Τη φιλία του με τον Οδυσσέα Ελύτη την περιγράφει ο ίδιος ο Χατζιδάκις ως εξής: ”Του Ελύτη του άρεσαν τα κορίτσια από παλιά. Αυτό δυσκόλεψε λίγο τη γνωριμία μας, ώσπου άρχισα να γράφω τη μουσική για τον Ήλιο του. Και τραγουδούσα όπου βρισκόμουν, νύχτα – μέρα, Σήκω μικρή – μικρή Πορτοκαλένια, κι ο Ελύτης έτρεχε προς τη μεριά μου για ν’ αγκαλιάσει την Πορτοκαλένια, έτσι όπως ξυπνούσε από τη μουσική μου. Μ’ αυτόν τον τρόπο γνωριστήκαμε και γίναμε φίλοι. Αλλά όσες φορές ξεχνούσε την Ελένη του και την Πορτοκαλένια, γινόταν το παράξενο να φεύγει κι από μένα” (από το βιβλίο Ο Καθρέφτης και το Μαχαίρι, εκδ. Ίκαρος).
Να κι ένα περίεργο παιχνίδι της μοίρας, απ’ αυτά τα μεταφυσικά που προκαλούσε ο Χατζιδάκις και οι αυθεντικοί ποιητές. Το 1993 ο Ελύτης και ο Χατζιδάκις νοσηλεύτηκαν στο ίδιο νοσοκομείο σε διπλανά δωμάτια. Ο ποιητικός διάλογος μεταξύ των δύο ανδρών προς το τέλος της ζωής τους είναι συγκλονιστικός: Γιατί τα κάναμε όλα αυτά, Μάνο; Κοίταξε γύρω σου την παρακμή λέει ο Ελύτης. Και απαντά ο Χατζιδάκις: Τα κάναμε για μας και τους φίλους μας. Άλλωστε η Ελλάδα έχει πεθάνει προ πολλού και ζούσε μόνο μέσα στα όνειρα μας…