Γράφει ο Μανώλης Χατζημανώλης
Η κατάκτηση της παγανιστικής Σαξωνίας από τον βασιλέα των Φράγκων Κάρολο τον Μέγα (768-814 μ.Χ) άφησε πραγματικά εποχή για την σκληρότητά της. Από το 772 μέχρι το 804 οι Φράγκοι χρειάστηκε να διεξάγουν συνολικά δεκαοχτώ(!) εκστρατείες, κατά την διάρκεια των οποίων έλαβαν χώρα εκτεταμμένες καταστροφές οχυρών (hillforts) και χωριών των Σαξώνων, εξαναγκαστικές βαπτίσεις αρχηγών τους, παιδομαζώματα (ειδικά των γόνων επιφανών Βεστφαλών αρχηγών που στέλνονταν σε χριστιανικές εστίες στην Αυστρασία, την κοιτίδα των Φράγκων) και, όταν αυτά δεν αρκούσαν, μαζικές εκτελέσεις, όπως αυτή στο φραγκικό οχυρό Βερντέν στις όχθες του ποταμού Άλε το έτος 782 όπου αποκεφαλίστηκαν εν ψυχρώ 4.500 αιχμάλωτοι Σάξωνες οπλαρχηγοί και πολεμιστές, προκαλώντας τον αποτροπιασμό ακόμα και των συμμάχων του Φράγκου βασιλέα. Μετά την κατάκτηση των Εστφαλών, των Εγκρίων και των Βετσφαλών Σαξώνων το 779, οι Φράγκοι συγκάλεσαν Δίαιτα των αρχηγών στο Πάντερμπορν με την οποία ενσωμάτωσαν και επισήμως την Σαξωνία στην επικράτειά τους και ακολούθως εργάστηκαν μεθοδικά για τον πλήρη έλεγχο της κατακτημένης χώρας. Οχυρά όπως το Καρλσταντ, το Σιγγισβούργο και το Έρεσμποργκ κτίστηκαν για τον έλεγχο των ποταμών Λίππε και Βέσερ, Φράγκοι και εκχριστιανισμένοι Σάξωνες κόμητες ανέλαβαν την διακυβέρνησή της, ενώ ιδρύθηκαν πάμπολλες ιεραποστολές από τις οποίες Αγγλοσάξωνες ιεραπόστολοι θα κήρυτταν τον Λόγο του Θεού στον απλό λαό.
“Ψυχή” της σαξωνικής αντίστασης αναδείχθηκε ο Βεστφαλός οπλαρχηγός Βιτίκινδος, ο οποίος, εκμεταλλευόμενος την γενική δυσαρέσκεια για τα βίαια μέτρα του Καρόλου και την απουσία του όγκου του στρατού των Φράγκων σε εκστρατείες εναντίον των Λομβαρδών, των Αράβων και των Σλάβων του Δούναβη, διεξήγε από το 772 έως το 785 έναν μεγάλης κλίμακας ανταρτοπόλεμο, πυρπολώντας το έτος 776 το Έρεσμποργκ, καταστρέφοντας επανειλημμένα την περιοχή του Ρήνου, λεηλατώντας μοναστήρια και εξοντώνοντας ένα φραγκικό έφιππο απόσπασμα σε μάχη στο όρος Ζύντελ (782). Ο άτεγκτος σαν ατσάλι Κάρολος φυσικά δεν θα το άφηνε να περάσει έτσι: Μεταξύ των ετών 783 και 785 εγκαταστάθηκε με τα στρατεύματά του (πιθανότατα τα ιππικά σώματα της βασιλικής του ακολουθίας, τους scara) στο Μίντεν της κεντρικής Σαξωνίας και εξαπέλυσε μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία τρόμου, με τον Βιτίκινδο τελικά να εξαναγκάζεται να υποταχθεί και να βαπτιστεί με τον ίδιο τον Καρλομάγνο ως νονό του προκειμένου να σωθεί από το ανθρωποκυνηγητό των Φράγκων…
Μια τελευταία -περιορισμένης έκτασης- σαξωνική εξέγερση κατά τα έτη 792-794 με αφορμή την υποχρεωτική στρατολόγηση που είχε επιβληθεί από τους Φράγκους για τις ανάγκες του Αβαρικού Πολέμου των ετών 791-796 θα κατέληγε στην τελική υποταγή και της τέταρτης σαξωνικής φυλής, των Νορδαλβιγίων (νοτίως της χερσοννήσου της Γιουτλάνδης), με 4.500 από αυτούς να σκοτώνονται στις μάχες και πάνω από 10.000 να μετοικίζονται δια της βίας στη Νευστρία. Έκτοτε η Σαξωνία θα αποτελούσε ένα από τα κύρια δουκάτα της Ανατολικής Φραγκίας, με τον πρώτο μη Καρολίγγειο ηγεμόνα της χώρας Ερρίκο Α’ (919-936) να έλκει κατά ειρωνεία της τύχης την καταγωγή του από εκεί…
Από την Ομάδα ΦΒ Ελληνική και Παγκόσμια Στρατιωτική Ιστορία
