Γράφει ο Χρυσόστομος Πίνδης, φοιτητής ιστορίας – αρχαιολογίας ΑΠΘ
Είναι ευρέως γνωστό πως το νησί της Αγγλίας αποτελούσε ανέκαθεν μήλο της έριδος για αρκετούς επίδοξους κατακτητές, οι οποίοι όμως σχεδόν στο σύνολο τους απέτυχαν αφού η ίδια έχει να δεχθεί ξένο κατακτητή από το 1066 μ.Χ. , έπειτα από την εισβολή των Νορμανδών. Ο τελευταίος που αποπειράθηκε κάτι τέτοιο ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ, εμείς όμως θα γυρίσουμε στις απαρχές των συγκρούσεων για αυτό το έδαφος, στα χρόνια του Ιουλίου Καίσαρα.
Κατά τον 1ο αιώνα π.Χ. η Ρώμη είχε πλέον καταστήσει σαφή την κυριαρχία στην λεκάνη της Μεσογείου και σε μέρος της ηπειρωτικής Ευρώπης (Γαλατία, μέρος της Γερμανίας). Οι βλέψεις της Res Publica για την Αγγλία ξεκίνησαν με την απόπειρα του Ιουλίου Καίσαρα να μετατρέψει το νησί σε επαρχία, δύο όχι και τόσο επιτυχημένες εκστρατείες του ιδίου οδήγησαν στην εγκατάλειψη του σχεδίου αυτού. Έναν αιώνα αργότερα όμως το 43 μ.Χ. , όπου η αλλαγή πολιτεύματος έδωσε την θέση του στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ο Κλαύδιος με 40.000 άνδρες υπέταξε τις Βρετανικές φυλές και κατέκτησε ουσιαστικά το νησί με τις λεγεώνες αλλά και την διπλωματία.
ΒOUDICA
Η εν λόγω πρωταγωνίστρια μας, γεννημένη περίπου το 30 μ.Χ ανήκε σε μία από τις πολλές φυλές των Βρετανών, τους Ικένους (Iceni) ,παντρεμένη με τον αρχηγό αυτής Πρασουτάγο ,είδε τον σύζυγο της να συνθηκολογεί με την Ρώμη και να της παραχωρεί τα εδάφη του όταν πεθάνει. Ο ίδιος πριν αφήσει την τελευταία του πνοή έδωσε την μισή του επικράτεια στον αυτοκράτορα Νέρων και την άλλη μισή στις ίδιες του τις κόρες. Ο Νέρων είναι γνωστός ως ένας από τους πιο παρανοϊκούς ηγέτες της ανθρώπινης ιστορίας και αυτό που διέταξε και που ακολούθησε κόστισε 150.000 περίπου ψυχές. Στο ρωμαϊκό δίκαιο οι γυναίκες σχεδόν ποτέ δεν προβλεπόταν να έχουν περιουσία και με αυτή την αφορμή ο αυτοκράτορας έδωσε εντολή να μαστιγώσουν δημόσια την Βοαδίκεια και να βιάσουν τις δύο κόρες της μπροστά στα ίδια της τα μάτια ώστε να μην έχουν καμία αξίωση στην περιουσία του Πρασουτάγου, γεγονός που αποδείχθηκε μοιραίο.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Το έτος είναι το 60 μ.Χ. η Βοαδίκεια ορμώμενη από την επιθυμία της για εκδίκηση ένωσε 2 βρετανικές φυλές και κινήθηκε με μία δύναμη 200.000 ανδρών αλλά και γυναικών κατά ρωμαϊκών πόλεων. Οι λεγεώνες του νησιού βρισκόταν στην Ουαλία και έτσι η νότια Αγγλία έμεινε απροστάτευτη στις διαθέσεις της Βασίλισσας των Ικένων. Το Κόλτσεστερ (Camulodunon) και έπειτα το Λόνδινο (Londinium) γνώρισαν τέτοια καταστροφή από το μένος των βρετανών που ακόμη και τώρα οι αρχαιολόγοι ανακαλύπτουν κατάλοιπα ενός μεγάλου στρώματος στάχτης στο έδαφος το οποίο μαρτυρά την ισοπέδωση των πόλεων αυτών αλλά και την σφαγή των πληθυσμών τους.
ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΟΥ ΙΣΧΥΡΟΥ
Οι Ρωμαίοι μόλις έμαθαν για την καταστροφή επέστρεψαν γρήγορα νότια και παρατάχθηκαν σε τοποθεσία άγνωστη μέχρι και σήμερα. 10.000 εκπαιδευμένοι λεγεωνάριοι με αρχηγό τον Σουετώνιο στάθηκαν απέναντι στους 200.000 Βρετανούς και την Βοαδίκεια. Οι αριθμοί αυτοί αν και αμφισβητούμενοι αφού προέρχονται από Ρωμαϊκές πηγές και συγκεκριμένα από τον Τάκιτο δεν πρέπει να μας κάνουν εντύπωση για το αποτέλεσμα της μάχης. Οι επαναστάτες δεν είχαν εμπειρία στο πεδίο και κινούνταν άτακτα σε αντίθεση με τους πολύ εμπείρους στρατιώτες της Ρώμης οι οποίοι μία ζωή πολεμούσαν. Η Βοαδίκεια παρότι είχε τεράστιο αριθμητικό πλεονέκτημα συνετρίβη επάνω στα ρωμαϊκά gladius και η ίδια αυτοκτόνησε μετά την μάχη μη θέλοντας να πιαστεί αιχμάλωτη. Οι νικητές δεν άφησαν να ζήσει κανείς οι μαρτυρίες αναφέρουν ότι δεν έδειξαν έλεος ούτε σε παιδιά αλλά ούτε και σε ζώα. Έτσι η Βρετανία κατέστη το 61 μ.Χ. Ρωμαική επαρχία περίπου για τα επόμενα 400 χρόνια.
ΘΡΥΛΟΣ ΚΑΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ
Το πρόσωπο της Βοαδίκειας σήμερα αποτελεί το πνεύμα της αντίστασης για τους Άγγλους. Αναδείχθηκε πολύ από την βασίλισσα Ελισάβετ Α’ και την Βικτώρια ως σύμβολο γυναικείας δυναμικότητας και άρνησης της καταπίεσης στους ξένους κατακτητές . Αναμφίβολα η αρχαία βασίλισσα υπήρξε μία από της σημαντικότερες γυναικείες φιγούρες της ιστορίας και η δική της πολυτάραχη ζωή της χάρισε ένα άγαλμα δίπλα στον Τάμεση στο Westminster που στέκει εκεί από τον 19ο αιώνα και παρουσιάζει την αρχηγό των Ικένων επάνω σε άμαξα κρατώντας αγέρωχα το δόρυ της. Οι τύχες των κορών της μας είναι μέχρι και σήμερα άγνωστες.
