του Χρυσόστομου Πίνδη, φοιτητή Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο Α.Π.Θ.
1400 χρόνια πριν από σήμερα αυτό που γνωρίζουμε ως Ηνωμένο Βασίλειο – Αγγλία δεν έμοιαζε σε καμία περίπτωση με την τωρινή του μορφή. Το νησί ήταν κατακερματισμένο ανάμεσα σε 7 Αγγλοσαξονικά Βασίλεια ( Mercia, Wessex, Northumbria, East Anglia, Essex, Sussex, Kent) και στους Βίκινγκ επιδρομείς οι οποίοι έκαναν την εμφάνιση τους στα τέλη του 8ου αιώνα μ.Χ. Σε αυτή την ταραχώδη εποχή που κυριαρχούσε το δίκαιο της λεπίδας και των μεσαιωνικών αντιλήψεων ένας χαρισματικός ηγέτης έμελλε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας.
Πολιτική Κατάσταση
Το 793 μ.Χ. έντρομοι οι μοναχοί του Lindisfarne στις ανατολικές ακτές του νησιού αντίκρισαν πλοία γεμάτα με ρωμαλέους, αδίστακτους πολεμιστές από τον βορρά οι οποίοι στο πέρασμα τους ισοπέδωναν και λεηλατούσαν κάθε χωριό, μοναστήρι και πόλη που έβρισκαν. Οι άνθρωποι της εποχής τους θεώρησαν ως την αρχή της αποκάλυψης και ως δαίμονες οι οποίοι ήρθαν να τους τιμωρήσουν για τις αμαρτίες τους. Οι γνωστοί σε όλους μας Βίκινγκ μπόρεσαν σε λιγότερο από έναν αιώνα να υποτάξουν σχεδόν ολόκληρη την επικράτεια έχοντας ηγέτες τους υιούς του θρυλικού Ράγκναρ Λόθμπροκ. Το βασίλειο του Wessex όμως ήταν το μοναδικό το οποίο δεν ήταν διαθέσιμο να γίνει εύκολα έρμαιο στις διαθέσεις των Σκανδιναβών.
ΑΠΑΡΧΕΣ
Ο Αλφρέδος (Alfred the Great) γεννήθηκε στο βασίλειο του Wessex το 849 μ.Χ. και εκπαιδεύτηκε σε μοναστήρια της πρωτεύουσας αυτού (Winchester) , όντας γιος του Aethelwulf και 4ος στην σειρά της διαδοχής ήταν πολύ πιθανό να μην στεφθεί βασιλιάς ποτέ, γεγονός που τον γαλούχησε στην σκέψη να μην διεκδικήσει τον θρόνο. Οι περίοδοι εξουσίας των αδερφών του όμως ήταν πολύ σύντομες αφού είτε πέθαναν στην μάχη αντιμετωπίζοντάς τους Ivar the Boneless και Halfdan Ragnarson είτε πρόωρα. Ο τελευταίος στην σειρά αδερφός του, Aethelred απεβίωσε τον Απρίλιο του 871 μ.Χ. μετά την μάχη του Merton. Με την σύμφωνη γνώμη του συμβουλίου του παλατιού (Witan) ο Alfred στέφθηκε βασιλιάς του Wessex στο Winchester τον ίδιο χρόνο και αφού υπέγραψε συνθήκη με τους Δανούς Βίκινγκ ξεκίνησε το μεταρρυθμιστικό του έργο το οποίο θα κρατούσε μόλις 5 χρόνια. Το 876 και 878 αντίστοιχα οι Σκανδιναβοί επέστεψαν πετυχαίνοντας αποφασιστικές νίκες έναντι των Αγγλοσαξόνων και τρέποντας τον βασιλιά σε φυγή σε μία βαλτώδη περιοχή στο Somerset το Aethelney. Πλέον σχεδόν όλη η έκταση του νησιού βρισκόταν υπό τον έλεγχο των Δανών.
VIVA REX ALFREDUS
Το έτος 878 μ.Χ. ο εκδιωκόμενος βασιλέας σχεδίαζε από ένα μικρό χωριό την αντεπίθεση και ανάκτηση των χαμένων εδαφών της επικράτειας του. Έστειλε αγγελιοφόρους σε όλους τους άρχοντες τις περιοχής να συγκεντρώσουν το Fyrd ( τον στρατό που είχαν στην δικαιοδοσία τους, όπως ‘’ορίζει’’ η φεουδαρχική δομή) και να δώσουν μία τελευταία μάχη. Περίπου 3.000 αγγλοσάξονες παρατάχθηκαν έναντι 4.000 Βίκινγκ στην πεδιάδα του Edington τον Μάιο του 878 μ.Χ. και με μία αιματηρή μάχη που κυριαρχούσε το τείχος ασπίδων ο Alfred νίκησε κατά κράτος τον Guthrum. Αφού τον βάφτισε ως Χριστιανό υπέγραψε συνθήκη μαζί του, που έδινε πίσω τα χαμένα εδάφη και που περιόριζε την επιρροή των Δανών.
‘’Αγγλία’’
Στα 20 χρόνια που ακολούθησαν ο φιλάσθενος βασιλιάς ακολούθησε ένα ευρύ μεταρρυθμιστικό έργο τόσο σε νομικό, εκπαιδευτικό, οικονομικό πλαίσιο όσο και σε αμυντικό και ιδεολογικό. Τα Burgh ήταν οχυρά τα οποία χτιζόταν κατά δεκάδες για να αποτρέψουν περαιτέρω επιθέσεις ενώ η λογοτεχνία και οι τέχνες άνθισαν κατά την περίοδο αυτή. Το όνειρο του όμως ήταν να ενώσει όλα τα Αγγλοσαξονικά βασίλεια σε ένα ισχυρό που θα ονομαζόταν Αγγλία. Αυτό το κατάφερε εν τέλει ο εγγονός Aethelstan του με την βοήθεια του υιού του και της κόρης του Edward και Aethelflaed. Σε γενικές γραμμές ο Alfred ήταν βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος και πνευματικά καλλιεργημένος, το σώμα του όμως δεν του επέτρεψε να ολοκληρώσει το όνειρο του και ο θρύλος αναφέρει πως οι τελευταίες του λέξεις ήταν ‘’Η Αγγλία μου’’ πριν ξεψυχήσει το 899 μ.Χ. Είναι ο μοναδικός Άγγλος βασιλιάς που πήρε το προσωνύμιο Μέγας και αυτό γιατί όχι μόνο έσωσε το βασίλειο του από την καταστροφή αλλά γιατί χαρακτήρισε μία ολόκληρη περίοδο με την παρουσία του, από το Winchester το οποίο έγινε και η πρώτη πρωτεύουσα του νησιού εν τέλει.
