Έφυγε απο τη ζωη το Σάββατο που μας πέρασε ο σπουδαίος δημοσιογράφος και συγγραφέας Άγγελος Παν. Σακκέτος σε ηλικια 73 ετών.
Η ανακοίνωση στο προσωπικό του προφίλ ανέφερε: Μετά λύπης σας αναφέρω, ότι ο αγαπημένος μας φίλος, θείος και αδερφός Άγγελος Παν. Σακκέτος έφυγε απ’ τη ζωή το Σάββατο 22-07-2023. Η εξόδιος ακολουθία θα τελεσθεί την Τρίτη 25-07-2023 και ώρα 10.30 στο Πάος Καλαβρύτων, στην εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων.
Ο Άγγελος Παν. Σακκέτος γεννήθηκε το 1950 στο χωριό Βεσίνι Καλαβρύτων του νομού Αχαΐας. Σπούδασε δημοσιογραφία, δημοσιολογία, κοινωνικές επιστήμες κι εξακολουθεί να διερευνά τις πνευματικές του ανησυχίες στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αρθρογράφος πολλών εφημερίδων και περιοδικών, παρουσιαστής πληθώρας τηλεοπτικών εκπομπών, με πολλές τιμητικές διακρίσεις και διπλώματα ή μετάλλια για την μέχρι τούδε προσφορά του σε θέματα ελληνισμού και ορθοδοξίας. Εκδότης – διευθυντής της εφημερίδας “Η φωνή της αλήθειας”.
Δείτε παρακάτω ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στον συγγραφέα, δημοσιογράφο και ιστορικό ερευνητή κ. Άγγελο Παν. Σακκέτο, με παρουσιάστρια την Μαριαλένα Ανδρέου, όπου καταγράφονται εικόνες, βιώματα και αναμνήσεις στο χωριό που γεννήθηκε ο δημοσιογράφος, το Βεσίνι Καλαβρύτων. Ένα ντοκιμαντέρ που ο συγγραφέας μοιράζεται με τους φίλους και όλους εκείνους που τον αγάπησαν αυτά τα χρόνια μέσα στο διαδίκτυο κι αλλού, αφού η αγάπη είναι δώρο του Θεού που πρέπει να μοιράζεσαι με όλους τους ανθρώπους, είτε σε αγαπούν είτε σε μισούν είτε αδιαφορούν για σένα!..
Σημείωση Cognosco Team: Ο κ. Σακκέτος ήταν μια αγνή μορφή της περιοχής των Καλαβρύτων και με μεγάλη αγάπη για τον κόσμο και την ιδιαίτερη πατρίδα του. Του άρεσε τα τελευταία χρόνια να επικοινωνεί με τους φίλους του στο διαδίκτυο και να μοιράζεται μαζί τους ποιήματα που έγραφε. Στη μνήμη του σας παραθέτουμε ορισμένα, ως δείγμα της αγάπης του προς τη ζωή και τον άνθρωπο, πιστεύουμε να σας συγκινήσουν όπως κι εμάς:
ΠΡΙΝ ΓΕΙΡΕΙΣ, ΗΛΙΕ ΜΟΥ!
“Πριν γείρεις, ήλιε μου, καλέ, αν θες να σου μιλήσω,
την φωτεινή πορεία σου βλέπω στα δειλινά,
πάντα διαγράφεις μία τροχιά κι εγώ να τραγουδήσω
ήθελα, ήλιε μου χρυσέ, μ’ αυτή την ομορφιά!
Δεν ξέρω πόσο δειλινά έχουν αυτή τη χάρη,
εάν η φύση η όμορφη σου δίνει κάτι θείο,
αν κάπου καιροφυλακτεί κι εκείνο το φεγγάρι
να φανερώσει, ήλιε μου, το άλλο μεγαλείο!
Κάθομαι και φιλοσοφώ πόσες φορές ακόμα
θα καμαρώνω, ήλιε μου, τούτο το δειλινό,
κι αν έχω ένα παράπονο που μού’ρχεται στο στόμα,
μη το ξεσυνερίζεσαι, το έχω μυστικό!..”
ΞΕΧΑΣΤΗΚΑ, ΜΩΡ’ΑΔΕΛΦΕ!..
Ξεχάστηκα, μωρ’αδελφέ, μες την ταβέρνα τούτη,
ήταν το έρμο το κρασί γλυκό πανάθεμά το,
δεν θέλω την καζάντια τους και όλα αυτά τα πλούτη,
παρά το κατοστάρι μου να έρχεται γιομάτο!
Είναι η ρετσίνα η άτιμη, που μοιάζει κεχριμπάρι,
αστράφτει όταν χύνεται στο λαγαρό ποτήρι,
καθώς αφρίζει όταν τη δεις μέσα στο γιοματάρι,
νομίζεις πως ξανάνιωσες κι αρχίζεις το … ψαλτήρι!
«Κάτω οι κυβερνήσεις σας, έξω οι υπουργοί σας,
έρχονται οι βαρελόφρονες τώρα να κυβερνήσουν,
σιχτίρ όλοι οι νόμοι σας και πιείτε το κρασί σας,
να δείτε πώς οι εραστές του οίνου θα μιλήσουν!..
ΘΑ ΒΡΩ ΕΝΑ ΚΑΣΤΡΟ ΑΛΑΡΓΙΝΟ!..
Θα βρω ένα κάστρο αλαργινό, νάναι ψηλό από τ’ άλλα,
μακριά απ’ του κόσμου το κακό, τα μύρια τόσα άλλα,
θέλω να σκέφτομαι κι εγώ σαν τον απλό ξωμάχο
κι ας γίνω άγριο πουλί πάνω σε ένα βράχο!
Θέλω τη ζήση μου αυτή να τη φιλοσοφώ,
να δω ποια σφάλματα έκανα σε κάθε δειλινό,
θέλω ν’ ακούω τις φωνές, που βγάζουν τα πουλιά,
σαν ερημίτης των βουνών που βλέπει από ψηλά!
Έτσι κι αλλιώς το λιόγερμα ήρθε μες τη ζωή,
και γείρανε στ’ απόσκια τους οι κλώνοι οι δροσεροί,
ας πάρω πια τα μάτια μου στο βήμα το αργό,
να πάω σε κείνα τα βουνά, που βρίσκεις το θεό!..
Ο ΔΡΑΠΕΤΗΣ!…
Να χαιρετίσω θέλησα τους φίλους τους καλούς,
που σήμερα με χαιρετούν σε … λόγγους και γιαλούς,
είναι αυτοί που πάντοτε λέμε την «καλησπέρα»,
σαν κινητήρια δύναμη μέσα εις την ημέρα!
Σήμερα είπα μέσα μου να γίνω ένας δραπέτης,
μακριά από την πόλη αυτή που γίνεσαι επαίτης
της ανθρωπιάς και της τιμής που χάσαμε στον κόσμο,
και όλοι μας αδιάφοροι σηκώνουμε το ώμο!
Δραπέτης έγινα, λοιπόν, να βρω μιαν άλλη αξία,
κι ήπια το καφεδάκι μου σε μία παραλία,
εδώ η φύση σε καλεί ήρεμος για να γίνεις
κι όταν θα βρεις την ανθρωπιά μόνιμος πια θα μείνεις!
ΠΕΡΑΣΑ ΛΙΓΟ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩ ΔΥΟ ΠΑΛΙΟΥΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΥΣ!..
Πέρασα λίγο για να δω δύο παλιούς μου φίλους,
που είχα στην Κεφαλονιά, εδώ και τόσα χρόνια,
δεν ήξερα αν ζούσανε κι αν είχαν τόσους ζήλους
για τη ζωή που κάναμε με αγάπη και ομόνοια.
Ρώτησα αν το σπίτι τους είναι ακόμη εκεί,
στην παραλία που ο ψαράς μας έφερνε τα ψάρια,
δεν ξέρω αν με άκουσαν δυο γέροι ακρινοί
και ρίχνανε νωχελικά στο τάβλι δύο ζάρια!
Ο ένας σαν να πρόσεξε τι ήθελα να πω,
κι ο άλλος σαν να άφησε στη μέση το παιχνίδι,
κάποια στιγμή κατάλαβα το δάκρυ τους αργό,
που τους εθύμισα κι εγώ το ονειρικό ταξίδι!..
Πηγές ποιημάτων: Facebook
