της Όλγας Μαύρου,
Στα χρόνια που η Ελλάδα ήταν σπουδαία, δηλαδή στην αρχαιότητα, οι πυρκαγιές που την κατέστρεφαν ήταν κυρίως από εμφύλιους πολέμους, ή σπανίως από τους Πέρσες και πάντως όχι λόγω φυσικών αιτίων ή ανθρωπογενους δραστηριότητας. Δεν μνημονεύονται μεγάλες φυσικές πυρκαγιές και αυτό δείχνει μάλλον ότι πρέπει να ήταν λιγοστές. Όταν ξεσπούσαν, από κεραυνούς ή άλλα φυσικά αίτια, μαίνονταν μέρες πολλές, όμως δεν έχουμε αναφορές γι’ αυτές.
Τούτο μπορεί να οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, αλλά και στο ότι τα δάση –με εξαίρεση τα ιερά άλση– ήταν τότε αναλώσιμα, απλά πάροχοι υλικών προς επιβίωση: καράβια, “χαρτιά”, καυσόξυλα, όπλα, κουτάλια, ξόανα, τροχοί, κάρα, ξυλοδεσία στα σπίτια, σκάλες, εξώστες κ.λπ, όλα από ξύλο, που πρόσφεραν δωρεάν τα δάση. Με την υπερχρήση του ξύλου και την αποψίλωση των κοντινών δασών οι πρόγονοι μας δημιουργούσαν έτσι, παρεμπιπτόντως, και αντιπυρικές ζώνες τριγύρω τους, τόσο για τυχαίες πυρκαγιές όσο και για τις πολύ συχνότερες, όταν δηλαδή επιτίθετο εχθρός.
