Απ’ ό,τι έχω καταλάβει, στην Ελλάδα είμαστε χωρισμένοι σε δυο βασικές παρατάξεις. Η μια είναι αυτή που απεχθάνεται τον πόλεμο από όπου κι αν προέρχεται, η δεύτερη είναι αυτή που απεχθάνεται επίσης τον πόλεμο με εξαίρεση όταν επιτίθεται η Δύση σε διαφορά μέρη του πλανήτη. Πολλοί από τους δεύτερους, όταν βομβαρδιζόταν η Σερβία το 1999 και είχαν τον πόλεμο στη γειτονιά τους, έλεγαν ότι πρέπει να είμαστε με τους νικητές (ΗΠΑ).
Ανάλογη η στάση τους και στις υπόλοιπες Νατοϊκές επεμβάσεις, από το Ιράκ και το Αφγανιστάν μέχρι τη Λιβύη και τη Συρία. Σήμερα αυτή η «παράταξη», τα ίδια πρόσωπα, που εκφράζονται από τη σημερινή κυβέρνηση και τα περισσότερα μεγάλα ΜΜΕ, εκτός του ότι εμφανίζονται ως περιστέρες της ειρήνης, διαστρέφουν προπαγανδιστικά την πραγματικότητα: κατηγορούν ως πουτινικούς όλους όσοι διαμαρτύρονται κατά του πολέμου γενικά και καταδικάζουν τη Ρωσία αλλά παράλληλα και το ΝΑΤΟ (αλήθεια ποιος ο λόγος ύπαρξής του μετά την κατάργηση του Συμφώνου της Βαρσοβίας; ).
Τα βάζουν δηλαδή με όσους δεν έχουν κοντή μνήμη, με όσους δεν διαλέγουν «ανήκειν» και «σωστή πλευρά της Ιστορίας», με όσους δεν βλέπουν τον κόσμο μανιχαϊστικά, με όσους δεν θεωρούν το ΝΑΤΟ και το ουκρανικό καθεστώς άγια. Όλη αυτή η διαστροφή εκτυλίσσεται διότι στην πραγματικότητα οι ίδιοι δεν θέλουν ειρήνη αλλά πόλεμο με την πλευρά των «καλών» εναντίον των «κακών»· πόλεμο τέτοιον σαν και αυτούς που στήριζαν ή ανέχονταν το 1999 και το 2003.
Βέβαια δεν μπορούν πλέον να τον διεξάγουν κανονικά, με όπλα και πυραύλους, καθώς η εποχή της μονοκρατορίας τελείωσε. Πλέον έχουμε έναν πολυπολικό κόσμο που δεν καταργείται με «δημοκρατικές διαδικασίες», ούτε καν με πορτοκαλί επαναστάσεις, και η ειρήνη μπορεί να διασφαλιστεί μόνο με εγγυημένη ασφάλεια και σαφείς γεωπολιτικές ισορροπίες.
Μ.Ρ.
