Ο Δρ Δημήτρης Σταθακόπουλος, γράφει για τον τόπο του. Τα Καλάβρυτα που σήμερα θυμούνται το μεγαλύτερο Ολοκαύτωμα αμάχων της Ελλάδας και από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης ( εξαιρουμένων των κρεματορίων ) .
Δύο κείμενα του από την προσωπική του σελίδα στο facebook:
Η 13η Δεκεμβρίου ( 1943 ), για τους Καλαβρυτινούς είναι η “αποφράδα” ημέρα της νεότερης ιστορίας, μιάς και στις 13 Δεκεμβρίου 1943 ( μεσημέρι ) εκτελέστηκε όλος ο άμαχος ανδρικός πληθυσμός της πόλης από τα Ναζιστικά στρατεύματα κατοχής. Οι γυναίκες με τα ανήλικα κάτω των 13 περίπου ετών, κλείστηκαν στο σχολείο της πόλης, προκειμένου να καούν ζωντανές ( γλύτωσαν τελευταία στιγμή ). Οι εκτελέσεις και οι βομβαρδισμοί αμάχων από τα τέλη Νοεμβρίου 1943 έως τα μέσα Δεκεμβρίου 1943, στοίχισαν, – στην ευρύτερη περιοχή Καλαβρυτοχωρίων και ιερών μονών Μ. Σπηλαίου και αγ. Λαύρας -, τη ζωή σε περισσότερα από 1.000 άτομα, ενώ κάηκαν εκατοντάδες σπίτια και λεηλατήθηκαν περιουσίες.
Πρόκειται για το μεγαλύτερο Ολοκαύτωμα αμάχων της Ελλάδας και από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης ( εξαιρουμένων των κρεματορίων ) .
Η ηθική και υλική αποκατάσταση ουσιαστικά ΔΕΝ έγινε μέχρι σήμερα και ακόμα διεκδικείται ή θα έπρεπε να διεκδικείται.
Οι παππούδες μας βίωσαν ( όσοι επέζησαν ) το δράμα και διδακτικά, εθιμικά το μετέφεραν στα παιδιά και τα εγγόνια τους ( εμάς ) σαν στιγμές αποφυγής και μη επανάληψής τους.
Ως συνεπακόλουθο των παραπάνω είναι πως οι Καλαβρυτινοί ΔΕΝ μπαίνουμε σε διάθεση Χριστουγεννιάτικων λαμπιονιών πριν τις 15 Δεκεμβρίου λόγω πένθους .
ΔΕΝ ξεχνάμε ποτέ τι σημαίνει ναζισμός, φασισμός και κτηνωδία από άνθρωπο σε άνθρωπο.
* Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα, για 3 από τα μεγαλύτερα Ελληνικά Ολοκαυτώματα των ναζιστικών στρατευμάτων κατοχής ( έχουμε πάνω από 120 σε όλη την Ελλάδα ):
Καλάβρυτα σαν σήμερα : 13.12.1943 .
Δίστομο ( 10.06.1944 )
Κομμένο Άρτας ( 16.08.1943 ),
με τη μοναδική φωνή της Ελένης Βιτάλη:
Κλαίνε, θρηνούνε τα βουνά,
πενθοφορούν οι κάμποι
κι ένα πουλί μοιρολογεί
στης Άρτας το ποτάμι.
-Τι έχεις, πουλάκι μ’, κι όλο κλαις
και είσαι λυπημένο,
μοιρολογείς λυπητερά
και στέκεις μαραμένο;
-Μαύρα είν’ τα χρόνια που `ρθανε,
γι’ αυτό είμαι λυπημένο
κάψανε τα Καλάβρυτα,
Δίστομο και Κομμένο.
Τα κιάλια του Ναζί αξ/κού ( προφανώς αστού που τα είχε φέρει από την πόλη του όπου μάλλον με ” ευαισθησία ” έβλεπε και άκουγε ρομαντικές παραστάσεις / συναυλίες. Αυτό δεν τον εμπόδισε να μετέχει ως εκτελεστής σε ολοκαύτωμα ), που μας έκαψε το σπίτι στη ράχη του χωριού καταγωγής των γονιών μου Λευκάσιον Καλαβρύτων ( 26 χλμ μακριά από την πόλη των Καλαβρύτων). Η ανάπηρη γιαγιά μου ήταν απέξω και το έβλεπε να καίγεται αγκαλιά με τον 9χρονο γιο της ( πατέρα μου). Οι παππούδες μου όπως και όλοι οι άντρες του χωριού, βλέποντας τους καπνούς από το κάψιμο της πόλης των Καλαβρύτων , αμέσως κατάλαβαν τι θα γινόταν/ ερχόταν και κρύφτηκαν στα γειτονικά βουνά μέσα σε λαγούμια σαν τάφους , για μέρες, Δεκέμβρη μήνα , χωρις σκεπάσματα τροφή και νερό . Βγήκαν αφού έφυγαν οι Ναζί από την περιοχή και έφτασε κλιμάκιο του Ερυθρού Σταυρού .
Στις άλλες 2 φωτογραφίες καταθέτω στεφάνι στο μνημείο εκτελεσθέντων, τιμώντας ( τότε ) τα 50 χρόνια από το ολοκαύτωμα .
