«Στην κοίτη ενός ξεροποτάμου η σκιά μερικών πράσινων βαλανόδεντρων σκεπάζει το χωριό Μπάσκουρι. Τα ελληνικά τα καταλαβαίνουν με δυσκολία και μιλούν σλάβικα·δηλώνουν όμως Έλληνες και ζητούν συγνώμη που δεν είναι πιο φωτισμένοι. Φωνάζουν τα παιδιά που βγαίνουν από το σχολείο για να κάνουν τους διερμηνείς. Έρχεται κι ο παππάς κι ο δάσκαλος και τα παράπονά τους είναι τα ίδια με το Ντίχεμ: η ανασφάλεια του βουνού,οι αλβανοί ληστές,οι παπάδες του Έξαρχου.» (Οδοιπορικό στη Μακεδονία 1890- 1892).
Περί του ελληνικού αντάρτικου στη Μακεδονία το 1896 : «Είναι βέβαιο ότι ο τουρκικός στρατός υπέστη αποτυχίες, ενίοτε δε και αρκετά σοβαρές(..)Εάν ο μοναδικός σκοπός (των ελλήνων ανταρτών) ήταν να ανυψώσουν το γόητρο και τη φήμη της Ελλάδας, το πέτυχαν τέλεια. Κατά το παρόν έτος (1896) οι 5-6 ελληνικές ομάδες από 60-80 άνδρες έκαστη, βρήκαν τρόπο να κατέχουν όλη την περιοχή μεταξύ Πίνδου και Αξιού στους τρείς πρώτους μήνες, μεταβαίνοντας από όρος σε όρος, από τον Όλυμπο και τα Χάσια μέχρι τη Νερέτσκα και το Νίτσε»( προέκταση του όρους Βαρνούντα και η κορυφή Καϊμακτσαλάν αντίστοιχα).
Τα παραπάνω δεν ανήκουν σε Έλληνα, αλλά στον Γάλλο πολιτικό Βικτόρ Μπεράρ(1864-1931) που περιηγήθηκε στη Μακεδονία στα τέλη του 19ου αιώνα.
