Οι ελληνορθόδοξες κοινότητες της οθωμανικής περιόδου έχουν αποτελέσει συχνά αντικείμενο συζητήσεων και αντιπαραθέσεων στη δημόσια σφαίρα. Οι κοινότητες, παρά το γεγονός ότι δεν έλαβαν ποτέ νομική επισημότητα, αποτέλεσαν παράγωγα της πραγματιστικής λογικής της οθωμανικής διακυβέρνησης, βάσει της οποίας αναγνωρίζονταν de facto οι διοικητικές ιδιαιτερότητες των κατακτημένων περιοχών.
Σύμφωνα με την «έμμεση» οθωμανική πρακτική διακυβέρνησης, η σχέση της Πύλης με τους υπηκόους διαμεσολαβείται μέσω της ένταξης των τελευταίων σε ημιαυτοδιοικούμενες συλλογικότητες (μαχαλάδες, συντεχνίες, θρησκευτικές κοινότητες κ.α.). Μία από αυτές τις συλλογικότητες ήταν και η κοινότητα, η οποία λειτούργησε ως άτυπος μηχανισμός ενσωμάτωσης των υπηκόων, εξασφαλίζοντας τη δημοσιονομική ευρυθμία με τη διοχέτευση των φορολογικών προσόδων των επαρχιών στο αυτοκρατορικό ταμείο.