του Στάθη Βασιλείου,
Ο σουηδικός στρατός του βασιλιά Καρόλου του 11ου νικά τον εισβολέα δανικό στρατό υπό τον βασιλιά Χριστιανό τον 5ο στη Λούντ της Σκάνια, στη νότια Σουηδία. Επεισόδιο του Μεγάλου Πολέμου του Βορρά, η εισβολή του βασιλέα της Δανίας (η Δανία και η Νορβηγία βρίσκονταν σε Ένωση την εποχή εκείνη) ήρθε με την ανάμιξη της Σουηδίας στον πόλεμο Ολλανδών και Γάλλων. Ενώ οι Ολλανδοί αντιμετώπιζαν την εισβολή του Λουδοβίκου του 14ου, ζήτησαν βοήθεια από τους Δανούς. Ο Χριστιανός ο 5ος αντί να επιτεθεί κατά των Γάλλων, οδήγησε έναν μεγάλο στρατό εισβολής στο έδαφος των Σουηδών (περιοχή της Σκάνια) για να ανακαταλάβει εδάφη που του είχαν υφαρπάξει σε παλιότερες συγκρούσεις τη στιγμή που οι τελευταίοι ήταν απασχολημένοι με μάχες στο Βραδεμβούργο.
Οι αντιπαρατιθέμενες δυνάμεις ήταν κυρίως ιππικό. Ο δανικός στρατός παράτασσε 6.000 ιππείς, 5.000 πεζούς, 1.300 πεζοναύτες και 56 πυροβόλα ενώ οι αιφνιδιασμένοι Σουηδοί κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν 6.000 ιππείς, 2.000 πεζούς και μόλις 12 πυροβόλα ενώ είχαν να αντιμετωπίσουν και τον τοπικό πληθυσμό των περιοχών που υποστήριζε τον Δανό βασιλιά και οργανωνόταν σε ομάδες ενόπλων χωρικών υπό τη διεύθυνση Δανών αξιωματικών.
Τη νύχτα της 3ης προς 4η Δεκεμβρίου, ο σουηδικός στρατός διέσχισε τον μισοπαγωμένο ποταμό Kävlinge, που χώριζε τα δύο στρατόπεδα, με σκοπό να επιτεθεί στους κοιμισμένους Δανούς στο στρατόπεδό τους λίγο πριν το ξημέρωμα. Οι ανιχνευτές τους ανέφεραν πως ο πάγος δεν ήταν ολότελα σταθερός για επίθεση ιππικού. Μετά από γρήγορη διαβούλευση με τους επιτελείς του, ο βασιλιάς Κάρολος απέρριψε επίθεση πεζικού που θα αργούσε να φτάσει πριν το ξημέρωμα και θα θεριζόταν από το ανώτερο πυροβολικό του εχθρού και διέταξε προέλαση στους χαμηλούς λόφους του Λουντ, που θα τους προσέφερε το πλεονέκτημα. Με το ξημέρωμα, οι Δανοί αντιλήφθηκαν τις κινήσεις των Σουηδών και προσπάθησαν να εγερθούν και να τους προλάβουν στους λόφους χωρίς αποτέλεσμα.
Η μάχη διήρκεσε από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου, με πολλαπλές επιθέσεις και απώλειες και για τις δύο πλευρές. Ιππικό, πεζικό υπέμειναν επιθέσεις και πολλοί έμειναν να ψυχορραγήσουν στο κρύο ή πνίγηκαν, όταν ο πάγος υποχώρησε κάτω από τα πόδια τους. Σημαντικός ήταν ο θανάσιμος τραυματισμός του στρατάρχη Κάρλ φον Άρενστορφ, στρατιωτικού συμβούλου του βασιλιά Χριστιανού, που στέρησε τους Δανούς από έμπειρη στρατηγική καθοδήγηση στην αρχή της μάχης. Στο τέλος, με τους δύο στρατούς να έχουν υπομείνει 60-70% απώλειες, οι πολυαριθμότεροι Δανοί «έσπασαν» και διαλύθηκαν σωζόμενοι μόνο από την κούραση των Σουηδών και το σκοτάδι. Η μάχη ήταν η πιο πολύνεκρη της εποχής σε ποσοστά απωλειών αφήνοντας και τα δύο βασίλεια σοβαρά αποδυναμωμένα αλλά έσωσε τη Σουηδία από την καταστροφή ενώ «έχτισε» το προφίλ του Καρόλου του 11ου ως ικανού και γενναίου στρατηλάτη κάνοντάς τον ιδιαίτερα αγαπητό στους στρατιώτες του.
