Αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία φαίνεται να υλοποιείται το χειρότερο σενάριο, αυτό του παρατεταμένου πολέμου. Οι χαμένοι από το σενάριο αυτό είναι σε πρώτο επίπεδο οι Ουκρανοί και οι Ρώσοι και σε δεύτερο επίπεδο οι Ευρωπαίοι (ως useful idiots). Οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι ΗΠΑ και ο αγγλοσαξωνικός άξονας (AUKUS).
Οι Ρώσοι χάνουν διότι συνεχίζεται ένας πόλεμος που σταδιακά τους φθείρει υλικά και οικονομικά. Οι Ουκρανοί χάνουν διότι ο πόλεμος ολοένα και θα γίνεται σκληρότερος, προκειμένου η Ρωσία να πετύχει την απομάκρυνση Ζελένσκι, και δυστυχώς θα έχουμε πολλούς νεκρούς. Η Ευρώπη χάνει από την αύξηση των τιμών και τα αντίμετρα της Ρωσίας εναντίον της. Οι ΗΠΑ κερδίζουν γεωπολιτικά διότι αποκόπτεται η Ευρώπη από τη ρωσική ενεργειακή εξάρτηση.
Η Ευρώπη υπερηφανεύεται μάλιστα, βλέποντας την εξέλιξη αυτή ως βήμα για την πολιτική αυτονομία της, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ευρωατλαντική νέο-ψυχροπολεμική επανασυσπείρωση. Ο δε εξοπλισμός της Ουκρανίας απο τα κράτη της ΕΕ δεν είναι κίνηση ειρήνης, αλλά κίνηση για παράταση ενός πολέμου που, όπως είπαμε, θα φθείρει Ρώσους και Ουκρανούς, δεδομένου ότι οι τελευταίοι όσο και να εξοπλιστούν δεν έχουν τη δυνατότητα να αντιταχθούν τακτικά στη ρωσική υπερδύναμη, παρά μόνο με αντάρτικα πόλεως και βάζοντας στη μέση αμάχους, πράγμα εξαιρετικά επικίνδυνο.
Όλη αυτή η πολιτική εξυπηρετεί τους πάγιους τακτικούς στόχους των ΗΠΑ και τορπιλίζει τη μόνη γεωπολιτικά βιώσιμη λύση που εξασφαλίζει τη balance of power σε παγκόσμιο επίπεδο : αυτή της ουδέτερης Ουκρανίας (ως buffer state).
Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ εκμεταλλεύονται τον αντιρωσικο υπερεθνικισμό που έχει σημαντικό μέρος των πολιτών της Ουκρανίας (κυριως στα δυτικά) και την παράταση ενός πολέμου που θα θυσιάσει τους ίδιους τους Ουκρανούς στο βωμό των πρώτων.
Ο μαξιμαλισμός του Πούτιν (να προωθηθεί μέχρι το Κίεβο) έδωσε ακριβώς την ευκαιρία αυτή στις ΗΠΑ, οι οποίες φυσικά δεν θέλουν αυτό που περιέγραψα ως βιώσιμη ισορροπία, ούτε έχουν μετανοήσει για την πολιτική που ακολούθησαν τα τελευταία 30 χρόνια, ούτε θέλουν να διορθώσουν το λάθος του 2014 και τη μετέπειτα μη τήρηση της συμφωνίας του Μινσκ.
Με λίγα λόγια, αλίμονό μας…
Μ.Ρ.
