Σχόλιο στην «ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΟΣ» του Χρήστου Βακαλόπουλου

Γράφει η Κατερίνα Αθηνιώτη-Παπαδάκη

«Ὡς αναπνοή θά πρέπει να ἐννοήσετε τήν πνευματικότητα» (Ν. Γ. Πεντζίκης)

Ὁ Χρήστος Βακαλόπουλος μέ ἀφορμή ἕναν χωρισμό καταγράφει τό διαζύγιο πού ἔχουμε πάρει ἀπό τήν πνευματική μας ὑπόσταση. Ἡ πορεία μας μεταλλάχτηκε σέ καρέ στιγμών πού ὁδηγοῦν σέ ἀσφυξία τό μυστήριο τῆς παρουσίας. Κόβοντας τή ζωή σέ στιγμές εὐτυχίας τεμαχίζουμε τήν ἀναπνοή μας.

Ἡ Ἐλβετία ἦταν τρομακτικά «καθαρή» γιατί ἦταν καθαρή μέ ἕναν ἐντελῶς φυσικό τρόπο. Ἔχουμε γίνει δραματικά «φυσικοί». Ἔχουμε λησμονήσει τή μουσική τῆς ψυχῆς. Καταντήσαμε τήν ἀνάσα ἐξάρτημα μιᾶς  σωματικῆς μηχανῆς. Τρέχουμε καί δέν φτάνουμε πουθενά γιατί ἀπουσιάζουμε ἀπό τόν ἐσώτατο τόπο τῆς ὕπαρξης. Προσπαθοῦμε νά ἐξηγήσουμε καί ἀδειάζουμε περισσότερο γιατί γυρεύουμε ἀπαντήσεις ἔξω, στό φωταγωγημένο χάος τῶν ἀντιθέσεων, καί ὄχι σιωπές μέσα στόν ἱερό ἀποφατισμό τῆς ὑπάρξεως. Δίχως πνευματικότητα ἀπογυμνωθήκαμε ἀπό τήν καθολικότητα. Γιά αὐτό καί δέν ὑπάρχουν πιά ἀπαντήσεις. Ἀπάντηση εἶναι ἡ παρουσία πού δέν πρόδωσε τήν πνευματική της ὑπόσταση. Πού δέν ἀπώλεσε τήν πνοή τοῦ Θεοῦ στήν ἀνάσα της. Πού δέν ἀντάλλαξε τήν ἁρμονική συμφωνική της μέ τόν ἄσελγο ρυθμό τῆς μηχανῆς. Κάποιοι παγιδευμένοι στίς μέριμνες κατέστειλαν τή σημαίνουσα ἀποστολή τοῦ ἀνθρώπου καί «ἀσούσουμη κι ἀνέγνωρη ἡ Ἀρετούσα – ρίζα μας – ἐγίνη», φυλακισμένη σέ «στρατόπεδα εὐτυχίας» πού διαρκῶς ἐκτελοῦν μέ τηλεβόλα τό ἐν ἀληθεία βάθος της.

Ὀθόνες ἀπορρόφησαν τήν ὅρασή μας κι ἔκτοτε ζοῦμε τό μεγαλύτερο ψέμα: τό «ἀδηφάγο παρόν». Ἐγκλωβιστήκαμε σέ ἕνα ἐδῶ καί τώρα πού δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τό λειτουργικό «σήμερον». Ἕνα τώρα πού ἔχει πάρει ὁριστικό διαζύγιο ἀπό τό νῦν. Αὐτή τή στιγμή ἀπουσιάζουμε γιατί ἀδειάσαμε τόν χρόνο ἀπό τή μαρτυρία του σέ αἰωνιότητα, ἀπεκδυθήκαμε ἀπό τό ἐν τῷ ἀεί νῦν.

Ζοῦμε τή μεγαλύτερη διαβολή. Τή μετάλλαξη τοῦ προσώπου πού κοινωνεῖ στό εἰδωλικό του φίλαυτο καθρέφτισμα. «Ἡ ὡραιότερη ἀπό ἐμᾶς δέν εἶναι γυναῖκα, εἶναι φωτογραφία». Ἀπό τότε πού στριμώξαμε τόν πλανήτη Γῆ στήν τηλεόραση χάθηκε τό κέντρο τοῦ κόσμου. Ἔπαψε νά κτυπᾶ ἡ συμπάσχουσα καρδία πού μετουσίωνε τόν πόνο σέ νοῦ μεταγγίζοντας φωνή ὥς καί στά λιθάρια μας. Βουβάθηκε τοῦ κόσμου ἡ ἀναπνοή καί σαβανώθηκε ἡ μνήμη τῆς ἀνθρωπότητας. Ἀπό τότε πού ὁ ὀρθολογισμός ἐξόρισε τή μυσταγωγία μαυρίσαμε. Ἀπαρνηθήκαμε τό ὀντολογικό βάθος τοῦ μυστηρίου καί τηλεπροσδιοριζόμαστε ὡς εἰδικοί ἐξολοθρευτές τῆς πανταχοῦ (καί ὅμως) παροῦσας θείας οἰκονομίας. Μάταια πασαλειβόμαστε τόσα λάδια μαυρίσματος ἀφοῦ ἀπωλέσαμε τό ἔλαιο τῆς χάριτος. Καμιά λάμψη στό πνεῦμα μας.

«Εἶναι ἀλήθεια ὅτι κάποτε ἦσουν ἄγνωστε κόσμε ἑνωμένος μέ τόν γνωστό κόσμο;»

Τή Φιλοκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων διαπνέει ἡ ἀσκητική πνευματικότητα αὐτῆς τῆς ἕνωσης. Τήν ποιήσή μας ἡ ἐνορατική πάλη μέ τό ἐπέκεινα. «Λίγο κάτω ἀπό τό δέρμα ἡ κυανωπή γραμμή τοῦ  ὁρίζοντος» μαρτυρᾶ ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης, δηλώνοντας κάτι παραπάνω ἀπό ἑνότητα, κάτι πού ἔχει σχέση μέ τό μυστήριο τῆς ἐνσαρκώσεως. Στή γραφή τοῦ Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη ἕνα πανδέγμων και συγχωρητικό φῶς  ἐναρμόνιζε τήν εἰκόνα μας μέ  τίς εἰκόνες τοῦ κόσμου. Ὁ Χρήστος Βακαλόπουλος καταφέρνει μέ  ἐνάργεια νά καταγράψει  τόν χωρισμό μας ἀπό τόν προγονικό τρόπο ἀναπνοῆς. «Ζωή εἶναι –πιά- αὐτό πού δέν ἔχει παρελθόν», πού δίχως ρίζες μᾶς καταντᾶ τουρίστες, νά καπνίζουμε, νά ἀγοράζουμε, νά τρώμε καί νά ἀφοδεύουμε πάνω στή μοίρα τοῦ τόπου μας. Ἴδιοι ὅλοι οἱ χρόνοι,  ἴδιοι ὅλοι οἱ ἀνθρώποι, ἴδια ὅλα τά νησιά, ἴδιοι ὅλοι οἱ τόποι, «ἡ Ἔφεσος δέν ἀναπνέει» ὅλα ἔχουν χάσει πιά τήν ἀναπνοή τους μέσα μας. Τό ἀπολύτως τίποτα κατεδαφίζει τόν πολιτισμό μας,  «ξερνάει πάνω μας» τή δικτατορία τῆς διαστροφικῆς ἐλευθερίας του ἀκατάσχετα. Γιά τό ξεφτισμένο φαντό τοῦ τρόπου μας  ἀναζητᾶ τά σταθερά στημόνια  στή νῆσο τῆς Ἀποκάλυψης. Στή Σκάλα της, ψηλαφεῖ τή λησμονημένη  κλίμακα τοῦ βίου καί μᾶς παραδίδει τό φακό τῆς γραφῆς του γιά τό μονοπάτι πού «Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων» μπορεῖ ἀπό τό «σχίσμα τοῦ βλέμματος» νά περάσει τή γραμμή ἑνός ἐλπιδοφόρου ὁρίζοντος.

«Αὐτή τή στιγμή λείπει… κολυμπάει…» χάνεται ἀπό προσώπου γῆς, παλεύει κόντρα στη χαίνουσα λήθη, νά ἀξιωθεῖ στ’ ἀνοιχτά τή  μυστική ἀπεραντοσύνη ἀπό τό «ἐλθέ» τῆς ἀρχέτυπης κλήσεως. Ἡ γραμμή τοῦ ὁρίζοντος σά μεταφυσική φλέβα ἐπανασυνάπτει τά ρέοντα μέ τά ἀεί μένοντα καί ζέοντα τῶν οὐρανίων πνοῶν.

ΑΝΤΙΦΩΝΟ

, , , ,

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *