Η Εκκλησία, από τη φύση της, λειτουργεί ως ζωντανός οργανισμός μέσα στον δημόσιο χώρο, μακριά από κάθε ιδιωτικότητα. Εδώ, δεν συναντάμε μια κλειστή κοινότητα, αλλά έναν χώρο ανοικτό για όλους, έναν χώρο που αγκαλιάζει την κοινωνία και αναδεικνύει την έννοια του συνόλου. Σε αντίθεση με τις τάσεις απομόνωσης που παρατηρούνται σε πολλές σύγχρονες κοινωνίες, η Εκκλησία προσκαλεί τους ανθρώπους να βιώσουν την πίστη ως κοινό βίωμα και να μοιραστούν την ιερότητα των στιγμών.
Παράλληλα, η Εκκλησία δεν μπορεί και δεν πρέπει να συγχέεται με την κρατική εξουσία ή τους θεσμούς της. Διατηρεί τον ιδιαίτερο ρόλο της, αυτόν που λειτουργεί πέρα από την πολιτική και τους μηχανισμούς επιβολής. Ο διαχωρισμός αυτός είναι αναγκαίος, καθώς η Εκκλησία ενσαρκώνει αξίες και αρχές που υπερβαίνουν την εξουσία και την επιβολή, επιδιώκοντας την ελευθερία της πίστης και τη σύνδεση των ανθρώπων μέσα από την πνευματική εμπειρία.
Η έννοια του δημόσιου χώρου έχει τη δική της βαρύτητα και διαφέρει ριζικά από την κρατική δομή, καθώς δεν εμπεριέχει εξουσία ή μηχανισμούς επιβολής. Εδώ οι άνθρωποι στέκονται ισότιμοι, και η Εκκλησία στέκει ως φάρος που δεν δεσμεύεται από πολιτικές επιρροές, προσφέροντας ένα καταφύγιο αγάπης και ενότητας.
Με τον Χρυσόστομο Σταμούλη, Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ.
