Σικελικοί Εσπερινοί 1282: Η Βυζαντινή διπλωματία διαλύει τους Φράγκους

Σαν σήμερα, 5 Ιουνίου 1283, πραγματοποιήθηκε η Ναυμαχία του Κόλπου της Νάπολης κατά την οποία ο Ρουτζέρο ντι Λαούρια, ναύαρχος του βασιλιά Πέτρου Γ’ της Αραγωνίας, συνέλαβε τον Κάρολο Β’ της Νάπολης, τον μεγαλύτερο γιο του Καρόλου Α΄ του Ανδεγαυού βασιλιά της Νεαπόλεως & κόμη του Ανζού, επονομαζόμενο και Κάρολος ο Χωλός.

Γράφει ο Υποπλοίαρχος Παναγιώτης Γέροντας ΠΝ,
Επιτελής Υπηρεσίας Ιστορίας Ναυτικού

Πιο πριν είχε πραγματοποιηθεί ο λεγόμενος Σικελικός Εσπερινός (Vespri Siciliani). Η εξέγερση των Σικελών εναντίον των Γάλλων επικυκίαρχων τους. Ο Κάρολος Ανδεγαύος με παπική συναίνεση είχε καταλάβει το Βασίλειο της Σικελίας το 1268 και εμφανιζόταν ως ο επίδοξος κατακτητής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο Αυτοκράτορας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος ήρθε σε συνεργασία με τον Πέτρο Γ’ της Αραγωνίας οργανώνοντας την λαϊκή εξέγερση των Σικελών.

Η εξέγερση ονομάστηκε έτσι επειδή ξεκίνησε κατά τη διάρκεια του Εσπερινού της Δευτέρας του Πάσχα, στις 30 Μαρτίου 1282. Ήταν η αρχή του Πολέμου του Εσπερινού που κράτησε 20 χρόνια, μέχρι δηλαδή το 1302.

Σύμφωνα με τον επιφανή βυζαντινολόγο Στίβεν Ράνσιμαν, οι Σικελοί στο ναό της Αγίας Τριάδας γιόρταζαν την εορτή, όταν Γάλλοι αξιωματούχοι πέρασαν από εκεί για να λάβουν μέρος και άρχισαν να πίνουν. Ένας λοχίας, ονόματι Ντρουέ, έσυρε μια νεαρή παντρεμένη γυναίκα από το πλήθος, την οποία παρενόχλησε. Αμέσως ο σύζυγός της επιτέθηκε στον Ντρουέ, πληγώνοντάς τον θανάσιμα με ένα μαχαίρι. Μόλις οι υπόλοιποι Γάλλοι επιχείρησαν να εκδικηθούν τον σύντροφό τους, το Σικελικό πλήθος κινήθηκε εναντίον τους, σκοτώνοντάς τους όλους. Εκείνη τη στιγμή στην πόλη άρχισαν να χτυπούν οι καμπάνες, σημαίνοντας τον Εσπερινό της Δευτέρας του Πάσχα.

Αυτή η λαϊκή εξέγερση, η οποία ήταν ένα δείγμα της πολυμήχανης βυζαντινής διπλωματίας είχε ευεργετικές συνέπειες για την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η οποία διερχόταν μια κρίσιμη καμπή μετά την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Βυζαντινούς το 1261. Ο Κάρολος σχεδίαζε να ανακαταλάβει την Κωνσταντινούπολη χρησιμοποιώντας και θρησκευτικές προφάσεις, διότι δεν είχε πραγματοποιηθεί η συμφωνημένη ένωση των Εκκλησιών από τη Σύνοδο της Λυών (1274), λόγω της σφοδρής αντίδρασης του ορθόδοξου πληθυσμού. Μετά την εξέγερση το βασίλειο του Καρόλου αποδυναμώθηκε, ιδιαίτερα μετά το θάνατό του.

Ο Σικελικος Εσπερινός, ως κομμάτι της ιταλικής ιστορίας, επηρέασε τον συνθέτη Τζουζέπε Βέρντι (Giuseppe Fortunino Francesco Verdi), ο οποίος συνέθεσε όπερα σε πέντε πράξεις. Ο Βέρντι, στο Σικελικό Εσπερινό, εκφράζει το επαναστατικό πνεύμα της εποχής του και με το μουσικό του λόγο ενισχύει την πίστη των συμπατριωτών του στον απελευθερωτικό τους αγώνα εναντίον της αυστριακής κατοχής και την ένωση της Ιταλίας. Η ιαχή «Viva Verdi» είχε διπλό συμβολισμό για τους επαναστατημένους. Η ακροστιχίδα τούυονόματός του παρέπεμπε στο Viva Vittorio Emanuelle Re D’ Italia.

ΠΗΓΗ: Geopolitics & Daily News