Στη χώρα μας, η διάκριση Αριστεράς και Δεξιάς άργησε πολύ να καθιερωθεί (μολονότι το 1862 – 64 έγινε χρήση των όρων «Ορεινοί» και «Πεδινοί» σε απομίμηση της Γαλλικής Επανάστασης). Πρώτα φαίνεται ότι αναγνωρίστηκαν ως «Αριστερά» οι σοσιαλιστές, στις αρχές του 20ού αιώνα. Αλλά Βενιζελισμός και Αντιβενιζελισμός δεν χωρούσαν στο ίδιο σχήμα.
Ως κοινωνοί του ευρωπαϊκού πολιτικού λόγου, οι βενιζελικοί έκαναν πρώτοι χρήση της διάκρισης, αναφερόμενοι όμως στο εσωτερικό της δικής τους παράταξης. Έτσι, ο ίδιος ο Βενιζέλος μίλησε το 1920 για επικείμενη απόσπαση τόσο της «αριστερής» όσο και της «δεξιάς» πτέρυγας του Κόμματος των Φιλελευθέρων, όντας όμως βέβαιος ότι ο «υπολειφθησόμενος κορμός» του κόμματος θα εξασφάλιζε πλειοψηφία.
«Κέντρον» είχε γράψει αρχικά στις σημειώσεις του, προτίμησε όμως τελικά τη λέξη «κορμός». (Το «κέντρο» ανέκαθεν αποπνέει όχι μόνο μετριοπάθεια, αλλά και αδυναμία ή έλλειψη σταθερού προσανατολισμού). Στη συνέχεια, η Δημοκρατική Ένωση του Αλ. Παπαναστασίου ιδρύθηκε το 1922 αρχικά ως οργάνωση που περιλάμβανε την «αριστερή πτέρυγα» του Κόμματος Φιλελευθέρων. Και στη λεγόμενη Συντακτική Συνέλευση το 1924 – 25, που ήταν στην ουσία οικογενειακή υπόθεση της βενιζελικής παράταξης, έγινε κατά κόρον χρήση των όρων «αριστερά» και «δεξιά».
Στη δεκαετία του 1920 εμφανίζονται για πρώτη φορά οι όροι «αριστερά» και «δεξιά» στον ελληνικό Τύπο. Δεξιά χαρακτηρίζονται τα κόμματα του βενιζελισμού από τους πολιτικούς τους αντιπάλους, η κυβέρνηση Μιχαλακοπούλου και οι συντηρητικοί φιλελεύθεροι από τη Δημοκρατία του Αλέξανδρου Παπαναστασίου.
Μόνο όμως χάρη στις αντιπαραθέσεις και τις ανακατατάξεις της δεκαετίας 1940-50 επρόκειτο να καθιερωθεί στη χώρα μας μία συνολική αντίληψη του πολιτικού φάσματος, με Αριστερά, Δεξιά και Κέντρο, αυτή που επιβιώνει, όπως επιβιώνει, μέχρι σήμερα.
πληροφορίες από geomythiki.blogspot.com
