Τα προγράμματα πρόληψης υπό το πρίσμα της σύγχρονης Φυσικής

Τό  μεῖζον πρόβλημα τῶν προγραμμάτων πρόληψης εἶναι ὅτι ἔχουν ἀποκοπεῖ ἀπό τό πολιτιστικό ὑπόδειγμα τοῦ ΠΡΟΣΩΠΟΥ καί ἐφαρμόζονται, κατά τρόπον μηχανικόν, ἐντός τοῦ περιβάλλοντος τό ὁποῖον παράγει καί προάγει τίς ἐξαρτήσεις καί ἀπομειώνει τήν ψυχοκοινωνικήν ὑγείαν.

Ἡ ἐποχή τῆς νεοφιλελευθέρας μαζικοδημοκρατίας διακρίνεται ἀπό τήν εκθεμελίωσιν τοῦ δημοσίου χώρου καί επακολούθως ἀπό τήν ἀπώλειαν τοῦ ἰδιωτικοῦ βίου.

Υἱοθετοῦνται πρότυπα ἰδιωτικῆς αὐθεντικότητος, ἡ δέ ἀπόσυρσις εἰς τήν ιδιωτικότητα καί  ἡ συνεχής προσπάθεια αὐτοπραγματώσεως, δέν διαλύει μόνον τήν ἐξωτερικήν ἀντικειμενικότητα, ἀλλά συμπαρασύρει καί τήν ὑποκειμενικότητα, ἡ ὁποία μετατρέπεται εἰς ἀσήμαντον ἰδιοτροπίαν.

Ἐπιπροσθέτως ἡ ψηφιακή ὑποδούλωσις καί ἡ ὀργάνωσις καί λειτουργία ἠλεκτρονικῶν δικτύων, ἐπιτείνουν τήν ἀπό- ἀνθρωποποίησιν τοῦ ὑποκειμένου καί ἐπιβάλλουν τόν πολιτισμόν τοῦ «χρυσόψαρου».

Ταυτοχρόνως εἶναι ἐκπληκτικόν οἱ ἄνθρωποι τῆς νεωτερικότητος, ἔχοντας ἀναγορεύσει τήν ἐπιστήμην εἰς θρησκείαν, νά ἀδιαφοροῦν, νά ἀντιτίθενται, νά παραβλέπουν τήν ἐξέλιξιν τῆς ἐπιστήμης, δηλ τήν  σύγχρονη φυσική και τά μαθηματικά. Αὑτό συμβαίνει διότι ἡ ἐπιστήμη, καί ἐπαγωγικῶς ἡ τεχνολογία, ἔχουν αυτονομηθεί ἀπό τήν κοινωνικήν φιλοσοφίαν καί τό  πολιτισμικό πρόταγμα, καί ἱκανοποιοῦν μόνον τίς χρησιμοθηρικές ἀνάγκες τοῦ ἀτόμου καί τήν, ἐπί αἰσθητηριακής βάσεως, ἀντίληψιν τοῦ κόσμου.

ΟΜΩΣ Η ΝΕΑ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΑ. Με ἀφετηρία τήν Θεωρίαν τῆς Σχετικότητος, ἀποδομείται ἡ Νευτώνεια παραδοχή τοῦ αἰσθητηριακοῦ κόσμου. Ὁ κόσμος λειτουργεῖ μέ κβάντωσι (Μπόρ), μέ τήν ἀρχήν τῆς ἀπροσδιοριστίας (Χάϊζενμπεργκ) καί  τήν σχεσιοκρατία (Ντιράκ). Ἡ δυναμική τῶν πεδίων διακρίνεται ἀπό τό μέγεθος τῆς ἐντροπίας (μέτρον ἀταξίας). Ἡ πολυπλοκότητα καί ἡ αὐτοοργάνωσις εἷναι βασικά χαρακτηριστικά τῶν συστημάτων καί τῶν ὀργανισμῶν, ἐπιτρέποντας τήν ἀνάδυσιν νέων δομῶν, μορφῶν καί συμπεριφορῶν. Οἱ ἑλκυστές προσδιορίζουν τήν φάσιν τοῦ συστήματος, ἕλκοντας τό σύστημα εἰς ἀναλόγους τροχιάς. Καί ἀναλόγως, ἐάν τό σύστημα εἶναι ἀνοικτό πρός τό περιβάλλον ἤ κλειστό, ἡ συνεργία, ὁ αὐτοματισμός, οἱ βρόχοι ἀναδράσεως, θετικοί ἤ ἀρνητικοί, ἡ σύνθετῃ ἐπίδρασις, τό καθηλώνουν ἤ ὄχι. Η κατάστασις ἰσορροπίας τοῦ συστήματος λειτουργεῖ ὡς ἐφαλτήριο διά τήν ἐμφάνισιν νέων διακλαδώσεων, ἡ δε ἐπιλεγομένη ἀπάντησις εἰς ἑκάστην τῶν διακλαδώσεων, ὁδηγεῖ τό σύστημα εἰς νέαν ἰσορροπίαν ἤ μακράν τῆς ἰσορροπίας.

Ἡ ἀντίληψις τῆς πραγματικότητος καί ἡ δημιουργία τῆς συνειδήσεως, ἀντικατοπτρίζει τήν σχέσιν φαινομένου καί παρατηρητοῦ, εἶναι δέ μία αὐστηρῶς ὑποκειμενική ὑπόθεσις. Διότι ὅλα  εἶναι παράγωγα τῆς πληροφοριακής διαδικασίας διά τῆς ὁποίας μεταβαίνουμε ἀπό τήν γνωσιολογικήν συμμετρίαν εἰς τήν ρῆξίν της καί τήν ἀνάδυσιν τῆς ὀντολογικῆς καινοφάνειας.  Μέ τήν χρῆσιν τῶν μοντέλων τῆς θεωρίας τῶν καταστροφῶν, δυνάμεθα νά προτυποποιήσουμε καί νά μελετήσουμε τήν ἀσυνέχεια τῶν μεταβλητῶν, ὑπό τήν ἐπίδρασιν νέου φαινομένου. Ἡ θέσις τοῦ ἀνθρώπου εἰς τόν κόσμον προσδιορίζεται ὑπό τῆς ἀνθρωπικῆς ἀρχῆς, διά τῆς ὁποίας γνωρίζουμε ὅτι ὁ κόσμος ἐδημιουργήθη διά νά ὑποδεχθῇ τόν ἄνθρωπον. Ὁ ὁποῖος ἄνθρωπος διακρίνεται διά τήν ἐνσώματον συνείδησίν του, τό πνευματικόν του σῶμα καί τήν πνευματικότητά του.

Διά τοῦτο ὁδηγούμεθα εἰς τήν ἀνασύστασιν τοῦ ἰδεαλιστικοῦ μοντέλου, δηλ ἀπό τήν Ἀριστοτελικήν ἐντελέχειαν, τήν δυτικήν χριστιανοσύνην καί τήν οἰκονομίαν τῆς ἀγοράς, εἰς τούς προσωκρατικούς φιλοσόφους καί τήν ἀνατολικήν χριστιανοσύνην, τήν σύγχρονη φυσικήν καί τήν ἀντιπροσωπευτικήν/ ἄμεσο δημοκρατία.

 Ἡ  ἀνάδειξις τοῦ ΠΡΟΣΩΠΟΥ εἶναι ἡ ἐπιτομή τῆς πορείας αὑτῆς. Ἡ φυσική θεωρία προσφέρει τήν κατανόησιν τοῦ κόσμου διά τῆς ἀναζητήσεως τῆς ΑΛΗΘΕΙΑΣ. Καί δι’ αὐτόν τόν λόγον τήν ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ. Ἡ ἐποχή μας διακρίνεται ἀπό ὑπεροψία καί ἐπιθυμία ἐλέγχου τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καί τοῦ ὑλικοῦ κόσμου. Ἀπό τόν πόθον τῆς προόδου καί τήν ἀποστροφή τῶν πολιτισμῶν. Ἐπείγει να προβληματισθούμε διά τήν ἐμμονή μας εἰς τό γνωστόν καί τήν ἀξιοθρήνητον ἀδιαφορία μας διά τήν διάστασιν τοῦ μυστηρίου. Διότι αὐτά τά ὁποία δέν γνωρίζουμε, εἶναι δυνατόν νά ανατρέψουν ὅλην τήν ὕπαρξίν μας καί τῆ γνῶσι μας.

Ἐπιπροσθέτως ἡ δημιουργία ἑνοποιημένων προγραμμάτων πρόληψης ἰσοπεδωτικοῦ χαρακτῆρος(κατευθυντήριες ὁδηγίες, εὐρωπαϊκές προδιαγραφές), προσκρούει εἰς τόν πολιτισμόν, τήν Ἑλληνικήν Ἰδιοπροσωπίαν καί τήν ἔννοιαν τοῦ Προσώπου. Πῶς λοιπόν ζώντας ἕναν πολιτισμόν, ὁ ὁποῖος αξιώνει νά απομυθοποιῆ κάθε ἀλήθεια, ὡς ὑποκειμενική αὐτό – κατασκευή, προωθώντας οὕτως τήν σύμπτωσιν τῆς ἀνθρωπίνης ὡριμότητος μέ τήν ἀπουσίαν ἐκπλήξεως, συγκινήσεως, με τόν ἀποχαιρετισμόν τοῦ πραγματικοῦ καί τῆς παρουσίας ὡς τελευταίων ψευδαισθήσεων, πῶς νά ὁμιλήσουμε διά τό ἐπέκεινα τῆς λειτουργικότητος;

Ἡ αὐτοαναφορικότητα ἐγκλωβίζει τόν ἄνθρωπον ἐντός κλειστοῦ συστήματος. Ἡ συμπεριφορά του κυριαρχείται, κατά μεγάλο ποσοστό, ἀπό σχετικῶς μικρό ἀριθμό ἀρνητικῶν βρόχων ἀναδράσεως. Οἱ ἄπειροι μικροβρόχοι δέν ἀποτελοῦν ἔκφρασιν δημιουργικῆς ἐλευθερίας, ἀλλά ἀντιπροσωπεύουν μικροβρόχους, ἐνωμένους κατά τοιοῦτον τρόπον μεταξύ των, ὥστε να δημιουργοῦν ἔνα μεγάλο, ψυχωτικώς ἐπαναλαμβανόμενο βρόχο , τόν «ὁριακό κύκλο».

Τά συστήματα τῶν ὁριακῶν κύκλων ἀποκόπτονται ἀπό τήν ροήν τοῦ ἐξωτερικοῦ κόσμου, ἐπειδή ἕνα σημαντικό ποσοστό τῆς ἐσωτερικῆς ἐνέργειας εἷναι ἀφιερωμένο εἰς τήν ἀντίστασιν κατά τῆς ἀλλαγῆς. Ταυτοχρόνως δε ὑπόκεινται εἰς τήν φθοράν τῆς ἐντροπίας τοῦ συστήματος.

Ἡ «κρίσις» εἶναι προϊόν ἐξαρθρώσεως καί ἀποδομήσεως τῆς συνειδήσεως μας, ὀλίσθημα τῶν ἀντιληπτικῶν κα γνωσιακών ἱκανοτήτων, χάσμα ἀποκοπῆς ἀπό ἄλλους, ἀνωτέρους, κόσμους, με κατάληξιν τήν ἀπομόνωσιν ἐντός τῆς μοιραίας θνητότητος, τῆς μοναχικῆς ὑπάρξεως ἐντός τοῦ κόσμου.

Λησμονεῖται πλέον ἡ συμβολική λειτουργία τῆς μορφῆς. Ἡ ἀπώλεια τῆς αἰσθήσεως τῶν συμβόλων ὁδηγεῖ εἰς τόν ἐγκλωβισμόν καί τήν ἀδιέξοδον ἐμμονή μας εἰς τό « ἴδιον» σκότος καί τήν « ἰδίαν» ἄγνοιαν.

Ὁ πολιτισμός εἶναι ἡ ανθρώπινη φύσις; τοῦτο σημαίνει ἤ προϋποθέτει, τήν συμβολικήν περιστοίχισιν τοῦ σώματος, τῶν ἀναγκῶν του, τῶν ὁρμῶν του. Ζωή συμφώνως πρός τόν πολιτισμόν, σημαίνει ἱκανότητα «γνώσεως» τῆς ἀνάγκης νά ἐπιτελοῦνται οἱ σωματικές ροπές συμβολικῶς, δηλαδή μέ νοηματοδοτημένους ὁρισμούς τοῦ ἑαυτοῦ καί τῆς ὑπάρξεως. Αὐτή ἡ κατάστασις ὁδηγεῖ, συνεπάγεται, τόν ἀποπρογραμματισμό τῶν γενετικῶν ἐπιταγῶν.

Ἡ ἀνθρωπίνη φύσις εἶναι ἡ πλέον ἀκατέργαστη, ἀδιαφοροποίητη πρώτη ὕλη, στερουμένης ἀναγνωρίσιμης μορφῆς παρά μόνον ἐάν σχηματοποιηθή καί  μορφοποιηθή ἀπό κάποια πολιτισμική παράδοσι. Αὐτή διαπλάθει τούς τρόπους τῶν σωματικῶν ἀναγκῶν καί ἱκανοποιήσεων.

Πρόσωπο: προσδιορίζει τήν ὑπαρκτικήν πραγματικότητα. Τό πρόσωπον ὑποστασιάζει (συγκροτεῖ εἰς ὑπόστασιν, εἰς συγκεκριμένο ὑπαρκτικό γεγονός) ἕναν τρόπον ὑπάρξεως.

Με τόν ὄρον «τρόπον ὑπάρξεως» ἐπισημαίνουμε ὄχι μόνον τήν ὑπαρκτικήν πραγματικότητα τοῦ προσώπου, ἀλλά καί τήν  ὑπαρκτικήν πραγματικότητα τῆς φύσεως.

Ὁνομάζουμε δε «φύσιν» τήν ὑπαρκτικήν ὁμοείδειαν, τόν κοινόν τρόπον ὑπάρξεως  ὁμοειδῶν ὑποστάσεων, ἀλλά ταυτοχρόνως ἀποκαλύπτεται ἡ δυναμική ἑτερότητα τοῦ τρόπου ἐκφοράς ἤ πραγματώσεως αὐτῶν τῶν κοινών ἐνεργειῶν.

Καταννοούμε τήν ὑπαρκτικήν ἑτερότητα τοῦ προσώπου, ὡς ἐλευθερία ἀπό τόν κοινόν καί αδιαφοροποίητον τρόπον ὑπάρξεως.

Ἡ ὑπαρκτική ἑτερότητα τοῦ προσώπου εἶναι ἀφενός μέν προκαθορισμένη ἀπό τήν φύσιν, ἀφετέρου δέ ἔχει τήν δυνατότητα ἀποδεσμεύσεως ἀπό τίς ἀναγκαιότητες, τίς ἐπιβαλλόμενες ἀπό τήν ὁμοείδειαν τῆς φύσεως.

Ἡ ἐλευθερία τοῦ Προσώπου ὡς ὁλότητα σημαίνει ὅτι ἐνῶ ἡ ἀνθρωπίνη φύσις εἷναι μορφοκλασματική τῆς φυσικῆς ὑπάρξεως, διαθέτει τήν δυνατότητα ἀποδεσμεύσεως ἀπό τό πεδίον τῆς ἀνάγκης, τό ἐπιβαλλόμενο ὑπό τῆς ταυτότητος αὐτῆς (ὑπαρκτική ἑτερότητα).

Βασικοί ὅροι: ἀνθρωπίνη φύσις, συμβολική περιστοίχισις,          Πρόσωπον.

Ἐν κατακλείδι, τά τελεσφόρα προγράμματα πρόληψης ὀφείλουν νά ἱκανοποιοῦν τά ἐξῇς:

Τήν δημιουργίαν τῆς ἀναγκαίας κρίσιμης μάζας, ὥστε νά καταστούν δυνατές οἱ παρεμβάσεις, ἀλλαγές.

Τήν ἐπιστροφή τοῦ πολιτισμοῦ, διότι πολιτισμός εἶναι ὁ τρόπος τοῦ βίου.

Τήν ὀντολογική μεταμόρφωσι τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε ὁ ἴδιος νά συντελῆ εἰς τήν ἐξέλιξιν τῆς κοινωνίας του.

Τήν ἀνάδειξι τοῦ προσώπου ὡς ἀνθρωπολογικοῦ τύπου, ὅπου πραγματώνεται ἡ ἀλληλεγγύη, αὐτονομία, προσφορά, ἐλευθερία, δικαιοσύνη.

Καί ἐμεῖς ὀφείλουμε:

Νά ἀποτυπωθῇ ὁ Καταστατικός χάρτης τοῦ Τόπου.

Νά ἐπαναφέρουμε τήν κεντρικότητα τοῦ τόπου, τοῦ χώρου, τοῦ ἐδάφους καί νά ἐπαναφέρουμε τόν άνθρωπο κάτοικο.

Τότε μόνον ὁ ἄνθρωπος καθίσταται ἱκανός νά γνωρίζη ὅτι τά στοιχεῖα τοῦ πολιτισμοῦ του, τό νόημα τό οποίο αὐτά ἐκφράζουν καί ἡ φιλοσοφία, τήν ὁποίαν ἐπεδίωκαν, μετουσιώθηκαν εἰς τόν τρόπον τοῦ βίου καί τήν βιοσοφία τῆς πράξεως.

Δρ Δημήτριος Κ Γερούκαλης
Ἐπιστημονικός Διευθυντής Ἀστικῆς Ἑταιρείας «Ἱπποκράτης»
Δεκέμβριος 2020

, , , , , ,

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *