Από το facebook
Όλη η ιστορία του σήματος της ΝΔ από το 1989 και έπειτα είναι η αντικατάσταση-μεταμφίεση του επάρατου πυρσού, που παραπέμπει στη φασιστική παράδοση. Μια ιστορία ενοχής δηλαδή. Ο πυρσός, που καθιερώθηκε το 1985 ως επίσημο σήμα της ΝΔ με κοινή απόφαση της τριανδρίας Αβέρωφ-Ράλλη-Μητσοτάκη, ήταν η συμβολική επικύρωση του (τότε) νέου χαρακτήρα του κόμματος ως μαζικού, δηλαδή κόμματος με κινηματικά / grassroots στοιχεία. Ως τότε σήμα ήταν απλώς το πορτρέτο του Καραμανλή, κληρονομιά από την ΕΡΕ και τον προδικτατορικό χαρακτήρα των προσωποπαγών παραγοντικών (μη μαζικών) κομμάτων.
O πυρσός, ως υπογράμμιση της μετάβασης στην καθαυτό μεταπολιτευτική εποχή ως εποχή πολιτικής στράτευσης και μαζικών αγώνων, ήταν ταυτόχρονα μια απάντηση στην πλαγιοκόπηση της ΝΔ από τα δεξιά του φάσματος: η τρίχρωμη φλόγα υπήρξε ο κοινός συμβολικός κώδικας των νεοφασιστικών κινημάτων της Ευρώπης, καθιερωμένη το 1946 από το ισχυρότερο εξ αυτών: το Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα (Movimento Sociale Italiano / MSN) των Giorgio Almirante και Pino Rauti. Από εκεί την υιοθέτησαν ο Ζαν Μαρί Λεπέν και το Εθνικό Μέτωπο, προσαρμόζοντας την στα εθνικά χρώματα της Γαλλίας, αλλά και η παπαδοπουλική ΕΠΕΝ το 1984.
Υπάρχουν και άλλα ιστορικά παραδείγματα όπου η χριστιανική κεντροδεξιά της Ευρώπης προσπάθησε να διαφοροποιηθεί σημειολογικά από το φασιστικό δέος, διατηρώντας όμως μια αύρα από τη μεγαλόπρεπη αισθητική του. Αυτή τη διπλή στρατηγική εφάρμοσε ο στρατηγός Ντε Γκωλ όταν προέκρινε τον Σταυρό της Λωρραίνης ως εθνικό σύμβολο της France Libre, της εν εξορία «ελεύθερης» γαλλικής κυβέρνησης μετά την κατάληψη της χώρας από τον Άξονα. Ο αρχαίος πατριαρχικός σταυρός της Λωρραίνης, με τις δύο οριζόντιες, ήταν η γκωλική απάντηση στη σβάστικα αλλά και (κυρίως) στον φοβερό κέλτικο σταυρό του γαλλικού φασισμού.. Ο ίδιος σταυρός, σε μια πολύ παραδοσιακή και αυστηρή εκδοχή, πέρασε στο έμβλημα του πρώτου γκωλικού κόμματος, του Rassemblement du Peuple Français (RPF, 1947) αλλά και της Union pour la nouvelle République στη μεγάλη επιστροφή του 1958. Έκτοτε, ως αναπόσπαστο τμήμα του συμβολικού οπλοστασίου της γαλλικής κεντροδεξιάς, επαναλαμβάνεται στους λογότυπους νεογκωλικών κομμάτων, όπως στον «Συναγερμό για τη Δημοκρατία» του Σιράκ (Rassemblement pour la République, 1976). Ο σταυρός σταδιακά εκμοντερνίζεται, χάνει την αυστηρή καθετότητα του, γίνεται πιο «ντηζαϊνάτος» και «ντεκαφεϊνέ», σε μια προσπάθεια διασκέδασης του βαρέος χριστιανικού συμβολισμού του. Το ίδιο που συνέβη με τον νεοδημοκράτικο πυρσό, που διαρκώς μετασχηματίζεται και γεωμετρικοποιείται, ως το σημείο της εξαφάνισης.
