Γράφει ο αρχιμ. Τίτος Α. Χορτάτος, στο Περιοδικό Παράδοση, β’ περίοδος, β’ έτος, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 1993, τεύχος 3 (7), σελ. 307-313
Περί Νεομαρτύρων – Είσαγωγιικά
Νεομάρτυρες της Εκκλησίας μας, όνομάζεται τό πλήθος έκεϊνο των μαρτύρων πού μαρτύρησαν γιά την όμολογία τους στόν Χριστό, ώς Θεό άληθινό καί γιά την ζωντανή πίστη τους σ’ Αύτόν κατά τήν χρονική περίοδο άπό της άλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως μέχρι καί της άπελευθερώσεως τοϋ Γένους μας.1 Βεβαίως, πρέπει νά τονισθή άπό τήν άρχή, στό πλήθος των νεομαρτύρων περιλαμβάνονται καί ol Ίβηρες (Γεωργιανοί), Αιγύπτιοι, Βούλγαροι καί Ρώσοι όρθόδοξοι Χριστιανοί,2 οί όποίοι γιά τόν ϊδιο λόγο ύπέστησαν τήν θηριωδία των μωαμεθανών Τούρκων ή άλλων έθνοτήτων.
Πολλοί είναι οί λόγοι τοϋ μαρτυρίου της περιόδου αύτής, όπως ή μισαλλοδοξία καί ό θρησκευτικός φανατισμός των Τούρκων, ή προέλευση άπ’ αύτούς Χριστιανών, ή μεταξύ Τούρκων καί Χριστιανών φιλονικία, ή συκοφαντία τών Χριστιανών, ή ύπεροχή τους καί ή δράση τους, οί έπαναστάσεις τοϋ Κλήρου καί τέλος ό πόθος τών Χριστιανών γιά τήν παραπομπή τους στό μαρτύριο.3
Νέο λοιπόν νέφος ‘Αγίων, στό στερέωμα τής Εκκλησίας μας, πού όνόματα «πολλών έξ αύτών παρέμειναν άγνωστα ή καί έλησμονήθησαν», γράφει ό Δημήτριος Μπαλάνος, «διότι δυστυχώς καί πέραν τοϋ μνήματος ούχί ή εύγένεια καί ό ήρωισμός τής προθέσεως, άλλ’ ή έπιτυχία τής έκβάσεως είναι έκείνη, ή όποία φέρει συνήθως τήν δόξαν. Αί ήρωικαί όμως έκεΐναι ύπάρξεις δέν ήγωνίσθησαν διά τήν ύστεροφημίαν, άλλά διά τό Έθνος, καί συνεπώς αί ‘Άγιαι αύτών ψυχαί έχουσι πλήρη τήν ίκανοποίησιν, διότι ή μεγαλουργός καί προπαρασκευαστική τής άπελευθερώσεως τοϋ Γένους δράσίς των έγένετο οίονεί ή δρόσος, ή όποία έπότισε τό δένδρον τής έλευθερίας, όπερ άνέθαλεν, όταν έσήμανεν ή ύπό τής Θείας Προνοίας τεταγμένη ώρα».4 Μέ νέες θυσίες «ύπέρ Χριστοϋ», πού σημαίνει πάρα πολλά γιά τήν μαύρη περίοδο τής Τουρκοκρατίας, ένδυναμώνεται ή ‘Εκκλησία μας. Καί άν σκεφθή κανείς, ότι ή κατάσταση αύτή ήτο άποτέλεσμα τοϋ άγνώμονος στό Θεό χριστιανικού λαοϋ πού δέχτηκε τήν προστασία Του καί τίς σωτήριες έπεμ-βάσεις Του, ή παρουσία τών νεομαρτύρων στήν πορεία τής Εκκλησίας δείχνει τό μέγεθος «τής μετανοίας τοϋ λαοϋ τοϋ Θεοϋ».5 Οί νεομάρτυρες ένδυναμώνουν καί έμψυχώνουν στίς δύσκολες πράγματι ώρες τής δουλείας. Ή όμολο-γία τους παρηγορεί τίς θλιμμένες ψυχές τών ύποδούλων Ρωμιών και τό όνομά τους γεμίζει έλπίδα γιά τήν στιγμή πού θά σημάνη τής πατρίδος ή έλευθε-ρία.
“Ολα αύτά συμβαίνουν -γιατί πίστη στόν Χριστό καί τήν Πατρίδα είναι έννοιες δεμένες μεταξύ τους καί δέν νοείται ή μία χωριστά τής άλλης. ‘Εκείνοι πού τάχθηκαν γιά τήν πίστη στόν Χριστό είναι οί κήρυκες τής ίδέας τής έλεύθερης πατρίδος. «Ό ένοριακός ναός, πού γιά νά μήν ένοχλεϊτήν άλαζο-νεία τοϋ κατακτητή, ήταν φτωχικός, άπέριττος καί σκοτεινός, έγινε, παρά τήν έξωτερική ταπεινότητά του, ή κιβωτός τοϋ “Εθνους, ή έστία πού διαφύλαξε τη φλόγα της πίστεως στό Θεό τών πατέρων καί στην άνάσταση τοϋ Γένους».6
Άπ’ αύτές τίς ταπεινές, όπως εϊπαμε, «Εκκλησίες» βγήκαν οί δάσκαλοι τοϋ Γένους μας. Σ’ αύτές μέσα γαλουχήθηκε ό Κοσμάς ό ΑΙτωλός καί όλοι οί άλλοι Λογάδες, άλλά καί οί όπλαρχηγοί τής ‘Επαναστάσεως τοϋ ’21, πού πήραν «τά όπλα πρώτα στό “Ονομα τοϋ Χριστού, τής Παναγίας καί τών ‘Αγίων καί κατά δεύτερο λόγο τής Πατρίδος».7
Στό πάνθεο αύτό τών ήρώων καί ένδοξων άγωνιστών τής φυλής μας πρωταρχική θέση κατέχει ό «Έλλην Κληρικός», πού έδωσε πάντοτε τό παρόν εις τήν φωνή ν τής Ελλάδος καί έπραξεν άκέραιον τό καθήκόν του. Είς τούς άπελευθερωτικούς άγώνας άναρίθμητοι έκατόμβαι ιερωμένων έχουν τονισθή μέχρι καί τών τελευταίων χρόνων. Τό Έλληνικόν Ράσο, τό ιερόν αύτό σύμβολο ν τής άγάπης, τής άπλότητος καί τής καλωσύνης, έπορφυρώθη τοϋ άγνοϋ καί τιμίου αίματος σεβασμίων καί άγαθών λειτουργών τοϋ Υψίστου. Αύτό τό ράσο έγινε άλουργίς, «πορφύρα καί βύσσος» τής μαρτυρικής ‘Ορθοδόξου ‘Εκκλησίας».8
Ή άναφορά μας αύτή στούς Νεομάρτυρες δέν είναι άπλή καί μόνο ύπενθύμιση γιά μας τούς ‘Ορθοδόξους, άλλά έναρξη μιμήσεως των στούς δύσκολους, όπως καί τότε, καιρούς μας γιά τήν άντοχή τής ταυτότητός μας καί τής πορείας μας. Καί σήμερα πλήθος Νεομαρτύρων προστίθεται στό στερέωμα τής έλευθερίας τών ‘Ορθοδόξων. Είς τήν μαρτυρικήν Σερβίαν οί ‘Ορθόδοξοι μάχονται γιά τά ϊδια Ιδανικά. Ή άλύτρωτη Κύπρος ύψώνει δι’ Αύτών, τών Νεομαρτύρων, φωνή άπεγνωσμένη γιά ό,τι φύλαξε στούς αιώνες καί οί άπανταχοϋ ‘Ορθόδοξοι φωνάζουν μέσω τοϋ μαρτυρίου Των διά τόν άποδεκατισμόν καί ξερριζωμόν των.
ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΝΕΑΠΟΛΙΤΟΥ
1. Καταγωγή τοϋ Αγίου. Ιερατική διακονία αΰτοϋ.
Ή Νεάπολη9 της Μικράς ‘Ασίας είναι ή ιδιαιτέρα πατρίδα τοϋ νέου μάρτυρος τής πίστεώς μας Γεωργίου. Τά χωριά Ντάρ καί Κιόρε τής περιοχής αύτής διεκδικούν τόν τόπο καταγωγής τοϋ ‘Αγίου. Ό 18ος αιώνας, όπου «όλα τάσκιαζε ή φοβέρα καί τά πλάκωνε ή σκλαβιά», κατά τόν ποιητή, είναι ό αίώνας τής άθλήσεως τοϋ ‘Αγίου μας. Στόν Ιερό Ναό τής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου τής Νεαπόλεως ίερουργοϋσε ό Γεώργιος. ‘Εκεί τόν έταξε ή ‘Εκκλησία καί έκεϊ «ύπό τό φώς τοϋ κανδηλιοϋ» διέπρεψε στίς δύο άποστολές του. Τήν θρησκευτική καί τήν έθνική. Είναι ή έποχή μετά τήν έπανάσταση τοϋ Όρλώφ10 καί ή άτμόσφαιρα της τουρκοκρατουμένης Μεγάλης ‘Ελλάδος άρκετά ήλεκτρισμένη. Ό θείος ιερουργός καί όσιος, όπως χαρακτηρίζεται άπό τόν ύμνογράφο τής ‘Εκκλησίας μας, Πατήρ Γεώργιος, διακονεί τόν έμπιστευμένον του λαόν. Τόν γαλουχεί στά νάματα τής ά-ληθινής πίστεως, τόν άγιάζει μέ τά μυστήρια, τόν παρακινεί μέ τήν βιοτή του καί παράλληλα τοϋ άναπτερώνει τήν έλ-πίδα γιά έλευθερία πού δικαιούται άπό τούς άπιστους Τούρκους. Αύτό ήτο τό καθήκόν του, άλλά καί ό τρόπος ύπάρ-ξεώς του. “Αλλωστε άπό τήν Μεγάλη τοϋ Χριστού ‘Εκκλησία, τό Οικουμενικό Πατριαρχείο, πού είχε έδρα του τήν Κωνσταντινούπολη, πού ήταν κι αύτή σ’ αίχμαλωσία, «έκπορεύονταν οί σχεδιασμοί γιά τήν έπιβίωση του Γένους».11 Καί ή έπιβίωση τοϋ Γένους, γιά τήν όποία είχε ταχθή ό ίερώτατος Πατήρ Γεώργιος, έξαρτάτο άπό τήν έμμονή του στήν ‘Ορθοδοξία,12 διότι όρθόδοξος στούς χρόνους αύτούς σημαίνει Έλληνας. Φωτεινή πράγματι γιά τούς “Ελληνες τής Νεαπόλεως ή έκεΐ παρουσία καί έφημερίατοϋ Γεωργίου.
2. Τό μαρτύριο τοϋ Αγίου
Βρισκόμαστε στά 1797, όπου πατριαρχεύει ό έκ Δημητσάνης Γρηγόριος ό Ε’. Κάτι νέο άρχίζει νά φαίνεται στόν όρίζοντα γιά τούς Ρωμιούς. Ή μεγάλη ήμέρα τής έλευθερίας πλησιάζει, πράγμα πού κάνει τούς Άγαρηνούς νά είναι πιό σκληροί καί πού ή παραμικρή άπό μέρους τών Ρωμιών κίνηση γιά άνεξαρτησία πνίγεται στό αίμα. Τό αίμα τών χιλιάδων χριστιανών έθνομαρτύρων πού δυναμώνει τήν έλπίδα κι άντρειεύει τούς ταπεινούς. Τότε προσκαλείται άπό τούς χριστιανούς τοϋ χωριού Μα-λακοπή, ό Ιερεύς Γεώργιος, πού ήτο 6 ώρες μακριά τής ένορίας του, νάύπάγη, γιά νά ίερουργήση σέ κάποια μεγάλη θρησκευτική πανήγυρη. Ό Γέρων καί καχεκτικός στήν ύγεία του Όσιος Γεώργιος, «έπί όνου» βαδίζει πρός τούς άναμένοντες χριστιανούς τής Μαλακοπής. Βρίσκεται στήν περιοχή «Κόμπια -Ντερέ» (ρεματιά), όταν ξαφνικά προβάλλουν έμπρός του έξαγριωμένοι Τούρκοι ποιμένες (τσοπάνηδες). Γνωρίζουν τόν “Αγιό μας οί άπιστοι, έχουν άκούσει γιά τό έργο του καί τήν άγία ζωή του, καί έχουν πειστή, ότι κληρικοί όπως αύτός δυσκολεύουν τό έργο τοϋ έξισλαμισμοϋ. Μέ μίσος καί κακία τόν ρίχνουν άπό τό ζώο, πού τόν μεταφέρει, καί άφοϋ πρώτα τόν ληστέψουν καί τόν γυμνώσουν, τοϋ κόβουν τήν τιμίαν κεφαλήν του καί τόν ρίχνουν σ’ ένα κοντινό φαράγγι. «Καί τοιουτοτρόπως, όπως γράφει ό βιογράφος του, ό θείος Πατήρ Γεώργιος, ό Όσιος θεράπων τοϋ Κυρίου καί άληθής λειτουργός καί ύπηρέτης αύτοϋ, «ό πεπληρωμένος καρπών δικαιοσύνης», έπεσφράγισεν τήν καθαράν καί ένάρετον αύτού πολιτείαν διά τοϋ μαρτυρικού τέλους, μισθόν λαβών τής ιερουργίας τήν δι’ αίματος τελείωσιν καί συνηριθμήθη μετά τών Όσίων καί Ίερομαρτύρων ώς Όσιος καί Ίερομάρτυς, λαβών παρά Χριστού τόν στέφανο ν τής άθανάτου ζωής».13
‘Εμπόδιο στό δρόμο πρός τήν Μαλακοπή έγιναν οί Τούρκοι, όχι όμως καί γιά τήν Βασιλεία τών Ουρανών γιά τόν Ιερέα τοϋ Υψίστου Γεώργιο. ‘Αποκεφαλίστηκε κι αύτός, όπως ό Ιωάννης ό Πρόδρομος, γιά τήν πίστη του. Οί δήμιοι του χαίρονται γιά τό κατόρθωμά τους, άλλά προσωρινά. ‘Εκείνος μέ τήν θλίψη καί τόν πόνο τοϋ μαρτυρίου κερδίζει τήν αιώνια χαρά καί άγαλλίαση τής δόξης τοϋ Θεού. Ή μαρτυρική όμολο-γία του βραβεύεται μέ τήν εϊσοδό του στόν χώρο τών ‘Αγίων τής ‘Ορθοδόξου ‘Εκκλησίας μας. Τό όνομά του μένει ζωντανό γιά πάντα, θυμίζοντας ένα ά-κόμη άκόλουθο τού Μεγάλου Μάρτυρος, τοϋ Ίησοϋ Χριστού.
Οί χριστιανοί όμως τής Μαλακοπής δέν γνωρίζουν αύτά πού συνέβησαν «καθ’ όδόν». “Εχουν περάσει σχεδόν τρεις ήμέρες άπό τότε πού έπρεπε νά έχη φθάσει ό Πατήρ Γεώργιος. ‘Ανησυχία τούς έχει καταλάβει. Τήν ϊδια άνησυχία έχουν καί οί χριστιανοί τής Νεαπόλεως, διότι ό σεβαστός τους Πατήρ έπρεπε νά έχη έπιστρέψει. Πηγαίνοντας πρός συνάντησή του στήν Μαλακο-πή, πληροφορούνται ότι ό ‘Ιερέας δέν φάνηκε άκόμη. Ή άνησυχία τους μετατρέπεται σέ φόβο καί τρομαγμένοι άρχίζουν νά έρευνοϋν τήν διαδρομή μεταξύ Νεαπόλεως καί Μαλακοπής. Καί στό φαράγγι πού άναφέραμε βρίσκουν άποκεφαλισμένον τόν Γεώργιον. Καταλαβαίνουν τί έχει συμβή. Θλιμμένοι καί μέ κάθε προφύλαξη κηδεύουν σ’ αύτόν, τόν άγιασμένο άπό τό αίμα του λειτουργού τους, τόπο τό τίμιο Λείψανο του.
3. Σημεία άγιότητας τοϋ Ίερομάρτυρος Γεωργίου
Πέρασαν άρκετά χρόνια άπό τήν «άποφράδα» έκείνη ήμέρα, όπου ό «Ίερωσύνης στολήν ένδεδυμένος Γεώργιος, άνηλεώς έκτάνθη καί μαρτυρικής δόξης καί τιμής μετέσχε, ώς ιερεύς θεοειδής». Τό άγιο Λείψανο του άναπαυόταν στόν τόπο τοϋ μαρτυρίου, όπου μέ προχειρότητα τό είχαν κηδεύσει. Άλλά μέχρι πότε θά έμενε έτσι τό άγιασμένο σώμα ένός ιερέως μέ άγγελικό βίο καί μαρτυρική τελευτή; Ό ϊδιος ό Άγιος έμφανίζεται σέ μιά εύλαβεστάτη χήρα . τής Νεαπόλεως καί τήν παρακινεί νά «ύπάγη άμέσως είς τήν Δημογεροντία διά νά έλθουν νά τόν εϋρουν είς τό γνωστό «Κάμπια – Ντερέ», άφοϋ τής διηγείται τό μαρτυρικό τέλος του. Έκείνη όμως δέν δίδει τήν προσοχή πού έπρεπε. Όνειρο άπλό τό πέρασε καί δέν είπε τίποτε. Μετά όμως άπό λίγες ήμέρες, τής έμφανίζεται καί πάλι ό Άγιος καί τής έπαναλαμβάνει τά ϊδια. Φοβισμένη πηγαίνει στό σπίτι τοϋ Δημογέροντα τής Νεαπόλεως καί τοϋ διηγείται τί άκριβώς τής είχε συμβεί, καί τί τής είχε πει ό Άγιος Γεώργιος «κατ’ όναρ».
Οί χριστιανοί τής Νεαπόλεως μέ πρωτοπόρο τόν παπα-Νεόφυτο, τοϋ όποιου ό ιερέας πατέρας του Βασίλειος (t 1842) ήτο συνεφημέριος τοϋ Αγίου Γεωργίου στόν Ναό τής Κοιμήσεως, πηγαίνουν στήν τοποθεσία πού είχε ύποδείξει ό Άγιος ατή συμπατριώτισσά τους. Μέ συγκίνηση καί εύλάβεια άρχίζουν τό έργο τους. Καί άφοϋ έσκαψαν, βρήκαν τό Λείψανο τοϋ Αγίου «σώον, άκέραιον, άφθαρτον καί πλήρες ούρανίου εύωδίας καί χάριτος». Τό προσκύνησαν μέ σεβασμό καί δέος καί, άφοϋ τό τοποθέτησαν σέ μιά ξύλινη λάρνακα, τό μετέφεραν στό σπίτι τοϋ παπα-Νεόφυτου.
Στήν κατοικία τοϋ παπα-Νεόφυτου φυλαγόταν ό μεγάλος θησαυρός τών Νεαπολιτών. Εμπρός στήν λάρνακα μέ τό Άγιο Λείψανο καίει κανδήλα καί έκεΐ προσέρχονται όλοι οί χριστιανοί τής Νεαπόλεως καί τών γύρω χωριών, γιά νά προσευχηθούν, ζητώντας τήν πρεσβεία τού Αγίου. Πολλές θεραπείες γίνονται καί ή φήμη τοϋ Όσιου Γεωργίου διαδίδεται σ’ όλη τήν Καππαδοκία. Οί Μητροπολίτες Καισαρείας Παΐσιος (1780-1871), Κλεόβουλος (1824-1878) καί Ιωάννης (1834-1904) πολλές φορές έρχονται στήν Νεάπολη γιά νά προσκυνήσουν τό χαριτόβρυτο Λείψανο τοϋ ‘Αγίου Γεωργίου καί οί ϊδιοι σέ λόγους τους άνάφεραν θαύματα τοϋ Ίερομάρτυρος της Νεαπόλεως.
4. Μικρασιατική καταστροφή
1922. Χρονολογία δεμένη μέ τόν πόνο καί τά δάκρυα. Γίνεται ή άνταλλαγή τών πληθυσμών. Ό φόβος καί ό τρόμος άπό τούς άπιστους κυριαρχούν στούς μεγάλους Ρωμιούς. Όλοι έτοιμάζονται γιά τό μεγάλο ταξίδι πρός τή μητέρα Πατρίδα. Αφήνουν πολύτιμα πράγματα, παίρνουν όμως τήν μνήμη καίτή δόξα τής Ιστορίας τους τών τριών χιλιάδων χρόνων. Ό έφημέριος τής Κοιμήσεως Νεαπόλεως ‘Αρχιμανδρίτης ‘Ιγνάτιος άναλαμβάνει νά μεταφέρη τό μεγαλύτερο θησαυρό πού διαθέτουν, τό Ιερό καί Θαυματουργό, άλλά καί άφθαρτο Λείψανο τοϋ Αγίου Ίερομάρτυρος Γεωργίου στήν παραλία τής Μερσίνης καί άπ’ έκεΐ μέ άτμόπλοιο στήν Ελλάδα. Γνωρίζει καλά γιά τόν Άγιο ό εύλαβής Ιερομόναχος. Πιστεύει σ’ Αύτόν καί τόν παρακαλεί γιά τήν νέα σελίδα τής ιστορίας τοϋ ποιμνίου του. Τον ικετεύει νά ένδυναμώση τούς ξερριζω-μένους πατριώτες Του.
Ταξιδεύουν μετά άπό πολλές ταλαιπωρίες στό Αιγαίο. ‘Αφήνουν τήν Αιολική Γη, τήν άγία καί δοξασμένη. Δακρύζουν γιά τό παρελθόν καί άγωνιοϋν γιά τό μέλλον. Ή είκόνα τους είναι φρικτή. Μοναδική άνακούφιση ή βεβαιότητα, πού είναι ζωγραφισμένη στά μάτια τους, ό μεγάλος θησαυρός τους, πού κάνει έντονη τήν παρουσία του μέ τά έξής περιστατικά.
Τό πρώτο μεσονύκτιο τοϋ ταξιδιού τους πρός τήν έλεύθερη Ελλάδα έμφανίζεται ένας ιερεύς, πού άναμιγνύεται στίς μηχανές καί περιφέρεται δίνοντας έντολές, ώς ύπεύθυνος καί στήν συνέχεια έξαφανίζεται. Τό πρωί ό πλοίαρχος πλησιάζει τόν ‘Αρχιμανδρίτη Ιγνάτιο, πού συνοδεύει τούς πρόσφυγες καί τόν παρακαλεί νά μήν άναμιγνύεται στίς ύπηρεσίες τοϋ πλοίου, γιατί οί ναύτες παραπονοϋντο. Ό π. Ιγνάτιος άρνήθηκε τήν όποια άνάμιξή του λέγοντας ότι όλη τήν νύκτα ήταν ξαπλωμένος γιά νά ξεκουραστή. Τό ίδιο όμως φαινόμενο παρατηρήθηκε καί τό δεύτερο βράδυ, καί ό πλοίαρχος μέ έντονο ϋφος άπευθυνόμενος στόν π. ‘Ιγνάτιο τοϋ είπε νά μή άναμιχθή άλλη φορά, γιατί προκαλεί σύγχιση στό πλήρωμα.
Άλλά σέ λίγο ξεσπςί μεγάλη τρικυμία καί θαλασσοταραχή πού όσο προχωρά ή ή μέρα γίνεται καί μεγαλύτερη. Βραδιάζοντας, τά κύματα άνατρέπουν τά πάντα στό πλοίο. Όλοι τους είναι άνά-στατοι στό νέο κίνδυνο πού τούς άπειλεϊ. Τότε παρουσιάζεται στόν πλοίαρχο ό παπα-Ίγνάτιος καί τοϋ λέγει ότι στό άμπάριτοϋ πλοίου εύρίσκεταιτό Λείψανο τοϋ Αγίου Ίερομάρτυρος Γεωργίου. Κατεβαίνουν τότε όλοι στό άμπάρι καί βλέπουν τήν Λάρνακα, μέ τό Ιερό Λείψανο άναποδογυρισμένη. Ό εύλαβής παπα-Ίγνάτιος άναλαμβάνει καί τοποθετεί σέ κανονική θέση τήν Λάρνακα μέ τό Λείψανο τού Αγίου καί άμέσως τά πάντα γαληνεύουν καί ήρεμοϋν. Ή παρουσία τοϋ προστάτη τους Αγίου γίνεται αισθητή μέ τά στοιχεία τής φύσεως. Βεβαιώνονται πλέον οί Νεαπολίτες γιά τήν προστασία τοϋ Αγίου τους. Πράγματι είναι θησαυρός. Δέν μπορεί παρά νά έπιτύχουν, όπου κι άν σταθούν μέ τέτοια προστασία.14
Στήν έλεύθερη Ελλάδα
Τόν χειμώνα τών κακουχιών τόν διαδέχεται γιά τούς πρόσφυγες ή άνοιξη τής χαράς καί άνθηρότητας. ‘Αρχίζουν καί πάλι μέ τήν ϊδια πίστη καί έπιμονή. Στό συνοικισμό τους στό Δήμο Νέας Ιωνίας ‘Αττικής οί Νεαπολίτες τιμούν ‘ιδιαίτερα τόν Άγιο Ίερομάρτυρα Γεώργιο. Άφοϋ τό Ιερό Λείψανο παρέμεινε γιά μιά δωδεκαετία στίς άποθήκες άνταλλαξίμων καί στήν Κρήτη στούς συγγενείς τοϋ παπα-Νεόφυτου, μεταφέρθηκε τό 1934 σέ παράπηγμα τοϋ συνοικισμού τους. Τήν 8η Ιουλίου 1956 έγκαινιάσθηκε ό Ιερός Ναός τοϋ Αγίου Εύσταθίου άπό τόν ‘Επίσκοπο Πατάρων καί Αρχιεπισκοπικό ‘Επίτροπο Νέας ‘Ιωνίας Μελέτιο (t 1967). Τήν ϊδια χρονιά καί συγκεκριμένα στίς 11 Δεκεμβρίου 1956, μέ τήν παρουσία πλήθους λαοϋ, Ιερέων καί μέ έπί κεφαλής τόν ‘Επίσκοπο Μελέτιο, τό Ιερό Λείψανο τοϋ Αγίου Γεωργίου, άφοϋ έψάλη ειδική δέηση, μεταφέρθηκε έκ τοϋ παραπήγματος στόν έγκαινιασμένο ήδη Ιερό Ναό τού Αγίου Εύσταθίου. Στό δεξιό κλίτος τοϋ Ναοϋ, πού είναι άφιερωμένο στήν μνήμη τοϋ Αγίου, τοποθετήθηκε ή κατασκευασθείσα μέ πρόνοια τοϋ Προϊσταμένου τοϋ Ναοϋ Αρχιμανδρίτη Θεοφίλου Μπουγελέκα, Λάρνακα μέ τό χαρι-τόβρυτο Λείψανο τοϋ Ίερομάρτυρος Γεωργίου τοϋ Νεαπολίτου. Πληροφοριακά άναφέρομε δτι στόν ‘Ιερό Ναό τοϋ Άγιου Εύσταθίου φυλάσσονται ώς θησαυροί άδαπάνητοι ή Κάρα τοϋ έπί-σης Καππαδόκη Μεγάλου Πατρός της ‘Εκκλησίας Γρηγορίου Επισκόπου Νύσσης καί Ιερά Λείψανα των ‘Αγίων Μεγαλομαρτύρων Θεοδώρου τοϋ Τήρωνος καί Θεοδώρου τοϋ Στρατηλάτου.
Ό Προϊστάμενος τοϋ Ναοϋ Αρχιμανδρίτης Θεόφιλος Μπουγελέκας, πού τόν διακρίνει Ιδιαίτερη εύλάβεια στούς ‘Αγίους της Εκκλησίας μας, κατέβαλε καί καταβάλλει προσπάθειες γιά τήν γνωριμία των πιστών μέ τόν νέον αύτόν ‘Εθνομάρτυρα. Ή εύαισθησία του αύτή διακρίνεται άπό τούς ευσεβείς προσκυνητές τήν ήμερα της μνήμης τοϋ ‘Αγίου στίς 3 Νοεμβρίου. ‘Ολονύκτιος άγρυπνία, σύμφωνα μέ τό τυπικό των ‘Ιερών Μονών τοϋ “Αθω δίνει ιδιαίτερη λαμπρότητα, άλλά καί άξια άνταπόκριση στόν θαυματουργό Ίερομάρτυρα.
Θαύματα τοϋ ‘Αγίου Γεωργίου
Τό ‘Ιερόν Λείψανον τοϋ ‘Αγίου Ίερο-μάρτυρος Γεωργίου, γιά τούς Νεαπολΐτες καί γιά όλους τούς χριστιανούς έκτος άπό «ιερόν κειμήλιον είναι καί άμισθον ίατρεϊον πάσης άσθενείας». Γιατί ό «έν άγίοις άναπαυόμενος» Τριαδικός Θεός έδωσεν στούς άγιους Του «έξουσίαν άσθενούντας θεραπεύειν, λεπρούς καθαρίζειν, νεκρούς έγείρειν καί έκβάλλειν δαιμόνια, ένδυσάμενος αύτούς δύναμιν έξ ϋψους, τοϋ ποιεϊν σημεία καί τέρατα έν τφ λαώ έν τω ‘Ονόματι Αύτοϋ». Πλήθος θαυμάτων έγιναν καί γίνονται μέ τίς πρεσβείες τοϋ ‘Αγίου Γεωργίου. Ό συντάκτης της βιογραφίας του Μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης άναφέρει πολλά θαύματα, πού δείχνουν τήν παρρησίαν τοϋ ‘Αγίου μας άπέναντι στόν Κύριο.
Ζωγράφος άτεκνος άπό τό Προκόπιο άπέκτησε μετά άπό παράκληση στόν Άγιο άγόρι, πού τό όνόμασε Γεώργιο καί ό όποϊος άπό εύγνωμοσύνη ζωγράφισε – ιστόρησε τόν Άγιο, δπως τόν είδε στό όνειρο του. Τό άγοράκι γυναίκας άπό τό γένος Δεμερτσή Παντελή, πού δέν μπορούσε νά σταθή καί νά βαδίση έγινε τελείως καλά. Ό γιός τοϋ Θωμά Σαρρή, όνόματι ‘Ιωάννης, έβεραπεύθη τελείως, δταν τόν έφεραν κοντά στή Λάρνακα μέ τό Άγιο Λείψανο, άπό νευ-ρασθένεια πού έπασχε. Ή Μαρία Το-σούνογλου άπό άσθένεια πού είχε στήν παιδική της ήλικία έγινε καλά, μετά άπό προσευχές πού έκανε στόν Άγιο. Ακόμη καί οί κλιματολογικές άντιξοότητες τακτοποιούνται άπό τόν Άγιο. Όταν οί Νεαπολίτες τό ζήτησαν, μετά άπό λιτανεία τής Τιμίας Κάρας τοϋ Αγίου, θαυματουργικούς τήν άνομβρία τήν διαδέχθηκε βροχή.
Στήν διάρκεια τής έφημερίας του στό Ναό τοϋ ‘Αγίου Εύσταθίου ό πατήρ Θεόφιλος Μπουγελέκας, άλλά καί συνεφημέριοι αύτοϋ καί οί πρό αύτών έφημερεύσαντες, πολλά θαύματα τοϋ Άγιου διεπίστωσαν.
“Ελληνας άπό τά Λιόσια, φοιτητής στήν Γερμανία, ίατρεύθη άπό κακοήθη όγκο μέ τήν πρεσβεία τοϋ Αγίου, δπως διηγήθηκε στόν πατέρα Θεόφιλο ή μητέρα του, πού τόν όνειρεύθηκε Ίερουργοϋντα. Ή θύρα τοϋ Ίεροϋ Ναοϋ άνοιξε προκειμένου νά προσκυνήσουν τό ‘Ιερό του Λείψανο εύσεβεϊς Νεαπολίτες τής Νικαίας Πειραιώς πού είχαν έλθει γι’ αύτόν τόν σκοπό μεσημβρινές ώρες, πού οί Ναοί είναι συνήθως κλειστοί. Ένορίτισσα τοϋ Άγιου Εύσταθίου ιατρεύθηκε άπό τέτανο μετά άπό παράκληση στόν Άγιο Γεώργιο.
Άλλά τό μεγαλύτερο θαύμα τοϋ Άγιου Γεωργίου τοϋ Νεαπολίτη είναι ή δύναμή του ενώπιον τοϋ μαρτυρίου, ή άγάπη του γιά τόν Χριστό, τό θάρρος μας τής όμολογίας του γιά τήν ‘Ορθοδοξία μάς, ή ιερατική του συνείδηση. Μάς καλεί νά μιμηθούμε καί με αύτά τά γνωρίσματα θά τοϋ δείξουμε τήν τιμή μας καί τόν σεβασμό μας.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
‘Αγίου Νικηφόρου τοϋ Χίου, Ίεραί Άκολουθίαι τών Νεομαρτύρων, Θεσσαλονίκη 1985.
‘Αγίων Μακαρίου Κορίνθου, Νικοδήμου Άγιορείτου καί Νικηφόρου Χίου, καί ‘Αθανασίου Παρίου, Συναξαριστής Νεομαρτύρων. Θεσσαλονίκη 1984.
‘Ακολουθία ‘Αγίων Νεομαρτύρων (‘Οσίου Νικοδήμου, Δημητρίου Μοναχού, Γερασίμου Μικραγιαννανίτου καί ‘Αντωνίου Ίερομονάχου), Έκδοσις ‘Ιεράς Μονής ‘Οσίου Νικοδήμου Γορτυνίας 1983.
Άσκητοπούλου Γεωργίου Κ., ‘Ο Βίος καίτά θαύματα τού Ίερομάρτυρος Γεωργίου τοϋ Νεαπολίτου, ‘Αθήναι 1952.
Βοβολίνη Κωνσταντίνου. Ά., Ή ‘Εκκλησία είς τόν άγώνα τής έλευθερίας, ‘Αθήναι 1952.
Γερασίμου Μοναχού Μικραγιαννανίτου, ‘Ακολουθία και Βίος τοϋ Όσιομάρτυρος Γεωργίου τοϋ Νεαπολίτου, έπιμελείςι ‘Αρχιμ. Θεοφίλου Μπουγελέκα, ‘Αθήναι 1970. Τό 1991 έπανεξεδόθη ή ώς άνω άκολουθία ύπό τής Φιλεκδοτικής, τής βιογραφίας συνταχθείσης είς τήν Νεοελληνικήν ύπό τοϋ ‘Αγαπητού ‘Ιωσήφ καί προστεθέντος Παρακλητικού Κανόνος τοϋ Μοναχού Γερασίμου.
‘Εκατονταετηρίς τής έν Κωνσταντίνουπόλει ‘Εφορείας “Ελληνικών Σχολείων Νεβ – Σεχήρ, Κωνσταντινούπολις 1920.
Λαγγή Ματθαίου, Ό Μέγας Συναξαριστής τής ‘Ορθοδόξου ‘Εκκλησίας, τόμος II, ‘Αθήναι 1979s. Meinardus Otto, The Saints of Greece, Athens 1970.
Ξάνθου Σολομώντος, Πρωθιερέως, Ό θαυματουργός Νεαπολίτης Όσιος Γεώργιος, ‘Αθήναι 1950.
Παπαδοπούλου Γ. Στυλιανού, Γεώργιος ό νέος Ίε-ρομάρτυς, έν Θρησκευτική καί Ηθική Έγκυκλοπαι-δείςι, τόμος 4, στ. 447 έξ., ‘Αθήναι 1984.
Περαντώνη ‘Ιωάννου Μ., Λεξικόν τών Νεομαρτύρων, τόμος I, ‘Αθήναι 1972.
Τοϋ Ιδίου, Νεομάρτυρες, έν Θρησκευτική καί Ηθική Έγκυκλοπαιδείςι, τόμος 9, ‘Αθήναι 1966, στ. 403-404.
Τιμοθέου (Ματθαιάκη), Μητροπολίτου Παραμυθίας, Θέματα ‘Αγιολογίας, ‘Αθήναι 1987. Χρυσοστόμου (Παπαδοπούλου), ‘Αρχιεπισκόπου ‘Αθηνών, Οί Νεομάρτυρες, ‘Αθήναι 1934.
