Ο Αλή Πασάς έχει μείνει στην ιστορία ως ο θρυλικός πασάς των Ιωαννίνων καθώς στην περίοδο της ηγεμονίας του το Πασαλίκι των Ιωαννίνων απέκτησε μεγάλη δύναμη. Ωστόσο, ο Αλή Πασάς προτού γίνει πασάς στα Γιάννενα υπήρξε πασάς των Τρικάλων και μετά τους Ρωσοτουρκικούς πολέμους (1787-1792) διορίστηκε από την Υψηλή Πύλη και ο γιος του, Βελής, ως διοικητής της Θεσσαλίας. Οπότε, ο Αλή εμφανιζόταν ως ανώτατος Οθωμανικός διοικητής της Ηπείρου και της Θεσσαλίας έως το 1822.

Τα χρόνια της διοίκησης της Θεσσαλίας από τον Αλή Πασά έχουν αποτυπωθεί με μελανά χρώματα στην ιστορία της Θεσσαλίας. Ιδιαίτερα, η πόλη των Τρικάλων το 1770 σχεδόν καταστράφηκε ολοσχερώς από τους Τουρκαλβανούς, οι οποίοι επιτέθηκαν στο χριστιανικό πληθυσμό με την πρόφαση πως συμμετείχαν στο επαναστατικό κίνημα του 1770. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να φονευθεί σχεδόν ο μισός πληθυσμός της πόλης και όσοι κατάφεραν να σωθούν εγκατέλειψαν την πόλη και κατέφυγαν στα βουνά. Αυτού του είδους η τρομοκρατία εξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη Θεσσαλία και μάλιστα στη Λάρισα οι Γενίτσαροι και οι Σπαχήδες προέβησαν σε τόσες βιαιοπραγίες, ώστε να μειωθεί και εκεί ο χριστιανικός πληθυσμός της πόλης.
Η μόνη περιοχή που γλίτωσε από την αιμοβόρα πολιτική του Αλή Πασά στη Θεσσαλία ήταν η περιοχή του Πηλίου και αυτό διότι αποτελούσε κτήση της Βαλιδέ Σουλτάνας, καθώς της είχε παραχωρηθεί ως δωρεά από τον Σουλτάνο Μεχμέτ Δ΄. Η Βαλιδέ Σουλτάνα άλλωστε ήταν ελληνικής καταγωγής και κόρη μάλιστα ιερέα, η οποία είχε απαχθεί σε νεαρή ηλικία και λόγω της ομορφιάς της δόθηκε στο Σουλτάνο. Επειδή, λοιπόν, η περιοχή του Πηλίου λάμβανε προνομιακή μεταχείριση, αποτέλεσε καταφύγιο για όλους τους κατατρεγμένους Θεσσαλούς, κυρίως για εκείνους που διέφυγαν από τα Άγραφα.
Ο γιος του Αλή Πασάς, ο Βελής Πασάς, υπήρξε ένας δυνάστης για τη Θεσσαλία, καθώς λόγω της μεγάλης σπατάλης του ιδίου και του πάθους του να αυξήσει την περιουσία του πατέρα του επέβαλε πολύ υψηλή φορολογία στους Θεσσαλούς, με αποτέλεσμα να ερημωθούν πολλοί χριστιανικοί οικισμοί, οι Έλληνες να αναγκαστούν να μεταναστεύσουν και έτσι τελικά να απομείνουν ο Αλή και ο Βελής οι μεγαλύτεροι ιδιοκτήτες της εύφορης γης στη Δυτική Θεσσαλία.
Αφού, λοιπόν, οι κάτοικοι των πεδινών περιοχών καταπιέστηκαν από την πολιτική των Οθωμανών, κατέφυγαν σταδιακά στα ορεινά και έτσι παρουσιάστηκε μια εντυπωσιακή αύξηση του πληθυσμού στον Όλυμπο, τα Χάσια, στην περιοχή του Ασπροποτάμου, στην Όσσα και στο Πήλιο.
Ενω οι Αρβανιτες στην καθοδο τους για την Ελλαδα ειχαν εγκατασταθει στην Θεσσαλια πολυ γρηγορα την εγκατελειψαν και δεν υπαρχουν αρβανιτικα χωρια στην περιοχη εκτος απο την Λαμια αν δεν κανω λαθος. Αυτο μαλλον εγινε γιατι υπηρχε εντονος συναγωνισμος με τους ελληνοφωνους και βλαχοφωνους πληθυσμους τους οποιους δεν μπορεσαν να τους ανταγωνιστουν και μπορει και να τους εδιωξαν κιολας . Υστερα ηρθαν οι Τουρκαλβανοι και καναν πλιατσικα.