της Μαρίας Σκαμπαρδώνη,
Ο θάνατος του μεγάλου μας ποιητή Κωστή Παλαμά μέσα στην ταραγμένη Κατοχή, ήταν η αφορμή για την πρόκληση εθνικού πένθους και την ενδυνάμωση των Ελλήνων οι οποίοι έψαλλαν τον Εθνικό Ύμνο αψηφώντας το άγημα των Γερμανών κατακτητών οι οποίοι έδωσαν το παρόν στην ταφή.
Ο Κωστής Παλαμάς αποτελεί έναν από τους κορυφαίους ποιητές της νεότερης Ελλάδας. Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1859 και απεβίωσε το 1943.
Έχασε τους γονείς του σε πολύ νεαρή ηλικία και έζησε τα παιδικά του χρόνια στο Μεσολόγγι που πάντοτε ονόμαζε δεύτερη πατρίδα του. Το ταλέντο του στην ποίηση φάνηκε από νωρίς, καθώς συνέθεσε στα μαθητικά του χρόνια τους πρώτους του στίχους με αφορμή την <<Έξοδο>>. Το 1875 πέρασε στη Νομική σχολή των Αθηνών, όμως εγκατέλειψε σύντομα τις σπουδές του για να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στη λογοτεχνία και τη συγγραφή.
Νυμφεύθηκε τη Μαρία Βάλβη με την οποία απέκτησε τρία παιδιά. Ο θάνατος του τετράχρονου γιου του Άλκη, τον συντάραξε και ήταν το έναυσμα για τη δημιουργία ενός εκ των σπουδαιότερων έργων του <<Τάφος>>, το 1898 .
Το 1897 διορίστηκε γραμματέας στο Πανεπιστήμιο, μία θέση στην οποία παρέμεινε τριάντα χρόνια. Το 1925 τιμήθηκε με το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών και ένα χρόνο αργότερα έγινε μέλος στην Ακαδημία Αθηνών.
