Γράφει ο Μανόλης Πλούσος
Η πρώιμη ιστορία των Αλβανών χάνεται στην ομίχλη της ιστορίας και στη μίξη εθνών, λαών και γλωσσών που συντελείται ασταμάτητα στο χώρο της βαλκανικής. Ως τον 11ο μ.Χ. αιώνα δε σώζεται καμία πηγή που να αναφέρεται στους Αλβανούς. Κατά πάσα πιθανότητα έλκουν την καταγωγή τους από τους αρχαίους Ιλλυριούς που κατοικούσαν από τα αρχαία χρόνια στην περιοχή της σημερινής Αλβανίας. Στο συμπέρασμα αυτό οδηγούμαστε αποκλειστικά από αρχαιολογικές ανασκαφές που αποκαλύπτουν ένα υλικό πολιτισμό με ρωμαϊκά και βυζαντινά στοιχεία. Η γλώσσα των Ιλλυριών μας είναι σχεδόν άγνωστη αλλά γνωρίζουμε ότι η αλβανική ανήκει στις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες και δεν κατάγεται από τις σλαβικές, λατινικές ή τουρκικές. Το γεγονός αυτό ενισχύει την άποψη για προέλευση της αλβανικής από την ιλλυρική γλώσσα (αυτοχθονισμός). Το όνομα «Αλβανός» σχετίζεται με το Αλβανόν όρος κοντά στο Λάτιο, περιοχή όπου είχαν εγκατασταθεί ιλλυρικοί πληθυσμοί κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους . Δεν πρέπει οι γείτονες μας να συγχέονται με την Αλβανία του Καυκάσου, που ήταν γνωστή στους αρχαίους γεωγράφους ( Στράβων) και ιστορικούς (Πλούταρχος), και αποτελούνταν από ένα κράμα αυτοχθόνων φυλών που μιλούσαν μια γλώσσα κοντά στη διάλεκτο του Νταγκεστάν. Οι σημερινοί βαλκάνιοι Αλβανοί πάντως ονομάζονται Shqiptar (γιοι των αετών) και η χώρα τους Shqiperia.

Οι πρώτη μαρτυρία για το λαό αυτό είναι του 1080 από τον Μιχαήλ Ατταλειάτη και στα 1143 αναφέρονται στην «Αλεξιάδα» της Άννας Κομνηνής. Αναφέρονται ως «Αρβανίται» και η χώρα τους ως «Άρβανον» ή «Άρβανα». Παραπλήσια ο Γεώργιος Ακροπολίτης τους ονομάζει «Αλβανίται».Οι περισσότερες μαρτυρίες σχετικά με αυτόν το λαό έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι από τον 11ο μ.Χ. αιώνα μέχρι και 15ο μ.Χ. αιώνα μπαίνουν σε μια διαδικασία μετακινήσεων στη βαλκανική και εγκαθίστανται, άλλοτε ειρηνικά και άλλοτε δια της βίας, σε πολλές, παράλιες κυρίως, περιοχές της σημερινής Ελλάδας. Από την Ήπειρο και τη Θεσσαλία ως την Αττικοβοιωτία και την Πελοπόννησο . Σε πολλές περιοχές ακόμη και σήμερα σώζονται τοπωνύμια αλβανικής προέλευσης που ξέφυγαν από την αλλαγή τοπωνυμίων του 1923, ως αποτέλεσμα του ερχομού των ελλήνων προσφύγων της Μικράς Ασίας και της προσπάθειας εξελληνισμού κάθε τι που παρέπεμπε σε ένα πολυφυλετικό και πολυγλωσσικό παρελθόν. Οι λόγοι που οδήγησαν αυτές τις φυλές στην μετακίνηση ίσως σχετίζονται με την σταδιακή φεουδαρχοποίηση της περιοχής μετά την αποδυνάμωση της βυζαντινής αυτοκρατορίας και την επακόλουθη αναταραχή από τους συνεχείς πολέμους ανάμεσα στα δεσποτάτα που κάλυπταν το κενό εξουσίας. Οι Αλβανοί προσέφεραν τις υπηρεσίες τους σε πλήθος ηγεμονίσκων της περιοχής και αμείβονταν με τίτλους και γη. Έτσι άρχισε σταδιακά να διαμορφώνεται μια αλβανική αριστοκρατία επικεφαλής σε διάφορες περιοχές (archondie) η οποία όμως εξουσιαστικά απομακρυνόταν από το παραδοσιακό πατριαρχικό μοντέλο της φατρίας που ήταν συνηθισμένοι οι Αλβανοί. Ειδικά σε απομακρυσμένες ορεινές περιοχές ο κοινοτικός βίος ανθούσε ενώ σε πολλές περιπτώσεις οι κοινότητες αυτές δεν αναγνώριζαν καμία εξουσία και επιδίδονταν επιτυχώς στη ληστεία, πράγμα που βελτίωνε τις μαχητικές τους ικανότητες σε τέτοιο βαθμό που οι Ενετοί τους θεωρούσαν εξαιρετικούς μισθοφόρους (stradioti).
Στα 1190 οι Αλβανοί καταφέρνουν να ιδρύσουν και την πρώτη ηγεμονία τους, της Κρόιας, που θα διατηρηθεί ως το 1216. Η περιοχή της σημερινής Αλβανίας θα αποτελέσει το μήλον της έριδος ανάμεσα στο δεσποτάτο της Ηπείρου και της αυτοκρατορίας της Νίκαιας για να καταλήξει στον …Κάρολο τον Ανδεγαυικό (Charles d’ Anjou) το 1266! Ο ίδιος ανακηρύχτηκε «rex Albaniae» και ίδρυσε στα 1272 το βασίλειο της Αλβανίας. Δείχνοντας όμως υπερβολική συμπάθεια προς Γάλλους και Ιταλούς, στους οποίους μοίρασε τα «φιλέτα» των εδαφών, εξαγρίωσε τους ντόπιους και η αντίθεση ανάμεσα σε δυτικούς δυνάστες και γηγενείς οξύνθηκε με αποτέλεσμα οι Αλβανοί να συμπράξουν με Βυζαντινούς σε επιχειρήσεις ενάντια στον Κάρολο. Την κατάσταση εκμεταλλεύεται ο κραταιός στα 1343 Στέφανος Δουσάν της Σερβίας που κατακτά την περιοχή και την κρατά ως το θάνατο του στα 1355. Την ξένη κυριαρχία αντικατέστησαν μικρές ηγεμονίες όπως του Κάρολου Τόπια στα 1359 που εξουσίαζε μια περιοχή κοντά στα σημερινά Τίρανα. Πολλοί τον αποκαλούσαν «princeps Albaniae». Στα βόρεια συναντούμε την οικογένεια Μπάλσα να έχει επεκτείνει την εξουσία της ως το Μαυροβούνιο ,ενώ η ίδια οικογένεια μέσα από επιγαμίες επέβαλε την εξουσία της προς τον Αυλώνα. Να σημειωθεί ότι οι Τόπια ήταν ορθόδοξοι και οι Μπάλσα από το 1369 είχαν προσχωρήσει στον καθολικισμό και ενισχύονταν από τους Βενετούς. Η σταθερή στρατηγική που εφάρμοσαν στο Αιγαίο οι Ενετοί ακολουθείται και στην περίπτωση των Αλβανών. Προσεταιρισμός ντόπιων ηγεμονίσκων και προσάρτηση τους στο καθολικό άρμα για ευκολότερο έλεγχο. Πάντως στην καθοριστική αναμέτρηση ανάμεσα στους Τόπια και τους Μπάλσα στα 1385 νικητής αναδείχτηκε ο Τόπιας με τη συνδρομή Τούρκων οι οποίοι μετά τη νίκη αποχώρησαν αφού πρώτα λεηλάτησαν τη χώρα…

Ο 14ος αιώνας χαρακτηρίζεται από πλήθος εξεγέρσεων που στρέφονται ενάντια στους ξένους κυρίαρχους και στους Αλβανούς φεουδάρχες. Την περίοδο αυτή παρατηρείται ομαδική έξοδος αλβανικών ορεινών πληθυσμών. Μια προς βορρά ως τη Ραγούζα και τον Δούναβη και η άλλη προς νότο μέχρι την Πελοπόννησο. Στα 1358 βρίσκουμε Χιμαριώτες στην Ήπειρο και στα Ιωάννινα, σύμφωνα με το Χρονικό των Τόκκων. Ένα σημαντικό αλβανικό δεσποτάτο την ίδια περίοδο ιδρύεται στην περιοχή την νότιας Ηπείρου και της Αιτωλοακαρνανίας από δύο ισχυρές αλβανικές οικογένειες, των Λιόσηδων στο τμήμα προς τον Αμβρακικό και των Μπούηδων με έδρα τη Ναύπακτο. Τέτοια ήταν η ισχύς του κρατιδίου που στα 1378-85 ο Γκίνης Σπάτας κατέλαβε τη Λευκάδα και κατέσφαξε την ντόπια αριστοκρατία. Στα 1403 μάλιστα ο Μαυρίκης Μπούας Σγουρός κατέλαβε και τα Ιωάννινα. Με την παράδοση της Ναυπάκτου στους Ενετούς ο Παύλος Μπούας Σπάτας εγκαταλείπει τη Ναύπακτο με 10.000 Μπούηδες και εγκαθίσταται στα 1407 στην Πελοπόννησο. Η κυριαρχία των Αλβανών στην Ήπειρο τεκμηριώνεται και από μαρτυρίες του Γρηγορά και του Χαλκοκονδύλη που τονίζουν ότι αν κάποιος ήθελε να ελέγξει την Ήπειρο και την Ακαρνανία έπρεπε πλέον να λαμβάνει υπόψη και τους Αλβανούς αφού σε αυτές τις περιοχές είχε συντελεστεί μια φυλετική μεταβολή υπέρ τους.
Στη Θεσσαλία εμφανίζονται να εγκαθίστανται περι τα 1318 στην περιοχή Φανάρι της Καρδίτσας 12.000 Μαλακασαίοι, Μπούηδες και Μεσσαρίτες που επιδίδονται σε πλιάτσικο στη πεδινή Θεσσαλία.. Ο Marino Sanudo Torsello σε έξι γράμματα του επισημαίνει την παρουσία Αλβανών στη Θεσσαλία γύρω στα 1315. Ο Καντακουζηνός αναφέρει και την περίπτωση κάποιου ευγενούς ονόματι Συριωάννη που στα 1315 κατέφυγε ανάμεσα « εις Αλβανούς, οι περί Θετταλίαν οικούσιν, αυτόνομοι νομάδες», για να ξεφύγει από τον Ανδρόνικο Β΄. Ο ίδιος αναφέρει πως ο κύριος της περιοχής ,ο Ιωάννης της Θεσσαλίας, στα 1342 είχε στρατό ως επί το πλείστον αποτελούμενο από Αλβανούς. Οι φοβεροί και τρομεροί Καταλανοί της « Καταλανικής Εταιρείας» προκειμένου να καλύψουν τις απώλειες τους πλήρωναν Αλβανούς μισθοφόρους υπό τη διοίκηση των αρχηγών των φατριών τους, όπως έγινε στα 1350 με λεηλασίες σε βενετικές κτήσεις στη Θεσσαλία.
Με την ιδιότητα των μισθοφόρων οι Αλβανοί εξαπλώνονται και προς Βοιωτία και Αττική. Συγκεκριμένα στην κοιλάδα του Σπερχειού συναντούμε τον κόμη de Mitra στα 1381 περιτριγυρισμένο από σημαντικό αριθμό Αλβανών. Ειδικά στην Αττικοβοιωτία τόσο οι Καταλανοί όσο και Έλληνες δεσπότες τους προσκαλούν για εγκατάσταση ώστε να αντιμετωπιστεί η ολιγανθρωπία που μάστιζε πολλές περιοχές. Ο ιστορικός Δούκας σημειώνει ότι στα 1420 οι Αλβανοί αποτελούν «μυριάριθμον γένος» στις περιοχές αυτές. Ακόμη και σήμερα μια πληθώρα τοπωνυμίων στην περιοχή ανάμεσα στον Κορινθιακό και τον Ευβοϊκό μαρτυρούν τις εγκαταστάσεις αυτές, όπως Βίλια, Λουτούφι, Μπράτσι (Τανάγρα), Νταριμάρη (Δάφνη), Τραγάνα κ.λπ. Στην Αττική ο Ραμόν ντε Βιλανόβα, Ισπανός γενικός επίτροπος, εγκατέστησε στα 1383 Αλβανούς στα χωριά Λιόσια, Καματερό και Χασιά. Για τους πολυπληθείς Αλβανούς των Μεσογείων ο Κ. Μπίρης εκτιμά ότι εγκαταστάθηκαν εκεί από τους Ατζαγιόλη στα 1418 και συγκεκριμένα στα χωριά Σπάτα, Λούτσα, Λιόπεσι (Παιανία), Κορωπί, Μαρκόπουλο, Βάρη, Κερατέα κ.λπ.

Στην Πελοπόννησο ο Θεόδωρος Α΄ Παλαιολόγος εγκαινιάζει μια πολιτική πληθυσμιακής ανασυγκρότησης στηριζόμενος στο αλβανικό στοιχείο. Στα 1407 10.000 Αλβανοί εγκαθίστανται στην Πελοπόννησο σε γαίες που είχαν μείνει ακαλλιέργητες. Άλλοι μετά την τουρκική επέκταση στην Αλβανία πέρασαν στα 1417 από τη Ναύπακτο στην Αχαΐα και από τις αρχές του 15ου αιώνα μ.Χ. αντιπροσώπευαν μια υπολογίσιμη δύναμη, τόσο που ο τελευταίος ηγεμόνας της Αχαΐας Centurione Zaccaria τους χρησιμοποιούσε στο στρατό του. Όπως και στην Ήπειρο γίνονται απαραίτητοι σε όσους θέλουν να καθιερωθούν στρατιωτικά. Έχουν δε τέτοιες δυνατότητες που ξεσηκώνονται και ενάντια στους Τούρκους στα 1423. Ο Τουρχάν πασάς που τους κατέσφαξε έστησε και ένα λόφο από τα κρανία τους, που σύμφωνα με τον Χαλκοκονδύλη αριθμούσαν περι τα 800…Στα 1454 μάλιστα σε αντιβυζαντινή επανάσταση κινητοποιήθηκαν 30.000 Αλβανοί στρατιώτες οι οποίοι αντιμετωπίστηκαν από συνδυασμένες επιχειρήσεις Ελλήνων πιστών στο Μυστρά και τον Τουρχάν.
Για το υπόλοιπο της ιστορίας τα φύλα αυτά σταδιακά εξελληνίζονται με τη συνεισφορά και της θρησκείας, αφού οι Αρβανίτες που κινήθηκαν προς νότο ήταν ως επί το πλείστον ορθόδοξοι ή κατέληξαν ορθόδοξοι, ενώ η γλώσσα τους ήταν μόνο προφορική. Εκεί πρέπει να αναζητήσουμε τη συγκολλητική ουσία των γηγενών με τους νεοφερμένους. Η Οθωμανική κατάκτηση λείανε ακόμη περισσότερο τις διαφορές ανάμεσα στους Έλληνες και τους Αλβανούς και μάλιστα σε τέτοιο σημείο που η αλβανική εθνική φορεσιά ,η φουστανέλα, να αποτελεί το κατεξοχήν ένδυμα των Ελλήνων… Άλλωστε και οι ίδιοι οι Οθωμανοί υποβοήθησαν αυτήν τη μίξη Ελλήνων και Αλβανών χριστιανών αναγνωρίζοντας στα millet της αυτοκρατορίας τους αμιγώς θρησκευτικά χαρακτηριστικά. Ό, τι αφορούσε τους Έλληνες χριστιανούς αφορούσε όλους τους χριστιανούς. Έτσι θα δούμε την Ελληνοαλβανική σύμπραξη στα χρόνια του 1821, μέσα από αντιπαραθέσεις και συμβιβασμούς, να διαδραματίζει σημαίνοντα ρόλο για την απελευθέρωση. Η συμβίωση αιώνων οδήγησε τους Έλληνες και τους Αλβανούς σε μια κοινή ζωή, όπου συμφωνούσαν στα ουσιώδη, και μια συνειδητή από ένα σημείο και μετά πολιτιστική συγγένεια.
Διαβάστε επίσης: «Οι Αλβανοί» της Μιράντα Βίκερς.
«Οι λαοί των Βαλκανίων» του Βασίλη Ραφαηλίδη.
«Οι Αλβανοί στην Ελλάδα (13ος-15ος αι.) του Alain Ducellier.
Καλα το πατε. Φιλοαλβανικο αρθρο. Για τους κατσαπλιαδες του Καυκασου (ποιοι Ιλλυριοι, αυτοι εχουν εξαφανιστει εδω και 1.500 χρονια, οι Αλβανοι ειναι Καυκασιοι, συγγενεις με τους Γεωργιανους, οι οποιοι εποικισαν τα Βαλκανια επι Βυζαντιου) κι εγκληματιες φονιαδες, Οθωμανικα καταλοιπα. Χειροτερη βρωμοφαρα απο τους Αλβανους δεν υπαρχει.
Το μοναδικο καλο που εκαναν οι Τουρκοι, ηταν που εσφαζαν τους Αλβανους μισθοφορους μετα το τελος των μαχων. Χαρακτηριστικη ειναι η περιπτωση μετα τα Ορλωφικα, οπου επι 10 χρονια οι Αλβανοι σφαζουν και καταληστευουν τους Ελληνες της Πελοποννησου. Η Αλβανοκρατια η οποια θεωρειται η χειροτερη περιοδος της Τουρκοκρατιας. Αφου αναγκαστηκαν μετα οι Ελληνες να συμμαχησουν με τους Τουρκους για να εξοντωσουν τους Αλβανους σφαγεις και τυραννους. Κι εγινε το 1779 η Μαχη στα Τρικορφα, οπου ο πατερας του Γερου, ο Κωνσταντης Κολοκοτρωνης, συνετριψε τους Αλβανους, κι ησυχασε ετσι η Πελοποννησος απο αυτη την συμφορα. Οσο για το 1821, να υπενθυμισω στον αρθρογραφο, οτι το 90% των Οθωμανων Πασαδων απο τον Ομερ Βρυωνη μεχρι τον Ιμπραημ, και των Οθωμανικων στρατευματων που πολεμησαν με λυσσα τους Ελληνες Επαναστατες ηταν Αλβανοι. Οι πιο απηνεις διωκτες των Ελληνων κατα την τουρκοκρατια ηταν οι Αλβανοι, ισως περισσοτερο κι απο τους Τουρκους. Ας αφησει ο αρθρογραφος λοιπον τα ασυστολα ψευδη και να παει να μαθει Ιστορια. Η δε φουστανελα ηταν ενα τυπικο ενδυμα της Νοτιας Βαλκανικης. Την φορουσαν Σλαυοι, Βλαχοι, Βουλγαροι, Ελληνες, Αλβανοι κλπ. Δεν ηταν αποκλειστικο ενδυνα των Αλβανων. Να παει να μαθει ο Αλβανος κατσαπλιας αρθρογραφος. Αρκετα πια με τα ασυστολα ψευδη. Οχι λοιπον οι γιοι των Αετων, αλλα οι γιοι των Κατσαπλιαδων Οθωμανων Σφαγεων οι Αλβανοι.
κ. Βασίλειε, προφανώς αδυνατείτε να κατανοήσετε ότι οι “Αλβανοί που κατέσφαζαν” ήταν αυτοί που στις πηγές αναφέρονται ως “Τουρκαλβανοι”, ήτοι μουσουλμάνοι. Οι χριστιανοί Αλβανοί ή Αρβανίτες για εμάς, ένεκα του θρησκεύματός τους γρήγορα αφομοιώθηκαν από τους Έλληνες. Το γεγονός ότι η γλώσσα τους ήταν προφορική και με την ίδρυση του ελληνικού κράτους ιδρύθηκαν πλήθος σχολείων που φοίτησαν οι Αρβανίτες βοήθησε ακόμη περαιτέρω στον εξελληνισμό τους. Οι Αλβανοί στην Πελοπόννησο βρέθηκαν για να κυνηγήσουν τους κλέφτες που λεηλατούσαν πολλές περιοχές και είχαν καταστεί “κράτος εν κράτει”. Μαζί με τους Τουρκαλβανούς όμως έφτασε στην έδρα των Οθωμανών, Τριπολιτσά και ο επίσημος αφορισμός τους από το Πατριαρχείο. Παράλληλα αγνοείτε, προφανώς, ότι το σύνολο των κοτζαμπάσηδων του Μωριά επιθυμούσε διακαώς την καταστροφή των κλεφτών… Τέλος, το υβριστικό περιεχόμενο, ακόμη μιας ανάρτησής σας, δείχνει το μέγεθος της άγνοιας που σας χαρακτηρίζει περί την ιστορία…
Η Πύλη έστειλε τον Χασάν Τζεζαϊρλή κατά των Αλβανών μισθοφόρων από τον βορρά. Αναφέρομαι σ’ αυτούς που κατέβηκαν λόγω των Ορλοφικών. Αυτό είναι γεγονός. Αφού κατεπνίγη η επανάσταση οι νεοφερμένοι έκαναν τα ίδια και χείροτερα μ’ αυτούς που εξουδετέρωσαν λόγω μη καταβολής μισθών. Τα θύματα ήταν και χριστιανοί και μουσουλμάνοι. Πάρα πολλοί Πελοποννήσιοι κατέληξαν δούλοι στην Αφρική (Αλγερία). Έτσι η Πύλη αποφάσισε να εξοντώσει και αυτούς και ο Τζεζαϊρλής έδωσε το ελεύθερο σε Πελοποννήσιους χωρικούς (και τους χριστιανούς) να πάρουν τα όπλα εναντίον τους. Για το ζήτημα της φούστας τώρα: Οι Γκέγκηδες δεν την φορούν ως παραδοσιακή στολή. Την φορούν οι Τόσκηδες, οι Σλαβομακεδόνες (άλλη κοψιά όμως, προφανώς και δεν είναι ίδια), Βλάχοι, Σαρακατσάνοι, κ.τ.λ. Μεσαιωνική φορεσιά, άγνωστο ποιός την πρωτοχρησιμοποίησε. Δεν νομίζω πως αντικρούονται τα ως άνω επιχειρήματα.
Τα ιδια λεει και ο Σ. Καργακος.
Μήπως μπερδεύετε τους Αλβανούς με τους Αρβανίτες, οι οποίοι ήταν ελληνικοί πληθυσμοί κοντά στο Άρβανον που σταδιακά μιλούσαν την αλβανική (τοσκική) διάλεκτο αν δεν κάνω λάθος, αλλά διατήρησαν ελληνική συνείδηση;;;
Οι Αρβανίτες ΔΕΝ ήταν Αλβανοι- Σκιπεταρ αλλά Έλληνες πολύ πριν τη δημιουργία του οποίου αλβανικού και ελληνικού κράτους
Οι Αρβανίτες 🇬🇷ΔΕΝ ήταν ΣΚΙΠΕΤΑΡ 🇦🇱.
Παρότι υπάρχει σε μεγάλη διάδωση το μύθευμα ότι το προηγούμενο σύνολο όνομα των Αλβανών ήταν το Αρβανίτες θα φανεί ότι κάτι τέτοιο δεν ισχυε αφού μιλάμε για δύο διακριτούς λαούς όχι μόνο στα Βαλκάνια αλλά ακόμα και στον Ιταλικό χώρο .
Στοιχεία μέσα από τη παράδοση των ίδιων των Αρβανιτών
Άρβανίτης της Ιταλίας άφησε γραπτό μνημείο στα Αρβανίτικα μάλιστα στα 1732 μΧ.🙂.
Και έκανε ο ίδιος και μετάφραση στα ιταλικά .
https://smerdaleos.files.wordpress.com/2018/10/demiraj-chetta-da_lecce.png
Όπως βλέπουμε ο Αρβανίτης 🇬🇷αυτός ο ονομαζει ως Αρμπερες( δηλαδή Αρβανίτες)
μόνο τον εαυτό του και την κοινότητα του .
Ενώ στο ίδιο ποίημα χρησιμοποιεί και το εθνονυμιο Σκιπεταρ🇦🇱 όχι για να ονομάσει τους Αρβανίτες αλλά αντίθετα έτσι ονομάζει ΜΟΝΟ τους καθολικούς Αλβανούς της Σκονδρας (πρόσφυγες και αυτοί στην Ιταλία όπως οι Αρμπερες 🇬🇷. )
Δύο ακόμα αξιοσημείωτα σε αυτή τη πολύτιμη πηγή .
Πρώτον …..
Υπήρχε και στην Ιταλία ο όρος Σκιπεταρ🇦🇱 και τον είχαν φέρει οι πρόγονοι των Αλβανών. καθολικών πολεμιστών του Καστριώτη μερα τη κατάκτηση της Αλβανίας από τους Τούρκους .
Τον όρο αυτό τον γνώριζαν οι Αρμπερες🇬🇷 και παρόλα αυτά ΔΕΝ χρησιμοποιούσαν για τον εαυτό τους αλλά μόνο για τους Αλβανούς καθολικούς Σκονδριανους συντοπίτες τους .
Πράγμα που δείχνει ότι οι καθολικοί της Σκονδρας ως Σκιπεταρ αυτοσυστηνονταν στους Αρμπερες🇬🇷 και όχι ως Αρμπερες . Τα παραπάνω αποδεικνυουν ολοκάθαρα ότι μιλάμε για δύο λαούς διαφορετικούς .
Δεύτερον …
οπως βλέπουμε ο Αρβανίτης αυτός γνωρίζοντας ότι οι Ιταλοί λέγοντας Αλμπανιαν🇦🇱 εννοούν άλλον λαό (μη ελληνικό) τι έκανε;;
Μετέφρασε το Αρμπερες 🇬🇷στα ιταλικά ως απλά Αρμπερες, και ως Αλμπανιαν μετέφρασε στα ιταλικά ΜΟΝΟ τη λέξη Σκιπεταρ 😉😉😉😉😉
Θέλοντας να δείξει ότι εμείς οι Αρμπερες ΔΕΝ είμαστε Αλβανοί.
Αλβανοί είναι (μονο) οι Σκιπεταροι 🇦🇱