Αντωνία Κακαβελάκη, διδάκτωρ Φιλοσοφίας.
Παρουσίαση “Άνθρωπος, Φύση, Τεχνολογία, Αρετή και Ηθική στον Αριστοτέλη: Με αναφορά σε Νεοπλατωνικούς και Βυζαντινούς σχολιαστές του” στο Διεθνές Φιλοσοφικό Forum «Ανάδρασις», Τόμος Πρακτικών – Διεθνής Επιστημονική Εταιρεία Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας.
Ο άνθρωπος, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, είναι «ζώον», δηλαδή ζωντανό όν, ζωντανός οργανισμός, με άλλα λόγια, ον που υπάγεται στη φύση.
Η λέξη φύσις προέρχεται από το ρήμα φύω – φύομαι, το οποίο σημαίνει γεννιέμαι – αναπτύσσομαι. Στον Αριστοτέλη, ο παραλληλισμός αυτός διακρίνεται εμφανώς σε χωρίο της πραγματείας του Περὶ Ψυχῆς,
όπου αναφέρει ότι: «από τα φυσικά <σώματα> τα μεν έχουν ζωή, τα δε δεν έχουν. Ζωή δε λέμε την ικανότητά τους να τρέφονται εξ εαυτού, να αυξάνονται και να μαραίνονται».
Και, όπως αναφέρει, περαιτέρω, ο Αριστοτέλης στην πραγματεία του Περὶ ζώων μορίων, αυτό συμβαίνει «εκ του σπέρματος ή, όπως αναφέρει στην πραγματεία του Περί Ζώων γενέσεως, εκ του αναλόγου τούτου (δηλαδή του πνεύματος)».
Ο Ιωάννης ο Φιλόπονος, στο Υπόμνημά του στα Φυσικά του Αριστοτέλη, αναφέρει χαρακτηριστικά ότι ο Αριστοτέλης καταπιάστηκε ιδιαίτερα με το «φυσιολογικόν», όπως το αποκαλεί, μέρος της φιλοσοφίας, δηλαδή με τα Φυσικά, καθώς αυτό είναι το μέρος της φιλοσοφίας, το οποίο είναι περισσότερο «σύστoιχον» με την δική μας
φύση (δηλαδή ανήκει στο ίδιο γένος με αυτήν).
Η «φυσιοποίηση» λοιπόν, ως νεοελληνικός νεολογισμός που βασίζεται επί της Αρχαίας Ελληνικής, πολύ ορθώς χρησιμοποιείται από τον Σταμάτη Σκούτα, προκειμένου να εννοήσει με αυτόν τον όρο τον επαναπροσδιορισμό του ανθρώπου ως αναπόσπαστο μέλος του οικοσυστήματός μας, για το οποίο έκανε λόγο ο Αριστοτέλης όταν
πραγματευόταν τα “Φυσικά-βιολογικά” φιλοσοφικά κείμενά του.
