Η παντελώς άγνωστη μινι- σταυροφορία του Svend Korsfarer, γιου του Βασιλιά της Δανίας Sweyn Edridsen, που έγινε στα πλαίσια της Α’ Σταυροφορίας (1096-1101) και κατέληξε σε τραγωδία.
Ηλίας Αναγνωστάκης
Πράγματι, μετά από διαβουλεύσεις μηνών με τον ιθυνον νου της Σταυροφορίας, Geoffrey de Bouillon και τον δραστήριο Βοημουνδο του Ταραντα, που ήθελαν όσο περισσότερους άνδρες γινόταν, οι Δανοί πειστηκαν και ο Δανός Πρίγκηπας Svend μαζί με την νεαροτατη (14 ετών) σύζυγό του Florine της Βουργουνδίας, καθώς και 1.500 άνδρες ( οι 160 από αυτούς ιππότες, 400 Βαραγγοι και 950 πολεμιστές διαφόρων ειδικοτήτων) αναχώρησαν από την Δανία περί τα τέλη Μαρτίου 1097. Το παράξενο σε αυτό το μικρό στράτευμα ήταν ότι ήταν σχεδόν εξ’ ολοκλήρου έφιππο, με αποτέλεσμα να κινειται πολύ γρήγορα.
Ο κύριος όγκος όμως των σταυροφόρων (35.000 άνδρες) είχε διαπεράσει το οροπέδιο της Μικράς Ασίας, είχε συντρίψει τους Τούρκους στη Νίκαια (19 Μαιου), στην επική μάχη του Δορυλαίου (1η Ιουλιου), στην Ηράκλεια της Λυκαονιας (5 Σεπτεμβρίου), στην Αυγουστοπολη της Καππαδοκίας (15 Σεπτεμβρίου) και βρισκόταν ήδη στις παρυφές της Αντιοχείας (21 Οκτωβρίου) την στιγμή που οι Δανοί μολις εφθαναν στη Θράκη. Παρά τις αντίθετες εισηγήσεις του Αλεξίου Κομνηνού να περιμένουν λίγο στα περίχωρα της Κων/πόλης ώστε να συγκεντρωθούν και άλλα σταυροφορικα σώματα, αφού οι Δανοί ήταν λίγοι, ώστε να περάσουν το οροπέδιο με ασφάλεια, εκείνοι ήταν ασυγκράτητοι : Αφού ανεφοδιαστηκαν με άλογα και τροφές, καθώς και με Έλληνες οδηγούς, αναχώρησαν από την Κων/πόλη στις 25 Οκτωβρίου 1097 και αφού διακπεραιωθηκαν στη Βιθυνία, μετακινήθηκαν γρηγορα, σε βαθμό σκασμου, στο αχανές Μικρασιατικό οροπέδιο.
Η τύχη τους όμως τους εγκατέλειψε στις 14 Νοεμβρίου, όταν κυκλωθηκαν κοντά στο Φιλομηλιο, στην Φρυγία, από πάνω από 10.000 Τουρκομανους, που παρά τις συντριπτικές τους απώλειες από τους σταυροφόρους του κυρίου σώματος, πάντα ξεφύτρωναν σαν τις ακριδες, σε απίθανα μέρη. Οι Έλληνες οδηγοί είχαν μυριστει από την προηγούμενη νύχτα ότι ήταν κυκλωμένοι, και το έσκασαν μέσα στο σκοτάδι. Μικρό ρόλο όμως έπαιξε η απουσία τους, αφού οι Τούρκοι νομάδες παρακολουθούσαν την μικρή Δανέζικη δύναμη εδώ και μέρες. Όταν ξημέρωσε, οι Σκανδιναβοί κατάλαβαν ότι είχαν κυκλωθεί, και αποφάσισαν να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους. Στην σφοδρή 3ωρη σύγκρουση που διεξήχθει τις πρώτες πρωινές ώρες, το μικρό Δανικό απόσπασμα εξοντώθηκε ολοσχερώς, αφού θέρισε χιλιάδες Τούρκους.
Ο καλά πληροφορημένος από Τούρκους αιχμαλώτους Ekkehard της Aura αναφέρει: “Τους κύκλωσαμε από παντου, τα βέλη μας έκρυψαν τον ήλιο..Οι ξανθοί αυτοί άνθρωποι (Δανοί) είχαν μεγάλα άλογα, μακρά τόξα και ακόμα μακρύτερα τσεκούρια. Δεν έδειχναν να είχαν αφνιδιαστει και σκότωσαν πολλούς δικούς μας. 4 Μπέηδες μας έχασαν τα κεφάλια τους από αυτά τα τσεκούρια, ενώ άλλοι δικοί μας έχασαν χέρια…Κατορθώσαμε μετά από πολλές επιθέσεις και τους σκοτωσαμε όλους. Στα πτώματα βρήκαμε χρυσό, τρόφιμα, και ένα νεαρό κορίτσι με πανοπλία ( προφανώς η Florine της Βουργουνδίας), είχε 7 βέλη πάνω της.”
Οι απώλειες των Τούρκων ήταν πάνω από 3.000, είχαν κατορθώσει πάντως για ακόμη μια φορά να αφανίσουν Σταυροφορικο σώμα, αν και ο κύριος όγκος τους είχε επανειλημμένα ξεφτιλισει, και ήταν 1.500 χλμ προπορευομενος, και η πτώση της Αντιοχείας και της Ιερουσαλήμ ήταν θέμα χρόνου, αφού τα στρατεύματα και οι αρχηγοί της Α’ Σταυροφορίας ήταν πραγματικά πολύ σκληρά καρύδια.
