του Χρήστου Χατζηλία,
Στο παρόν άρθρο θα παρουσιαστούν μερικά άγνωστα πρόσωπα των κατακτητών του ελληνικού χώρου και την ισχυρή παρουσία που είχανε μερικοί από αυτούς κατά την περίοδο της Λατινοκρατίας.
Νιvelon de Cherisy: Ο Νιβελόν ήταν επίσκοπος της Σουασόν της Γαλλίας και από το 1176 ήταν ανάμεσα σε αυτούς που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του πάπα Ιννοκεντίου Γ’ , συνέβαλε σημαντικά στην οργάνωση του σταυροφορικού κινήματος στην επισκοπή του ( Σουασόν) το 1201, στην συγκεκριμένη επισκοπή αποδέχθηκε την πρόταση ο Βονιφάτιος Μομφερατικός την αρχηγεία της Δ’ Σταυροφορίας.
Μετά την κατάληψη και την λεηλασία της χριστιανικής πόλης Ζάρας στην Αδριατική ακτή και τον αφορισμό των σταυροφόρων ο Νιβελόν ήταν μεταξύ των μελών τις πρεσβείας που παρακάλεσε τον πάπα για την αναθεώρηση του αφορισμού. Ο Γάλλος επίσκοπος ήταν ανάμεσα στον κλήρο που έκανε κήρυγμα για την εμψύχωση των σταυροφόρων, όταν διεξήχθη η πολιορκία, το πλοίο του Νιβελόν με το όνομα “o Παράδεισος” ήταν από τα πρώτα πλοία που αποβίβασε στρατιώτες στα τείχη, όπως επίσης το λάβαρο του ήταν από τα πρώτα που υψώθηκε στoυς πύργους της Κωνσταντινούπολης.
Μετά τη κατάληψη είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανάδειξη του λατίνου αυτοκράτορα όντας μέλος των δώδεκα εκλεκτόρων και αυτός που είχε την τιμή να ανακοινώσει την στέψη του, ο επίσκοπος Νιβελόν έλαβε επίσης μεγάλο μερίδιο ιερών λειψάνων από την λαφυραγώγηση των σταυροφόρων.
Το 1205 μαζί με άλλους ιππότες κατευθύνεται στην Δυτική Ευρώπη για αναζήτηση βοήθειας προς την Κωνσταντινούπολη μετά την μάχη της Αδριανούπολης και τον θάνατο του Βαλδουίνου. Κατά το ταξίδι του είναι πιθανόν να επισκέφθηκε στην Ρώμη τον πάπα ή πρόσωπα της παπικής αυλής, κι αυτό διότι ο Ιννοκέντιος Γ΄ συναινούσε ο Νιβελόν να αναλάβει τον κενό θρόνο της αρχιεπισκοπής Θεσσαλονίκης, κατά την επιστροφή του όμως στα λατινοκρατούμενα εδάφη πέθανε στο Μπάρι το 1207 χωρίς να μπορέσει να αναλάβει τα καινούρια του καθήκοντα ως αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης.
Guarinus: O Guarinus ήταν αρχιεπίσκοπος Βρύσεως (Verissiensis) της Θράκης πλησίον της Κωνσταντινουπόλεως, ήταν φλαμανδικής καταγωγής και πιθανόν να είχε ακολουθήσει εξ αρχής τους σταυροφόρους ,κατά την βασιλεία του δεύτερου λατίνου αυτοκράτορα Ερρίκου Α΄ διετέλεσε γραμματέας της αυτοκρατορικής γραμματείας της Κωνσταντινούπολης, το 1207 ο μέχρι τότε λαϊκός με επιστολή του Ιννοκεντίου Γ΄ έγινε αρχιεπίσκοπος Βρύσεως.
Όμως στην Θεσσαλονίκη στην Αγία Σοφία που είχε μετατραπεί σε καθεδρικό ναό των λατίνων της πόλης με την καθοδήγηση των πολιτικών αρχόντων εξέλεξαν το 1208 τον Guarinus αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης.
Όταν πληροφορήθηκε το γεγονός ο πάπας δεν τον αναγνωρίζει κατευθείαν, αλλά οργανώνει δύο διαφορετικές επιτροπές από ανθρώπους την λατινικής εκκλησίας του ελλαδικού χώρου με σκοπό να ερευνηθεί η κανονικότητα της εκλογής του, για να τον αναγνωρίσει τελικά ο Ιννοκέντιος Γ΄ πέρασαν 4 χρόνια, κατά το διάστημα αυτό σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Μπατσιόλα ο Guarinus να ήταν πιθανόν στην Θεσσαλονίκη και με την συγκατάθεση ή την ανοχή της πολιτικής εξουσίας ενεργούσε και ως αρχιεπίσκοπος Βρύσεως και ως πιθανόν αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης.
Ο πάπας όλο αυτό το διάστημα (1208-1212) έστελνε επιστολές σε διάφορα πρόσωπα της λατινικής εκκλησίας της Θεσσαλονίκης, αλλά καμία επιστολή στον Guarinus, όλα αυτά θα αλλάξουν στις 8 Απριλίου 1212 που αναγνωρίζεται ως αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης και ο πάπας του στέλνει από εδώ και στο εξής διάφορες εκκλησιαστικές επιστολές.
(Κωνσταντίνος Μπατσιόλας. “H ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΛΑΤΙΝΟΚΡΑΤΙΑ, Οι επιστολές του Πάπα Ιννοκέντιου Γ΄προς τη Λατινική κοινότητα Θεσσαλονίκη”.Σελ.135-139 & 153-156. EKΔΟΣΕΙΣ Μέθεξης, 2019)
Γουλιέλμος της Λάρισας: Oι κτήσεις του Γουλιέλμου δεν περιλάμβαναν μόνο την Λάρισα αλλά έφταναν έως την Δημητριάδα και τον Αλμυρό.
Βερδόλφος von Katzenellenbogen: Χάρη στην συμμετοχή του στην εκστρατεία του Βονιφάτιου Μομφερατικού του δόθηκε ως ανταμοιβή η περιοχή γύρω από το Βελεστίνο το οποίο κράτησε έως το 1210 , όπου και έφυγε για την Θεσσαλονίκη για να αναλάβει τα καθήκοντα της αντιβασιλείας του ανήλικου γιου του Βονιφάτιου Δημητρίου.
Albertino & Rolando της Canosa: Tα δύο αδέρφια είχαν ως έδρα τις θεσσαλικές Θήβες, μια πόλη στην ακτή του κόλπου του Βόλου, τον Οκτώβριο του 1210 με επιστολή του ο πάπας Ιννοκέντιος Γ΄ επικυρώνει σε αυτούς την περιοχή αυτή και τον Νοέμβριο του ίδιου έτους διατάζει υψηλόβαθμους λατίνους κληρικούς να εξετάσουν την έριδα που ξέσπασε ανάμεσα σε αυτούς και τον ηγεμόνα της Θήβας Nicola de saint Homere.
Αμαδδαίος Μπούφας: Ο λατίνος ηγεμόνας είχε ο έδρα τον Δομοκό, όμως κράτησε την περιοχή για λίγο διότι το 1210 ο Δεσπότης της Ηπείρου Μιχαήλ Α΄Δούκας την απελευθέρωσε.
(Χρήστος Γ. Ντάμπλιας: “H ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΤΟ 13Ο ΑΙΩΝΑ Μ.Χ. Ιστορικά γεγονότα, προσωπογραφική προσέγγιση και έγγεια ιδιοκτησία από το 1204-1303”. Σελ.27-29. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΗΡΟΔΟΤΟΣ,2002.)
Filocalo Navigajoz: O Φιλόκαλος ήταν Βενετός και προερχόταν από ιστορική οικογένεια της Βενετίας, ο αδερφός του Ερρίκος Navigajoz υπήρξε πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη το 1197. Όταν ο Φιλόκαλος ορκίστηκε πίστη στον λατίνο αυτοκράτορα Ερρίκο Α΄ ο δεύτερος τον αναγνώρισε ως Μέγα Δούκα της Λήμνου το 1207 και κυβέρνησε 7 χρόνια όπου με βαριά φορολογία εις βάρος των Ελλήνων κατοίκων του νησιού έχτισε πολλά κάστρα. Το 1214 το Φιλόκαλος απεβίωσε όμως κατάφερε να ιδρύσει μια μικρή δυναστεία στην Λήμνο αφού μετά από αυτόν κυβέρνησε ο γιος του Λεονάρδος (1214-1260) και τα εγγόνια του Παύλος, Φίλιππος και Νικόλαος όπου οι δεύτεροι πέθαναν το 1276 υπερασπιζόμενοι τα εδάφη του εναντίον των Ελλήνων του Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου χωρίς να αφήσουν αρσενικό διάδοχο.
(ΠΑΝΟΥ Λ. ΦΡΑΦΚΕΛΗ “ ΛΗΜΝΟΣ Η ΦΙΛΤΑΤΗ ΤΟΜΟΣ Γ΄ΒΥΖΑΝΤΙΟ- ΦΡΑΓΚΟΚΡΑΤΙΑ. Σελ.43-46. ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ελέυθερη σκλεψις, 2000)
