Το μνημόνιο Τουρκίας- Κυβέρνησης Τρίπολης ενεργοποίησε την ελληνική διπλωματία προς την κατεύθυνση και της Ρώμης. Μήπως η Αθήνα δεν πρέπει να περιμένει και πολλά απο την Ιταλία στο γεωπολιτικό πεδίο; Όπως θα διαπιστώσετε παρακολουθώντας την πολύ ενδιαφέρουσα εκπομπή “Η Ιταλία στο χρόνο” της διαδικτυακής τηλεόρασης “Ανιχνεύσεις” web tv μετά απο τις πρώτες δεκαετίες δημιουργίας του Ιταλικού κράτους, οι σχέσεις Ιταλίας και Ελλάδας στον 20ο αιώνα ήταν συγκρουσιακές.
Τα γεωπολιτικά συμφέροντα των δύο χωρών ήταν ανταγωνιστικά και η εξωτερική πολιτική της Ρώμης υπονόμευε, πάντοτε, την ελληνική. Με αποκορύφωμα τον Α! Π.Π. οπότε η Ιταλία επεδίωξε με διπλωματικούς ελιγμούς να μην μπεί η Ελλάδα στον πόλεμο στο πλευρό της Entente για να μην έχει γεωπολιτικά οφέλη τα οποία υπέβλεπε η Ρώμη. Η ιστορία των σχέσεων των δύο χωρών πρέπει να κάνει την Αθήνα προσεκτική στην αναζήτηση υποστήριξης απο την Ιταλία. Μπορεί κατά την αποικιοκρατική της εξάπλωση στη Λιβύη το 1911 η Ιταλία να ήρθε αντιμέτωπη με την Τουρκία, λίγο αργότερα, όμως, το 1921-22 η Ιταλία συνεργάστηκε με τις δυνάμεις του Κεμάλ στη Μικρά Ασία.
Δείτε την εκπομπή στην οποία συμμετέχουν: Αγγελική Σφήκα Θεοδοσίου, πρώην καθηγήτρια Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ελευθερία Μαντά, καθηγήτρια Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Η αιτία της ιταλικής επέμβασης στην Κέρκυρα είναι η δολοφονία των Υπεύθυνων γιά τη χάραξη της συνοριακής γραμμής μεταξύ Αλβανίας και Ελλάδας, μεταξύ των οποίων ήταν και Ιταλοί. Επειδή ποτέ δε διαλευκάνθηκε αυτό το έγκλημα, δε γνωρίζει κανείς αν δολοφόνοι τους ήταν Έλληνες ή Αλβανοί. Το σίγουρο πάντως είναι ότι αυτή η γραμμή χαράχτηκε με άκρως υποκειμενικά κριτήρια αφού όλοι γνωρίζουν ότι ελληνικότατα χωριά χωρίστηκαν στη μέση. Πάντως, η ορθότητα της χάραξης αυτών των απεσταλμένων κι εκείνων που τους αντικατέστησαν, δεν αμφισβητήθηκε από καμία ελληνική κυβέρνηση εδώ και 100 χρόνια.
Αν λάβουμε υπόψη μας τις παράλογες απαιτήσεις του Ερντογάν σε όλα τα θέματα μετά από 100 χρόνια, μπορούμε κι εμείς σήμερα ν’ αμφισβητήσουμε με τον ίδιο τρόπο αυτή την κατάπτυστη χάραξη.
Η εξιστόρηση των δύο καθηγητριών είναι αποκαλυπτική, όμως δε λέει πολλά πράγματα γιά τις σχέσεις των δύο χωρών στη μεταπολεμική περίοδο, δηλαδή γιά τα υπόλοιπα 50 χρόνια του 20ού αιώνα. Δημιουργούνται ερωτηματικά γιά τη στάση και το ρόλο των Ιταλών όσον αφορά τη Βόρεια Ήπειρο ,ακόμα και την επόμενη μέρα της ήττας τους εκεί στο 1945,όπως και το σκοτεινό ρόλο του περίεργου σοσιαλδημοκράτη υπουργού Τζιάνι ντε Μικέλις στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας τη δεκαετία του 1990-2000. Τέλος, πρέπει να αναφερθεί η περίεργη καθυστέρηση σχεδόν μισού αιώνα και μάλιστα από χώρα σύμμαχο μέσα στην Ε.Ε., αναγνώρισης ΑΟΖ με την Ελλάδα.