O Richard Korherr, ήταν Γερμανός στατιστικολόγος που εργάστηκε στο “Statistisches Reichsamt’ πριν συνεργαστεί με το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς.
Σαμουράι της Δύσης – 09/09/2024
Το 1928, εξέδωσε ένα σημαντικό δοκίμιο με τίτλο “ Υποχώρηση στις γεννήσεις. Θάνατος λαών”. Το βιβλίο ασχολήθηκε με το πρόβλημα της μείωσης των ποσοστών γεννήσεων, ένα θέμα αγαπητό τόσο στον Spengler όσο και στον Mussolini, ο οποίος έγραψε δύο προλόγους για την ιταλική έκδοση αυτού του έργου, που δημοσιεύτηκε από τον οίκο “Libreria del Littorio” το 1928. Ένα θέμα που επιπλέον, επανέρχεται στη «μόδα» ακόμη και σήμερα, ενώ υπάρχουν εκείνοι που υπογραμμίζουν τους κινδύνους της μείωσης του ποσοστού γεννήσεων στην Ευρώπη και την προοπτική μιας προοδευτικής υποκατάστασης ή εθνοτικής ανάμειξης με άλλους μη ευρωπαϊκούς λαούς. Υπάρχουν, αλλά αντιμετωπίζονται ως «περιθωριακοί» και μη πολιτικά ορθοί στην νέα τάξη πραγμάτων που επιβάλει η νεωτερικότητα.
Στο άρθρο αυτό, παραθέτω τον σύντομο πρόλογο αυτού του τόμου που έγραψε ο Spengler, στον οποίο ο Γερμανός συγγραφέας επαίνεσε τη φιγούρα του Mussolini και τη διορατικότητά του να τοποθετήσει το πρόβλημα της γεννητικότητας στο επίκεντρο. Ο Γερμανός συγγραφέας, από την άλλη, επέκρινε αποφασιστικά τη Γερμανία εκείνων των χρόνων, χαμένη στο πολιτικό – πολιτιστικό παραλήρημα της Βαϊμάρης, στο οποίο απουσίαζαν παντελώς τα θέματα προστασίας της υγείας της καταγωγής και του ποσοστού γεννήσεων. Και από την άλλη μεριά, όπως λέει ο ίδιος, έβγαζαν ιδέες χαρακτηριστικές ενός κάποιας «παρακμιακής – εξπρεσιονιστικής» διανόησης του σαλονιού (ιδέες που άρχιζαν επικίνδυνα να εξαπλώνονται πέρα από αυτά τα «σαλόνια», για να φτάσει «δημοκρατικά» στις μάζες, συμβάλλοντας έτσι στην επιτάχυνση της διαδικασίας αποσύνθεσης της κοινότητας), όπως η εξάπλωση ναρκωτικών, η νομιμοποίηση των αμβλώσεων, η αναζήτηση μιας σεξουαλικότητας απαλλαγμένης κατ’ αρχήν από κάθε «βάρος» που συνδέεται με την αναπαραγωγή κ.λπ.
Πάμε όμως πρώτα, ως μια σύντομη εισαγωγή σε αυτό το άρθρο, σε ένα απόσπασμα από το εισαγωγικό δοκίμιο για το “Η παρακμή της Δύσης” του Spengler , γραμμένο από την καθηγήτρια Margherita Cottone:
Η ιδεολογική αρμονία μεταξύ του Spengler και του φασιστικού καθεστώτος υπήρχε στην πραγματικότητα ακόμη και πριν από τη μετάφραση του έργου του “Αποφασιστικά Χρόνια” και τεκμηριώθηκε από την παρουσία ενός παράξενου αλλά σημαντικού τόμου, που εκδόθηκε στη Ρώμη το 1928, από κάποιον Richard Korherr με τίτλο “Υποχώρηση στις γεννήσεις. Ο Θάνατος λαών”, με πρόλογο των Spengler και Mussolini. Ο κοινός φόβος για τον εθνικοσοσιαλισμό και τον φασισμό για μια γηράσκουσα φυλή κορεσμένη από «πολιτισμό» και ανίκανη να αναγεννηθεί και η ανάγκη για μια επεκτατική και αποικιστική πολιτική, είχε ευνοήσει την εμφάνιση και την επιβεβαίωση της βιολογικής και μηχανικής έννοιας του «ο αριθμός ως δύναμη», της παραγωγικότητας ως η μέγιστη έκφραση της ζωτικότητας μιας χώρας. Έτσι ο Mussolini γράφει στον προαναφερθέντα πρόλογο: «Η απόδειξη ότι η μείωση των γεννήσεων αρχικά υπονομεύει τη δύναμη των λαών και στη συνέχεια τους οδηγεί στον θάνατο είναι αδιαμφισβήτητη. Ακόμη και οι διάφορες φάσεις αυτής της διαδικασίας της ασθένειας και του θανάτου περιγράφονται με ακρίβεια και έχουν ένα όνομα που τα συνοψίζει όλα: αστικισμός ή μητρόπολη».
Η έννοια της στειρότητας ως τυπικό φαινόμενο της αστικοποίησης, του Weltstadt, του «πέτρινου κολοσσού» του ανθρώπου που έχει γίνει πλέον παράσιτο, άθρησκος, ευφυής, άκαρπος, το συμπέρασμα και το αναπόφευκτο πεπρωμένο κάθε μεγάλου πολιτισμού είχε ήδη αναλυθεί από τον Spengler στο “Η παρακμή της δύσης”. Σε αυτή τη φάση η πράξη της τεκνοποίησης, αρχικά ένα ουσιαστικά φυσικό φαινόμενο, φθείρεται και πεθαίνει όταν η ευφυΐα της θέτει προβλήματα και στόχους. Η πολεμική ενάντια στον «ερωτισμό χωρίς συνέπειες, ενάντια στη λατρεία του αγοριού, που εκπαιδεύει το σώμα της γυναίκας όχι για τη μητρότητα, αλλά για αθλητικές ασκήσεις» παίρνει μια πιο συγκεκριμένη πολιτική χροιά στον πρόλογο του βιβλίου του Korherr. Στην πραγματικότητα, παρά την πανγερμανική πίστη που πληροφορεί τα λόγια του, η δυσπιστία προς τους ανθρώπους και τα κόμματα, που ηγούνταν εκείνη την εποχή στη Γερμανία, είναι εμφανής. Από την άλλη, διαβάζουμε λόγια επαίνου και θαυμασμού για τη μορφή του Mussolini, του μοναδικού στην Ευρώπη που κατάλαβε τη μεγάλη σημασία αυτού του γεγονότος, ότι δηλαδή «η υγεία ενός ζωντανού σώματος εκφράζεται μέσω της γονιμότητας. Η παραγωγικότητα είναι πολιτική δύναμη…Η γονιμότητα του ιταλικού λαού είναι το μόνο του όπλο. Ωστόσο, αυτό το όπλο είναι τόσο ισχυρό που με τον καιρό δεν θα επιτρέψει σε άλλους να αμυνθούν εναντίον του».
Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί τι ρόλο παίζει αυτό το βιολογικό όραμα της πολιτικής σκέψης στην πολιτική προσέγγισης μεταξύ Ρώμης και Βερολίνου. Ο Mussolini, μάλιστα, ακολούθησε τη δημογραφική πολιτική του εθνικοσοσιαλισμού με μεγάλη προσοχή και όπου, ακόμη και στα χρόνια που εμφανίστηκε αυτό το βιβλίο, το χαμηλό ποσοστό γεννήσεων του γερμανικού λαού θεωρούνταν προάγγελος του βιολογικού του θανάτου, η δημογραφική αύξηση που σημειώθηκε μεταξύ 1933 και 1935 τον γέμισε ενθουσιασμό για αυτό το: «ζωτικό και λαμπρό μέλλον της Γερμανίας και ταυτόχρονα η κρίση για την υποτιθέμενη ασταμάτητη βιολογική παρακμή των δυτικών δημοκρατιών πρόσφερε την ευκαιρία να εξηγηθεί η ειρηνευτική πολιτική της Γαλλίας και της Αγγλίας στη βάση της εξασθένησης της φθοράς της λαϊκής ουσίας».
Ο Oswald Spengler, πρόλογος στο “ Υποχώρηση στις γεννήσεις. Θάνατος λαών” του Richard Korherr:
Αυτή η μελέτη, γεμάτη σαφέστατα, αδιάψευστα και εντυπωσιακά ευρήματα, δεν χρειάζεται πρόλογο. Η μελέτη μιλάει από μόνη της. Πολλές από τις λεπτομέρειες που περιέχει είναι γνωστές εδώ και πολύ καιρό και έχουν επίσης αξιολογηθεί. Ωστόσο, από όσο γνωρίζω, δεν έχει επιχειρηθεί ακόμη μια συνολική εικόνα αυτών των αληθειών. Παρακαλώ να μου επιτραπεί να πω λίγα ακόμα λόγια, αποκλειστικά για το μέλλον της Γερμανίας. Όποιος δεν έχει καταλάβει ακόμη πώς όλα τα μεγάλα μας μεταπολεμικά προβλήματα, η αγροτική κρίση σε συνδυασμό με την ολοένα αυξανόμενη αστικοποίηση, η φτώχεια των κατοικιών, η φορολογική πολιτική, το αποικιακό πρόβλημα, το ζήτημα των ανατολικών συνόρων, αυτό των επανορθώσεων κ.λπ., συνδέονται με ένα αποφασιστικό πρόβλημα, αυτό της εσωτερικής υγείας της μάζας του γερμανικού λαού (η υγεία ενός λαού σημαίνει γονιμότητα σε αυτή την περίπτωση), δεν γνωρίζει την ιστορία, ούτε τη μοίρα των μεγάλων λαών. Δεν πρέπει λοιπόν να μιλάει για πολιτικά πράγματα.
Ο γερμανικός λαός είναι ο λιγότερο φθαρμένος από τη λευκή φυλή. Αυτό είναι το θεμελιώδες γεγονός, στο οποίο βασίζονται όλες οι πολιτικές καταστάσεις και δυνατότητες του μέλλοντος. Ο γερμανικός λαός, όπως η Ισπανία, η Ολλανδία και η Αγγλία, δεν έχει χύσει το καλύτερο αίμα του για αιώνες σε μια υπερπόντια αποικιακή αυτοκρατορία. Δεν κατανάλωσε τις καλύτερες οικογένειές της σε μεγάλες πολιτικές επαναστάσεις τον 18ο και 19ο αιώνα. Το 1914 ο γερμανικός λαός ξεπέρασε όλους τους άλλους σε αυτό που μπορεί να ονομαστεί υγεία μιας φυλής. Στον παγκόσμιο πόλεμο όλοι οι λαοί έχασαν τόσο πολύ από το καλύτερο αίμα τους, που το πλεονέκτημα του γερμανικού λαού διατηρήθηκε. Ο κόσμος το γνωρίζει και αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό η αιτία του μίσους και της δυσπιστίας, που εξακολουθούν να νιώθουμε απέναντί μας. Η πολιτική μας έχει το μοναδικό καθήκον να διατηρήσει αυτό το πλεονέκτημα. Όλα τα πολιτικά προβλήματα της στιγμής δεν είναι παρά συνέπειες αυτού. Η υγεία ενός ζωντανού σώματος εκφράζεται μέσω της γονιμότητας. Η γονιμότητα είναι πολιτική δύναμη. Αυτή η αρχή ισχύει τόσο για μια αγροτική οικογένεια, όσο και για έναν μεγάλο πληθυσμό.
Τη μεγάλη σημασία αυτού του γεγονότος την έχει καταλάβει μέχρι στιγμής στην Ευρώπη μόνο ο Μουσολίνι, ο οποίος το διακήρυξε υπέρ της χώρας του, που δεν διαθέτει ούτε άνθρακα ούτε κεφάλαιο και που λόγω της γεωγραφικής της θέσης, δεν μπορεί να εμφανιστεί ως μια μεγάλη αποτελεσματική δύναμη, ώσπου άλλες μεγάλες Δυνάμεις να κυριαρχήσουν στις θάλασσες. Η γονιμότητα του ιταλικού λαού είναι το μόνο του όπλο. Ωστόσο, αυτό το όπλο είναι τόσο ισχυρό που με τον καιρό δεν θα επιτρέψει σε άλλους να αμυνθούν ενάντια σε αυτή. Η Γερμανία, από την άλλη, καθοδηγείται από κόμματα, ή μάλλον από ορδές επαγγελματιών πολιτικών, που επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν, τουλάχιστον για υλικούς σκοπούς, τις πιο πρόστυχες και παράλογες επαναστάσεις. Για αυτό η γεωργία δεν είναι κερδοφόρα και οι αγρότες συρρέουν ολοένα και περισσότερο στις πόλεις, επειδή οι εκλογικές μάζες των πόλεων αναμένουν να έχουν φθηνό ψωμί, ελάχιστα ενδιαφέρονται αν αυτό το ψωμί προέρχεται από την Αμερική ή παράγεται σε εθνικό έδαφος. Για αυτό η Γερμανία είναι η μόνη χώρα όπου εξακολουθεί να υπάρχει αυτή η φτώχεια στέγασης, που μαστίζει τις ζωές των οικογενειών και μετατρέπει τους ενοικιαστές σε ψηφοφόρους ριζοσπαστικών τάσεων, γιατί η ψυχή τους είναι δυσαρεστημένη.
Ο αγώνας για την κατάργηση της παραγράφου για την άμβλωση, μια ομάδα λογοτεχνών που καλλιεργούν τον ερωτισμό χωρίς συνέπειες σε μυθιστορήματα, δράματα και κινηματογράφο, «η λατρεία του μικρού αγοριού», που εκπαιδεύει το σώμα της γυναίκας όχι για μητρότητα, αλλά για αθλητικές ασκήσεις: όλα αυτά αποτελούν προοίμιο της κραυγής «panem et circenses» που αντηχούσε στους χρόνους του πολιτισμού της Ρώμης. Ωστόσο όλα αυτά στη Γερμανία, δεν έχουν ακόμη φυσική βάση και επομένως μπορούν να ξεπεραστούν, καλύτερα από ότι στην Αμερική, την Αγγλία και τη Γαλλία όπου τα πράγματα είναι χειρότερα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τη Γερμανία, μόνο τη Γερμανία, η οποία πρέπει να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή, βασισμένη στο γεγονός ότι έχει ωριμάσει τον τελευταίο από τους λευκούς λαούς και μόλις σήμερα έχει ξαναξυπνήσει. Όμως αυτό δεν είναι πρόβλημα πολιτικής, με την έννοια που ερμηνεύεται αυτή η λέξη από εμάς σήμερα, αλλά των μεγάλων πολιτικών των οποίων δυστυχώς έχουμε σχεδόν ξεχάσει πως είναι. Αυτά τα καθήκοντα δεν μπορούν να ξεπεραστούν με την κοινοβουλευτική φλυαρία και την κομματική πολιτική, αλλά μόνο από επιφανείς ανθρώπους που ξέρουν πώς να επιβάλλουν τους στόχους τους.
Πηγή: RigenerAzione Evola
