οι βάσεις για κοινή διαστημική εταιρία, με απώτερο στόχο όχι μόνο την ανάπτυξη δορυφόρων αλλά και διαστημικών αποστολών. Μόνον όποιος τόλμησε νίκησε. Σε 10 χρόνια η Τουρκία θα έχει ήδη ξεκινήσει δικό της διαστημικό πρόγραμμα.

Στον οικονομικό άξονα, οι δύο χώρες αποτελούν τις ισχυρότερες οικονομίες της περιοχής τους. Εκτός αυτού αποτελούν και τις πιο πολυσχιδείς οικονομίες, οικονομίες δηλαδή που δεν είναι μόνιμα δέσμιες ενός οικονομικού κλάδου, όπως οι χώρες του Κόλπου που εξαρτώνται σχεδόν αποκλειστικά από το πετρέλαιο. Κοινές εμπειρίες και τεχνικές γνώσεις είναι δυνατόν να δουλέψουν σε κοινά σχήματα, με κεφαλαιακή αλληλοκάλυψη ανά περίπτωση. Ενα τεράστιο βήμα για κάτι τέτοιο, θα ήταν αυτό που είχα ήδη προτείνει και σε άλλο μου άρθρο, η δημιουργία ενός διεθνούς χρηματιστηρίου όπου ιδανική έδρα θα έβλεπα τον Πειραιά, και στο οποίο θα μπορούσαν να εκπροσωπηθούν οι μεγαλύτερες εταιρίες από τις χώρες της Μεσης Ανατολής. Ισραήλ και Ελλάδα θα δημιουργούσαν την βασική πλατφόρμα του χρηματιστηρίου.

Στον διπλωματικό τομέα οι δύο χώρες μπορούν να αλληλοκαλυφθούν σε πολλά σημεία. Το Ισραήλ διαθέτει το ισχυρότερο λόμπυ στις ΗΠΑ, η Ελλάδα ως μέλος της ΕΕ μπορεί να στηρίξει καλύτερα και αποτελεσματικότερα μια φιλοισραηλινή ατζέντα στους κόλπυς της ΕΕ, ενώ οι παραδοσιακά φιλικές σχέσεις της Ελλάδος με χώρες της Μέσης Ανατολής που έχουν μία έντονη αντιισραηλινή πολιτική, θα μπορούσαν να γεφυρώσουν κάποια χάσματα ή δυσκολίες συνενόησης.

Το αγκάθι που λέγεται Μεσανατολικό.

Εν συντομία θα αναφερθώ στο βασικό πρόβλημα που ταλανίζει την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, και αποτελεί σημείο αναφοράς για την ύπαρξη του Ισραήλ σαν κράτος.

Το μεσανατολικό πρόβλημα προέκυψε από την διαμάχη που ξέσπασε μεταξύ Αράβων κατοίκων της Παλαιστίνης όπως λέγοταν τότε η περιοχή πάνω σε τμήμα της οποίας ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ, και των Εβραίων εποίκων που επέστρεψαν στην γη των προγόνων τους σε διάφορα κύματα- Aliyia, πριν και μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Το σχέδιο του ΟΗΕ για διανομή των εδαφών μεταξύ των δύο πλευρών δεν ικανοποιούσε ούτε τους Αραβες οι οποίοι σε πληυθσμό 2 εκατομυρίων αποτελούσαν με 1,4 εκαρτομύρια τα δύο τρίτα του συνολικού πληθυσμού, ούτε τους ακραίους Εβραίους, οι οποίοι με τις δύο εξτρεμιστικές οργανώσεις Ιργκούν και Λέχι θεωρούσαν ότι παίρνουν λιγότερα από ότι δικαιούνται. Αποτέλεσμα των διαφορών αυτών ήταν ο πρώτος αραβοισραηλινός πόλεμος, όπου το Ισραήλ συγκέντρωσε μία ενιαία εδαφική επικράτεια πάνω στην οποία θα μπορούσε να αναπτύξει ένα βιώσιμο κράτος. Οι πληγές όμως του πολέμου αυτού ήταν πολύ μεγάλες. Η αραβική πλευρά έχει να κλάψει για τους 700.000 Αραβες που εγκατέλειψαν την γη τους, η περίφημη Νάκμπα, και η εβραική πλευρά έχει να κλάψει για τον ξεριζωμό 850.000 Εβραίων κυρίως Μιζραχί και Σεφαρδί από τις αραβικές χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής. Η ετοιμότητα του Ισραήλ να αποδεχθεί πρόταση του ΟΗΕ για αποδοχή 300.000 Αράβων προσφύγων πίσω, δεν έγινε δεκτή από τα αραβικά κράτη, και έτσι το πρόβλημα παγιώθηκε. Πλέον οι πρόσφυγες αυτοί έχουν φτάσει τα 4εκ πληθυσμό, κάτι που απορρίπτει ευθύς εξαρχής οποιαδήποτε συζήτηση για επιστροφή τους. Οι περιοχές που αποκτήθηκαν με την ισχύ των όπλων από το Ισραήλ κατά την διάρκεια του πολέμου αυτού, θεωρούνται σήμερα ως αναπόσπαστο τμήμα του Ισραήλ, και είναι διεθνώς αναγνωρισμένες ως ισραηλινές.

Με τον αραβοισραηλινό πόλεμο του 1967 το Ισραήλ κατέλαβε την δυτική Οχθη του Ιορδάνη ποταμού με την ανατολική Ιερουσαλήμ από την Ιορδανία, την λωρίδα της Γάζας από την Αίγυπτο, και τα υψώματα του Γκολάν από την Συρία. Κατέλαβε επίσης την χερσόνησο του Σινά από την Αίγυπτο, αλλα την επέστρεψε πίσω το 1979. Η κατάληψη αυτών των περιοχών έφερε νέα προβλήματα στο νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ. Η ισραηλινή διοίκηση ήρθε σε άμεση επαφή με μεγάλους αραβικούς πληθυσμούς με έντονη εχθρική διάθεση απέναντί της. Η αδυναμία ανάπτυξης μιας ενιαίας οικονομικής πολιτικής και υποδομών σε αυτές τις περιοχές, η εκρηκτική πληθυσμιακή αύξηση, και οι οικονομικές κυρώσεις που έχουν θεσπίσει τα αραβικά κράτη εναντίον του Ισραήλ, εμπόδισαν τις οποιεσδήποτς προοπτικές για μία οικονομική ανάπτυξη, με αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι νέοι Αραβες να έχουν ανοιχτά τα αυτιά τους σε ακραίες και φιλοπόλεμες φωνές.

Από την άλλη πλευρά, η παρουσία ενός όλο και περισσότερο αυξανόμενου αριθμού ριζοσπαστικών Εβραίων απαιτεί την προσάρτηση των ιστορικών περιοχών του Ισραήλ στο ισραηλινό κράτος, με αποτέλεσμα την δημιουργία πόλωσης στην ισραηλινή κοινωνία, πράγμα που δυσχεραίνει οποιαδήποτε προσπάθεια προσέγγισης των δύο πλευρών.

Ενας τρίτος παράγοντας είναι ο διεθνής. Παρά την σθεναρή στήριξη που βρίσκει το Ισραήλ στις ΗΠΑ, όπως και την χαλαρή σχετικά στάση της ΕΕ απέναντι του, υπάρχουν πολλές φωνές που στηλιτεύουν τα κακώς κείμενα. Η λωρίδα της Γάζας για παράδειγμα, αποτελεί μία τύποις υπό παλαιστινιακό έλεγχο περιοχή, της οποίας τον εναέριο και θαλάσσιο έλεγχο διατηρεί το Ισραήλ, η περιοχή είναι αποκλεισμένη από τον ισραηλινό στρατό, 1,7εκ άνθρωποι ζούνε σε μία περιοχή που έχει ελλειπή παροχή νερού, ανεπαρκείς υγειονομικές υποδομές, εκρηκτική ανεργία, 70% των κατοίκων ζούνε από την βοήθεια διεθνών οργανισμών, ότι ακριβώς χρειάζεται η Χαμάς για να γίνει η πρώτη πολιτική δύναμη στην περιοχή, και να μπορεί να στρατολογεί ανάμεσα στους υπεράριθμους νέους που δεν έχουν σχεδόν καμμία ελπίδα να βρούνε μία εργασία.

Στην δυτική Οχθη, ή αλλιώς εδάφη Ιουδαίας-Σαμάρειας όπως τα αποκαλούν οι Ισραηλινοί, τα προβλήματα είναι ακόμη πιο δυσεπίλυτα, πρώτον διότι έχουν εγκατασταθεί πολυπληθείς εβραικοί οικισμοί, με την παρότρυνση τις περισσότερες φορές των κρατικών αρχών, και δεύτερον διότι η περιοχή αποτελεί τμήμα του ιστορικού Ισραήλ, έδαφος δηλαδή που για μεγάλη μερίδα της ισραηλινής κοινωνίας απελευθερώθηκε από τον στρατό του Ισραήλ. Παρά το ότι τυπικά οι παλαιστινιακοί οικισμοί και πόλεις τελούν υπό παλαιστινιακή διοίκηση, τον ουσιαστικό έλεγχο κρατάνε οι δυνάμεις ασφαλείας του Ισραήλ. Υπάρχουν δρόμοι όπου οι Παλαιστίνιοι δεν επιτρέπεται να οδηγούν η να κάνουν στροφή, το ίδιο ισχύει και για δρόμους όπου οι Ισραηλινοί απαγορεύεται να οδηγούν, ενώ τα αραβικά εδάφη που τελούν υπό την διοίκηση της Παλαιστινιακής Αρχής, δεν είναι ενωμένα μεταξύ τους σε ενιαίο εδαφικό πλαίσιο, παρά είναι περικυκλωμένα από την λεγόμενη Ζώνη C που τελεί υπό ισραηλινό έλεγχο. Οι Αραβες κάτοικοι υπόκεινται στην δικαστική εξουσία του ισραηλινού στρατού, ενώ οι Εβραίοι έποικοι στην δικαιοδοσία των πολιτικών δικαστηρίων, δίνοντας άλλο ένα όπλο σε αυτούς που ασκούνε κριτική στην ισραηλινή πολιτική. Η δυτική Οχθη εκτός αυτού αποτελεί το ευφορώτερο τμήμα της περιοχής, και το πλουσιότερο σε νερό, κάτι που την καθιστά απαραίτητη για την συντήρηση του ισραηλινού κράτους. Τα πράγματα δυσχέραναν για το Ισραήλ ακόμη περισσότερο με τα ψηφίσματα 478 και 2334 του ΟΗΕ, σύμφωνα με τα οποία τόσο η προσάρτηση της ανατολικής Ιερουσαλήμ όσο και η δημιουργία οικισμών στην δυτική Οχθη κρίνονται παράνομες. Το πλαίσιο ελιγμών για τις ισραηλινές κυβερνήσεις είναι στενό.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο υπήρξαν προσπάθειες επίλυσης από την ισραηλινή κυβέρνηση, κυριότερες εκ των οποίων ήταν η συμφωνία Αραφάτ-Ραμπίν στο Οσλο, και τα σχέδια των Ολμέρτ και Σαρόν. Η προσφορά του Εχουντ Μπαράκ τον Ιούλη του 2000 να δώσει το 90% της δυτικής Οχθης, την ανατολική Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του παλαιστινιακού κράτους, και να δημιουργηθεί ειδικό Ταμείο για την αποζημίωση των Αράβων που έχασαν τις περιουσίες τους, απορρίφθηκε ως ανεπαρκής από τον Αραφάτ, ο οποίος απαιτούσε την ελεύθερη επιστροφή όλων των προσφύγων που έφυγαν πριν το 1967 στα εδάφη τους, κάτι που καμμία ισραηλινή κυβέρνηση δεν επρόκειτο να αποδεχθεί. Προσωπικά πιστεύω ότι ο Εχουντ Μπαράκ έκανε την καλύτερη πρόταση που θα μπορούσε να κάνει ποτέ ένας ισραηλινός πρωθυπουργός, και ίσως και την πιο γενναία. Το σχέδιο του Αριέλ Σαρόν που παρουσιάστηκε αργότερα, προέβλεπε την μονιμοποίηση των εβραικών οικισμών στην δυτική Οχθη και ήταν περισσότερο μία κατ επίφασιν προσέγγιση σε μία ειρηνική λύση μονομερούς χαρακτήρα. Αντίστοιχα και το σχέδιο Εχούντ Ολμέρτ κυμάνθηκε στο ίδιο μήκος κύματος. Οι εβραικοί οικισμοί θα συγκεντρώνοταν σε τρεις ομάδς κοντά στην πράσινη γραμμή, με σκοπό αργότερα να αποτελέσουν τμήμα του ισραηλινού κράτους, ενώ η περιοχη θα ήταν υπό ισραηλινή στρατιωτική κυριαρχία, έτσι ώστε τα υδάτινα αποθέματα που αποτελούν και το 90% ολόκληρης της περιοχής να ελέγχοταν από το Ισραήλ. Είναι φανερό ότι καμμία ισραηλινή κυβέρνηση δεν θέλει να διαπραγματευθεί την εγκατάλειψη των εβραικών οικισμών και την ολοσχερή αποχώρηση του ισραηλινού στρατού από την περιοχή. Και αυτό θα παραμένει μόνιμο αγκάθι και για το ίδιο το Ισραήλ στις σχέσεις του με τις άλλες χώρες, και για τους φίλους του επίσης, όπως βλέπουμε ήδη να συμβαίνει στις ΗΠΑ. Οι συνεχείς εξεγέρσεις των Αράβων δημιουργούν έντονα συναισθήματα κόπωσης στην ισραηλινή κοινωνία η οποία θα ήθελε να βιώσει μία φυσιολογική ζωή, ιδιαίτερα η νεολαία, αλλά και ενοχλήσεις στην ισραηλινή οικονομία η οποία συνεχώς πρέπει να παλεύει με πιθανότητες οικονομικών κυρώσεων.

Πως θα μπορούσε να συνεισφέρει η Ελλάδα, προτάσεις για ένα γενικό σχέδιο ειρήνευσης της περιοχής.

Η Ελλάδα ως μέλος της ΕΕ, θα μπορούσε να αναλάβει έναν διαμεσολαβητικό ρόλο για μία συμφωνία όπου θα συμμετείχαν όλοι οι πρωταγωνιστές, και όπου όλοι θα είχαν κάτι να πάρουν αλλά και να δώσουν. Ο ρεαλισμός είναι η βάση κάθε συμφωνίας που θέλει να παραμείνει σε ισχύ. Η πρότασή μου πάνω στην οποία θα έπρεπε να κατευθυνθεί μια διαμεσολαβητική προσπάθεια είναι χωρισμένη σε κεφάλαια τα οποία ασχολούνται με το σύνολο των προβλημάτων της περιοχής, και αποτελείται από τις εξής ενότητες:

1) Γάζα-Δυτική Οχθη.

Ξεκινάω ήδη από τα πιο δύσκολα. Η γεννιά του Αραφάτ και των περισσότερων συναγωνιστών του δεν βρίσκεται πλέον στην ζωή, μία γεννιά η οποία ζούσε με το όνειρο της επιστροφής στα πάτρια εδάφη, και που εμπόδιζε κάθε προσπάθεια συμφωνίας με το Ισραήλ. Οι Παλαιστίνιοι με την πάροδο του χρόνου γίνονται πιο ευέλικτοι, σε αυτό βοηθάει και η έξαρση των ισλαμιστικών κινημάτων τα οποία απειλούν να διασαλεύσουν κάθε πολιτική και κοινωνική πτυχή του Παλαιστινιακού λαού. Το Ισραήλ πρέπει να επιτρέψει την δημιουργία βιώσιμης διοικητικής και οικονομικής οντότητας στους Παλαιστινίους προκειμένου να αφαιρεθούν δημαγωγικά ερείσματα από τις σειρήνες των ισλαμιστών.

Η δυτική Οχθη θα αποτελούσε εξ ολοκλήρου τμήμα του Παλαιστινιακού κράτους. Το δεύτερο τμήμα θα ήταν η λωρίδα της Γάζας. Οι Παλαιστίνιοι θα αναλάμβαναν την φύλαξη των συνόρων τους με δικό τους στρατό. Οι τρεις βασικοί πυρήνες των εβραικών οικισμών θα παρέμεναν στην δυτική Οχθη, αποτελώντας τμήμα αυτόνομο του Παλαιστινιακού κράτους, ενώ στα εδάφη τους θα στάθμευαν βάσεις του ισραηλινού στρατού. Το κράτος αυτό θα είχε δικό του στρατό, αστυνομία, κεντρική τράπεζα, και αν το επέτρεπαν τα συναλλαγματικά του αποθέματα, πράγμα που αμφιβάλλω, και δικό του νόμισμα. Πρωτεύουσα του κράτους θα ήταν η Ιεριχώ ή η ανατολική Ιερουσαλήμ.

Η Ιερουσαλήμ είναι αναμφισβήτητα η ιστορική πρωτεύουσα του Ισραήλ. Αιώνες μακριά από τα σπίτια τους οι Εβραίοι κάθε Πάσχα εύχοταν ο ένας στον άλλον “ και του χρόνου στην Ιερουσαλήμ”. Είναι αδύνατον να επιστρέψει το Ισραήλ κάτι που κέρδισε με αίμα και αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της ταυτότητάς του. Η Ιερουσαλήμ θα ήταν η πρωτεύουσα του Ισραήλ, ενώ η σύσταση του πληθυσμού θα έμενε ως είχε. Θα υπήρχε ελεύθερη είσοδος για όλους τους Αραβες, ενώ αν ήθελε το Παλαιστινιακό κράτος, θα μπορούσε να διατηρεί εκεί την έδρα της κυβέρνησής του. Για την αποζημίωση όσων Αράβων έχασαν τις περιουσίες τους θα δημιουργούταν ένα υπερταμείο, τροφοδοτούμενο από διεθνείς οργανισμούς. Το κράτος αυτό θα ενώνοταν σε συνομοσπονδία με το Ισραήλ, διατηρώντας αν το ήθελαν οι Αραβες μία κοινή τράπεζα και κοινά συνοριακά στρατιωτικά τμήματα. Η συνομοσπονδία αυτή θα λειτουργούσε στο παράδειγμα του Ηνωμένου Βασιλείου, όπου η Σκωτία για παράδειγμα μπορεί να εκδώσει στην επικράτεια της δικό της νόμισμα, ενώ συμμετέχει σε όλους τους διεινείς οργανισμούς ανεξάρτητα. Στον κοινό βρεττανικό στρατό έχει δικά της σώματα στρατού. Ανά περιοχή το κράτος αυτό θα μπορούσε να εκπροσωπείται από κοινές διπλωματικές αρχές ή χωριστές. Το συνομοσπονδιακό αυτό μόρφωμα θα έφερε τον τίτλο Ισραήλ, θα αναγνωρίζοταν από όλες τις χώρες και διεθνείς οργανισμούς, και-εδώ ακριβώς η Ελλάδα θα μπορούσε να παίξει έναν σημαντικό ρόλο-θα γίνοταν κατόπιν εισήγησης της Ελλάδος μέλος της ΕΕ, με ότι συνεπάγεται αυτό. Τόσο για το Ισραήλ όσο και για τους Παλαιστινίους θα άνοιγαν καινούργιοι ορίζοντες σε ένα ευρύτερο και ευνοικότερο περιβάλλον, στον πολιτικό, κοινωνικό, αλλά πρωτίστως στον οικονομικό τομέα.

2) Υψώματα Γκολάν.

Οπου εκεί βλέπουμε Συρία.Μία πολύπαθη χώρα η οποία για δεκαετίες αναλώθηκε σε μάταια όνειρα παναραβικής ολοκλήρωσης που την οδήγησαν στην απομόνωση, και τώρα στον εμφύλιο. Εναν εμφύλιο τον οποίον ουσιαστικά προκάλεσαν αυτοί ακριβώς από τους οποίους φυλάγεται και το ίδιο το Ισραήλ, τους τζιχαντιστές. Μας αρέσει δεν μας αρέσει, ο Ασσαντ είναι μια εγγύηση σταθερότητας σε μία περιοχή η οποία εγκυμονεί διαρκώς επικίνδυνες και απρόσμενες ανατροπές. Η πτώση του Καντάφι στην Λιβύη έφερε έναν εμφύλιο, μία φιλοτουρκική κυβέρνηση, ουσιαστικά την Τουρκία στην βόρειο Αφρική, ενώ η πτώση του Σαντάμ Χουσείν έφερε το Ιράν από την πίσω πόρτα στην καρδιά της Μεσσοποταμίας. Τώρα πλέον το Ιράν βρίσκεται στην Συρία, έχοντας δημιουργήσει προγεφύρωμα ως την Μεσόγειο. Το Ισραήλ πρέπει να βρει με αυτή την κατάσταση ένα ανεκτό modus vivendi. Το αγκάθι λέγεται υψώματα Γκολάν. Η περιοχή που παράγει το καλύτερο κρασί του Ισραήλ και εποπτεύει γεωγραφικά τον βορρά του. Σε μία συμφωνία εφ όλης της ύλης, το Ισραήλ θα επέστρεφε τα υψώματα στην κυριαρχία της Συρίας, ο συριακός στρατός θα αναλάμβανε την φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της περιοχής, ενώ στο εσωτερικό της περιοχής θα υπήρχαν ισραηλινές στρατιωτικές βάσεις. Μεγάλο μέρος των εβραικών οικισμών θα παρέμεναν στην περιοχή, οικονομικά και φορολογικά υπαγόμενοι στο συριακό κράτος, διατηρώντας όμως δική τους εβραική αστυνομία, η οποία θα βρίσκοταν σε άμεση και συνεχή επαφή με τις εκεί ισραηλινές στρατιωτικές βάσεις. Και οι δύο πλευρές θα ήταν κερδισμένες. Η Συρία θα αναγνώριζε το Ισραήλ και θα αντάλασσε διπλωματικές αποστολές μαζί του, ενώ θα παραιτούταν από οποιαδήποτε στήριξη εξτρεμιστικών και τρομοκρατικών ομάδων. Τα δύο κράτη θα οργάνωναν κοινό γραφείο ανταλλαγής πληροφοριών για την ασφάλεια στην περιοχή. Βασικό μεσολαβητικό ρόλο θα μπορούσε να παίξει η Ελλάδα, μία χώρα η οποία έχει παραδοσιακά καλές σχέσειςμε την Συρία και μπορεί να βολιδοσκοπήσει σε διαφορετικά κανάλια επικοινωνίας στην επικράτεια του Ασσαντ.

Γ) Σχέδιο γενικής συνεργασίας.

Το Ισραήλ αποτελεί την ισχυρότερη οικονομία στην περιοχή, με επιχειρήσεις διεθνοποιημένες και με μεγάλη εμπειρία. Μία εμπειρία την οποία θα μπορούσε να διαθέσει και στις γειτονικές του χώρες, οι οποίες θα αποτελούσαν μια δυνητικά ενωμένη οικονομική σύμπραξη με κοινούς οικονομικούς στόχους, ενωμένα τελωνεία, κοινά επιχειρηματικά σχήματα, και κοινό ταμείο επενδύσεων κατά τα πρότυπα των Μπενελούξ και των Σκανδιναβικών χωρών, μία μικρή ΕΕ της Μέσης Ανατολής με κοινά θεσμικά όργανα, αποτελούμενη από το Ισραήλ, τον Λίβανο, την Συρία, την Ιορδανία, και την Παλαιστίνη ή Παλαιστινιακή Αρχή. Και σε αυτό το σχέδιο η Ελλάδα θα μπορούσε να παίξει καθοδηγητικό ρόλο μέσω της εμπιστοσύνης που απολαμβάνει από όλες τις πλευρές της περιοχής, όπως και εξαιτίας της εμπειρίας που η ίδια διαθέτει σε αντίστοιχα ζητήματα. Η επίτευξη αυτού του σχεδίου θα ήταν η αρχή μιας γενικής ειρήνης στην περιοχή, μια ευκαιρία για όλους τους λαούς της να ζήσουν σε ένα φυσιολογικό, ασφαλές, και ανεκτό περιβάλλον, και μία ευκαιρία να διαδραματίσει η Ελλάδα έναν ευρύτερο ρόλο στην περιοχή, διεκδικώντας και μία επίλεκτη θέση στις συνειδήσεις των λαών αυτής της περιοχής. Είναι καιρός να αρχίσει η Ελλάδα να σκέφτεται και συμπεριφέρεται σαν περιφερειακός πρωταγωνιστής και όχι σαν απλός κομπάρσος.

, , , , , , ,

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *